Sözlerini bitiremeden küreği yüzüne bir kez daha çarptı. Her yerde kan dans etmesine rağmen ölmedi.
Prens, sersemlemiş ve kanlar içinde kalmış Morian'a tepeden bakarken yüksek sesle konuştu: "Seni yargılayacak olan ben olmayacağım, köylü arkadaşlarım yapacak."
Sonra kenara çekildi. Platin saçlı kız bile Morian'ı bıraktı.
Çok geçmeden köylüler ona her yönden yaklaştı. Yüz ifadelerine bakarken ten rengi büyük ölçüde solgunlaştı.
"L-lütfen, a-a-affet...!"
Hızla ağzı tıkandı ve mağaradan sürüklendi. Sonunda grup manastıra döndü. Köylülerin geri kalanına kötü eylemleri bildirildi.
Öfkeli insanlar onu acımasızca taşladılar. Bir enkaz haline geldiğinde bağladılar ve ormana geri sürükleyip boynundan asarak kendi sonuna terk ettiler.
Bir süre sonra açlıktan ölmüş hayvanlar etini parçaladı ve yuttu.
Üç gün sonra kendisi bir zombi oldu. Hala ağaçta asılıyken dengesizce sallanıyordu.
İmparatorluk Prensi bu manzaraya baktı ve dilini tıklattı. "Bu bir fantezi dünyası olsa da ortaçağ ortamı gerçekten korkutucu olabilir."
Boynundan asılmış zombi Morian, yüksek sesle uluyarak çırpınmaya devam etti.
Arınma törenini gerçekleştirecek bir Rahip olmadan on yıllarca, hatta belki yüzlerce yıl ölümsüz olarak kalması gerekecekti.
Ölümün büyüsüne güvenen bir Necromancer'ı bekleyen kader buydu.
"Bu çok kötü. O Kara Düzen şeyinin ne olduğunu öğrenmek istiyordum ama neyse."
Keşke gerçek bir Necromancer gibi ruhlarla konuşma becerisine sahip olsaydı, bu çok hoş olurdu. Ne yazık ki böyle açıklayıcı bir yetenekle kutsanmamıştı.
Yine de günün sonunda önemi yoktu, çünkü hâlâ bir İmparatorluk Prensiydi.
Bu yere sürgün edildikten sonra, tahtın potansiyel bir varisi olarak etkisi neredeyse kaybolmuştu. Yine de onu ortadan kaldırmak için harekete geçen bazı insanlar vardı, belki de mevcut durumuna rağmen tehdit oluşturabileceğinden korkuyorlardı.
Eğer durum buysa kesinlikle birkaç şüpheli düşünebilirdi.
Örneğin…
"Kardeşlerim ha."
Kutsal İmparator'un tahtını devralmaya hak kazanan kardeşleri- onu hedef almaları mümkündü.
"Kahretsin, ne kadar kalpsizler. Bir güç mücadelesine karışmayı beklemiyordum…”
İmparatorluk Prensi başını sallarken dilini tekrar tıklattı.
Ancak Cadı Morgana olayının perdesi bununla kapanmıştı.
Kuzey sınırındaki Ölü Ruhlar Ülkesindeydiler. Ölülerin içgüdülerinin uyandığı 'Ölüm Dalgası' zamanı bir kez daha yaklaşıyordu.
**
Charlotte, İmparatorluk Prensi olarak anılan çocukla ilgilenmeye başladı.
Zombi ordusuna karşı savunma yaparken ve toplu cenaze töreni sırasında, onu uzak bir mesafeden gözlemledi.
Onun hakkında hikayeler duymuştu. Bunlardan biri, henüz baygınken prensin, ebeveynlerinin kalıntılarını taşımaya özen göstermesi ve içtenlikle cenazelerini gerçekleştirdiğiydi.
Charlotte, çocuk prensin gece boyunca çok sayıda cenaze töreni gerçekleştirmesini sessizce izledi. Herkes yorulduğunda bile dinlenmedi ve çalışmaya devam etti. Ölü ruhların öbür dünyada biraz huzur bulabilmesi için büyük bir özenle dua etti.
Onu öyle görünce göğsünde belli bir hayal kırıklığı hissetti. O hayatının kurtarıcısı, hayırseveriydi. Ayrıca cenaze törenlerini gerçekleştirerek anne ve babasını kurtardı.
"İmparatorluk Prensi nasıl bir insan?"
Charlotte'un sorusu köyün hanımları ve teyzeleri tarafından yanıtlandı.
O mangnani, kurtçuk, kurtarılamaz bir çöp, bir kadını baştan çıkarmayı başaramayınca kendini öldüren bir aptaldı. Ona yönelik her türlü eleştiri doğrudan kulağına fısıldandı.
Hepsini duyduktan sonra kaşlarını çattı. Öğrenmek istediği bu değildi. Charlotte köylü kadınlara öfkeyle baktı.
"Aslında üç ay öncesinden beri biraz değişmiş gibi görünüyor."
“Evet, babamın cenazesini de büyük bir özenle yapmıştı.”
"Doğru, hatta bu sefer herkesi kurtardı değil mi?"
İmparatorluk Prensine minnettardılar. Ayrıca ona güveniyor gibiydiler.
Charlotte mağarada Prens'i desteklediği zamanı hatırladı.
‘Çok küçük ve gençti.’
Gerçekten de vücudu küçük ve çok hafifti. Kendisinden daha olgun değildi, yüzü de daha genç görünüyordu. Yine de böyle küçük bir bedenle o devasa ayıya karşı savaştı. Ağır yaralandığı halde kaçırılan kadını kurtarmak için elinden geleni yaptı.
"Aslında çok düşünceli."
Ama sonra, Morian adındaki o kadın güvenine ihanet etti. Prens-nim’e saldırdı ve öldürmeye çalıştı.
Charlotte bunun olmasını engellemek için hızla devreye girdi. Her şey göz açıp kapayıncaya kadar gerçekleşti.
Aklını başına topladığında, havaya zıpladığını, kadının saçını tuttuğunu ve kafasını yere çarptığını fark etti. Bıçağı kadının boğazına dayadı, neredeyse boğazını tamamen dilimleyecekti.
Çevik hareketleri karşısında kendisi de şok olmuştu.
‘Vücudum başından beri bu kadar hafif miydi?’
Görünüşe göre kadın bir Necromancer'dı. Charlotte bunu, kadın ve İmparatorluk Prensi bir süre konuştuktan sonra öğrendi.
Charlotte ne hakkında konuştuklarını anlayamıyordu ama bu Necromancer’ın Prens'in hayatını hedef aldığından emindi ve bu amaçla birçok köylü ölmek zorunda kaldı.
İmparatorluk Prensi böyle birini affetmedi.
Sonunda Morian, hala canlıyken ormanda boynundan asıldı.
Gerçekten korkunç bir kaderdi.
Bu olay böylece sona erdi.
Charlotte ve köylülerin geri kalanı köyü yeniden inşa etmeye başladı ve hesapta olmayan zombileri avladı. Ardından İmparatorluk Prensinin ölüler için cenaze törenleri yapmasına yardım ettiler.
Durum biraz normale döndüğünde, çiftçi Gril onunla konuşmaya geldi.
"Charlotte, senin için de uygunsa neden benim evimde kalmıyorsun?"
Ona bunu sormadan önce gergin bir şekilde gülümsedi. Artık kalacak yeri yoktu, bu yüzden onaylamak için başını salladı. Yine de manastırdaki İmparatorluk Prens'inin yönüne baktı.
"Orada İmparatorluk Prensi'ne yardım eden biri var mı?"
"Ekselanslarına yardım etmek mi? Ne... Ahh, mezar bekçisi olarak mı demek istiyorsun?”
Başını salladı.
Sadece mezar bekçiliği değil, manastırı temizleyecek, yönetecek ve diğer çeşitli işleri yapacak birini kastediyordu.
Genç bir prensin yalnız yaşaması için oldukça acımasız bir ortam değil mi? En azından birinin ona yardım eli uzatması gerekmez mi?
“Ah, bir hizmetçi olarak çalışmayı mı istiyorsun?”
Charlotte onaylamak için başını salladı.
Ama Gril'in yüzünde sıkıntılı bir ifade oluştu. "Mesele şu ki, Paladinler bize onun yanına bir hizmetkar koymamamızı söyledi. Çünkü…”
…Çünkü o bir mangnaniydi; kişiliğinin değişmesi için sürgüne gönderildi.
Paladinler bir hizmetçinin, çocuğun daha da kibirli olmasına neden olacağını, geçmişine dönüp pişmanlık duymak yerine daha fazla kibirlenmesine yol açacağını söyledi.
Gril bir an düşündükten sonra tekrar Charlotte'a döndü, "Başka bir yol daha var. Belki rahibe olmaya karar verirsen işe yarayabilir."
"Rahibe?"
“Eh, orası bir manastır, değil mi? İnancı incelemek için içeri girersen Paladinler buna aldırış etmeyebilir."
Charlotte başını salladı.
Ertesi gün manastıra döndü.
İmparatorluk Prensini kütüphanede buldu. Necromancer’ın mağarasında bulunan yazılı kayıtları incelemekle meşguldü.
“Ne kadar karmaşık. Bu gidişle kesinlikle suikasta kurban gideceğim. Beni koruyacak bir kalkan olmadan... kesinlikle ölürüm. Beceri yetkinliğim için de…”
Bir kalkan?
Suikast mi?
Charlotte çocuk prense yaklaştı. Prens, başka bir insanın varlığını hissedince irkildi ve kitabı gizlice sakladı.
Kız ona bakarken başını eğdi.
Çocuk kaşlarını çattı. "Ne var? Neden buradasın? Bugün için planlanmış bir cenazem yok, o yüzden neden en az bir gün ara vermeme izin vermiyorsun?
"Borcumu ödemek istiyorum."
"Ne borcu?"
İçinden 'ah, bir hata yaptım' dedi. 'Borç' burada kullanılacak doğru kelime değildi.
Ona gösterdiği nezaketten bahsetmeliydi…
Charlotte seçtiği kelimelerden pişmanlık duysa da tekrar dudaklarını açmaya çalıştı.
"Bekle, o zamandan mı bahsediyorsun?" dedi prens.
O an gerçekten şaşırmış görünüyordu. Nedense hızla geri çekildi ve gizlice küreğine uzandı.
Ancak neden böyle tepki veriyordu?
Ah, belki de halletmesi gereken yarım kalmış bir işi mi vardı?
"Geçmişi unutmak daha iyi olur tamam mı? Yani ilk karşılaşmamız ortak bir deneyim olarak o kadar da hatırlanmaya değer değildi, yanılıyor muyum?"
Beklendiği gibi İmparatorluk Prensinin kalbi cömertti. Hatta ona gösterdiği nezaketi unutmasını söylüyordu. Ama... buna nasıl cüret edebilirdi?
Hayatını kurtardı ve ailesinin huzur içinde dinlenmesini sağladı değil mi?
"Size hizmet etmek istiyorum."
"Ha?"
"Ve…"
Charlotte 'kalkan' kelimesini hatırladı.
Çocuk Prensin buraya sürgün edildiğini hatırladı. Ve unutmamak gerekir ki, o kadın Necromancer 'suikast' kelimesinden de bahsetmişti.
Birisi bu genç prensi öldürmeye çalışıyordu. Hiç şüphesiz sürgün edilmesi de o kişinin kirli bir oyunuydu.
Böyle bir prensin mangnani olmasına imkân yoktu.
Charlotte'un bakışları kitap rafında dizilmiş kitaplara kaydı.
[İmparatorluk Kılıç Ustalığı Eğitimi]
[İmparatorluk Kendini Savunma ve Talim Teknikleri]
[Paladinler için İlahiyatı Kullanma ve Kontrol Etme Yöntemleri]
Burada birkaç kitap vardı.
Bir kalkan... Prens onu arıyordu.
Onu koruyacak birini arıyordu.
Ancak açıkça dile getirirse onu reddederdi. Çünkü bu tehlikeli bir görevdi.
"Bu yerde bir rahibe olarak hizmet sunmak istiyorum."
Yine de bu pes etmesi gerektiği anlamına gelmiyordu. Hayır, kesinlikle bu kişiyi koruması gerekiyordu.
Bu durumda bir rahibe kılığına girmeliydi. Çocuğun inancını öğrenecek ve zamanı geldiğinde onu koruyabilmek için kendini eğitecekti.
Genç bir kız, İmparatorluk Prensini düzgün bir şekilde koruyamayabilirdi, yine de bunu gerçekleştirmek için her şeyini vermek istedi. Üstelik kılıç kullanmayı öğrenerek bir Paladin olmanın yolunu bulabilirdi.
Kendisine gösterilen iyiliğin karşılığını ancak bu şekilde ödeyebilirdi. Güvenebileceği kimsesi olmayan bu prensi koruyacaktı.
"Bu yüzden…"
Charlotte ona gülümsedi.
“…Sizin gözetiminizde olacağım.”
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
