En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

Aura, Gawain’in sıktığı yumruklarından yayılıyordu.

Aurası Klayne ya da Mashimoto’nunkinden daha yoğun ve muhteşemdi. Bu onun rütbesinin onlardan daha yüksek olduğunun kanıtıydı.

Onun rütbesi Zeon’unkini bile geride bıraktı.

Tamamen yetenek açısından Zeon’un onu yenmesi mümkün değildi.

Ama burası çöldü.

Ve tüm çöl Zeon’un sahnesi ve tuvaliydi.

Burada istediği resmi yapabilirdi.

Swoosh!

Kumdan duvarlar aniden her yönden yükselerek Zeon’u koruyordu. Ancak Gawain’in yumrukları altında paramparça oldular.

Hiç etkilenmeyen Zeon, Kum Füzeleri ile karşılık verdi.

Klayne’i ortadan kaldırmak için kullandığı tekniğin aynısıydı.

“Mümkün değil.”

Gawain yumruğunu sallayarak Kum Füzelerini parçaladı.

Klayne’in ölümüne tanık olurken Zeon’un saldırı stratejisini gözlemlemişti.

“Teslim oluyorum!”

Kum Füzelerini etkisiz hale getiren Gawain, Zeon’a yaklaştı. Kendisine doğru büyük bir yumruk salladı.

“Hmph!”

Aniden bir enerji patlamasıyla Zeon, Gawain’in görüş alanından kayboldu.

Zeon’un altında devasa bir çukur oluştu ve onu hızla içine çekti.

Bu anilik Gawain’i şaşkına çevirdi.

Zeon, Gawain’in ayaklarının altından Kum Füzelerini ateşledi.

Boom!

Patlamalar Gawain’in sendelemesine neden oldu.

“Grr!”

Gawain, D Seviye Uyanmış olarak güçlü dayanıklılığı ve vücudunu bir aura olarak güçlendirmesi sayesinde darbeyi en aza indirerek kamburunu çıkardı.

Bu onun gelişigüzel kum füzesi bombardımanına bir dereceye kadar dayanabilmesini sağladı. Ancak, böyle bir barajı sürekli olarak sürdürmenin, misilleme şansı olmadan hayatına mal olacağını biliyordu.

Gawain dişlerini gıcırdattı.

“Beni küçümseme! Ahh!”

Kükreyerek yumruğunu yere vurdu.

Çatırtı!

Bir şok dalgası, onun yeteneği olan Şok dalgası patladı ve tüm bölgenin kumunu baş aşağı çevirdi.

Zeon’un saklandığı çukur bile Şok Dalgasından kaçamadı.

“Ahhh!”

Zeon’un beyni Şok dalgası tarafından sarsıldı.

Gözlerindeki ve kulak zarlarındaki kan damarları patladı.

Gawain’in beklenmedik misillemesine hazırlıksız yakalanan Zeon sendeledi.

Gawain hiçbir ritmi kaçırmadan çukura atladı.

“Bitti, seni velet!”

Zeon’a doğru bir Şok Dalgası gönderdi.

Doğrudan bir vuruş Zeon için ölümcül olur.

“Evet!”

O anda Zeon’la birlikte etraflarını saran kumlar da çukura döküldü.

Kum yığını bir dalga gibi yükselerek Gawain ve Zeon’u yuttu.

Kumun etkisi Gawain’in Şok Dalgasını iptal etti.

“Ah!”

Bir anda canlı canlı kuma gömülen Gawain’in aklı kısa sürede kendine geldi.

Vücuduna büyük miktarda kum bastırıldı.

İlk önce çevrede Zeon’un varlığını kontrol etti. Ancak hiçbir yerde Zeon’un izini hissetmiyordu.

Zeon’un kum çukurundan kaçtığı açıktı.

’O küçük fare…!’

Gawain titreyerek ayakta durmaya çabaladı.

Boom!

Şok dalgası’nı serbest bıraktığında, onu kaplayan muazzam miktardaki kum patladı.

Zeon’un bir sonraki saldırısına hazırlanan Gawain, kum çukurunun üzerinde temkinli davrandı.

Puf!

Aniden vücudunun alt kısmına büyük bir acı çarptı.

“Ne...?”

İnanamayarak aşağıya baktı.

Bir düzine diken vücudunun alt kısmını ve karnını delip geçiyordu. Onlar kumdan yapılmış dikenlerdi.

Çukurun içindeyken herhangi bir saldırı hazırlığını ihmal ederek yalnızca yukarıdan gelecek saldırıları beklemişti.

Zeon’un çoktan kaçtığını varsaymıştı.

İşte o zaman Zeon aniden çukurun zemininden yükseldi.

“Ahhh! Sen?”

Gawain, Zeon’a bakarak kan tükürdü.

Zeon’un duyularını kandırıp çukurun içinde saklanmasını gerçekten beklemiyordu. Bu durumu daha da şok edici hale getirdi.

Kumu bu kadar özgürce idare edebilme yeteneği yalnızca bir kişinin sahip olduğu bir güçtü.

“Sen… bir Kum Büyücüsü... olabilir mi?”

“Evet!”

“Bu kadar aldatıcı bir yeteneği uyandıran çılgın piç. Ahh!”

Gawain bir kez daha kan tükürdü.

O anda Zeon hakimiyetini ortaya koydu. Sonuç olarak, Gawain’in vücudunu delen kum dikenleri çöktü ve tekrar kum tanelerine dönüştü.

Vücudunu destekleyen kum dikenlerinin gitmesiyle Gawain de bir daha asla hareket etmeyecek şekilde parçalandı.

“Vay be!”

Rahatlamış bir Zeon sonunda yere oturdu.

Gerçekte Zeon’un Gawain’e saldırmak için kullandığı son beceri bir doğaçlamaydı.

Hayatının tehlikede olduğu bir anda ortaya çıkan bir yöntemdi bu.

Bu kumarın işe yarayacağının garantisi yoktu ama içgüdülerine güveniyordu.

Çukurdan kaçmak yerine Gawain’in altına saklandı ve varlığını kumun içinde gizledi.

Gawain biraz olsun fark etseydi her şey biterdi.

Şok dalgası’nın bu kadar yakın mesafeden doğrudan bir darbesi Zeon’un anında canını alırdı.

“Öf! Hah!”

Zeon nefes nefese kaldı.

“Seni p * ç!”

“Ben ölüyüm!”

Çukurdan çıkan çöpçüler ortak bir saldırı başlattı.

Şaşıran Zeon, silahları ona çarpmak üzereyken baktı.

Kaçmak için zaman yoktu.

O anda Zeon ölümü düşündü.

Swoosh!

Soyut bir güç Zeon’un kafasının üzerinden geçti.

Boom!

Zeon’a saldıran Çöpçüler sendeledi ve gücün altına düştü.

Dökülen kanları Zeon’u kapladı.

“Ah!”

Kanlarını tüküren Zeon sadece yüzünü buruşturdu.

O anda Dyoden’in sesi kulaklarına ulaştı.

“Hala düşmanların varken gardını indiriyorsun.”

Zeon başını derinden eğdi.

Lanetlenmiş olsa bile söyleyecek sözü yoktu.

“Daha gidecek çok yolun var, seni aptal!”

Dyoden’in sözleri Zeon’un göğsüne bir hançer gibi saplandı.

***

Dyoden, Kreion’u kullanıyordu.

Kreion’u kullanarak bir kılıç enerjisi fırlatarak Zeon’a saldıran tüm düşmanları hızla ortadan kaldırdı.

Dyoden’in Kreion’u onlarca metre uzağa fırlatma becerisi gerçekten etkileyiciydi. Ancak Pavilsa, Dyoden’e değil Zeon’a hayret etti.

“Aman Tanrım! Kumu idare edebilen bir Uyanmış mı?”

Yıllarca çölde dolaşan ve çok sayıda Uyanmış’la karşılaşan Pavilsa, hiç bir Kum idare edebilen bir uyanmışla karşılaşmamıştı. Bu onun hayal gücünün ötesindeydi.

Pavilsa Dyoden’a baktı.

Dyoden’in yüzünde hâlâ tatminsiz bir ifade vardı.

Dyoden, Zeon’un sonunda bir hata yaparak krize neden olmasından memnun değildi.

’Görünüşe göre duyduğum canavar gerçekten de ona eşlik ediyor.’

Artık Dyoden, Zeon’un neden Dyoden ile seyahat ettiğini anlamış görünüyordu.

Çölleşmiş bir dünyada en güçlü varlık şüphesiz bir Kum Büyücüsüydü.

Zeon’un yetenekleri beklendiği kadar güçlü olmasa da büyüme potansiyeli sınırsızdı.

Tüm Çöpçülerle uğraştıktan sonra Zeon, dengesiz bir şekilde Archelon’a doğru yürüdü. Yüzünde yorgunluk belirtileri görülüyordu.

Bu tek savaş için Zeon sahip olduğu her şeyi vermişti.

Hayal gücü, mana, fiziksel enerjinin her damlası sıkıştırılmıştı.

Canavarlarla savaşmak zordu ama insanlarla savaşmak daha zordu.

“Vay be!”

Zeon derin bir nefes vererek Archelon’a yükseldi.

“Aferin.”

“İyi yaptın.”

Pavilsa ve Kailey onu selamladılar ama Dyoden ortalıkta görünmüyordu.

“Dyoden nerede?”

“İçeriye girdi. Gözlerinin çürümek üzere olduğunu söyledi...”

“Haa!”

Zeon iç çekerken Pavilsa kıkırdadı ve şunları söyledi.

“Onun standartları çok yüksek. İyi mücadele ettin.”

“Evet.”

“Çok çalıştın, içeri gir ve dinlen.”

Kailey’e başını salladı.

Kailey, Zeon’a yaklaştı.

“Hadi gidelim! Sana odalarına kadar rehberlik edeceğim.”

“Teşekkür ederim.”

Zeon, Kailey’yi tereddüt etmeden takip etti.

Onu köşeye gizlenmiş küçük bir odaya götürdü.

“Burada dinlenin. Sana yiyecek basit bir şeyler getireceğim.”

“Evet!”

Kailey, Zeon’u yalnız bıraktı ve dışarı çıktı.

Zeon taştan yapılmış bir yatağa oturmuş ellerine bakıyordu.

Çıngırak!

Elleri sanki titremiş gibi titriyordu.

Bugün çok sayıda insanı öldürdü.

Çöpçü olmalarına rağmen şüphesiz onlar da tıpkı onun gibi insanlardı.

Kendisi gibilerin canını almak ciddi manevi ıstıraplara neden oldu.

Daha önce öldürmüş olmasına rağmen şimdi farklı hissediyordu.

O zamanlar, istemeden ölümlere neden olan bir mücadelenin ortasında hayatta kalmaktı. Artık sayısız ölümle sonuçlanan sistematik bir plandı.

Suçluluk çok büyüktü.

“Yine de bunu aşmam lazım, değil mi?”

Zeon titreyen duygularını sakinleştirdi.

Sonsuza kadar kendini suçlamaya devam edemezdi.

Bu sert dünyada hayatta kalabilmek için insanın suçluluk duygusundan kurtulması gerekiyordu.

Bir an sarsılsa da Zeon böyle bir dünyanın yasalarını uzun zaman önce anlamıştı.

“Haa!”

Titreyen elleri hızla sakinleşti.

Şimdi, Çöpçülerle olan son savaşı düşünmek için biraz zamanı vardı.

***

Pavilsa, Dyoden’in dinlendiği odaya kapıyı çalmadan girdi.

Dyoden dizlerinin üstüne çökmüş halde sabit bir şekilde Kreion’a bakıyordu.

Pavilsa konuştu.

“Kreion değişti.”

“Ona bir Alev Ejderinin kalbini aşıladım.”

“Kreion’a ateş özelliğini mi verdin? Bu tam bir deney.”

“Yüz yıl boyunca hedefimi bir an bile unutmadım.”

“Vay canına! Yüz yıl her şeyi unutmak için yeterli bir süre.”

Pavilsa içini çekti.

Yüzü derin bir gölgeyle karardı.

Utanmıştı.

O günün anılarını gömmüş, bunu kaçınılmaz bir olay, insanın kaldıramayacağı bir felaket olarak görmezden gelmişti.

Bunun yerine yalnızca Motte Kabilesi’nin korunmasına ve refahına odaklandı.

Dyoden yalnızca kabilesinin refahı için yaşarken bile tek bir amaç için yaşıyordu.

Böyle bir özveri kimsenin yapabileceği bir şey değildi.

En azından Pavilsa’nın tanıdığı insanlar arasında tek kişi Dyoden’di.

Bu yüzden aptal ama takdire şayan görünüyordu.

dedi Pavilsa.

“Bana Kreion’u ver.”

“...”

“Mevcut haliyle Kreion’u kullanmak ona zarar verebilir. Çocukların durumu stabil hale getirmesini sağlayacağım”

Alev Ejderinin kalbi, canlı bir fırına benzer şekilde muazzam bir ateş gücü içeriyordu.

Bu tür alevleri absorbe etmek Kreion’un hoşgörüsünün sınırlarını zorlamıştı.

Şimdi stabilize edilmezse gücü önemli ölçüde azalacaktır.

Dyoden, Kreion’u Pavilsa’ya teslim etti.

Pavilsa Kreionu aldığı anda sendeledi; Kreion’un ağırlığı çok büyüktü.

Bu kılıç Dyoden’in tüm hayatının ağırlığını taşıyordu.

Yüz yıl boyunca bu kılıçla yaşamış, tek ve tek bir amacın peşinde koşan adam.

O adam Dyoden’dı.