-53-

"Hayır, ben..."

“Aykadaş!”

Hemen Isaac'in elini tuttum ve bunu söyledim.

"Arkadaş mı?"

diye sordu Isaac kaşlarını çatarak.

"Evet. Benimle aynı yetimhaneden. Uzun zaman oldu, değil mi? Ah,…”

Adı ne?

Ona böyle gözlerle baktığımda, çocuk çabucak cevap verdi.

"Andy."

"Evet, Andy. Andy adı."

“……”

Isaac, Andy'nin bileğini attı ve koluyla yanaklarımı sildi.

"Ekmeğin hepsini sen mi yedin?"

"Hayır, sadece sütü."

"O halde, bütün ekmeği yiyen bir hayalet mi var?"

Şakacı bir şekilde güldü.

"Henly nerede?"

“İşkence, hayır, yürüyüşte! Yürüyüşe çıktı."

"Hım."

ona kafa salladım.

'İyi. Henry olmadan hareket etmek daha kolay olacak.'

Henry o kadar zeki ki hareket etmesi zor ama Isaac ona kıyasla basitti.

"Köpek yavrusunu görecek miyiz?"

"Seni taşıyacağım!"

"Hayır, bizi uzaktan takip et."

Isaac, Andy'e onu görmekten nefret ediyormuş gibi söyledi.

***

Dubbled'in aile arabası Andy'nin yetimhanesine girdiğinde orta yaşlı bir kadın göründü.

“Ekselansları neden böyle perişan bir yere geldi? Benim adım Mattel Kimbel. Ben bu yetimhanenin müdürüyüm.”

Isaac'i görünce heyecanlandı.

Ama Isaac yetimhane binasına tamamen keyifsiz bir yüzle baktı, ona hiç aldırmadan.

“Fotoğraftan bile daha kötü…”

Böyle mırıldanan Isaac dönüp bana baktı.

"Senin yerin böyle miydi?"

"Hayır."

Sözlerimle Isaac'ın yüzü aydınlandı.

"Değil mi? O kadar da kötü değil, ha?”

"Buyası harika. Çok büyük."

Kocaman bir gülümsemeyle söylediğimde çocuğun yüzü nedense daha asık bir hal aldı.

Ama burası gerçekten daha iyi.

Bina eski ve perişan ama üçüncü kata kadar bir iyi durumdaydı.

Mattel iki elini birleştirerek biraz eğildi ve Isaac'a söyledi.

"İçeri girmek ister misiniz?"

Isaac sert bir yüzle başını salladı.

“Evet, içerisi farklı olmalı. İçerisi böyle görünmeyecek."

Isaac ve diğerleri müdürü izledi. Neler olduğunu bilmiyorum ama Isaac'in yetimhaneyle ilgilenmesine sevindim.

'Zachary ile tanışabilirim.'

Müdür gururla iç mekanı tanıttı.

“Buradaki yataklar yeni ve üç tuvalet var. Yemek odasında bir fırın var, bu yüzden kendi atıştırmalıklarını yapıyorlar.”

Isaac ve hizmetçilerin yüzleri karardı.

Dubbled halkı için burası cehennem gibi olurdu.

Bu Dubbled kalesinin tam tersiydi.

Mobilyaları yıpranmış ve duvar kağıdındaki küf kabaca kaplanmıştı.

Bina büyük, ancak dikkatsiz yönetim nedeniyle kullanılabilecek sadece birkaç oda vardı.

"Şimdi sana çocukların yatak odalarını ve çalışma odalarını göstereceğim."

Sonra dizlerimi okşadım.

"Bacaklarım ağrıyor."

Müdür memnundu.

"Ofisimde dinlenebilirsin."

Ben yavaş yürüyen biriyim, sanırım Isaac ve hizmetçiler benim hızıma uyuyorlar, bu yüzden müdür, onlara çocuk odasını düzgün gösteremeyeceğini düşündü.

Müdür, Andy'den bana içecek meyve suyu getirmesini istedi ve beni ofise götürmeye çalıştı.

Lea odanın dışında nöbet tutuyordu ve ben de sandalyeye çöktüm.

Masanın üzerinde yetimhanedeki çocukların bir listesi vardı.

"Zachary, Zachary..."

Listeyi incelerken alnımın ortasını daralttım.

Ne, neden Zachary adında biri yok?

“Dubbled halkı için bir utanç. Zachary gibi yetenekleri bilmiyorlardı. Bu yüzden insan ağı önemlidir.”

Sosyal partide duyduğum hikaye net bir şekilde aklıma geldi.

'Ne oldu? Yakınlarda bilmediğim özel bir yetimhane mi vardı?'

Tam zamanında, Andy meyve suyuyla geldi.

Meyve suyunu masaya bırakırken, dedi:

"Bu meyve suyunu sana içmen için veriyorum ama içmeni tavsiye etmem. Son kullanma tarihi geçmiş."

"Burada kaç çocuk var Andy?"

"On altı."

"Peki, kaç kişi kaldınız?"

“Dört. Hayır, üç. Geçen hafta bir çocuk evlat edinildi.”

Şaşkınlıkla gözlerimi kocaman açtım.

Zachary yaşı nedeniyle evlat edinilebilir. Çok küçük çocukların çoğu gider.

Büyüdüğüm yerde sadece evlat edinme vakası vardı. Bir çiftlik evinde çalışmak için yetişkin bir çocuğu almak.

'Öyleyse, o Zachary mi?'

Ne kadar düşünürsem düşüneyim, bu sadece bir olasılık.

'Sanırım çok geç geldim.'

Şakaklarımı bastırdım.

Ama Zachary'i evlat edinen ebeveynleri olduğunu duymadım. O zaman gönderilebilir veya kaçabilirdi.

'Şimdilik yetimhaneye göz kulak olalım.'

Bir çağrı alırsam geri döneceğim.

"Huaaa-!"

Birden çocukların ağladığını duydum.

Şaşkınlıkla arkama baktım, Andy'nin yüzü sertleşti ve çabucak pencereyi açtı.

Pencerenin dışında altı iri adam çocuk odasının kapısını tekmeledi.

Bazılarının yanında birkaç çocuk vardı.

“Yine sizi piçler…!”

Andy pencere çerçevesinin üzerinden atladı.

"Kardeşim-!"

"Huaa kardeşim!!"

Çocuklar, Andy'i gördüklerinde daha yüksek sesle ağlarken, yetimhaneye giren adamlar onları tehdit etti.

Andy kaşlarını çattı ve bağırdı.

"İndir onları, piç kurusu!"

Takımdaki en kısa adam Andy'e söyledi.

"Onları geri istiyorsan, defteri getir. Bir başkasının kumarhanesinden borç aldıysan, geri ödeme tarihini zamanında vermen gerekir.”

“Faizini ödedim!”

Bu oldu.

'Orada burada sadece kumar meraklıları var.'

Pencere çerçevesine tırmandım ve aşağı atladım.

Çocukların incinmiş olabileceğinden korktum ve Andy'nin önüne geldiğimde garip bir manzara gördüm.

“AAAHH—!”

"Sizi piçler...!"

Bu nasıl bir durum?

Çocuklar şapka olarak tencere takıyorlar ve kızartma tavaları ve tahtayla dolaşıyorlar.

"Saldırın!"

Andy bağırdığında, küçük eller pencereden dışarı fırladı ve adamlara yumurta fırlattı.

Adamlar kayıplara karışırken, Andy yakalanan çocukları kurtarmak için hızla koştu.

"Anna, Morris, Rudy."

"Şimdi!"

Binanın önüne koşan çocuklar, adamlara balon fırlattı.

Adamların vücutlarına çarptığında veya yere düştüğünde balon patlıyor ve havaya beyaz toz saçılıyordu.

Un ve beyaz toz adamın vücudunu kaplarken Andy güldü.

Sonra bir kibrit yaktı ve onlara fırlattı.

Bir anda patlamış bomba gibi hava alev aldı.

“AAGHH!”

“AKHH!!”

Moleküller havada uçtuğunda ve ateş çılgına döndüğünde, moleküller hızla patlar.

Zachary'nin imparatorluk iç savaşında büyücüyü yenme yollarından biriydi.

'Bu…'

Ama adamları tamamen yenemedi.

Kış olduğu için rüzgar sert esiyordu. Moleküller havada uçtuğu için ateş güçlü değildi.

Adamlar yakıldı, ama tekrar ayağa kalktılar.

Andy dilini şaklattı ve "Ck." diye bağırdı.

"Kaçın piçler!"

Korkmuş çocuklar hızla kaçmaya başladılar ama bir çocuk yakalandı. Andy dişlerini sıktı ve adamın kolunu ısırdı.

"Seni p * ç!"

kısa adam hançeri kollarından çıkardı.

Hançeri görünce bariyer yapmak istedim ama gücümü gösteremedim.

'Hedef çok uzak.'

Ve gücümü kontrol edemiyordum. Yanlış bir şey yaparsam hem çocuk hem de Andy yakalanıp ölebilir.

Andy'nin gitmesine izin verdiğinde, onu bana yönlendireceğim.

"Çiykin amca!"

"Ne?"

Adam dönüp bana baktı.

"Çiykin görünüyorsun! Cüce! Gözleyim kiyleniyor!"

Kısa boylu adam telaşla yanıma geldi. Birden,

Bir yerden kırmızı bir iplik gibi bir şey uzandı ve kısa boylu adamı hareket ettirdi.

"Keuk-!"

“Ne, ne, ne….!”

Adamlar çığlık attığında tanıdık bir ses duyuldu.

"Şşş, kızımı şaşırtma."

Binadan çıkan adamı görünce bağırdım.

“Dyuk…?”

Her zamanki rahat kıyafetlerini giyen dük, adamlara soğuk gözlerle baktı.

"Kim o, kızımın vizyonunu bozan çirkin surat?"

"Ah, hepsi çirkin."

Dük'ün arkasından yürüyen Henry adamlara baktı,

Isaac bana koştu, iki eliyle yüzümü tuttu ve ciddi bir ifadeyle söyledi.

"Gözlerini yıkayalım."

-Bölüm Sonu-