En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

“Gerçekten üzgünüm. Mumu’yu yanımda getirmeyi istemeseydim daha iyi olurdu.”

Oh Ji-kang malikaneden ayrıldıktan kısa bir süre sonra özür diledi.

Çünkü sanki her şey onun suçuymuş gibi hissediyordu.

Bunun üzerine Yu Yeop-kyung başını salladı.

“HAYIR. Kimin hatalı olduğunu bulmak istiyorsak o zaman akademiden mezun olan ilk oğlum olacak.”

Yu Yeop-kyung olanlar hakkında fazla düşünmedi.

Olanların olması gerekiyordu.

Pişman olduğu için bir şeyleri yeniden yapma şansı olmayacaktı, bu yüzden bunun üzerinde durmak pek iyi görünmüyordu.

Yine de Oh Ji-kang konuştu.

“Yine de lord ikinci oğlunu ve Mumu’nun eğitimini destekleyeceğini söylediği için durum kötü görünmüyor.”

“Evet ama Mumu’nun bunu kabul edip etmediğini merak ediyorum.”

Endişeliydi.

Sürgünde onunla yalnız yaşayan bir çocuk.

Malikanede yaşananlar oğlunun olgunlaşmamış olması yüzündendi ve pek fazla insanla etkileşime girmeyen Mumu’nun akademiye uyum sağlayıp sağlayamayacağından endişeliydi.

“Fazla endişelenme. Mumu dünyanın en masum ve nazik çocuğu değil mi?”

“Nazik ama aynı zamanda inatçı.”

Bundan emindi.

Mumu gizlice vücudunu eğitiyordu.

Mumu’ya baktığında Mumu başka bir yere baktı.

’…bu çocuk.’

Artık büyümüştü ve akıllıydı.

Oh Ji-kang, Yu Yeop-kyung’un biraz sinirlendiğini görünce dedi.

“Aslında yaşananlar yanlıştı ve kasıtsızdı ama Mumu’nun akademiye girmesinin kötü olduğunu düşünmüyorum.”

“Ne demek istiyorsun?”

“Mumu artık on yedi yaşında değil mi? Bir süre sonra erkek olacak ve sonsuza kadar sizin kollarınızda büyümesi imkansız hale gelecektir.”

Mumu bu sözler karşısında somurttu.

“Ömrümün sonuna kadar babamla yaşayabilirim.”

“Ah, bu çocuk gerçekten...”

Çocuk babasını gerçekten çok seviyormuş gibi görünüyordu.

Bunun üzerine Oh Ji-kang, Mumu’nun kafasını okşadı ve şunları söyledi.

“Akademiye gitmenin Mumu için de iyi bir fırsat olduğunu düşünüyorum. Görmediğiniz şeyleri görebilecek, akranlarınızla etkileşime girebilecek ve sosyal beceriler öğrenebileceksiniz.”

“Hmm.”

Bu sözlerin hepsi doğruydu.

Eksik olanı tamamlamak için Mumu’nun içeri girmesi gerekiyordu.

Ve bir şeyler öğrenmek için Mumu için en iyi yer akademiydi

Ancak,

“Ama Cennetsel Dövüş Sanatları Akademisi Murim savaşçıları içindir.”

“Peki ya?”

“Peki ya? Dövüş sanatlarını ya da bununla ilgili herhangi bir şeyi hiç öğrenmemişken oraya nasıl girebilir ki?”

Yu Yeop-kyung’un sözleri üzerine Oh Ji-kang, Mumu’ya bakarken kaşlarını çattı ve şöyle dedi:

“Geçmişte ben de öyle düşünürdüm. Ancak Mumu’nun o çocukla ve eskort savaşçısıyla uğraştığını gördükten sonra, eğer bu çocuk akademinin niteliklerini karşılamıyorsa o zaman kim karşılayabilir ki?”

“Hayır…”

“Lordun bile Mumu için büyük umutları var gibi görünüyor.”

“Ha.”

Bu sözler üzerine Yu Yeop-kyung alnına dokundu.

Rüyasındaki adamın ona Mumu’nun daha da güçlenmesine izin vermemesini söylediğinden emindi ama neden çocuk giderek güçleniyordu?

Gerçekten doğuştan yetenekle doğmuş bir vücut muydu?

Ancak rüyadaki adam ondan çocuğu normal bir şekilde büyütmesini istedi.

’Neyin doğru olduğunu bilmiyorum. Ve eğer mecbur kalsaydım, onu normal bir okula göndermeyi tercih ederdim… ah…’

Mumu’yu normal bir okula göndermenin daha iyi olacağını düşündü ama düşündüğünde affa rağmen normal hayatına dönemedi.

’Bu bir hataydı.’

Evlat edinilmiş bir oğul olduğu için reddetmesi gerekirdi.

O zaman onu genel bir okula gönderebilecekti.

Evlatlık olsa bile, evlat edinilen bir çocuğun akademiye kabul edilebilmesinin tek yolu aile kütüğüne kayıtlı olmasıdır.

’Evlat edinme… hayır, Mumu’nun bu zincirlere bağlı olması gerekmiyor.’

Yu Yeop-kyung başını salladı.

Çocuk evlat edinildiği için değil, Mumu bunca zamandır onun yanında olduğu için, çocuğun hayatını özgürce yaşamasını istiyordu.

“Oğul.”

“Evet.”

“Hayatını istediğin gibi yaşayabilirsin. Eğer Cennetsel Dövüş Sanatları Akademisine gitmek istemiyorsan gitmek zorunda değilsin.”

“Gideceğim.”

“Eğer bunu babanın hatırı için söylüyorsan…”

“Bunun insana vücudunu eğitmeyi öğreten bir yer olduğunu duydum. O yüzden gideceğim.”

“… ciddi misin?”

“Evet. Ben de şu arkadaş olayını merak ediyorum.”

Mumu’nun sözleri üzerine Yu Yeop-kyung’un üzgün bir ifadesi vardı.

Sağ. Eğer nedeni buysa hayır diyemezdi.

Eğer bir gün yaşlanıp bir avuç pisliğe dönüşecek olursa, Mumu’nun yanında birinin olmasını istiyordu.

Sonunda Yu Yeop-kyung bunu kabul etti.

İşte o zaman Mumu sordu.

“Eve döndüğümüzde babamın ailesine ne diyeceğim?”

“Ha?”

Konu aniden değişti.

Yu Yeop-kyung, Mumu’nun sorusu karşısında kaşlarını çattı ve ardından cevap verdi.

“Anneye anne, erkek kardeşe de kardeş diyeceksin... ah, Jin-hyuk biraz sert. İkiniz de aynı yaşta olduğunuz için arkadaş olabilirsiniz.”

Hızlı bir sonuç.

Bunun üzerine Mumu nefes verdi ve şunları söyledi.

“Bir kitapta gayri meşru veya evlat edinilen çocukların üvey anneleri tarafından nefret edildiğini ve kardeş muamelesi görmediğini gördüm, bu nedenle aileden herhangi bir sevgi beklememelerini söylüyorlar.”

“...”

Yu Yeop-kyung’un dili tutulmuştu.

Bunu hangi kitap söyledi?

Bu çok saçmaydı, bu yüzden bakışlarından kaçınan Oh Ji-kang’a baktı.

’... O sendin.’

Suçlu yakalandı.

Bir çocuğa böyle garip bir kitap vermek ve strese neden olmak.

Mumu’nun sürgünde sıkılmasından korktuğu için iyi bir insan olarak ona ara sıra kitap verirdi.

’Hmm.’

Ancak diğer taraftan bu doğruydu.

Karısı ve oğulları Mumu’ya önyargısızca iyi davranabilecekler mi?

Yu Yeop-kyung’un evi.

Orada birkaç kişi bir şeyler hazırlamakla meşguldü.

Burunları gıdıklayan enfes koku her yerdeydi.

Bahçede orta yaşlı bir kadın hazırlıkları yönetiyordu; o, Yu Yeop-kyung’un karısı Jang Yeon-hye’ydi.

17 yıl sonra eşinin geri dönüşünün sevincini gizleyemedi.

Ona evinde hoş bir karşılama yapmak istiyordu, bu yüzden ona yemek pişirmek için bir tavuk ve dana eti satın aldı.

“Şimdi şimdi. Usta yakında gelecek, o yüzden acele edelim.”

“Evet. Hanımım.”

Ona bakan bir çocuk vardı.

Çocuk Yu Yeop-kyung’un daha genç bir versiyonuna benziyordu.

İkinci çocuk Yu Jin-hyuk’tu.

’Anne...’

Uzun zamandır annesinin böyle davrandığını görmemişti.

Onu ilk kez erkek kardeşi akademide ikinci sırayı aldığında, ikinci kez ise babasının adını temize çıkardığında görmüştü.

Ve bu üçüncü seferdi.

Sürekli kahkahalardan hoşlanmazdı.

Ama şimdi.

’Bazı nedenlerden dolayı kendimi iyi hissetmiyorum.’

Babası sürgüne gönderildiğinde henüz bir bebekti.

Yani yüzünü bile bilmiyordu.

Yüzünü tanımadığı babasıyla tanıştığında birbirlerine bağlanabilecekler mi diye merak etti.

’Buluştuğumuzda nasıl hissedeceğim?’

Bir yandan da merak ediyordu.

Kardeşi, babasının kötü ismini kaldırmadan önce, babası denilen kişiden nefret ediyordu.

Aileyi terk edip sürgüne gitmek ve aileye günahkarın ailesi denmesini sağlamak için ne yaptığını merak ederek her gece ona lanet ediyordu.

Ancak bunun nedeni çok genç olmasıydı.

Artık ağabeyi babasının adını temize çıkardığından, bazı şeyleri biraz anlayabiliyordu.

(Baban gerçekten harika bir adamdır.)

(Babanla tanışınca sen de onu seveceksin.)

Annesi ve kardeşi böyle şeyler söylerdi.

Ama onun iyi yönlerinin neler olduğunu söyleyemediler.

Sanki şefkatli bir koca ve iyi bir babaymış gibi soyut bir şekilde konuşuyorlardı.

’Yani şefkatli bir koca evini terk eder ve çocuklarını başkasının çocukları için terk eder, iyi bir baba böyle midir?’

Ne kadar düşünürse düşünsün, babası kusurlu bir insana benziyordu.

O sırada annesi yanına geldi.

“Jin-hyuk.”

“Anne.”

“Bu yüzde ne var?”

Her zamankinden daha sessiz görünen oğlunu gördü, nasıl hissettiğini biliyordu.

Yu Jin-hyuk ona şöyle dedi:

“Sevinmeli miyim, sevinmeli miyim bilmiyorum.”

“Yine mi bununla? O senin baban.”

“... Evet. Biliyorum.”

’Yüzünü bile hatırlamadığım halde bana bunu söylemenin bir anlamı yok.’

Ama bunu yüksek sesle söylemedi.

Olan biteni anlayan annesi oğluna sarılarak şunları söyledi.

“Babanı gördüğünde ona aşık olacaksın. O yüzden şununla şununla düşüncelerinizi karmaşıklaştırmayın.”

“Peki ya evlat edinilen?”

“Ha?”

Evlat edinilenden bahsedilince Leydi Jang’ın ifadesi biraz değişti.

Kocasının çocuk sahibi olduğunu duyunca o da üzüldü.

Sürgündeki kocasının bir anda çocuk büyütmeye başlamasını garip bulmayacak hiçbir kadın yoktu.

İlk başta her türlü düşünceye sahipti.

’Belki de sempatiden dolayıdır?’

O zamandan beri her türlü şüphe ortaya çıktı.

Ama asla uzun sürmezler.

Kocasının düşündüğü şeyleri yapacak türden biri olmadığını biliyordu.

Çocuğu acımasından dolayı aldığını düşündü.

“Davranmak. Eğer doğruysa o kişi bu annenin çocuğu ve sizin kardeşinizdir.”

“Haa.”

Yu Jin-hyuk bu sözler üzerine iç geçirdi.

Annesi, babasına gelince yumuşak bir insandı.

Çocuklarının eğitimi konusunda katı olmasına rağmen.

“Bu anne elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışacak. Peki Jin-hyuk, sen de elinden gelenin en iyisini yapabilir misin?” 

“... Bilmiyorum. Ya o oğul sana üvey anne gibi davranırsa ve sonra biyolojik çocuğum diye bana sert davranırsa?”

“Ne? Jin-hyuk. Hiçbir şey olmamışken nasıl bu kadar olumsuz düşünebiliyorsun?”

“...evlat edinilen veya gayri meşru çocuklar her zaman açgözlüdür, bu yüzden bizi küçümsememeleri için baştan itibaren sıkı bir eğitim almaları gerektiği söyleniyor. Senin tabiatın yüzünden annemin incinmesinden korkuyorum.”

Bu sözler üzerine Leydi Jang sordu.

“Bunu nereden duydun?”

“Bir kitapta yazılıydı.”

’... ahh.’

Bu sözler üzerine alnını ovuşturdu.

Oğlunun böyle bir kitabı nereden aldığını merak etti.

Ve artık açıktı.

Tam o sırada girişteki yaşlı bir adam ona doğru koştu.

“H-Hanımefendi! Usta geri döndü!”