En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

El Paume sözleşmeyi imzaladı. Ebisu tarafından önerilen Mistik Kapı baskını sözleşmesi.

“Gafor’un yönetimi altında bir sözleşme imzalamanın ne anlama geldiğini biliyorsun, değil mi? Açıklamakla zaman kaybetmene gerek yok.”

Bu, hükümdar Balok’a borç para bile veren ve hepsini geri alan Gafor iblislerinin yaptığı bir sözleşmeydi.

“Kısa versiyon.”

dedi El Paume, sesi duygusuzdu.

İmzaladıktan sonra geri dönüş olmadığından Ebisu doğrudan konuştu.

“Bu Mistik Kapının giriş sınırı on iki yara izi olan beş kişidir.”

Bunun üzerine El Paume’nin gözleri kısıldı. Başka tepki yok.

Ebisu, El Paume’nin sakinliğine şaşırmıştı. On iki yara izi, daha önce en az on iki grubun girdiği ve hiçbirinin geri dönmediği anlamına geliyordu. Maceracıları yiyip bitiren bir canavar. Üç yıldır yem kölesi olan El Paume’nin bundan habersiz olması mümkün değildi.

Ancak yine de sakinliğini korudu.

El Paume, Ebisu’nun şaşkın bakışlarıyla karşılaştı.

“On iki yara… boss canavarı öldürmek değil, bir eşyayı geri almak anlamına gelir, öyle değil mi?”

Ebisu cevaptan memnun görünüyordu.

’Belki henüz onun becerilerini bilmiyorum ama Mistik Kapıyı çoğu maceracıdan daha iyi bildiği kesin.’

Konuşabilen maceracılar bulmak kolay değil.

“20 eşyayı geri almamız gerekiyor. Mevcut piyasa fiyatı ürün başına 3.000 mezodur.”

Elbette sözleşme şartları Gafor’a özgüydü.

’Bir 1. Çember öğesinin orijinal fiyatı 7.000 meso’nun üzerindedir.’

Piyasada 7.000 mezoya satılan bir ürün için 3.000 meso teklif ediyorlardı. Yarı fiyatının yarısını bile teklif etmediler.

Ancak Gafor’un işleri genellikle bu şekilde yürüyordu. Sözleşmelerinin çoğu maceracılar için dezavantajlıydı.

Buna rağmen birçok maceracı Gafor’a geldi. Nedeni basitti. Başka bir yerde iş yapamayan çok daha fazla maceracı vardı.

El Paume onlardan biriydi.

Başka seçeneği yoktu.

“El Paume, borcun şu anda 1 milyon meso.”

Artık bir köle yerine bir maceracı olarak tanınıyordu, ancak El Paume’nin hâlâ Gafor’a büyük borcu olduğu gerçeği ortadaydı.

“En iyisini yap.”

Bu çok saçma bir miktardı.

Hiç kimse Lis Limanı’nda çalışan genç bir adama 1 milyon meso borç vermez.

Aslında El Paume, Gafor’dan hiçbir zaman borç almamıştı.

Gafor’dan krediyle siyah yosun adı verilen nadir bir eşya satın almıştı ve bunun babasının kara vebasının ilerlemesini yavaşlattığı söyleniyordu. Gafor kara yosunun fiyatını 1 milyon meso olarak belirlemişti.

ve bu miktar, yem kölesi olarak hayatını riske atan işinin değerini tamamen gölgede bırakmıştı.

Bu çok fahiş bir miktardı, ancak siyah yosun sabit fiyatı olmayan nadir bir madde olduğundan El Paume’un tartışmasının imkânı yoktu.

Gafor onu açıkça uyarmıştı ve yine de sözleşmelerini imzalamıştı.

Bu sefer de aynıydı.

Boş sözlere gerek yoktu.

“Benden başka dördü nerede?

Yapılacak Tek Şey İsteği Kabul Etmek

5.

“Benim adım Chev.”

El Paume’nin sözleşmeyi imzaladıktan sonra tanıştığı ilk kişi, toplanmış olan dört kişilik partinin lideri Chev’di.

İri bir adamdı ve sırtında kendi boyutundan bile daha büyük bir kalkan taşıyordu.

“Ben bir savaşçıyım. Ben aynı zamanda partinin tankıyım.

El Paume, kendisini tanıtan Chev’in elini sıkmak için ihtiyatlı bir şekilde elini uzattı.

“Benim adım El Paume. Bana Paume diyebilirsin.”

El Paume’nin sesi konuşurken gerilim doluydu.

“Ufaklık.”

Chev avucuyla El Paume’nin omzunu hafifçe okşadı ve şunları söyledi.

“Her şeyi Ebisu’dan duydum. Yem kölesi miydin? Merak etme, bu umurumda değil.”

Onu cesaretlendirmeye devam etti.

“Meslektaşlarım da aynı şekilde hissediyor.”

Chev’in meslektaşlarını tanıştırırken tavrı cömertlik ve samimiyetle doluydu.

“Tanıştığıma memnun oldum.”

Ancak El Paume onlara karşı kayıtsız kaldı.

Onlara yaklaşmak için hiçbir neden göremiyordu.

El Paume’ye göre bu istek, kendi başına kolaylıkla gerçekleştirebileceği bir şeydi.

Üstelik El Paume bu isteği sadece para kazanmak için yapmıyordu.

Tam tersine El Paume onlara bir şeyler göstermeyi planlıyordu.

’Ebisu benim sağ kolum olmak istiyor. Eğer ona yeteneklerimi gösterirsem bana kesinlikle somut bir şeyler verecektir.’

’Zaten bu adamlarla el ele vermenin bir anlamı yok.’

Daha da önemlisi El Paume biliyordu.

’Bu acemi avcılarla.’

Onların gerçek doğası.

6.

“Chev, sen ne düşünüyorsun?”

Mistik Kapı’ya giderken Chev, meslektaşı Eva’nın sorusuna hafifçe gülümsedi.

“O tam bir acemi.”

Bu cevap üzerine etrafındaki meslektaşlarının dudaklarında bir gülümseme oluştu.

Garip bir manzaraydı.

Mistik Kapının ötesine geçmek inanılmaz derecede tehlikeliydi. Beceriksiz bir meslektaş mı? Bu, kendi hayatınızı riske atmak anlamına geliyordu.

Bu nedenle, beceriksiz meslektaşların yanı sıra kötü bir üne sahip olanların algısı da dibe vurdu.

Doğal olarak yeni başlayanların algısı kayanın altındaki bodrum gibiydi.

ve yine de “acemi” kelimesine gülümsüyorlardı?

“Peki ya eşya?”

“Gafor’dan kiralamış gibi görünüyor. Ateş Oku büyüsü.”

“Ah? ve sonra ne?”

“En az 10.000 mezo garantilidir.”

Onlar için önemli olan tek şey buydu.

“Şimdilik bununla yetinelim ve sonunda onunla ilgilenelim.”

Acemi bir avcı.

Onlar, Mystic Gates’teki acemi oyuncuları avlayan, sahip oldukları eşyaları hedef alan avcılardı.

Bu katta onları bulmak nispeten kolaydı.

Sonuçta acemi oyuncular herhangi bir Mistik Kapıdan çok daha değerli avlardı.

Bir eşyaya sahip olduğunuzda, onu elde edebileceğiniz garantiydi; bu, Kırmızı Seviye Mistik Kapıdan en fazla bir veya iki eşya alabilmeniz gerçeğiyle karşılaştırıldığında çok büyük bir avantajdı.

Ayrıca acemi maceracılar yine de maceracılardı. Mistik Kapı’nın içindeki yem kölelerinden çok daha faydalı bir güçtüler.

Üstelik yem kölelerinin kiralanması çok paraya mal oluyordu ve ölümlerinin maliyeti de oldukça yüksekti.

Öte yandan, acemi maceracıları yanınıza almanın herhangi bir maliyeti olmadığı gibi, çoğu durumda acemi maceracılar, deneyimli maceracılardan oluşan bir gruba dahil olmak için bile para ödüyorlardı.

ve belirleyici bir faktör vardı.

“Yüz tanesini öldürseniz bile, Mistik Kapıdan çıktıkları anda bedenleri yok olacak.”

Mistik Kapının ötesinde yaşananlar tamamen oraya gömülmüş olabilir.

Birçok açıdan karlı bir işti.

Aslında Chev bu iş sayesinde zaten önemli sayıda öğe biriktirmişti.

’2. Çemberi açtığımda hayatım o anda değişecek.’

2. Çemberi açmak için gereken eşyalar.

’Bu sefer yeterince param olacak.’

Chev büyük bir beklentiyle kendi kendine konuşuyordu.

Onları uzaktan izleyen El Paume’nin yüzünde acı bir gülümseme vardı.

’Beni pişirmeye o kadar hevesliler ki.’

El Paume, Chev’in grubunu görür görmez kimliklerini tanıdı.

Geçmişe gelmeden önce bunlarla ilgili herhangi bir bilgisi olduğundan değildi.

El Paume’nin hafızası iyiydi ama bu kadar önemsiz insanları hatırlayacak kadar iyi değildi.

’O kadar da iyi değiller.’

Öyle olsa bile fark etmesinin nedeni basitti.

’Eski bir yem kölesi olan acemi bir maceracıya nezaket gösterme hatası yapıyorlarsa.’

Bu komisyon oldukça zordu.

Aynı zamanda yararları da büyüktü.

Ancak böyle bir komisyon için, eski bir yem kölesi olan acemi bir maceracı aniden kalan yuvaya mı giriyor?

Maceracıların ağzından köpükler saçması ve onun yerine başkasını getirmesi için ciğerlerinin sonuna kadar bağırması sağduyulu bir davranıştı.

O zaman birisi Chev’in gerçekten nazik ve iyi bir insan olup olmadığını sorabilirdi ama bu tartışmaya değmeyecek bir soruydu.

’Gafor’un tepesinde çalışan tüm insanlar böyledir.’

Eğer o kadar iyi bir insan olsaydı Gafor’un zirvesinde El Paume ile tanışmazdı.

Her neyse, durum çözüldü.

Chev’in grubu El Paume’yi avlamaya çalışıyor.

ve El Paume bu gerçeği biliyor.

’Sonuç Mistik Kapı’nın ötesinde belirlenecek.’

O zaman geriye tek bir şey kalıyor.

El Paume ve Chev’in grubu, on saatten fazla süren bir yolculuktan sonra onu bulmayı başardılar.

“İşte burada!”

Gözlerimin önünde 12 yara izi olan kırmızı renkli bir Mistik Kapı belirdi.

Mistik Kapıya girerken hiçbir tereddüt yoktu.

İlk olarak, herhangi bir tereddüt varsa Mistik Kapı’ya yaklaşmamak yaygın bir durumdu.

Herkes içeri girdi.

“Önce kamp kuralım.”

Mistik Kapıyı geçer geçmez Chev’in yaptığı ilk şey avlanmak değil kamp kurmak oldu.

“Görev listesindeki eşyaları bulmanın ne kadar süreceğini kimse bilmiyor.”

Eğer amacın kendisi kapıyı temizlemek olsaydı, kamp kurmak yerine keşfe öncelik vermek yaygın olurdu, ama bu sefer amaç eşyaları geri almaktı.

Bu, Chev’in grubunun kendi açılarından tecrübeli kişiler olduğu anlamına geliyordu.

Aslında kısa sürede uygun bir yer buldular.

“Bence o ağacın tepesi iyi olur. Çok sayıda dal var ve gerekirse diğer ağaçlara geçmek kolay olacaktır. Çevredeki görünürlük de iyi.”

Uygun bir yerde kamp kurdular.

“El Paume, dışarı çıkma.”

El Paume süreç boyunca hiçbir şey yapmadı.

“Sadece yoluna çıkacaksın.”

Aslında Chev’in grubunun planı buydu.

Genellikle acemi maceracıların Mistik Kapıya ilk girdiklerinde yaptıkları ilk şey arkasına saklanmaktır.

Bunun nedeni içgüdüydü, başka bir içgüdü değil, hayatta kalma içgüdüsü.

Elbette bu hayatta kalma içgüdüsünü görmezden gelip bir şeyler yapmak hiçbir zaman kolay olmadı.

’Evlat, eğer biraz vicdanın varsa burada elinden geleni yapmalısın.’

Onlara bir şeyler yaptırmanın tek yolu onlara baskı yapmaktı.

ve Chev’in grubunun şu anda yaptığı da tam olarak buydu.

“Bunu beklemiyorduk. Zaten canavarları avlamanı bekliyoruz.”

El Paume, sen canavarları avlamaya odaklan.

“Elbette bir büyücünün görevi canavarları iyi bir şekilde avlamaktır. Eğer canavarları avlayamıyorsan başka hiçbir şeyde iyi olmanın bir anlamı yok.”

Eğer bunu yapamazsan işe yaramazsın.

“Bunu iyi yapalım. Hayatlarımız birbirimizin elinde.”

“Öyle değil, hayatın tehlikede.”

“O tarafta.”

El Paume büyük bir baskı altında konuştu.

“Ya canavarları cezbedersem?”

“Ne?”

Beklenmedik sözler.

Hayır, bu sadece beklenmedik bir durum değildi, aynı zamanda sağduyunun da ötesindeydi.

El Paume bir büyücü değil mi? Canavarlara arkadan güvenli bir şekilde saldıran menzilli bir satıcıydı.

“Yıllarca yem kölesi olarak çalıştım. Canavarları cezbetme ve onlardan kaçma konusunda kendime güveniyorum.”

Ancak aşağıdaki sözler oldukça mantıklıydı.

Sonuçta yem köleleri maceracılarla karşılaştırıldığında bazı yönlerden daha üstündü.

ve El Paume sadece bir yem kölesi değildi.

Elbette buna ilk bakışta inanmak zordu.

“Karşılığında işimi iyi yaparsam... lütfen bana payımı ver.”

Ancak aşağıdaki sözlerle Chev’in grubundaki herkes anladı.

Eğer bir adam para için yem kölesi olarak yıllarını harcamış olsaydı, para için böyle alışılmadık bir şey yapması onun için garip olmazdı.

“Yani canavarları cezbedeceğini mi söylüyorsun?”

“Evet.”

“Tehlikeyi kabul ettiğinden emin misin?”

Her şeyden önce Chev’in tereddüt etmesine gerek yoktu.

’Kendi başına cehenneme gidecek.’

Onu tehlikeye atmanın her yolunu denemişti ama tehlike bölgesine tek başına giderken tereddüt etmek için ne sebep vardı ki?

“Tamam, eğer istediğin buysa, öyle olsun.”

Bu nedenle Chev, El Paume’nin teklifini tereddüt etmeden kabul etti.

“Ama kendini fazla zorlama. Önce yeteneklerinizi görelim. Yeterince iyi değilseniz, hemen durmanız gerekecek.

El Paume aşağıdaki sözler karşısında başını salladı.

“Sonra gidip çevredeki canavarları teşhis edeceğim.”

ve El Paume hemen ormanın içinde kaybolur.

Onu izleyen Chev ve grubu çok geçmeden birbirlerine inanamayarak gülümsediler.

“Bu adamdan daha çılgın kimse yok.”

“Ah, deli mi? Kendi bedenini sunan böyle nazik bir insana!”

“Ah doğru. O bir hayırseverdir, bir hayırseverdir.”

İnanamayan gülümsemesi kısa sürede kahkahaya dönüştü.

“Eski bir yem kölesi olduğu için mi? Bir deliye benziyor. Ondan kurtulmamız gerekmez mi?”

O kadar alay ediyorlardı ki endişelenmeye başlıyorlardı.

Chev onlara şöyle dedi:

“Hadi millet, telaş yapmayı bırakın ve sakin olun.”

Gerginlik enjekte etti.

“Bu ucubenin ne tür canavarlar getireceğini bilmiyoruz, bu yüzden tetikte olalım.”

Elbette meslektaşlarının pek çoğu onun sözleri karşısında gergin değildi.

“Sadece beş kişinin bulunduğu Kırmızı Seviye Mistik Kapının tehlikesi nedir?”

Kendilerinden emindiler.

Chev de aynıydı.

O, 2. Çembere bakan biriydi, Kırmızı Derecenin üst kademesi olan Turuncu Dereceyi bile temizleme kapasitesine sahip biriydi.

Bir Kırmızı Seviyenin tehlikeli olmasının hiçbir yolu yoktu.

“Hey patron.”

“Ne?”

“Bir şey gelmiyor mu?”

Gözlerinin önüne çıktı.

“Nedir?”

“Sümük gibi görünüyor.”

“Sümük mü?”

“Ah, burası bir balçık tarlası mıydı? Burası daha kolay bir yer. Böyle bir yerde 12 parti neden yok oldu?”

“Bekle patron! Bu altın!”

“Ne?”

“Sümük altındır!”

Altın sıvıyla dolu tek bir devasa altın balçık.