Şarkıyı duyabiliyordu. Bir şarkı çalıyordu. Bir şarkı... yankılanıyordu.
“Haah...! Haa~h...!”
Şarkının yankılandığı binanın içinde çılgınca nefes nefese koşuyordu.
Alnında ter, yüzünde ciddi bir ifade vardı. Yine de durgun görünüyordu. Zayıf duruşu, onu hep rahatsız etmiş olan fiziksel egzersiz eksikliği, en eğitimsiz göz için bile apaçık belliydi. Ayakları her an birbirine dolanabilir ve tökezleyebilirdi.
Ancak başka şansı yoktu. Durum ciddiydi, hayatı söz konusuydu.
Hayatında hiç koşmadığı kadar hızlı koşuyordu.
En azından, yalnızca gayreti gerçekti.
“Ah!”
Önündeki dönüşe doğru hızla koşarken yörüngesini şaşarak duvara tosladı. Ezilmiş omzunda korkunç bir acı oluşmuştu. Bir veya iki kemiği bile kırılmış olabilirdi. Ama bunun şimdi önemi yoktu. En azından hala koşabildiğine şükretti.
Aynı hızla, sanki yuvarlanıyormuş gibi tam ilerisindeki odaya kurşun gibi daldı.
“Kepenkler insin!!”
Odaya girdiği gibi kepenkler hemen ardından kapandı.
Başlangıçta etkinleştirilmesi gereken güvenlik mekanizmalarını tamamen görmezden geldi. Gözünü kırpmadan ayağa kalktı ve odanın iç tarafına doğru ilerledi.
Kepenklerin hemen arkasında birden fazla kurşun sesi yankılandı.
Kepenkler saldırıları önlemek için dayanıklı şekilde yapılmıştı, ancak sürekli bu şekilde bir saldırıya karşı uzun süre dayanamazdı.
"Önemli değil. Çok sürmeyecek..."
ーHazırlıklar tamamlanmıştır.
Ancak, ne kadar mükemmel olup olmadığı başka bir konuydu.
Basitçe söylemek gerekirse, bunlar yalnızca minimum hazırlıklardı. Şu anki durum harekete geçirmeyi zorlaştırıyordu. Yine de buraya kadar gelebilmiş olması da büyük bir şanstı. Bunun için birçok fedakarlık yapmıştı.
Topluma sırtını dönmüş, kendisi taşlanmasına rağmen, kimseden anlayış göstermesini beklemeden, tek başına koşuyordu. Tek bir söz, bir insan olarak amacını yerine getirme duygusu ve son olarak bir babanın inatçılığıyla.
Parmakları gözlerinin önündeki bilgisayar terminaline büyük miktarda veri işliyordu.
İnsanlığın sınırlarını aşan bir eylemdi. Doğal olarak, bu görev onunda ötesindeydi. Bu nedenle, adam yanlız değildi. Başka türlü bu işe kalkışsaydı, bu kadar yolu kendi başına gelemezdi.
Oraya ulaşabilmesini tek bir kişiye, tek bir işbirlikçiye borçluydu.
Tesisin sistemini ele geçirmesi, bu noktaya gelebilmesi için ona destek çıkmışlardı. Bunun tek yönlü bir yolculuk olacağını çok iyi bilmelerine rağmen yapmışlardı ve bu muhtemelen hayatla yollarını ayırdıkları zamandı.
Gerçekten başarısız bir babaydı, bu yüzden kendine iğrenç biriymiş gibi görünüyordu.
"Uzay-zaman koordinatlarını ayarla. Proje『Eşsizlik』ー ilk aşama, tamamlandı.”
Aklını ele geçiren umutsuzluğun aksine, yorgun vücudu kendisine yüklenen görevlerin %90'ını tamamlamıştı.
Gözlerinin önünde, parmağı her terminale dokunduğunda değişen ekranda, sonsuz sayı ve harf dizileri birbirine karşımı, insanlığın tüm bilimsel becerisini yoğunlaştıran Mucizevi Budalalığı gerçekleştirmeye çalışıyordu.
Gerçekte, hiç kimse bu soyut teori için kanıt sağlayamamıştı.
Umutsuzca çıkışı ararken, tek bir atış hakkı olan, sonu hiç gelmeyen bir oyun gibiydi.
Gözleri kapalı şekilde soluklanıyordu.
Gözleri önündeki tek monitörde ki son basışı, enter tuşuna basacağı anı bekliyordu.
O tek dokunuşla tüm cevaplar gün yüzüne çıkacaktı.
Seçtiği yolun doğru olup olmadığını, hepsini, ispatlayacaktı.
"...Hayır, bu anlamsız, öyle değil mi?"
Kanıtlamak istediği şey, eylemlerinin veya inancının doğru ya da yanlış olup olmadığı değildi.
Başlarda, bununla ilgili cevap çoktan belliydi. Yanılıyordu. Sürekli yanlışlar yapıyordu.
Aradığı yaptığı şeylerin doğruluğunu onaylamak değildi, ama farklı bir cevap, doğrulukta sınır tanımaz.
Pek çok kez hata yapan insanlık, bunu düzeltmenin ötesinde kaldı. Yine de sürekli olarak aptalca seçimler yapam aynı zekalar, umutsuzca onları yenmek için çabalıyorlardı.
Aradığı şey bir sonuçtu. Direnişinin önünde yatan şey bir son mu yoksa başlangıç mıydı?
Bu anlarda eli klavye şeklindeki yargı kapılarına dokundu.
Arkasında, kör silah seslerinin tadını çıkarırken tiz bir patlama sesiyle kepenk havaya uçtu. Barut dumanı odaya akarken, kurşun geçirmez sağlam yapıdaki kapı kolayca havaya uçmuştu.
Korkunç metalik rezonanslardan, birçok varlığın odaya adım attığını anladı.
Artık dönüşü yoktu.
O adam- Matusmoto Osamu, parmağını enter tuşuna bastı.
Matsumoto tüm gücüyle parmağını enter tuşuna bastı.
Ekranda görünen sayısız harf dizisi bir anda değişti ve Eşsizlik olarak adlandırılan program etkinleştirildi.
Ağa aracılık ederek, dünyaya bağlandı ve muazzam elektrik enerjisini ödünç alarak uzay-zamanda bir delik açtı.
Onu büküyor, kendi içinde çırpıyor, akıyor ve akıntıya karşı çekiliyordu. Ve bir anda bir bilgiseli patladı.
Bu, ışık biçiminde bir karşı saldırı okuydu.
Tam ötesini hedef alarak yaydan çıkan ok, Matsumoto'nun elinden fırlamıştı. Çivisi çıkmış dünyadan çıktı ve gitmesi gereken yere doğru fırladı.
"Bununla..."
Dolgunluka dudakları gevşeyen Matsumoto gözlerini aşağıya doğru çevirdi.
Arkasında, silahlar onun üzerine nişan almıştı bile. Arkasını dönecek vakti bile bulamadı.
Art arda silah sesleri yankılandı, barut kokusu odayı bir anda odayı kaplamaya başladı.
Zar, asıl şimdi atılmıştı.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
