Gerçekliği tamamen reddeden bir şeydi ve Noah, Gerçekliği genişleten ve onu fantastik şekillerde değiştiren biri olduğu için... ona tamamen zıt görünüyordu.
Yorulmaz EXTREMITY Dynamis’inin özü arasındaki boşluklardan geçerek, Noah’ın Varoluş Unsurlar’ına girdi ve onu var eden şeyin bazı kısımlarını... hissedemedi!
Bir tehlike hissi geldi, ancak Yorulmaz EXTREMITY Dynamis’i hala mevcut olduğu için tam olarak yerleşmedi.
Bununla birlikte, bu korkunç hiçlik hissini istediği zaman uzaklaştırabileceğini biliyordu.
Ama, bu şekilde "o" na ulaşamazdı!
Uzay, Zaman ve Gerçekliğin kapsamı dışında kalan bölgeye tek bir öze dayanmadan dayanabilmek istiyordu.
Uorulmaz EXTREMITY Dynamis’i bir güvenlik ağıydı.
Ona erişimi olduğu ve onu çağırabildiği sürece, her zaman iyi olacağını biliyordu.
Ancak... aradığı dönüşümü elde etmek için, arkasında bu güvenlik ağı olmadan hiçliğin tadını tamamen çıkarması gerekiyordu!
Kalbinin derinliklerinde yeni olasılıkların ancak bu şekilde açılacağını biliyordu.
Klonların kullanılması anlamsızdı çünkü bu da başka bir güvenlik ağıydı. Bu riski alan ana bedeni olmalıydı.
Ama... bu çok büyük bir riskti!
İşler planlandığı gibi giderse, o zaman büyük bir şeye ulaşacaktı.
Ancak başarısız olması durumunda... Sonsuz Düzlem’e bağlı olsa bile, Gerçekliğin işleyişini reddeden Gerçek Ölümle karşı karşıya kalacaktı!
Yani, Ölümsüzlük Olumsuzlanmasına maruz kalacaktı.
"..."
GÜM!
Kalbinin atışını hissedebiliyordu.
Aldığı her nefesi hissedebiliyordu.
Yorulmaz EXTREMITY Dynamis’inin özünde oluşturduğu boşlukları ve içine nüfuz eden sonsuz hiçlik dalgalarını hissedebiliyordu.
Herkes ölümden korkardı.
O da bir istisna değildi!
Kendisinden çok ama çok daha güçlü birinin ellerinde haksız bir şekilde ölmek, Noah’ın olabildiğince güçlü olmak için çabalamasının nedenlerinden biriydi!
Şu anda Noah, bu korkusundan kurtulmaya çalıştı.
Sonsuz Düzlem’in nihai desteğine sahip olsa da sonuçlar bilinmiyordu, ancak Gerçek Ölüm olasılığı şu anda büyük ölçüde artmıştı çünkü o... Yorulmaz EXTREMITY Dynamis’inin özünün boşluklarını arttırmıştı.
Ruhunun iplikleri, Yorulmaz EXTREMITY Dynamis’inin özünün ipliklerine tutunurken, bu ağır riske karşıydı.
Bu parçaları, Apeksifikasyon sonrasına kadar beklemesini söylüyordu. Bu riskin alınmasına gerek olmadığını öne sürüyorlardı!
Bunlar Bilinmeyene karşı bir parça korku duyan parçalardı.
Ama yine de Noah, kalbini çelikleştirdi ve bu korku ipliklerini yavaşça ezdi.
Mutlak EXTREMITY Tohumu’nun bozulmamış özünü hatırladıkça, daha fazla boşluk ortaya çıktı ve bu özü çağırmasına izin veren bağlantıyı kesmek üzereyken, onun ihtişamını ruhunun derinliklerine geri itti!
Phos ve diğerlerinin Varoluş Yönler’ine hiçlik hali girdiğinde yaşadıklarına benzer şekilde, öz kaynaklarından hiçbirini çağıramayacaktı.
Kökenini ya da vücudundaki uzuvları bile hissedemeyecekti!
Saniyelerin mi yoksa yılların mı geçtiğini bile bilemeyeceği için hiçliğin sonsuzluğuna boyun eğecekti.
GÜM!
Kalbinin atışı, hatırlanan özün hala bir anlık görüntüsü kaldığı için netti.
Böylesine tehlikeli bir girişimin riskini almak Noah’ın zihninin bir köşesinde hâlâ korku kırıntıları taşıyan bir şeydi ama şu anda...
OOOOH!
Bedeninin derinliklerindeki zalim öz yükseldi, Quintessence, ihtişamla parlayarak, son domino taşını da devirmek için harekete geçti.
Quintessence, bu ölümcül seçimi tamamlamak için yükselirken, Noah’ın Yorulmaz EXTREMITY Dynamis’inin özünü çekmesine izin veren bağlantısını umursamazca tamamen kesti, muazzam karanlık Bedenine, Kökenine ve Ruhuna aktı!
"..."
Korkunç bir his ya da gerçek anlamda bir his eksikliği yerleşti.
Her zaman aşina olduğu bozulmamış öz dalgaları... artık onları hissedemiyordu.
Son güvenlik ağını da kesip, attığı Quintessence... artık hiçbir yerde bulunamıyordu.
Birinci ve İkinci EXTREMITY Düzlemleri ile olan derin Kökeni!
Birçok Sınır’ın Özlerine karşı dayanıklı bir göksel hazine gibi kazınmış sağlam vücudu!
Sonsuz karanlıkta dönüyor gibi göründüğü için bunların hiçbiri hissedilemiyordu.
Ruhu her zamanki gibi sağlam ve güçlüydü, etrafındaki Gerçeklik eksikliğinin tehlikelerini hissediyordu ve bunun ruhuna nüfuz etmesine izin verirse... bunun olacağını biliyordu.
Gerçek Ölüm!
"..."
Kalbinin ağır atışı veya aldığı Quinessential Nefesler hissedilemiyordu.
Unutmayın, Varoluş Unsurlar’ı, Crimson Panacea’yü yuttuktan sonra Kaydedilmemiş Aeonik EXTREMITY Temelini kurmak için bir dönüşüm geçiriyor olmalıydı!
Ruhu, bedeninden ve ruhundan ayrılmış gibi görünse de hiçlik hissine karşı ışıl ışıl yanıyordu.
Ancak Noah, bu hissin yanlış olduğunu biliyordu.
İlk görevi onları bulmak ve tekrar hissetmekti.
Bunu yaptığında, hedefi için gerçekliğin kendisini inkar eden bu bölgenin bir çilesinin üstesinden başarıyla geleceği anlamına geliyordu!
Bu ilk adımdı.
Bundan sonra, Varoluş Unsurlar’ı her şeyden yoksun bir ortamda hayatta kalabilmeli, hareket edebilmeli, tanıyabilmeli ve gelişebilmeliydi!
Ama bu o kadar kolay mıydı?
Etrafındaki sessizlik ve hiçlik sağır ediciydi. Ruhu, meydan okuma ve güçle titreşerek, etrafındaki her şeyi algılamaya çalışıyordu.
Yine de sadece tam bir karanlık vardı.
Bir hafta geçti.
Ruhunun gücü her zamanki gibi canlı kaldı, Noah, tüm olasılıkları ararken, her saniye sayısız düşünceyi hesapladı!
Hiçbir Öz kavrayamıyor ya da hiçbir otoriteyi çağıramıyordu.
Bir yıl geçti.
Sadece hiçlik vardı.
Hiçlik, her zaman Noah’ın ruhunu istila etmeye ve onu ruhunun bir parçası yapmaya çalıştı, ama o bir çözüm ararken, eli kolu bağlı kaldı.
Ne yapması gerektiğini ararken!
Eşsiz bir şekilde, Ruhu gücünden hiçbir şey kaybetmemişti, Noah, tam yeteneklerini hissedemese de, hiçliğe karşı savunması aynı şekilde sağlam kalmıştı.
Noah’ın bilmediği şey... Crimson Panacea’nın güçlü ihtişamının, onu hissedemese de Varoluş Yönlerine yayılmaya devam ettiğiydi.
Bu hazinenin özü, Varoluş Yönler’ini bu amaçla değiştirirken, sadece onun için Kaydedilmemiş bir Aeonik Extremity Temeli oluşturmaya çalışıyordu.
Ve şu anda Noah’ın etrafındaki tek şey, Crimson Panacea’nın girdap gibi dönen özü olan mutlak hiçlik zerrecikleriydi...
Doğal olarak onunla rezonansa girmeye çalıştı.
Ama ruhuna giremedi.
Noah’ın kendisi onun girişini durduruyordu çünkü ruhuna girerse hiçliğin bir parçası olacak ve Gerçek Ölüm’le yüzleşecekti!
Ama... bağlantısının kesildiği parçaların başka seçeneği yoktu.
Herhangi bir hücresel faaliyeti yokmuş gibi görünen Bedeni ve Kökeni de Crimson Panacea’nın ihtişamıyla yıkanıyordu ve bu Yönler... içlerine nüfuz eden yoğun hiçlik kırıntılarına sahipti.
Ve Noah’ın içinden geçmekte olduğu yeniden yapılanma... Uzay, Zaman ve Gerçeklik kapsamı dışında var olan bu hiçlik izleri organize edilmiş ve Bedenine ve Kökenine karışmıştı!
Ancak bu Noah’ım bildiği bir şey değildi.
Onun için bin yıl geçerken, ruhu sebat etmeye devam etti.
Hiçbir çözüm bulamadığı için sayısız olasılık gelip, geçmişti.
Daha sonra sahip olduğu Sınırlar hakkında düşünmeye başladı.
Onları hissedemese de her parçasını anlıyor, Katmanlar’ını ve onlarla nasıl ilerleyebileceğini düşünüyordu.
Sayısız olasılığı teorileştirip, hayal ederken, zihni son derece aktifti!
Bir milyon yıl geçti.
Sınırlar’ının olasılıkları ve nasıl bir yol izleyebileceği konusunda sonsuz kazanımlar elde ederken, Noah’ın etrafında sadece boşluk vardı.
Bir milyar yıl geçti.
Noah için bu yıllar bir yanılsama değildi, çünkü onları gerçekten yaşıyordu, ruhunun bir parçası her geçen saniyeyi geri saymaya devam ediyordu!
Yine de... görünürde bir sonu olacakmış gibi görünmüyordu.
Kendini ne kadar meşgul ederse etsin, gelecek sayısız yıl boyunca mutlak bir hiçlik içinde kaybolacak gibi görünüyordu!
Not: Hahahahahahah. Ben ben çıldırmak üzereyim. Ne ne diyeceğimi bilemiyorum. Ölümsüzlük Olumsuzluğu. Gerçek Ölüm. Bunu da yaşadık bunu da.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
