"Hey! İyi misin?"
 
Lelia, yemeye başlamak üzereyken, yanından gelen sese doğru başını çevirdi.
 
Sarı saçlı güzel bir çocuktu. Lelia'nın yanında oturuyor ve gülümsüyordu.
 
"Kendine geldin mi?
 
“…Ah, ha?”
 
“Hatırlamıyor musun? Seni kurtaran bendim… Neredeyse suya düşüyordun.”
 
“…Ah, ım, teşekkür ederim.”
 
Lelia hantal bir şekilde güldü.
 
Henüz on yaşında olan çocuk muazzam bir güzelliğe sahipti.
 
Ama ağzı biraz sertti.
 
Her neyse, Lelia'nın yakın olmak istediği kişi o değildi. Bu çocuk orijinal hikâyenin ana karakteriydi.
 
"Her şey için bir teşekkür gelir mi?”
 
"Ama onun kişiliği normalde de böyle miydi?" diye düşünde Lelia.
 
Onun adı Rosebelle İmparatorluğu Prensi, Romeo Rosebelle idi.
 
Orijinal hikâyede, Ejderhayı yendikten sonra geri dönen ve kadın başkaraktere ilk görüşte âşık olan savaş alanındaki ana karakterlerden biriydi.
 
‘Çok tatlı ve zarif bir kişiliği vardı…’
 
Lelia, gözleriyle sert bir şekilde ona baktı.
 
"Bana bakma, konuş. Ağzında bir delik mi var?”
 
“Tatlılık… Zarafet… ?”
 
“Bence hiç yok... ”
 
"… Çok teşekkür ederim."
 
Lelia hafifçe selamladı.
 
"Evet. Teşekkürler mi? Bu kadar mı? Veliaht prens olduğunu mu söyledin? Ama sadece teşekkür etmek yetiyor mu?”
 
"… Benden bir şey mi istiyorsun?"
 
"Elbette. Rahipler, dua etme vakti beni aramaya geldiklerinde, onlara senin odana gittiğimi ve uyuyakaldığımı söyle. Beni uyandırmamaları gerekiyor.”
 
"Açıkçası ben bir veledim ve sen bir prenssin, bu yüzden sana inanacaklardır. Değil mi?”
 
"Anladım."
 
“Oldukça iyi bir konuşma yaptık.”
 
Romeo sırıttı ve uşağın ona getirdiği yemeğe başladı. En azından yemek yeme şekli zarif görünüyordu.
 
“Kişiliğinin o kadar da kötü olduğunu düşünmüyorum.”
 
Burada toplanan çocukların çoğu aşağı yukarı aynı yaştaydı, dokuz ile on bir yaşları arasındaydı. Lelia yedi yaşında olmasına rağmen on yaşında gibi davranıyor, ama tabii ne kadar iyi beslenirlerse beslensinler, her zaman daha yavaş büyüyen çocuklar var.
 
Neyse ki burada ona benzeyen epeyce küçük çocuk vardı. Dahası, Lelia'nın resmi statüsü Prens Leo, küçük yaşlardan itibaren zayıf bir imaja sahipti, bu yüzden kimse kızdan şüphelenmedi.
 
“Hazır buradayken çok yemek yiyeceğim!”
 
Buraya gelmenin en güzel yanı yemek yemekti.
 
Memleketine döndüğünde doğru düzgün yemek yiyemeyeceği netti.
 
Hikâye ilerledikçe imparator değişecek ve kız kısa bir süre sonra eve dönecek, ancak Lelia'nın hayatı değişmeyecek.
 
Sonra Romeo onunla tekrar konuştu.
 
"Senin de avucunda bir desen var mı?"
 
Buradaki çocuklar kendi ülkelerindeki statülerini unutmuş ve arkadaş gibi yaşıyorlardı. Tabii ki, tapınak tarafından zorlanarak oldu. Dövüşmek yasaktı ve birbirimizle konuşmak zorundaydık.
 
Rahipler çocuklara nasıl çabuk yaklaşılacağını çok iyi biliyorlardı. Birlikte yemek yemek, etrafta koşmak, çeşitli oyunlar oynamak.
 
Çocuklar mümkün olduğunca birbirleriyle geçinmeye çalıştılar çünkü tartışırken yakalanırlarsa bütün gün dua etmek zorunda kalıyorlardı.
 
Temelde görgü kurallarını iyi öğrenen çocuklardı, bu yüzden büyük bir sorun olmadı.
 
“Ama neden bu kadar agresif? Her şeyden önce, konuşma şekli.”
 
"Auralia'nın modelini merak ediyorum. Bana gösterebilir misin?"
 
"…Tamam."
 
Lelia deseni göstermek için avuçlarını açtı. Romeo, kendi avuç içiyle karşılaştırdı.
 
O sırada restoranın girişi gürültülü oldu.
 
Bir çocuk içeri girince bazı masalarda oturan çocukların gözleri ona yöneldi.
 
Romeo da baktı ve kendi kendine mırıldandı.
 
"Ondan hoşlanmıyorum."
 
"…Neden?"
 
Romeo'nun söylediği adam, Lelia'nın tanıdığı bir adamdı.
 
Griffith Nicaea, Nicaea İmparatorluğu'nun en genç prensi.
 
Ejderhayı yenen ve tarihin en güçlü şövalyesi olan grubun liderlerinden biriydi.
 
‘Adam kadın kahramana aşık olmuştu.’
 
Lelia onunla daha önce konuşmuştu. Soğuk ama sakin ve düzgün bir çocuktu.
 
Ayrıca çok yakışıklıydı. Yaşı küçük olmasına rağmen çocukların ilgisini çekmişti.
 
"Ben de ondan nefret ediyorum. Zavallı ve aptal.”
 
Romeo çenesinin ucuyla bir tarafı işaret etti.
 
Gümüş saçlı çok küçük bir çocuk yavaşça yemeğini yiyordu.
 
Oscar Hraesvelg.
 
“Bu o!”
 
Gümüş saçlı kırmızı gözlü. Onu tanımadan edemedi.
 
O küçük çocuğu görünce kendini garip hissetti. Orijinalinde iri bir adamdı.
 
Demek çocukken böyle görünüyordu…
 
Şimdi çok savunmasız görünüyordu, ancak daha sonra okuyucular tarafından psikopat olarak anılacak bir imparator olmaya hazırdı.
 
"On yaşındasın ve benden daha küçüksün. Bu iyi birşey."
 
Lelia bunu duyunca rahatladı.
 
"Evet…"
 
Lelia bir kez daha Romeo'nun bakışlarını takip etti. Koyu ten rengi ve asi gözleri olan bir çocuğa bakıyordu. Ona baktığında bile kişiliği kirli görünüyordu.
 
Calix Ascard.
 
Ascard İmparatorluğu İmparatorunun yeğeni.
 
Ve ejderhayı öldürdükten sonra en büyük fedakârlığı yapan kişi. Romeo'nun sevmediği tüm insanlar, Dragon Slaying Team'in ana karakterleri ve kadın başkaraktere âşık olacak kişilerdi.
 
“Bu çocuğun nesi var? Kadın başkarakterin etrafında rekabet mi arıyor?”
 
Lelia titreyen bir yüzle Romeo'ya baktı.
 
Sevmediğini söylediği adamların gelecekte arkadaşları olacağına ve onun için herkesten daha değerli olacak arkadaşlar olacağına inanır mıydı?