Bir şeyler nerede yanlış gitti…
Daphne gözlerini her kırptığında, başından kan akıyor ve görüşünü kırmızıya bulıyordu.
Başını kaldırmak bile acı verici ve zordu. Ama daha acı verici olan, ona soğuk soğuk bakanların gözleriydi.
"Prenses Majesteleri, bu akşam sadece prensesin sevdiği yemeklerden yemek yaptım."
"Günaydın prenses."
Birkaç gün önce ona karşı çok tatlıydı, hayır, hatta birkaç saat önce bile.
Şimdi sadece soğuk ve çaresiz gözlerle bastırılan Daphne'ye baktı.
Ağladı, sinirlendi ve defalarca yalvardı.
Her nasılsa bir sebep sordu ama cevap alamadı.
Daphne'nin tek yapabildiği, alevler içinde yanan hatıralarla köşkü izlemekti.
"İhtiyaç duyulmayanları öldürün."
Bu vahşi bir katliamdı.
'Ah, sanırım aklımı kaybedeceğim.'
"Bitiş yarın."
Defne'nin ağzından bir hıçkırık kaçtı.
Yarın.
Erkek kahraman Prens Alan'ın tahta çıkması planlanıyordu.
İmparatorluk ailesinin hazinesi olan kılıcı alan Alan, uzun merdivenlerden aşağı inecek ve kahramana karısı olduğunu itiraf edecek.
Sonra Flora bir süre şokta olacak ve çok geçmeden gözyaşlarıyla başını sallayacaktı.
Mutlu bir sondu.
Daphne'nin reenkarne olduğu kitabın sonu buydu. Erkek başrol ve kadın başrol devam ederse, kaderlerinden kaçabilecekler ve tam özgürlüğün tadını çıkaracaklar.
Yıllardır bunu düşünerek yaşıyorum.
Durum sona ermeden sadece bir gün önce değişti.
Çok korkunç.
“Bu sefer gerçekten mutlu olmak istedim…”
Kitabın dışındaki hayatı, ilk hayatı sadece acı veren anılardı.
Yüzünü bile hatırlamayan bir anne.
İşinde başarısız olduktan sonra ölen, sadece büyük miktarda borç bırakan bir baba ve gerçek bir ebeveyn gibi takip ettiği amcasının ihaneti. Amcası miras parasıyla ortadan kayboldu.
Bunun sayesinde 20 yaşına girdi.
Ne kırmızı güller ne de sıcak tebrikler vardı.
Sadece tüm vücuduna yük olan bir borçtu.
Rahat nefes almak zor bir hayat başladı. Elleri her gün sertleşiyor, vücudu inceliyordu ve inceliyordu, yüreğinde kırgınlıklar birikiyordu.
"Hayatım böyle olacaksa beni de götürmeliydin. Lütfen beni al…”
Isıtıcının bile düzgün çalışmadığı bir odada cansız bir şekilde yürürken her gün anne ve babasına dua etti.
'Lütfen, beni de al.'
Bütün gece ağladı, yalvardı ve günler geçti.
Öksürük.
Yine de bir umut varsa, borç giderek azalıyordu. Çok azdı, ama miktarın azaldığını görünce ümidi kesti.
"Tebrikler."
Soğuk bir kış günü.
Sonunda tüm borçlarını ödeyebildi.