Merhabalar.
Öncelikle:
Bu blog gönderisinin işlevi çeviri grupları ve okurlar arasında seri paylaşımını sağlamak ve okurların seri önerilerini toplamaktır. Önermek istediğiniz seri varsa yorumlar kısmına yazabilirsiniz.
Ayrıntılı bilgi için -> https://manga-tr.com/blog-goster-852.html
Konuşmaya konuşmaya kilitleniyor insan. Gevezelik yapacak bir şeyleri bile kolay kolay bulamıyorum. Dün Çanakkale Zaferi/Direnişi'nin yıl dönümüydü. Ve bu yıl dönümünde Atatürk'ün işgal güçleri askerleri için yazdığı bir metin yine aklıma düştü.
“Bu memleketin toprakları üzerinde kanlarını döken kahramanlar! Burada bir dost vatanın toprağındasınız.
Huzur ve sükûn içinde uyuyunuz. Sizler, Mehmetçiklerle yanyana, koyun koyunasınız. Uzak diyarlardan evlâtlarını harbe gönderen analar! Gözyaşlarınızı dindiriniz. Evlâtlarınız bizim bağrımızdadır.
Huzur içindedirler ve huzur içinde rahat uyuyacaklardır. Onlar, bu toprakta canlarını verdikten sonra, artık bizim evlâtlarımız olmuşlardır.”
Savaş garip şey. Kuralları olmayan ve kuralları olması gereken ilginç bir alan. Öldürmek gibi normal şartlar altında en büyük suç sayılabilecek şey bile savaşın içindeyken "mutlak"tır. Savaştaki amaç budur. Saldırmak, zarar vermek, imha etmek, etkisizleştirmek, öldürmek. Ve savaştayken ölen de öldüren de kazanmıştır. Çünkü ana amaç mücadeledir. Görevini yapmaktır. Savaşta eğer suçlu varsa savaşı başlatan üst düzey kişiliklerdir. Savaşın başlangıcı suçtur. Bu suç asker ve subaylara yüklenemez -kimi koşullar hariç-. Tabii bu kadar kolay değil işte. İki tarafı da düşünerek hareket edersek karmaşaya giriyoruz. Siviller savaşa karıştırılmamalıdır. Fakat bir sivil karşıdaki askerlere zarar vermek isterse? Bu askerlere karşılık hakkı doğabilir. Siviller teknoloji gelişiminde yardım ediyorsa -mesela silah üretimi- bu sefer de tesis yok edilebilir ve siviller de öldürülebilir. Aslında kısaca anlatmak istediğim şu ki, karşı tarafı anlayarak kızmak gerekir. Kimi savaşlardan ötürü insanlar ve kimi milletler birbirine düşman kesilmiş. Çanakkale'deki savaştan dolayı Fransızlar ve İngilizler bizim şu an düşmanımız mı? Oradaki askerler de üstlerinin emirlerine uyup ülkelerinin çıkarına böyle bir savaşın olması gerektiğine inandıklarından hayatlarına riske atmadılar mı? Onların aileleri de biz onların gemilerini batırıp askerlerini öldürdüğümüzde ağlamadı mı? Onlardan bir asker el bombasıyla bizim cephe hattına dalıp kaç kişiyi patlatıp öldürdüğünde bizim için kötü bir şey yapsa da devleti için şerefli bir başarı yakalamadı mı? Keza biz yapsak da aynısı. Savaş böylesine garip bir şey işte. Savaşta karşı tarafa yapılabilecek en iyi şey öldürmektir. Bunu söylemek acı da olsa iki taraf için de en kahramanca olan budur.||
Bu hafta pek okuyup bilmediğim için yine seri öneremiyorum. Sizin önerilerinize varsa buyrun.
(ne zor yazı oldu yahu, cidden tıkanmışım. Bir dahakine bulurum ben bir şeyler. Bir de uyku bastı ki, yağmur da yağdı bugün. Fena. İyi bakın kendinize, bahar da geliyor. Etraf biraz daha neşelenmeye başlar artık. Hoş İzmir'in baharı da bir acayip oluyor. Otlar bahar ortası-sonu gibi yeşerme sınırını aşıp sararmaya yüz tutuyor. Sonra yaz gelip de doğa bize sarı sarı bakarken yaz yağmurunun birinden sonra ikinci bahar gibi bir şey yaşanıyor. Değişen şeyler. İzmir'de böyleyken kimi yerlerde ise mayıs sonuna dek bahar doğru düzgün giremiyor. İlginç ilginç şey işte. Parantez de ne parantezmiş ama, yazıya değil de ruhuma açılmış gibi. Hoşça kalın, görüşmek üzere. Düzenleme zor iş, cidden zor.)
