Xu Xiaoshou şokta dondu! Hakim de şoktan donup kaldı! Gürültülü, bağıran seyircilerin hepsi de şaşkınlıktan donup kaldı! Havada duran Xiao Qixiu bile biraz şaşkındı. Savaş sona erdiğinde dikkatini diğer arenalara vermişti, tekrar döndüğünde böyle ciddi bir olay dönüşü görmeyi beklemiyordu. Yarışma başlamadan önce söylediği şu sözleri hatırladı: "Jüri üyelerinin bile dikkat etmediği zamanlar oluyor." Acaba sözleri gerçekleşmiş miydi? Arenadaki herkes donup kaldı! Wen Chong’un dudaklarının köşesi seğirdi. Bir şey söylemek istiyor gibiydi, ama ağzından taze kan aktı ve gözleri dışarı fırladı. Donup kaldı ve uzun bir süre hiçbir şey söyleyemedi. Gözlerindeki vahşet kaybolmuş, yerini tamamen inanmazlığa bırakmıştı. Başını eğdi ve göğsünden kalbine doğru saplanmış olan Xu Xiaoshou’nun koluna baktı. Sadece kanıyla koyu kırmızıya boyanmış dirseğini görebiliyordu, geri kalanı göğsünün içindeydi. “Eli mi?” diye düşündü. "Göğsümden mi deldin? "Nasıl olur bu..." Wen Chong’un gözlerinin kenarındaki damarlar şiddetli acıdan fışkırıyordu. Xu Xiaoshou’ya meraklı gözlerle baktı, sanki bir cevap bekliyordu. Xu Xiaoshou ön kolunun etrafında bir sıkışma hissi hissedebiliyordu. Güm güm, güm güm... "Kurtar onu!" diye kükredi. O an elini çekip çekmemesi gerektiğini bilmiyordu. Peki, bu noktaya neden gelinmişti? Xu Xiaoshou telaşlanmıştı. Daha önce hiç kimseyi öldürmemişti. Ama aynı zamanda Wen Chong’un ileri atılıp sürpriz bir saldırı başlatmasını da beklemiyordu. Pasif Sistem’in kendisine verdiği ipucuna güvendiği için içgüdüsel olarak geri dönmüştü. Wen Chong’un mızrağının ucuna çarpacağını beklemiyordu çünkü onu öldürmek istiyordu. "Bunu neden yapmak zorundasın!" diye kükredi Xu Xiaoshou öfkeyle. Bir Kırmızı Altın Hap çıkarıp Wen Chong’un ağzına tıkıştırdı. Wen Chong başını sallıyor gibiydi ama o kadar hafifti ki neredeyse fark edilemiyordu. Dudakları hafifçe aralıktı. Bir kez bile kapatmadı. "Ye onu!" Xu Xiaoshou sol eliyle Wen Chong’un ağzını kapattı, Wen Chong’un ilacı yemesini ve etkisini göstermesini sağlamaya çalıştı. Sonunda, Wen Chong elini çektiği anda hap ağzından düştü ve yere düştü. Güm, güm... Kırmızı ve altın renkli hapın sessizce yuvarlanıp gittiğini gördü ve hapla birlikte bir şeyin de kaybolduğunu fark etti. Hakim yanına geldi ve Xu Xiaoshou’nun elini Wen Chong’un göğsünden çekti. "Yararsız," dedi sakince. "O öldü!" Xu Xiaoshou öldü mü?
Bir Ruhsal Yetiştiricinin hayatı bu kadar kırılgan mıydı? Tek bir bıçak darbesiyle mi ölürlerdi? Hakim, Xu Xiaoshou’nun içinde bulunduğu durumu görünce iç çekmeden edemedi ve onu teselli etmeye çalışırcasına omzuna vurdu. "İlk defa mı birini öldürüyorsun?" "Alışın artık!" Wen Chong’un Xu Xiaoshou’nun omzuna sapladığı hançeri çıkardı ve daha önce yediği Kırmızı Altın Hap’ın telafisi olarak ona bir hap şişesi uzattı. "Endişelenme. Bu senin hatan değil. Sürpriz bir saldırıyı başlattığı için hatalıydı. Eğer biri suçlanacaksa, o da ihmalkar davrandığım için benim. "İyi olacaksın. Geri dön ve dinlen. Gerisini bana bırak." Xu Xiaoshou sersemlemişti. Şimdi yargıcın kollarında olan Wen Chong’a baktı ve omuzlarını tutarak sessizce arenadan çıktı. Seyirciler, adamın yüzündeki hüzünlü, bitkin ifadeyi görünce, o an büyük bir kargaşa yaratmaya cesaret edemediler. "Gerçekten öldü mü?" "Sanırım bu, on yıldır dış bahçede yaşanan ilk ölüm." "Doğru. Jüri ve adaylar önceki yarışmalarda ne zaman durmaları gerektiğini biliyorlardı. Bu sefer bunu gerçekten beklemiyordum... Patron Wen çok dürtüseldi!" “Xu Xiaoshou... Aman Tanrım, ona gerçekten acıyorum...” Bazı insanlar Xu Xiaoshou’yu destekledi, ancak azınlıktaydı. Diğer seyircilerin çoğu onun yaptıklarına karşıydı. "Artık dayanamıyorum. Xu Xiaoshou’nun birini öldürdükten sonra bile hala bu kadar öfkeli bir bakışı var." "Patron Wen çok öfkeli bir şekilde öldü! Hakim maçı çağırmadı, bu yüzden Patron Wen kuralların sınırları içinde saldırdı. Xu Xiaoshou nasıl böylesine ölümcül bir darbe indirmeye cesaret edebilir?" "Xu Xiaoshou’nun yarışmadan diskalifiye edilmesini şiddetle öneriyorum. İğrenç!" "Doğru. Aynı fraksiyonun üyeleri arasındaki bir savaşta böylesine ölümcül bir darbe indirmesi. O bir canavar!" Kenarda, Xu Xiaoshou’yu destekleyen insanlar hemen öfkelendiler ve ayağa kalktılar. "Saçmalık!" diye karşılık verdiler. "Gözleri olan herkes Wen Chong’un kaybettiğini görebilirdi. Xu Xiaoshou ruhsal kılıcını kullanıyor olsaydı Wen Chong, Xu Xiaoshou ile nasıl başa çıkabilirdi? Xu Xiaoshou çoktan geri çekilmişti!" "Wen Chong’un sinsi saldırısı başarısız oldu ve onun yerine Xu Xiaoshou tarafından bıçaklandı. Xu Xiaoshou ona ilaç bile vermeye çalıştı. Siz çocuklar Xu Xiaoshou’nun nadir karakter gösterisini görmediniz mi?" Wen Chong’u destekleyen insanlar soğukça güldüler ve "Hakem maçın sonunu duyurmadı, bu yüzden Wen Chong’un saldırısı kuralların sınırları içindeydi. Öte yandan, Xu Xiaoshou’nun yaptığı tamamen vicdansızcaydı!" dediler. "Ayağım vicdansız, yalaka herif. Gel buraya!" "Neden? Cesaretin varsa beni ısır!" "Ah!" "Aman siktir, çeneni gevşet... Çeneni gevşet, kahretsin!" ... Kaz Gölü. Berrak sular gökyüzünü yansıtıyordu ve tombul kazlar suya yansıyan bulutların üzerinde oynuyorlardı. Bu, Tiansang Ruh Sarayı’nın dış bahçesinde muhteşem manzaraya sahip bir yerdi. Alan, sarkan söğütlerle çevriliydi ve göl, kalp şekli oluşturan beyaz korkuluklarla çevriliydi. Gölün suyu harika bir şekilde berraktı ve ruhsal enerjiyle benekliydi. Gölde yüzen yaratıklar, Yaşlı Qiao’nun yetiştirdiği ruhsal kazlardı. Etleri dolgun ve lezzetliydi. Xu Xiaoshou onları birkaç kez deneyecek kadar şanslıydı. Ortalama bir günde, birçok kişi Goose Lake’e antrenman yapmak için gelirdi. Ancak, son Windcloud Yarışması nedeniyle orada çok fazla insan yoktu ve alan olağanüstü derecede sakindi.
Xu Xiaoshou, gözleri umutsuzlukla dolu bir şekilde korkulukların yanında duruyordu. Bahçesine dönmek yerine, her zaman kılıç tekniklerini çalıştığı yere gitmişti. Bir savaşı kazandıktan sonra heyecanlanamadığı ilk seferdi bu. Pasif Puanlarına bakmaya bile zahmet etmedi. Arenadan çıkıp Chuyun Platformu’ndan sersem bir şekilde ayrılmış, buraya varana kadar etrafta dolaşmıştı. Güneş batıyordu. Xu Xiaoshou uzun zamandır buradaydı. Kaz Gölü’ne bir taş attı ve gölün yüzeyi önce dalgalandı, sonra tekrar sakinleşti. "Belki de bu dünya da aynıdır. Hayat bir taş gibidir. Ne kadar büyük olursa olsun, Goose Gölü’ne battıktan sonra çok fazla dalgalanma yaratmaz!" Xu Xiaoshou nefesini verdi ve sanki Wen Chong’un son kalp atışlarını bir kez daha hissedebiliyormuş gibi sağ ön koluna dokundu. Pişmanlık? HAYIR! Xu Xiaoshou, Wen Chong’u yanlışlıkla öldürmüş olmasına rağmen en ufak bir pişmanlık hissetmiyordu. Belki de bunu söylemenin daha iyi bir yolu, buna hazırlıklı olmasıydı. Bu dünyaya geldiğinden beri bir başkasını öldürmek onun için yeni normal haline gelecekti. Belki Tiansang Ruh Sarayı’nda bu o kadar belirgin değildi, ama Xu Xiaoshou o kadar saf değildi. Bu sadece başlangıçtı. Duygularının baskın gelmesi ve kendini kötü hissetmesinin sebebi, şefkati ve hayatın ne kadar kırılgan olduğuna dair düşünceleriydi. Belki de hayat bu kıtadaki insanlara bahsetmeye değmezdi. Belki de bugünden sonra aynı görüşü benimseyecekti. Ancak şu anki Xu Xiaoshou uzun süre kendini sakinleştiremedi. Önceki hayatında beyaz bir hasta koğuşunda bitmek bilmeyen işkencelere maruz kalmıştı. Hala yaşama umudunu taşıyordu. Xu Xiaoshou’nun insan hayatını bu dünyadaki ortalama bir insandan çok daha değerli gördüğü söylenebilirdi. Ama şimdi, o değerli hayatlardan birini bizzat kendisi mahvetmişti. Zihinsel olarak kendini hazırladığı doğruydu. Ama olayların bu şekilde gelişmesi karşısında kim sarsılmazdı ki? O değerli hayat Patron Wen’di. Ancak, Xu Xiaoshou’nun gözünde, o sadece biraz yetenekli ve biraz kibirli bir kardeşti. Wen Chong ani bir saldırı başlatmış olsa da, onu öldürme niyetinde olmayabilirdi. "Sonunda hançerini omzuma saplamadı mı?" "Belki..." "Onu öldürmemeli miydim?" Xu Xiaoshou başını iki yana salladı ve bu saçma düşünceyi aklından çıkardı. Wen Chon harekete geçmeye cesaret ettiğinden, sonuçlarına katlanılamaz olsa bile, sonuçlarına katlanmaya hazır olmalıydı! Bu bölüm n𝒐v(ê(l)biin.c/o/m tarafından güncellendi/güncellendi Bu sözler ölen Wen Chong’a yönelikti ama aynı zamanda gelecekteki kendisine de bir uyarıydı. Uzakta, batan güneş ufuktaki dağlar tarafından yutuldu ve gökyüzü karardı. Her şey tekrar sessizleşti. Goose Gölü’nde aniden ruhsal bir enerji dalgası oluştu. Tüm tombul kazları şok etti ve sarkan söğütlerin hafifçe sallanmasına neden oldu. Xu Xiaoshou derin bir nefes aldı. Bilmeden Ruhsal Yetiştirme Seviye Yedi’ye ulaşmıştı. "Hah!" Birdenbire eline bir taş aldı ve sanki öfkesini kusmak istercesine, ölümcül bir niyetle taşı kaz sürüsüne fırlattı. Kayanın göle çarpmasıyla her yöne doğru bir su dalgası oluştu, ancak kaya kazlardan hiçbirine çarpmadı. Xu Xiaoshou üzgün bir şekilde iç çekti. Sonuçta yine de birini öldürmüştü!
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
