The Evil Empress Adores Me - Türkçe Çevrimiçi Oku

"Sana saldırmaya çalışmıyorum, o yüzden o suratı yapma."

"O zaman neden...!"

"Sana bu yiyeceklerin neden yenmemesi gerektiğini göstermeye çalışıyorum."

Bu sözlerle eş zamanlı olarak Damian hançeri bütün tavuğa sapladı.

Hayır, şimdi o ağız sulandıran tavuğa ne yapıyorsun?

Bir süre sonra Damian hançeri çıkardı.

Ve hançerin ucu...

"...Siyah mı?"

Siyah leke...

Bu-bu. Bu şey olabilir mi...?

Yutkundum .Boğazım kurumuştu.

Damian garip bir kahkaha attı.

"Bu hançer gümüşten yapılmış."

Aman Tanrım, suskunum.

Gümüşten yapılmış.

Gümüşün zehiri tespit etme yeteneği yok muydu?

"O zaman, bütün yiyecekler...?"

"Düşündüğün şey doğru."

Damian kesin bir cevap verdi.

Aman Tanrım, zehir mi?!

O kadar şaşırmıştım ki kendimden geçeceğimi sandım.

Hayır ama neden bu kadar sakin?

Önünde zehirli yiyecekler var, korkutucu değil mi?!

Farkında olmadan sesimi yükselttim.

"Öyleyse neden gidip atmıyorsun? Neden masanın etrafına koyuyorsun?"

"Bu yemekler doğrudan imparatorun kendisi tarafından verilmiyor mu?"

Damian sakin bir sesle cevap verdi.

'İmparatorun kendisi tarafından verilen yiyecekler...'

Duraksadım ve gerildim.

Amcasının onu zehirlediği anlamına geliyordu bu.

"Benim gibi bir insan bu kadar değerli yiyecekleri atmaya nasıl cüret eder."

Beklentilerimin aksine, Damian'ın ifadesi oluşmaya devam etti.

Damian dudaklarını okşadı.

"Yiyecek olduğu için gardımı düşüreceğimi düşünmüş olmalı."

Bu savunmalar karşısında sessiz kaldım.

Böyle genç bir çocuk nasıl bu kadar sakin konuşabilir?

"İmparatorun o kadar aptal olduğunu düşünüyorum."

Damian başını salladı ve bana baktı.

O Kızıl gözler yorgun görünüyordu, gün batımını andırıyordu.

"Endişelenme, fazla bir şey değil."

"Fazla bir şey değil mi...?"

"Evet. Burada sıkışıp kaldığım için çaresiz olduğumu ve bana zehir verse bile direnemeyecek kadar güçsüz olduğumu düşündü."

Damian'ın bu kadar rahat bir tonda konuşmadan önce kaç ölüme yakın deneyimden geçmesi gerektiğini düşündüm.

Fark etmeden yumruklarımı sıktım.

Tırnaklarım avuçlarımı acı bir şekilde deldi.

"Her şeyden vazgeçmek, o yemeği yemek ve sonra ölmek o kadar da korkunç bir fikir değil."

İmparator kaç hayatı yok etmeye çalıştı?

Sadece başından beri evlenmek istemeyen İmparatoriçe değil, aynı zamanda yeğeni olan Damian da.

Hepsi bir kişi yüzünden acı çekiyor.

Damian konuşmayı alışılmadık derecede sakin bir tonla bitirdi.

"...Şey, bu sadece bir düşünce."

Damian doğrudan gözlerimle karşılaştı.

Yetersiz beslenmiş vücudunu görmek yürek kırıcıydı.

Dudaklarımı ıslattım.

"O zaman düzenli olarak ne yiyorsun...?"

"Majesteleri çok nazik, ölmemem için sadece yeterli yiyecek temin ediyorum."

Damian alaycı bir şekilde cevap verdi.

Bu yüzden ona açlıktan ölmeyecek kadar yiyecek verdi....

Ondan sonra devam etti.

"Varisi açlıktan ölürse İmparator için sorun olur."

"BEN, BEN..."

"Bu yüzden onun yerine zehir yapıyor, hastalıktan öldüğümü söyleyebilirler."

Damian'ın yüzü biraz daha koyulaştı.

"Sonuçta açlıktan ölmek çok utanç verici değil mi?"

Bunu söyledikten sonra Damian parmağını yemek odasının bir köşesine doğrulttu.

"Görmek istiyorsan buraya gel."

Dolabın çekmecesini hafifçe açtıktan sonra, kelimelerim kaybolmuştu.

Çekmecedeki yiyecekler...

Çok kötü görünüyordu, yemek rezaletti.

Kurumuş havuçlar, yeşil sebzeler ve bir avuç solucanın yediği arpadan oluşuyordu.

Üstelik pişmemiş bile.

Damian şimdiye kadar sadece bu tür şeyleri yemiş olabilir miydi?

'Çok fazla, ona nasıl böyle bir şey yedirebilirler?!'

Antrenman yaparken bundan çok daha güzel yemekler yerdim!

Etrafa hızlıca baktım.

Baharatlardan bahsetmiyorum bile, ancak o zaman sınırlı pişirme ekipmanına sahip boş mutfağı fark ettim.

Ben oturduğum yerden kalktım ve fırını inceledim.

Temiz ve kurumsuz olduğu gerçeğinden yola çıkarak, imparatorun ateş için odun bile sağlamadığı anlaşılıyoru.

'Bu arada, Damian hapsedileli beş yıl oldu...'

Yani 5 yıldır bu devasa sarayda tek başına mı yaşıyor?

3 yaşından bugüne kadar mı?

İmparator alay etse, aşağılasa ve hayatını tehdit etse bile mi?

"Bu ... Aman tanrım."

Bilmeden mırıldandım.

Damian kaşlarını hafifçe kaldırdı ve bana sordu.

"Ne?"

"Hiç kimse ... birine böyle davranılması için bir sebep yok."

Kanayana kadar dudağımı ısırdım.

Nedense Damian'a elimden geldiğince yardım etmek zorunda hissettim.

Eğitim Merkezinde zorbalığa uğradığımda geçmişteki benliğimin Damian'a yansıdığını gördüğüm için mi?

Yoksa Damian'ın ana karakter olması ve İmparatoriçe'nin onun tarafından olumlu görüldüğünde güvenliğini sağlayabilecek tek kişi olması mı?

Aslında bu sebebin ne olduğunu önemli değil.

Damian'ın bu kadar sefil bir hayat yaşadığını görmek istemedim.

Hayatta kalmak, günden güne zar zor geçinmek.

Herhangi birinin yaşamaması gereken koşullar...

Damian'ın düzenli bir hayat sürmesini görmek istedim.

"Veliaht Prens."

"Ne?"

"Bundan sonra her gün geleceğim."

Kararlılıkla söyledim.

Damian şaşkın bir ifadeyle bana baktı.

Bu ifadeyi nasıl yorumlamalıyım?

Onun ifadesini tam tespit edemedim ama pişman ve minnet dolu bakıyormuş gibiydi.

"Senin için her gün yemek hazırlayacağım, o yüzden onları ye."

Sakince ekledim.

Damian'ın gözleri hafifçe titriyordu.

Sessiz bir tonda cevap verdi.

"Benim için bunu neden yapıyorsun?"

Sadece omuz silktim.

Dürüst olmak gerekirse, Damian'ın şu anki durumunu görebilselerdi başkası da aynı tepkiyi gösterirdi.

"Başka biri de aynı şeyi yapardı."

"...Başka biri de mi"

"Evet."

Parlak bir şekilde gülümsedim.

Gerçekti. Damian'a şu anki haline bakarken insanlar hiç şüphesiz acıyacaklar.

Damian sessizdi.

Kesin olmak gerekirse, kelimeler içinde kayboluş gibiydi.

Ona doğru yürüdüm.

Damian'a baktığımda ışığın gözlerine döndüğünü görebiliyordum.

Her türlü duyguyla dolu o gözler gerçekten göz kamaştırıcı derecede güzeldi.

"Birlikte ekmek yiyelim."

Uzandım ve Damian'ın bornozunun eteğini çektim.

Damian elimi ne uzaklaştırdı ne de itti.

Bana çaresiz bir ifadeyle baktı, Evet, çaresiz bir genç çocuğunki gibi.

"Süt ve elma reçeli getirdim."

"... İyi."

Bir süre sonra Damian alçak sesle cevap verdi.

Hiçbir sorun yokmuş gibi davrandım ve devam ettim.

"Hava güzel olduğu için, biraz güneş ışığı alırken dışarıda yemek yemenin harika olacağını düşünüyorum.

Damian'ın artık bu kötü durumda olmasını istemedim.

"Prens, benim hakkımda ne düşünüyorsun?"

"G-güzel."

Damian nadiren kekeledi.

Ekmek ve süt torbasını omzuma attım.

Tamam, o zaman dışarı çıkalım.

Ama sonra Damian elini omzuma koydu.

Ne?

Sorgulayarak ona baktım.

Tekrar önüme baktığımda çantayı omzumdan çıkardı.

Çantayı tuttu ve dedi ki:,

"Çantayı taşıyacağım."

"Teşekkür ederim!"

Damian yanakları kızardıkça kafasını hızla oynattı.

Ve böylece beraber dışarıya çıktık.

Güneş ışığı Veliaht Prens'in sarayına zar zor girdiği için güneşli bir yer seçip oturdum.

"Prens, benimle yemek ye."

Beyaz ekmeği kendim ikiye böldüm ve bolca elma reçeli yaydım.

Damian ekmeği iki eliyle dikkatlice tutarken beyaz ekmeğe baktı ve ekmeğin yumuşak yüzeyine hafifçe dokundu.

"Böyle bir şey yiyeli uzun zaman oldu."

Bunu duyunca anında üzüldüm.

Neden bu kadar acınası?

Sadece ekmek ve reçel, neden bu kadar minnettar görünüyor?

Damian'a acınacak bir bakışla baktım.

Damian ekmeği ısırırken söyledi.

"... Lezzetli."

"Nasıl yani? Lezzetli mi? Lezzetli?!"

Şahsen benim pek hoşuma gitmedi.

Ekmeğine biraz fazla elma reçeli sürdüğümü sanıyordum.

Ancak Damian ekmeği mutlu bir şekilde yedi.

Sonra başını salladı ve cevap verdi.

"Tadının iyi olmadığını hiç söylemedim."

"G-gerçekten mi? Çok rahatladım."

Bu arada ağzında reçel var.

Bir mendil aldım ve dudaklarını sildim.

Damian titredi ve bakışlarını kaçırdı.