Genjitsushugisha no Oukokukaizouki (Novel)

Ulusal Zenginleştirme Arkı
Bölüm 4: Parnam Tatili D[1]

*Souma’nın Perspektifi*

Öğle yemeği vakti çoktan gelmişti, tam da midemizin boşaldığını hissettiğimiz anda üçümüz Juna-san’ın çalıştığı şarkı söyleyen kafeye gidip bakmaya karar verdik. Yolun iki yanında dükkanların sıralandığı taş döşeli bir yolda yürürken Liecia’nın şöyle dediğini duydum,

「Bu daha önce söylediğiniz bir şeydi ama..... yanlış hatırlamıyorsam 『yerleşik yasalar』 teriminden bahsetmiştiniz. Ne demek istiyorsunuz? 」(Liecia)

「...... Özür dilerim. Neden bahsettiğiniz hakkında hiçbir fikrim yok 」(Liecia)

Bu doğru olabilir. Öyle olsa bile, her ikisi de doğrudan sağlık sorunuyla bağlantılıdır.

「İlk olarak 『Yayaların Cennet Yolu Yasası』, bu basitçe ana yoldakiler dışında at sürmenin yasaklanmasıdır. Mal taşıyan at arabaları için istisnalar vardır; ayrıca kısıtlama sadece sabahları birkaç saat için geçerlidir. Bir süredir yolda tek bir at bile görmediğimizi fark etmediniz mi?” (Souma)
「Şimdi sen söyleyince......」(Liecia)

Liecia huzursuzca etrafına bakındı ama at falan bulamadı.

「Bu basitçe atlarla ilgili trafik kazalarını azaltmaktır, gerçi müşterinin güven içinde bir şeyler satın alabileceği bir ortam hazırlamak ve bunu yaparken ekonomik faaliyeti canlandırmak gibi başka bir anlamı da vardır...... ancak asıl amaç at gübresiydi."(Souma)

“Atlar hareket halindeyken sıçmazlar mı? Kurumuş gübre artıkları rüzgârla savrulur ve onu soluyan insanların ciğerlerine zarar verirdi. At gübresinin genellikle sağlıksız olan bir yerde bırakılması daha kolaydır. Eğer atlar ana yollarla sınırlıysa, at gübresini toplamak da daha kolaydır. Bu sayede bundan sonra zatürreye yakalananların sayısı azalacaktır."(Souma)

「......Evet. Belki de sadece “bu kadar” ama sadece “bunu” yaparsak hayat kurtarabiliriz.」(Souma)

Konuşma tarzım biraz açık sözlü ve sert olmuştu. Ama başkalarını küçümsemek için kullanılan “işte bu” ifadesine biraz kızmıştım....... Az önce neredeyse öfkeden patlayacaktım. Bunun üzerinde düşünmem gerekiyor. Yanıtımı aldıktan sonra Liecia’nın yüzü soldu. “İşte bu”, ailesi döneminde başarılamayan bir şeydi. O dönemde Liecia’nın şahsen yönettiği söylenemezdi ama belki de bunun nedeni kraliyet mensubu olmasıydı.

“Bence bu anlaşılabilir bir şeydi. Bu ülkede en başından beri sağlıkla ilgili herhangi bir kavram yoktu. Doktorlar arasında bile bu kavramı anlayan sadece iki kişi var.” (Souma)
「......」(Liecia)

Daha önce, belki de bu ülkede büyü olduğu için bilim ve teknoloji alanının darmadağın olduğunu, aynı şeyin tıp bilimi için de söylenebileceğini düşünmüştüm. Tüm fantezi ortamlarında olduğu gibi, bu dünyada da 『İyileştirme Büyüsü』 vardı. Vücudun içindeki büyü gücünü özel dalgalara dönüştürerek vücudun doğal iyileşme gücünü artırıyordu. Sıyrıklar, kesikler veya çürükler gibi dış yaralar için etkiliydi. İnanılmaz doğal iyileşme gücüne sahip kişilerde, kopmuş bir kolu bile yepyeni gibi yeniden takabiliyorlardı. Bu kadarını gören insanlar bunun Tanrı’nın işi olduğunu düşünebilirdi.
Öte yandan, soğuk algınlığı gibi viral hastalıklar veya vücudun doğal iyileştirme gücüyle tedavi edilemeyen diğer bulaşıcı hastalıklar üzerinde çok etkili değildi. Ayrıca, yaşlılar gibi doğal iyileştirme gücü daha düşük olan kişilerde dış yaraların iyileştirilmesindeki etkinliği de daha düşüktü. Altında yatan mekanizmalar bilindiği sürece anlaşılması kolay bir şeydi, ya da ben öyle düşünüyorum, ancak bu ülkenin vatandaşları bırakın virüsleri, mikropların varlığından bile haberdar değildi. Bu konuda bilgi sahibi olmadan zorla cevap bulmaya çalıştıkları için, sadece kendi sağduyularının sınırlı sınırları içinde bir cevap bulabildiler.

〈Şifa büyüsü etkili değildir〉 = 〈Tanrı’nın işi bile onu iyileştiremez〉 =〈Şeytan’ın bir laneti〉

Kafalarının içinde böyle bir sonuç çıkarıldı ve hastalık ilaçları gerçek ilaç yerine sadece bazı şüpheli büyülü mallar olarak işlem gördü. Bu, gülemeyeceğim kadar yaygın bir ticari uygulamaydı. Bunu satın alırsanız, boynunuza bir taze soğan takıp uyuyabilirsiniz.[3]

Ancak yine de bir parça umut vardı. Tıpkı daha önce bahsettiğim iki doktor gibi.
Eğer bu ikisi tıbbi teknoloji reformunun merkezi haline gelirse......

“Hey, Souma, neden kendi kendine mırıldanıyorsun?” (Liecia)

Liecia tarafından çağrıldıktan sonra kendime geldim. Görünüşe göre, kendi düşüncelerime çok dalmışım.

“Özür dilerim, sadece biraz düşünüyordum 」(Souma)

“Tıpkı adının söylediği gibi. Liecia bu ülkede tipik çöp imha yönteminin ne olduğunu biliyor mu? 」(Souma)

「Oh, buna çok düzgün cevap veriyorsun, ne kadar beklenmedik.」(Souma)
“Kraliyet mensubu olduğum için dünyanın gidişatından bihaber olduğumu mu sanıyorsunuz? Aptal olma. Askeri Akademi’ye katıldığımda yurtta kaldım, bu yüzden elbette biliyorum.” (Liecia)

Anlıyorum. Onun dünya hakkında cahil olduğunu düşünmemiştim.......

“Ancak, bu yanlış cevap.

“Tipik” dedim, değil mi? Liecia’nın cevabı üst sınıftan bir ojou-sama’ya uygun bir düşünce tarzından geliyor. Yani sıradan insanların sağduyusundan çok farklı."(Souma)

「Aisha, Kara Elf Ormanı’ndaki çöplerle nasıl başa çıkıyorsun? 」(Souma)
“Ah? Çöp mü? 」(Aisha)

Aisha aniden kendisinden bahsedilince şaşkına döndü, ama sonra hemen düşündü.

“Bakalım...... Yakalım.」(Aisha)

“İşte bu. 」(Aisha)
“Sadece bu olamaz! Peki ya yakılamayan şeyler?!」(Liecia)

Liecia alev alev yanıyordu ama Aisha şaşkınlıkla bakıyordu.

「Eh? Öncelikle, yanmayan çöp var mı?” (Aisha)

「Onarıldı ve yeniden kullanıldı.」(Aisha)

“Mutfak çöpleri gübre olarak gömülebilir. Kırık çanak çömlek parçaları ince bir şekilde öğütülür ve yere serpilir. Kırık metal aletler onarılır ve yeniden kullanılır. Eğer hala kırıksa, hurda metal olarak satılır (metal atık toplayan tüccarlara). Çöpler çoğunlukla tahta kıymıkları veya hasarlı deri zırh gibi şeylerden oluşur...... Bunlar genellikle açık ateşte birlikte yakılır.」(Aisha)
「Ah...... Eh......?」(Liecia)

Bu kez dilsiz kalma sırası Liecia’daydı. Bu konuşmayı duyunca istemeden yüksek sesle güldüm.

“Hahaha, Aisha’nın az önceki cevabı doğru.” (Souma)

「Görünüşleri hakkında endişelenen üst sınıflar ya da teçhizatlarının yaşam ve ölümleriyle ilişkili olduğu ordu için, aletleri doğal olarak her zaman yepyeni olmalıdır. Ancak sıradan bir aile için durum aynı değildir. Elbette Aisha’nın hikayesindeki elfler gibi aşırıya kaçmıyorlar, ancak başkent vatandaşlarının yaptıklarına yakın. Aradaki fark, mutfak atıklarını yakmaları ve yıl sonunda meydanda yakmak için ahşap mobilyaları ve büyük boy çöpleri toplama geleneği var. Bu yüzden onlar için çöp sadece yakılabilir şeylerden oluşuyor."(Souma)

Bu dünyada hâlâ plastik ya da polistiren köpük yoktu[4], dolayısıyla özel bir işlemden geçirildikten sonra yeniden kullanılamayacak herhangi bir şey yoktu. İlk etapta aletler metal, taş (ayrıca cam veya porselen) veya ahşaptan yapılıyordu. Demir eritilip yeniden kullanılabiliyordu ve taş aletleri kendi haline bıraksalar bile zaman geçtikçe doğa tarafından geri kazanılıyorlardı. Sihirbazlar tarafından yaratılan yapay malzemeler (sihirli malzemeler) için istisnalar vardı, ancak o şeyin kendisi değerliydi ve onları çöp olarak atmak inanılmaz bir şeydi.

Örneğin: Metal, pahalı olması nedeniyle, demiri çekiçleyerek tamir etmek kolay olduğundan, halk onu iyice onarır ve yeniden kullanırdı. Bu işlemden sonra hala kullanılabilir durumda değilse, yenisini almak daha ucuza gelir ve eski eşya bir hurda demir tüccarı tarafından birkaç sikke karşılığında satın alınırdı. Hurda demir tüccarı daha sonra toplanan metalleri eritir ve ardından aynı eritilmiş metalleri kullanarak döküm yapar. Ancak bu kişiler bu işlemi uygun ekipmana sahip olmadan ve yeterli zaman ve işgücüne sahip olmadan yaptıkları için, yalnızca neredeyse hiç işe yaramayan düşük kaliteli metaller üretebiliyorlardı. Eritilmiş metali olduğu gibi döktükleri için, bu işlemin safsızlık içermesi kaçınılmazdı. Sonuç, ülke pazarında ortaya çıkan düşük kaliteli metaldi.

Bu ülkenin kaynakları sınırlıydı. İç piyasada sadece düşük kaliteli metal dolaştığı için, sonuçta yüksek kaliteli metalin diğer ülkelerden ithal edilmesi gerekiyordu. Bu masrafı azaltmak istedim. Ancak, hurda demir tüccarlarına safsızlıkları azaltmalarını ve yüksek kaliteli metal olarak geri dönüştürmelerini söylesem bile, maliyet artacak ve karları büyük ölçüde azalacaktı. Bu nedenle:

“Bu nedenle çöp imhası kamu eliyle yönetilecektir...... Başka bir deyişle, bunu yapan ülke olacaktır. Memnun olmayan bireyler varsa, ülke onlar için para ve özel tesisler sağlayacak, böylece emek ve zaman miktarı da azaltılabilecektir. Atılan ahşaptan her bir çiviyi çıkarın, sonra demiri başka bir şekle sokabilirsiniz.” (Souma)

“Hiçbir sorun çıkmayacak. Bu iş için hurda demir tüccarlarını kamu görevlisi olarak istihdam ettik.” (Souma)

Her şeyden önce, yaptıkları iş düşük ücretliydi. Kırık metali ucuza satın alıp stokluyor, eritip döküyor ve ardından toptan olarak zanaatkâr loncasına satıyorlardı. Ancak, düşük kaliteli metal çoğu amaç için işe yaramadığından, neredeyse hiç kâr elde etmeden çok ucuza satmak zorundaydılar. Gerçekte, hurda demir tüccarlığı en alt meslek hiyerarşisine ait bir meslekti. Çöplerle uğraşan insanlar oldukları için, pratikte dilencilerden farksız olarak görülüyorlardı.

“Ancak bu bir ülke hizmeti olduğuna göre, bunu satın alacak para da ülkeden gelecektir. Ülke, yüksek kalitede metal eritebilecek uygun tesisleri hazırlamıştır. Zanaatkâr loncasıyla işlem yaparken bile, bu ülkenin yaptığı bir şey olduğu için, lonca satın aldığında fiyatı geçemezdi. O zaman, eski hurda metal tüccarından kamu görevlisine dönüşen kişi her ay ülkeden maaş alacaktı. Belki de kazançları daha önce sahip olduklarına kıyasla 10 kat artmaz mıydı?"(Souma)
“Bu...... Hiçbir şikayet olmayacak, değil mi? 」(Liecia)

Aslında hurda demir tüccarlarından tek bir şikâyet bile gelmedi. Daha doğrusu, çöp imhasından sorumlu bakanı yeniden işleme tesisini denetlemesi için gönderdiğimde, tüm çalışanların gözyaşları içinde teşekkür ettiklerini öğrendi.

“「Ama dikkatsiz davranırsak, bu diğer ülkelerden ithal etmekten daha pahalıya mal olmaz mı?

Liecia bunu belirttiğinde sadece başımı salladım, 「İtiraf etmeliyim ki...」

“Belki şu anki aşamada biraz eksi olabilir mi? Ancak maliyeti ülke içinde ödemek ile ülke dışında ödemek tamamen farklı anlamlar taşıyor. Maliyeti ülke dışında ödersek, o zaman sermaye çıkışı olur, ancak maliyeti ülke içinde ödersek, bu sermaye ülkemiz ekonomisi içinde dolaşacaktır.」 (Souma)
「Yine ekonomi ile ilgili......」(Liecia)

Görünüşe göre askeri işler alanında yetenekli olan Liecia, bu alanda çoğunlukla zayıftı. Orduda ordu bürokrasisiyle uğraşan kişiler de olduğu için, ikmal hatlarının bakımıyla ilgilenen subayları olabilir.

“Askeri işlere gelince. Size diplomatik bir hikâye anlatayım: Eğer ülkenizdeki bir kaynaktan tasarruf ediyorsanız, diğer ülkeler bu kaynak ithalatını artık diplomatik bir araç olarak kullanamazlar. Örneğin, akbaba gibi açlıkla ülkemizi hedef alan Amidonia Dükalığı ülkemize demir ihracatını kısıtlarsa ne diyeceksiniz?

“Bu doğru. Bu aynı zamanda bu koşulları önlemeyi amaçlıyordu.」(Souma)

Ülkenin adını veremem ama benim dünyamda, nispeten kıt bir doğal kaynağa sahip olan ve başka bir ülke tarafından kendisine baskı yapmak için diplomatik bir araç olarak kullanılan bir ülke vardı. Bu nedenle, ada ülkesi kaynakları elde etmek ve ikame teknoloji geliştirmek için farklı ülkelere yöneldi. Sonuç olarak, komşu ülke tarafından kullanılan kaynak kıtlığı kartının değeri büyük ölçüde azaldı. Ancak, bu ülkenin hangi ülke olduğundan bahsetmeyeceğim![5]

“Kaynakları tasarruflu kullanarak, başka bir ülke ihracatını durdursa bile, zararı azaltabilir ve hatta barış zamanında dolaşımdaki kaynağın bir kısmını acil durumlara hazırlık stoku olarak saklayabiliriz.
“Anlıyorum. Bu yüzden bir açığa neden olsa bile, bunu kamu yönetimine dönüştürmenin bir anlamı var."(Liecia)

Liecia Askeri ve Diplomasi konularını çabuk kavrardı. Belki de öğrenme yeteneği hoşlandığı ve hoşlanmadığı şeylerden etkilenen bir tipti. Bir ülkenin prensesi olsa bile, bu doğru olur muydu? Bu arada, o sırada Ayşe, 「Bundan ziyade, bir yemek yemek istiyorum」 dedi ve uzun bir süre tıpkı yemek için 「Bekle」 emri verilen bir köpek gibi bir ifade takındı. Bugün bile, bu hayal kırıklığı yaratan aç kara elfin önceliği değişmedi.

Güneş ışınlarının vurduğu caddede popüler bir Şarkı Kafe vardı: 『Lorelei』.[6]

Sadece belirli bir zincir mağazaya ait olan ve sürekli çoğalan kahvehaneler gibi değildi, ama Japonya’da böyle bir dükkan var mıydı? Gerçi Maid Cafe seçeneği de muhtemeldi......

“Ziyaret etmek istiyorduk, değil mi? Hemen girelim.” (Liecia)
「Midem boş......」(Aisha)

Liecia ve Aisha’nın yönlendirmesiyle 『Lorelei』’nin kapısından geçtik.
Dükkâna girdiğimiz anda Juna-san’ın şarkı söylediğini duyduk.

O şarkıyı duyunca dizlerimin üzerine çöktüm. Düşündüm de, bu melodi ona benim öğrettiğim bir şeydi.
Juna-san’dan beklendiği gibi. Bana bile gizemli gelen İngilizce sözleri mükemmel bir şekilde söyleyebiliyordu.

“Vay canına. Ne harika bir şarkı. Juna-dono’dan beklendiği gibi.」(Aisha)
“Sözlerin anlamını anlamıyorum ama şarkı güzel.

Aisha ve Liecia da hayranlıklarını gösterdiler. Evet, iyi bir şarkı olduğunu söyleyebilirim.
Onunla ilk tanıştığım gün, Juna-san’a bildiğim şarkıları öğreteceğime dair söz vermiştim, ancak bunu gerçekten dikkatlice düşünseydim, sadece 80’lerden anime şarkıları bildiğimi ve bir tane bile popüler şarkı bilmediğimi fark ederdim. Bunu söyledikten sonra, ona öğrettiğim ilk şarkı bir anime şarkısı olduğu için kendimi kötü hissediyordum, bu yüzden sonunda ona anime şarkısı gibi gelmeyen bir anime şarkısı öğretmeye karar verdim.

Neil Sedaka’nın 『Daha İyi Günler Geliyor

Bu şarkının aslında ulusal robot animesi 『Mobile Suit Z Gundam』’ın ilk açılış şarkısı olan Aikawa Maya『Z Beyond Time』tarafından coverlanan[9] şarkının temeli olduğunu söylersem belki daha kolay anlaşılabilir. Ama şimdi, gelecekte bile ona daha fazla anime şarkısı öğretmenin iyi olacağını düşünüyorum. Juna-san şahsen popüler şarkıları söylerken Yakushimaru Hiroko-san’a[12] ve anime şarkıları söylerken Moriguchi Hiroko-san’a benziyordu. Kesinlikle 『Detective Story』[14] veya『From the Aqueous Star with Love』 şarkılarını söylerken duymak isterdim. Acaba bu şarkıları söyleyebilir miydi.......

Dükkanın içi Showa dönemi modern tarzında hafif bir ambiyansa sahipti.
Köşedeki bir masaya oturduk ve Juna-san’ın şarkılarının her birini dikkatle dinledik. Bir süre sonra Juna-san şarkısını bitirdi, bizi fark etti ve yerimize geldi.

“Bu Majestleri deği...」(Juna)
「İyi günler Juna-san, beni hatırlayıp hatırlamadığını bilmiyorum ama ben Kazuya, Echigo Krallığı’ndaki bir krep dükkanının varisiyim!」(Souma)

Juna-san’ın sözlerini kesmek için hızlı ve aralıksız konuşuyordum.
Yetenekli Juna-san durumu kavramış görünüyordu,

“Evet, ben Kazuya-san. Görüşmeyeli uzun zaman oldu. Baban iyi mi?

“Öyle mi? Kazuya-san’ın da kadınlarla uğraşırken dikkatli olması gerekiyor, değil mi? 」(Juna)

Hikayelerini benimkilerle eşleştirdi. Tahmin edilebileceği gibi, böyle halkın gözü önünde bir yerde, gizli seyahat ettiğim için başını eğip beni 「Majesteleri」 diye selamlarsa rahatsız olurdum. Ancak, yetenekli bir insandan beklendiği gibi, benim rastgele konuşmalarımı anında değiştirip eşleştirebilme yeteneği, kesinlikle kalede olmak istediğim bir şeydi.

「Sana şu anki maaşının beş katını ödersem, benim özel sekreterim olur musun? 」(Souma)
「Teklifinizi takdir etsem de, şarkımla herkesi memnun ettiğim bu işin hayatımın amacı olduğunu düşünüyorum, bu yüzden teklifi reddettiğim için gerçekten üzgünüm."(Juna)

Nazikçe reddetti. Reddetme şekli bile zarifti.

“Bu gerçekten üzücü. Ancak, odayı süslemek için düzenlemek yerine, kır çiçeklerinin tarlalarda özgürce açtıklarında daha güzel oldukları söylenir."(Souma)

「Anlıyorum, eğer durum buysa, hayranlık uyandıracak şekilde düzenlemeleri iyileştirmek gerekmez mi? 」(Souma)

「Hahahahahaha.」(Souma)
「Ufufufufu.」(Juna)

Juna-san da gülerek bana katıldı. İkimizi böyle görünce Liecia biraz ilgilendi ve şöyle dedi.

「...... Nedense ikinizin arasındaki konuşma sanki birbirinizin niyetini yokluyormuşsunuz gibi.」(Liecia)

Öyle görünüyordu. Ama farklıydı Liecia.

...... yaşının değiştirilmesine pek gerek yoktu.

DISQUS - Mangaya Ait Yorumlar

*Not: Yorum Yazmadan Önce;