'Her yer karanlıktı. Bazı anlar birinin ağlıyor olduğunu duyduğumu düşündüm. Ama bu mümkün müydü? Öyle olduğunu düşünmedim, bu benim için mümkün değildi. Yani imkansızdı kısaca. Birçok insan benim etrafımda olmasına rağmen yalnızmışım gibi hissediyordum. Neden mi? Çünkü benim hakkımda tam olarak anlayamadığım bir problem vardı. Ve de hala var. Şu an tamamen yalnızım. Kimse bana yardım edemez. Çünkü her yer hala karanlık… birileri bu karanlıkta nasıl önlerini görebilir ki? Tabii ki göremezler. Bu ‘Işıkları açtım ve şimdi her yer aydınlık!!’ gibi bir şey değil. Çünkü bir kaza geçirdim. İşin tuhaf tarafı kazayla ilgili hiçbir detayı hatırlamıyorum, hangi tarihte olmuştu ve tam olarak nasıl bi kazaydı filan. Açıkçası umursamıyorum, belki de bu yüzden hatırlamıyorumdur. Şu an sadece ailemi ve arkadaşlarımı özledim. Bu duygu garip mi kendimi yalnızmışım gibi hissediyor olmama rağmen? Belki. Ama yine de… eğer şu an sağlıklı olsaydım ve de onlarla birlikte, onlara sarılırdım…’
  Bip bip bip…
Bir kadın: Hey, o uyandı!!! Hemşire, doktor, anne, baba lütfen buraya gelin!!!
Genç kız: Abla?
Kadın(Abla): Evet, benim. Şu an nasılsın? Kendini nasıl hissediyorsun, Amy?
Genç kız(Amy): Ben iyiyim ama ne kadar süre boyunca uyudum?
Abla: Yaklaşık iki ay? Ehehe
Amy: Bu çok az… bir ay daha uyuyacağım… haha..
‘Sağlıklı olduğumda sana sarılacağım abla. Söz veriyorum…’