Sabelian ağlayan ve titreyen kızına her zamanki bakışıyla baktı. Blanche pes etmek üzere olan biri gibi titredi.

Kızının korkmuş ve savunmasız olduğunu açıkça gördü. Blanche'ın duygularını anlıyordu ve şimdi nasıl olduğunu biliyordu.


 
Bir hükümdarın ihtiyacı olan tek şey zeka ve kararlılıktır. Ama şimdilik Blanche için bu yeterli değildi. Bir gün bu ülkenin kraliçesi olacak küçük kız, karakterini çocukluktan itibaren yumuşatmazsanız, zayıf duygulara tabi olacaktır. Bu nedenle Sabelian, Blanche'ı gerçekten katı bir çevrede yetiştirmek istedi, çünkü kendisi de aynı şekilde büyüdü.

Ancak Blanche her zaman arkadaş canlısı ve çekingendi, duygularını göstermekten korkmuyordu. Bu Sabelian için büyük bir endişeydi. Nasıl olur da bu kadar kolay ağlayan ve düşüncelerini ya da konumunu açıkça ifade edemeyen bir kıza tahtı teslim edebilir?


 
Ama şimdi Blanche yerinde durdu, babasına baktı, gözlerini kaçırmadan ve hala kaçmamıştı. Ama yine de ağladı ve korkudan titredi.

"Bayan Abigail yanlış bir şey mi yaptı?" Blanche gözyaşlarıyla lekelenmiş bir sesle sordu.

"Hayır, pek değil..." diye yanıtladı Sabelian sakin bir sesle.

"-O zaman neden sen…? ", - Blanche sordu, ama yarım kelimede durdu, kırmızımsı yanaklarından yaşlar aktı, Sabelian aynı ifadeyle kaldı, bir an sonra Blanche devam etti:"Bayn Abigail üzüldü... iyiymiş gibi davrandı ama üzgün olduğu belliydi."

Sabelian, kızını neyin motive ettiğini anlamadı. Her zaman huzursuz olan ve Blanche'a çok kötü davranan bu kadın, öldükten ve hayatta geri döndükten sonra, sanki farklı bir insan olmuş gibi onda bir şeyler değişti ve kabul etmesi çok zordu.

"Abigail ile aranızda ne bu kadar değişti?" diye sordu Sabelian.

Sabelian, utangaç, kararsız kızının ofisine gelip Abigail'in affını talep etmesinin tam olarak nedenini merak etti?

Sabelian'ın sorusunu duyan Blanche bir an tereddüt etti, sonra sıcak bir şekilde gülümsedi ve konuştu:

“Bayan Abigail… o sanki…”

Aniden gözyaşları durdu. Blanche gülümsedi ama gözleri hâlâ ıslaktı.

"-Anne gibi, eğer anne hayatta olsaydı… kesinlikle böyle olurdu! ”

"Ne? Anne gibi mi? “- Blanche'ın dudaklarından çıkan sözlerden Sabelian'ın ağzı kocaman açıldı. Blanche sessizliği bozan sadece nefesini duyabiliyordu. Blanche'den duyduklarına inanamadı, Abigail'i kendi annesine benzetmişti.

" -Anladım. Abigail'den özür dileyeceğim. O yüzden artık ağlama." Sakinliğini yeniden kazanmakta zorlanan Sabelian dedi.

"-Gerçekten mi ?! ", - Blanche sevinçle haykırdı.

"-Evet. “, – yanıtladı Sabelian.

" -Bir sonraki akşam yemeğimizi  kaçırmayacaksınız değil mi? "- Blanche ihtiyatla sordu.

"-Hayır. Söz veriyorum, kaçırmayacağım. “Sabelian söz verdi.

İstediğini elde ettikten sonra, Blanche artık ağlamadı ve tatlı tatlı gülümsedi, parlak, göz kamaştırıcı bir gülümsemeyle, sonuçtan ve kendisinden çok memnun oldu çünkü korktu ve kaçmak istedi, ama kendini topladı ve kendini tuttu. Kaçmadı…


Blanche başını öne eğerek ofisinden ayrıldı.

Kapı kapanırken Sabelian derin bir nefes aldı ve bir eliyle yüzünü kapattı.

Sabelian, Abigail'den af dilemenin en iyi yolunun ne olacağını merak etti. Yüzünü hatırladığında kalbi daha hızlı atmaya başladı.

Ay, içinde birçok bulutun yüzdüğü gökyüzünü aydınlattı, dolunay olmasına rağmen çok karanlıktı.

Pencerenin yanına oturdum ve aya baktım. Son olaylardan sonra bugün kendimi çok daha iyi hissettim.

Sabelian bugün öğle yemeğine gelmedi. Öğle yemeğine gelmeyeceğini çünkü çok meşgul olduğunu söyledi… Dürüst olmak gerekirse gelmemesine sevindim.

Sol elimi kaldırıp baktım. Yüzük parmağımdaki alyans ay ışığını yansıtıyordu.

Birden Verite'nin bana söylediklerini hatırladım.

Dans pratiğini bitirdikten sonra Verite beni selamlamak yerine sinirlenmeye başladı. Odama girer girmez hızlı bir sesle konuştu:

-Sabelian sana çok çirkin davrandı! Bu konuda neden bu kadar sakinsin? Verite, kaşlarını çatarak sordu.

"– Gösteriye neden kızayım ki? Tabii ki hayal kırıklığına uğradım, ama… Sebepleri olmalı… “- dedi Abigail sakin bir sesle.

“Seninle, özellikle kalabalığın önünde böyle davranmasına izin vermemelisin!” Verite öfkeyle haykırmaya devam etti.

“Senin gibi güzel bir ayna benimle ilgilendiği için çok teşekkür ederim.” – Abigail endişesi için teşekkür etti.

"Senin yerinde olsam onun yanınabırakmazdım. değil mi? Çok uğraşıyorsun, ama hiç takdir etmiyor! “- Verite bu konuya devam etti.

Bunu duyunca birden kalbimin daha hızlı attığını hissettim. Sonraki sözlerimi söylerken sesimi yükselttim:

-" Kesinlikle! Dürüst olmak gerekirse, aslında çok üzgünüm…Hiçbir çabamı umursamıyor! ”

" - Boşa onu! O sana layık değil! Ciddiyim! " Verite iddialı bir tonda konuştu.

" -Ama boşanmak bu kadar kolay mı? İki ülke arasında sözleşmeli bir evlilik." diye sordu Abigail, teklifiyle ilgilenerek.


"Dilerseniz bu konuda size yardımcı olurum. “
- Verite'nin sesi kararlı geliyordu.

Elini uzattığında aynada büyük bir kitaplık yansıdı. Kitaplardan birini aldı ve bana göstererek açtı.

Farklı yasaların olduğu büyük bir kitaba baktım, hemen evlilikle ilgili satırlar buldum. Kral ve kraliçe arasındaki bir evliliğin iyi bir sebep olmadan feshedilemeyeceğini söyledi. Böyle bir sebep varsa, ortakların ortak çocukları yoksa, her iki ortak da boşanmadan memnunsa ve ortaklar ülkeleri arasında iyi ilişkiler sürdürmeyi taahhüt ederse, belirli koşullar altında boşanabilirsiniz.

Verite beni o kadar ciddi bir adıma itti ki benim de o zamana kadar hiç aklıma gelmemişti. 

"Yani ondan boşanmaya karar verirsen,bağırarak ilan et,

"Senden boşanacağım!"
 dedi Verite kendinden emin bir sesle.

Kararlı bakışını hatırladım ve hafifçe güldüm. Mantıklı geldi, Verite ile bu konuşmadan sonra sürekli boşanmayı düşünüyordum.

Boşanma, boşanma, boşanma, boşanma değil, bu düşünceler her zaman kafamı ziyaret etti.

Bunu yapmaya karar verirsem, belki de şu an olduğumdan daha iyi bir duygusal durumda olacağım. Ama Abigail'i öldüren katil henüz yakalanmadı ve bu hikayenin sonucu konusunda oldukça endişeliyim.

Verite'nin bana tavsiye ettiği gibi, elbette Sabelian'dan boşanmayı tercih ederim, ama Blanche bunu ciddiye alır, ondan ayrılmak ya da onu hayal kırıklığına uğratmak istemiyorum çünkü ona çok bağlıyım.

İlk başta, özellikle Abigail'in ona davranış biçiminden sonra Blanche'ın beni asla kabul etmeyeceğini düşündüm. Ama şimdi Blanche beni ailenin bir parçası olarak kabul ediyor.

Burayı terk edersem, bir daha Sabelian'ın yüzünü görmeyeceğim için mutlu olacağım. Öte yandan, gidersem Blanche'ı bir daha asla göremeyeceğim, Sabelian kesinlikle ona yaklaşmamı yasaklayacak.

Tüm bu yansımalardan çok fazla enerji kaybettim. Belki de Sabelian yokmuş gibi davranıp onu görmezden gelmek en iyisidir.

Sabelian'a çarpmadan bu kocaman sarayda huzur içinde yaşayabilirim... Birlikte yemek yeme ihtiyacı elbette bir sorundu ve benim girişimimle oluşan bir sorun...

Her şey kafamda karmakarışıktı, güçsüzce iç çektim. Zaten çok geç oldu ve dedikleri gibi yatma zamanı geldi, sabah akşamdan daha akıllıca... Yatağa doğru yürürken, yarı yolda durdum.

– Kimsin …?, – dedi Abigail yüksek sesle.

Sessiz bir geceydi, düşen yaprakların sesini bile duyabiliyordunuz. İlk başta rüzgarın sesi sandım ama daha çok birinin adımlarına benziyordu.

"Karanlıkta saklanan biri mi?" Abigail kendi kendine düşündü.

Girişten ses duyuldu.

-Girişte mi? Belki hizmetçilerden bazıları? Veya değilse... “Abigail kendi kendine düşündü.

Belki Abigail'i öldüren katil hala bu saraydadır.


(sitelerde resmen yok... Kaldırılmış aldığım yerde geri kalanı İspanyolca ve korece msnsjsms)