4

"Fugaku sana çoktan söyledi o zaman." Itachi, Danzo’nun konuşmasını ifadesiz bir şekilde dinledi ve ona yan gözle baktı. Hokage’nin Anbu’sundan bağımsız bir örgütün lideri olan adamın oturma odasındaydılar.
Teşkilat...
Danzo’nun yönettiği örgüt, en azından ismen Anbu’ya bağlıydı ama farklı bir komuta yapısı vardı. Bu teşkilat, köyün en iyilerini daha çocuk yaştayken bünyesine katan ve köydeki karanlıktan barışı korumak için gölgelerde sadakatle görev yapan seçkin bir birimdi. Itachi tüm bunları ancak Danzo onu buraya çağırdıktan sonra öğrenmişti. Köydeki insanların çoğu Teşkilat’ın varlığından bile haberdar değildi. Danzo, gençliğinden beri Hiruzen’in sağ koluydu ve çoğu insan onu yüzeydeki Anbu’yu yöneten idari bir memur gibi görüyordu. Danzo’nun odaları, köyün kuzeyinde yer alan ve üzerine önceki Hokage’lerin yüzlerinin oyulduğu Hokage Anıtı’nın bulunduğu dağın eteklerindeki binanın derinliklerindeydi. Görünürde bina, yönetimle ilgili belge ve malzemelerin depolanması için kullanılıyordu. Çoğu insan normalde buranın yakınından bile geçmezdi. Anbu üyelerinin görevler için köyün dışına çıktıkları arka kapılar yakınlardaydı. Gölgeli bir yerdi, gün ortasında bile hiç ışık vurmazdı. Ve bu oda bu karanlık yerin tam ortasındaydı, o kadar karanlıktı ki öğlen olmasına rağmen dört köşede büyük mumlar yanıyordu. Titreyen alevlerin içinde Danzo büyüleyici bir şekilde başka bir dünyadanmış gibi görünüyordu, gecenin ortasındaki bir Buda heykeli gibi. Daha korkak bir insanın burada böyle dururken ağlayıp korkacağına şüphe yoktu. "Sanırım sen de Anbu’ya katılmayı kabul ettin." Itachi kısaca, "Evet," diye yanıtladı. Danzo’nun ağzının köşeleri hafifçe yukarı kalktı. Yüzünde bir çizgiden başka bir şey olmayacak kadar dar olan gözleri dikkatle Itachi’ye odaklanmıştı. Bakışları her nefesi, her saç telinin her titreyişini yakalıyor gibiydi; o kadar keskindi ki, Itachi’nin içini dehşetle doldurdu. Çocuk kendini neredeyse bir düşmanla savaş alanındaymış gibi hissetti. "Anbu’da bir Uchiha’nın bulunmasına karşı yukarıdan bir direnç var." Burada bile, o kara karanlık Itachi’nin etrafında dolanıyordu. Babasının ve klan toplantısındaki diğerlerinin düşmanlığı. Köyün ninjalarının Uchihalara karşı önyargıları ve ayrımcılıkları. Konoha’da kaldığı sürece, karanlıkla örtülü olacaktı.
İşte tam da bu yüzden...
Anbu olmak zorundaydı. Babasının emri yüzünden değil. Bunu Itachi’nin kendisi istiyordu. Anbu, sadece köyden seçkin ninjaların kabul edildiği elit bir birlikti. Orada kendini gösterirse, köyün temel direklerinden biri olarak sarsılmaz bir konum elde etme fikri hayal olmaktan çıkıp gerçeğe dönüşecekti. Bu köyü değiştirmek için önemli biri olması gerekiyordu. Eğer Hokage olursa, her şeyi değiştirebilecekti. Hokage olan ilk Uchiha... Yavaş yavaş, savaşı bu dünyadan kaldırmak için yürümesi gereken yoldaki işaretleri net bir şekilde görmeye başlamıştı. Önce Anbu’ya katılacaktı. Orada kendini gösterecek ve köyde merkezi bir figür olarak kendini kabul ettirecekti. Sonra, Hokage. Hokage olacak ve köyün Uchihalara karşı olan önyargısından kurtulacaktı. Ve Itachi’nin hayalleri burada bitmiyordu. Hokage olduğunda, diğer ülkelerden gelen önemli kişilerle düzenli olarak buluşabilecekti. Diğer köylerden ninjalarla birlikte çalışırsa, ninja rekabetini ortadan kaldırabilirdi. Ninjalar dünyadan yok olacaktı. Ninjalar ortadan kalktığında daimyolar savaş yapma araçlarını kaybedecekti. Bunun anlamı savaşsız ve kavgasız bir dünyaydı. Itachi’nin hayalleri için Anbu ve Hokage olmak, yalnızca birer adımdı. İlk olarak, bir numaralı adım: Anbu’ya katılmak. Köy yetkililerinin veya Anbu üyelerinin itirazlarına ayıracak zamanı yoktu. Tüm itirazların üstesinden gelmeye niyetliydi. "Anbu için uygun olup olmadığını bize göstermen için bir şey başarman gerekiyor." "Bir görev mi demek istiyorsunuz?" "Kesinlikle." Danzo kılını bile kıpırdatmadı, garip bir oyuncak bebek gibi donup kalmıştı. Itachi de hareket etmemişti. Kıpırdarsa, Danzo’nun onun gerçek niyetini anlayacağını hissediyordu. Aralarında sessiz bir savaş yaşanıyordu. "Sana bu görevi vermekle görevlendirildim." Danzo’nun sorumlu olması, bunun günışığının bile ulaşamadığı karanlık bir görev olacağı anlamına geliyordu. Itachi uzun zamandır böyle bir olasılığa karşı hazırlıklıydı ve Danzo’ya kararlılıkla baktı. Konunun özüne indi. "Anbu’da otuz dört yaşında bir adam var. Senin bakış açına göre, o çoktan yaşlı bir ninja, galiba," dedi Danzo monoton bir ses tonuyla, belki alaycı belki de şaka yollu. Itachi tepki vermeye zahmet etmedi. Bir süre devam eden sessizliğin ardından, Danzo bir kez daha konuşmaya başladı. " Senin kadar yetenekli olmasa da, çocukluğundan beri birçok kişi onda büyük bir yetenek gördü. Bu adam genin ve chunin rütbelerini kazasız belasız atladı ve joninliğe terfi ettiğinde aynı zamanda Anbu’ya katıldı. Ama-" diye sözlerini yarıda bıraktı ve dört köşedeki alevler hep birlikte ışıldadı. "Son zamanlarda Kirigakure ile işbirliği yaptığını öğrendik."
Bir hain... Görevin genel çerçevesi Itachi’nin zihninde birleşti. "Köyde sadece çok az kişi adamın işbirliğini biliyor." "Yani onun icabına bakacak kişi benim-" "Daha bitirmedim." Soğuk ses Itachi’nin içine işledi. "Anbu’ya ait olanlar, köy halkının bu ilişkisizliği öğrenmemesi için ellerinden geleni yapıyorlar. Görünüşte, bu adam bir jonin olarak sıradan bir hayat yaşıyor. Bir karısı ve üç ve bir yaşlarında iki çocuğu var." Danzo bana ne aşılamaya çalışıyor? Diye düşündü Itachi içinden. Ailesi olan birini öldürmesi gerektiğini söyleyerek çocuğu bir şekilde sınamaya mı çalışıyordu? Eğer bu konuşma Itachi’nin duygularına kapılıp görevini yerine getirmekte tereddüt edeceği şüphesiyle yapıldıysa, Danzo ciddi bir hata yapmıştı. " Kirigakure’yle olan ilişkisi dışında, bu adam yetenekli, büyük bir ninja ve bizzat Hokage tarafından güvenilen biri." Danzo "büyük ninja" sözlerini fazla yapmacık bir şekilde söylemişti; hiçbir gerçeklik payı yoktu. Itachi, Danzo’nun alaycı davrandığını biliyordu. Ortalama on bir yaşındaki bir çocuktan birkaç kat daha fazla deneyime sahipti ve bu duygu inceliklerini anlıyordu. "Ama bir haine izin verirsek, köy asla güçlü olamaz," diye devam etti Danzo. Itachi, Danzo’nun dolambaçlı konuşma tarzına biraz sinirlenerek, "Anlıyorum," dedi. Ve sonra, kelimeler ağzından çıkar çıkmaz, kendi tedbirsizliğine pişman oldu. Danzo muhtemelen Itachi’nin sinirlendiğini ve bundan pişmanlık duyduğunu fark etmişti. Adamın onu bu şekilde gördüğünü bilmesine rağmen, Itachi bunun yüzüne yansımasına izin vermedi. Konoha’nın gölgelerinde yürüyen bu adamın dipsiz karanlığını hoş olmayan bir derecede hissetti. "Senin gibi anlayışlı biri için, bu hikaye oldukça dolambaçlı. Kusura bakma." "Hiç de değil." "Ama hepsi bu adamı tanımanı sağlamak içindi." Itachi, bu adamı neden tanıması gerektiği konusundaki soruyu bir kenara bıraktı. "Bu adamı öldür," diye emretti Danzo. "Anlaşıldı," diye yanıtladı Itachi hemen. Ailesi olsun ya da olmasın, yetenekli ninja olsun ya da olmasın, hain haindir. Bu onun göreviydi. İstese de istemese de.
Danzo ayağa kalktı. "Muhtemelen şu anda çok bariz ama ben senin ait olduğun yerin Anbu olduğuna ikna oldum. Bu görevde tek bir yoldaşın olmasına iznin var. O kişinin seçimini sana bırakıyorum. En çok kime güveniyorsan onu al." Önündeki masanın etrafından dolaştı ve yavaşça Itachi’ye yaklaştı. Çocuğun yetişkin yüzüne bakıp Itachi’nin bakışlarını üzerinde tutarak, "Barış aslında zahmetli bir yaratıktır," dedi. "Üretmesi zordur, ama sürdürmesi neredeyse imkansızdır." Itachi, Danzo’nun kendinden az da olsa hoşnut olduğunu hissetti. "İnsanlar yemek yer. Bir kişi o günkü yemeğini bitirirken, bir başkası bir yerlerde yiyecek hiçbir şeyi olmadan acı çekiyordur. Bir kişi bir şey elde ettiğinde, bir yerlerde birileri bir şeyler kaybediyor. Yavaş yavaş, bu önemsiz eşitsizlikler huzurlu günleri mahvediyor." Nakano Tapınağı’nda toplanan Uchiha klanının yüzleri Itachi’nin aklının bir köşesinde belirdi. Kalbindeki en ufak bir değişikliğin fark edilmesini istemediğinden, kapalı dudaklarının ardında dişlerini sıktı. "Barış denen bu uydurmanın gölgesinde her zaman acı çeken insanlar vardır. Karanlığın yükünü taşıyan insanlar. Aslında bu gerçeği unutup barıştan beslenenleri hor görmemiz gerektiğini düşünmüyor musun?" Kusma isteği uyandıran bir koku burun deliklerinden içeri girdi. Bunun Danzo’nun nefesi olduğunu anladığında, Itachi sessizce buna katlandı. "Barışın kenarlarındaki yıpranmış parçaları kesip atacak biri, duygulardan tamamen arınmış biri olmadıkça, bu dünya bir an bile huzur görmeyecek." Başka bir deyişle, bu köyde bu sorumluluğu üstlenen " birileri" Anbu ve Teşkilat’tı. "Daha önce, senin kötü şansın taşıyıcısı olduğunu söylemiştim." Itachi hatırladı. Akademiden mezun olduğu gün. "Hayatın hep kaosun gölgesinde geçecek. Bu yüzden, bu kaosun kökünü kendin kesip atacak kadar güçlü olman gerekiyor." "Ve bu gücü elde edebileceğim yerin Anbu olduğunu mu söylüyorsun?" Sağ tarafı sargılarla kaplı olan yüz sertçe başını salladı. "Bir bilgenin sadece bir kelimeye ihtiyacı olduğunu söylerler, ama senin sadece yarım kelimeye, hayır, ilk harfe ihtiyacın var. Ama bu zeka sana acı çektirecek." "Acı çekeceğim..." "Benim önümde kendini saklamaya çalışmayı bırak," dedi Danzo, elini Itachi’nin omzuna koyarak. "Gerçek barış arzusu, savaşsız bir dünya istemek sana acı çektiriyor." "Sen nasıl-" "Senin hakkında her şeyi biliyorum." Danzo gözlerini kocaman açtı ve Itachi’yi içine çekmekle tehdit edecek kadar derin bir karanlığı ortaya çıkardı. "Gerçek barışı sağlayabilecek kişi, içinde en derin karanlığı barındıran kişidir. Senin o kişi olabileceğine inanıyorum." Şeytani dudakları bir gülümsemeyle gerildi. "Bana dön, Uchiha Itachi." Itachi düşünmeye bile vakit bulamadan, içgüdüleri onu karanlıktan ve onun gizemli çekim gücünden uzaklaştırmak istercesine yüzünü başka yöne çevirdi.


"Suikast, ha?" diye mırıldandı Shisui, sanki Itachi’nin az önce anlattığı hikayeyi doğrulamak istercesine. Sadece ikisinin bildiği uçurumun tepesinde karşı karşıya duruyorlardı, ama Shisui Itachi’nin gözlerinin içine bakmak için hiçbir hareket yapmadı. Durumu sessizce düşünürken, bakışlarını yere, bir köşeye odakladı. "Bana güvendiğim birini almamı söylediğinde, aklıma sen geldin," dedi Itachi. "Kohinata Mukai, oldukça iyi bir ninja," dedi Vücut Titreten (Işınlanıcı) Shisui, kendisi de Konoha’nın önde gelen ninjalarından biri olarak yetişmiş ve tekrar düşüncelere dalmıştı. "Anbu ile herhangi bir şekilde bağlantın olmadığı için bunu senden istemeye hakkım yok. Ama Anbu’dan kimseyi tanımıyorum ve böyle bir görev için güvenebileceğim başka kimse de yok." Shisui sırıtarak, "Çünkü insanlarla aran iyi değil," dedi. Kohinata Mukai, Danzo’nun öldürülmesini emrettiği adamın adıydı. Ailesi Hyuga klanıyla uzaktan akrabaydı ama birkaç nesil önce ayrılmışlardı, bu yüzden Byakugan kekkei genkai’sine sahip değillerdi. "Kirigakure ile gizlice bağlantılı olduğuna inanamıyorum." "Nasıl biri?" diye sordu Itachi. "Anbu olabilir, ama aynı zamanda parlak bir jonin. Düzenli görevler yapıyor ve Hokage ona gerçekten güveniyor. Sen daimyo’yu korurken kesinlikle bir Anbu olarak onun emirlerine uyuyordu." Bu, maskeli adam tarafından saldırıya uğradıklarında Mukai’nin de orada olduğu anlamına geliyordu. Itachi, Hatake Kakashi dışındaki Anbu’ların maskeli adamın genjutsusuna yakalandığını biliyordu. Mukai de onlardan biriydi. "Onun genjutsuya duyarlı olduğu hakkında bir şey biliyor musun?" "Birbirimize zayıflıklarımızı söyleyecek değiliz ya." Doğal olarak. Itachi böyle aptalca bir soru sorduğuna pişman oldu. "Ama nelerde iyi olduğunu biliyorum." Shisui yüzünü kaldırdı ve Itachi’ye baktı. Arkadaşının gözlerindeki ışık, huzursuzluğun gölgesini dağıttı. Uzun yıllar boyunca birbirlerine içlerini döken Itachi, bunun arkadaşının kararlılığının bir kanıtı olduğunu biliyordu. "Mukai fiziksel tekniklerde iyidir." Itachi bunun temelde mantıklı olduğunu hissetti. Mukai’nin soyunu takip ederseniz, Konohagakure’deki en seçkin ailelerden biri olan Hyuga klanına ulaşırsınız. Hyuga’nın kökenlerini takip ederseniz, ninjaların kurucusuna, Altı Yolun Bilgesi’ne ulaşırsınız. Ve Byakugan kekkei genkai, Uchiha sharingan ile aynı seviyede görsel bir jutsuydu. Hyuga vücutta dolaşan çakranın yolunu görebilir ve düşman haline gelen birindeki yolu keserek çakrayı mühürleyebilirdi. Görüş açılarının kör nokta olmaksızın her yöne ulaştığı da söylenirdi. Yol mühürlendikten sonra Hyuga klanı fiziksel teknikler kullanırdı. Nazik Yumruk olarak bilinen fiziksel jutsuları, kullanıcının çakra akışını tüm canlılarda bulunan çakra ile hizalayarak, kullanıcının dairesel savunma hareketlerine dayalı bir dizi darbe indirmesine ve rakibinin vücudundaki iç organlar gibi her şeyi yok etmesine olanak tanırdı. Nazik Yumruk Hyuga klanının gizli bir tekniğiydi ama bir alt aile oldukları düşünülürse, bu tekniğin en azından bazı bilgilerinin Kohinatalara aktarılmış olduğunu tahmin etmek zor değildi. "Nazik Yumruk mu kullanıyor?" Itachi sordu. Shisui başını salladı. "Yani yaklaşmadığımız sürece avantajlıyız." "Mukai oldukça yetenekli. Onunla uzaktan dövüşmene izin vereceğini sanmıyorum." Görünüşe göre Mukai ile varsayımsal savaş Shisui’nin kafasının içinde gerçekleşmeye başlamıştı bile. "Benimle gelir misin?" "Elbette." Shisui yumruğunu Itachi’nin göğsüne vurdu. "Güvenebileceğin başka kimse yok, değil mi?" "Evet." "Anbu’ya katılırsan, köyün merkezine daha yakın olursun. Ve eğer bunu yaparsan, klanımız için çok değerli olursun." Itachi bu sözlerin ne anlama geldiğini düşündü. O ve Shisui aynı şeyi istiyorlardı ve klanın huzuru için kendi hayatlarını hiçe saymıyorlardı. Nakano Tapınağı’ndaki aylık gizli toplantıların her birinde atmosfer giderek daha da kötüleşiyordu. Her iki çocuk da köye karşı duyulan kızgınlığın sınıra yaklaştığına inanıyordu. Ne olursa olsun bir patlamadan kaçınmak zorundaydılar. Bu onların ortak anlayışıydı. Klan ayaklanırsa, köy savaşa sürüklenecekti. Son Büyük Savaş, Dokuz Kuyruklunun saldırısı; köy her iki krizin de üstesinden gelmişti ve nihayet gerçek bir barış inşa etmeye başlamıştı. Eğer Uchiha klanı şimdi bir şey başlatacak olursa, köy bir kez daha üzüntü ve ölümle örtülürdü.
Uchiha klanı arasındaki yegane Anbu... Tıpkı Shisui’nin dediği gibiydi: Itachi klan için çok değerli olacaktı. "Senin Anbu olman benim için de bir hayal aslında." "Hayal mi?" "Uchihalar ve köyün gerçek anlamda birer dost olması. Bunun için de klanda köyün önde gelen isimleriyle derin bağları olan bir ninjaya ihtiyacımız olduğunu düşünüyorum. Her şeyi olduğu gibi anlatabilecek, klanın acıları ve umutları hakkında konuşabilecek birine. Eğer Anbu’ya katılırsan, bunu yapabileceksin. Ve klan için barışı herkesten çok istediğinden, bunu bizim için gerçekten yapacağını biliyorum." Itachi çenesini hafifçe yukarı ve aşağı kaldırdı. Shisui aniden neşelendi. "Ben köyde bir jonin olacağım, sen de Anbu, ikimiz de Askeri Polis’te olmayacağız. Klana tarafsız bir gözle bakabileceğiz." "Babam ve diğerleri kendi kabuklarına kapanmış durumdalar. Artık dış dünyayı göremiyorlar." "Itachi," dedi Shisui, arkadaşının adını yüreğindeki acıyı tükürür gibi söyledi. "Klanımızdaki insanlar kendi küçük dünyalarına hapsolmuş durumdalar. Dışarıya bakmaya bile çalışmıyorlar. Kaderimizin değişmemesinin köyün suçu olduğunu söylüyorlar ve kinleri giderek büyüyor. Her şey için köyü, Hokage’yi, Senju klanını suçluyorlar. Kendi zayıf noktalarına hiç bakmıyorlar. Ama..." Gözlerini açtı ve Itachi’ye baktı. "Sen farklısın." Itachi nefesini tuttu. "Sen her zaman kendi yolunu kendi gücünle açtın. Akademiden bir yılda mezun oldun, chunin sınavlarını tek başına geçtin ve şimdi Anbu’ya katılmaya hazırsın. Kaderini asla klanına yüklemedin ve pes etmedin." Gerçekten böyle miydi? Itachi bilmiyordu. Olması gereken yolda dikkatle ilerliyormuş gibi hissediyordu. Ve bu duygu değişmeyecekti. "Yani, Hokage bile olabilirsin." Shisui sırıttı. "İlk Uchiha Hokage olarak, köy ile klan arasındaki düşmanlıkları kıracak kişinin sen olacağına inanıyorum." Itachi’nin kalbi daha hızlı atıyordu.
Hokage olma hayali... Bunu hiç kimseye söylememişti. Tek ve biricik arkadaşı Shisui’ye bile bahsetmediği bir hayaldi bu. Kimseye söylememişti, çünkü yüksek sesle söylerse bir duman bulutu içinde kaybolup gideceğinden korkuyordu. Bu rüya Shisui’nin ağzında kelimelere dönüştü ve kendi kulaklarına ulaştı. Şaşkınlık ve sevinç içinde yükseldi. "Ben her zaman senin en iyi arkadaşın olacağım." "Shisui..." "Şu andan itibaren ne kadar büyüyeceğini görmek için sabırsızlanıyorum." Itachi umutsuzca kalbinin derinliklerinden taşan sıcak duyguyu zapt etmeye çalıştı. Hayatında bir kez olsun başka birinin önünde ağlamamıştı. Bir ninjanın kendi duygularını asla açığa vurmaması gerektiğine inanıyordu.
Aslında, hayır... Sadece bir kez birinin önünde ağlamıştı. Dört yaşındayken. Babası onu savaş bittikten sonra savaş alanına getirdiğinde. Şiddetli yağmur altında terk edilmiş ceset dağlarını gördüğünde gözyaşları özgürce süzülmüştü. Babası fark etmesin diye çaresizce titrememeye çalıştığını hala hatırlıyordu. Itachi o zamandan beri değişmemişti. Savaşmak, her ne pahasına olursa olsun kaçınılması gereken bir şeydi. Savaş bir daha asla olmamalıydı. Dört yaşındayken, yağan yağmurun altında ağlarken kalbinde buna karar vermişti. Bu amaçla, Anbu. Bu amaçla, Hokage. "Hadi başlayalım, Itachi." Sadık dostu sırıttı. Itachi minnettarlıkla başını salladı.

Devam Edecek...