En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

Kale şehrinin ileri karakolu, Kavşak.

Karargâh komutana ayrılmış.

“…”

Aynayla şiddetli bir bakışma mücadelesine kilitlenmiştim.

Bana geri dönen, simsiyah saçları ve gece gökyüzü gibi parıldayan gözleri olan, sanki başyapıt niteliğindeki bir tablodan koparılmış bir figürmüş gibi çarpıcı bir adamdı.

Everblack İmparatorluğu’nun üçüncü prensi, Ash ’Doğuştan Nefret Eden’ Everblack.

Görünüşe göre bu sevimli çocuk, açıklanamaz bir şekilde içinde yaşadığım çocuktu(?).

“Sonunda onu kaybettim mi…”

Yutulması acı bir haptı.

Yalnızca oyun dünyasına adım atmakla kalmamıştım, aynı zamanda eğitimde ölmeye mahkum, vazgeçilmez bir karakter haline gelmiştim. Gün doğumu yeni günün şafağını selamlarken, korkunç eğitim başlayacaktı.

“Neden bu kadar insan var ki bu piç olmak zorundaydı!”

İnledim ve iki elimi de öfkeyle yüzümde gezdirdim.

Önümde Ash’in kapsamlı karakter profilini detaylandıran yarı saydam bir sistem penceresi duruyordu.

(Karakter Özeti – Ash ’Doğuştan Nefret Eden’ Everblack)

Neredeyse kısa bir hikaye kadar detaylıydı ama özetlemek gerekirse:

Ash, Ebedikara İmparatorluğu’nun en küçük oğlu, üçüncü prens.

Çocukluğundan beri delilikten mustarip olan Ash, değişken ve zalim doğasıyla biliniyordu.

Küçük yaşlardan beri istediği her şeye düşkündü ve hoşuna gitmeyen her şeyi hemen bir kenara atıyordu.

Sarayı sürekli felaketlerin ve aksiliklerin üreme alanıydı.

Yetişkinliğe doğru olgunlaştıkça, günleri soylu kızlarla yaptığı şehvetli kaçışlarla, ulusal hazineyi tüketen müsrif yaşam tarzıyla ve kargaşaya neden olan bürokratlara ve şövalyelere karşı apaçık saygısızlığıyla geçti.

Terör saltanatı tırmandıkça ve başkentteki şikâyetler çoğaldıkça, İmparator’un sert önlemler almaktan başka seçeneği kalmadı.

’Ash, seni kale şehri Crossroad’un lordu ve komutanı olarak atıyorum. Uzaktaki canavarlarla savaşarak kendinizi İmparatorluğun huzurunu sağlamaya adayın.’

Övgüye değer bir atama gibi görünse de aslında bu bir sürgün ve rütbe indirilmesiydi.

Kale şehri Crossroad, dünyanın en güney ucunda yer alıyordu.

Devasa güney gölünden canavarlar acımasızca ortaya çıktı.

Her yıl ortalama binlerce can kaybının yaşandığı bu bölge, dünyanın en zorlu canavar cephesiydi.

Burada canavarlarla savaşmakla görevlendirilmek ömür boyu hapis cezasına benziyordu; hiç bitmeyen bir mücadele.

ve Ash tam bir deliydi.

Göreve başladığı gün, başkentten kendisine eşlik eden İmparatorluk askerlerini ve kale şehirde konuşlanmış paralı askerleri bir araya topladı ve güneye doğru ilerlemeye cesaret etti.

’Bu canavarların kökünü yok edersek sıkıntılarımız sona erecek!’

Aslında Ash’in yaklaşımı tamamen kusurlu değildi.

Bu kökeni yok etme misyonu tam da bu ’İmparatorluğu Koruyun’ oyununun dayanağıydı.

Zamanlama nedeniyle sıkıntı ortaya çıktı. Ash’in güçlerini harekete geçirdiği gün, geçtiğimiz on yılın uyuyan canavarlarının harekete geçtiği güne denk geldi.

Ash ve askerleri ileri üsse vardıklarında Kara Örümcek Lejyonu’nun aniden ortaya çıkmasıyla pusuya düşürüldüler ve art arda üç gün boyunca gece gündüz kana bulanmış bir savaş yürüttüler.

Dördüncü günde ileri üs düştü.

Konuşlandırılan kuvvetleri imha edildi.

Ash’in kahramanı ve kişisel şövalyesi Lucas, Ash’le birlikte katliamdan kaçmayı başardı ancak Ash kaçıştan sağ çıkamadı.

Sonuçta Lucas hayatta kalan tek kişiydi ve Crossroad’a geri dönüyordu.

Komutan yardımcısı olarak Lucas, Crossroad’taki kaleyi korurken bir yandan da korkunç salgının kaynağı olan zindana bir saldırı başlattı…

… Bu, <İmparatorluğu Koruyun> oyununun açılış anlatımıydı.

Ama lanet olsun, şu an acil konu bu değildi!

“Bok.”

Yüzümden aşağı akan soğuk teri elimle sildim.

“Ash, seni aptal herif! Kale şehrinde saklanmalıydın, neden dışarı fırladın! Neden!”

Ne zaman oyuna dahil olursam olayım, hayatta kalmanın yolunu açabileceğimden emindim.

Oyunu en zorlu zorluk seviyesinde tamamlayan tek kişi bendim.

Bu seferlik hariç! Bu lanetli eğitim aşaması tek başına!

“Bu rakipsiz. Bu etap kaybedilmek için tasarlandı.”

Oyunda bu eğitim, kullanılan strateji ne olursa olsun yenilgiyi garantilemek için hazırlandı.

Sayıca çok üstündük ve daha yüksek seviyeler ve üstün özelliklerle donatılmış canavarlar, kendi askerlerimizi gölgede bıraktı.

Bu oyunun üç yıllık çalışması sırasında, Kara Örümcek Lejyonu canavarları ancak ikinci yılın ortasında geçerli hedefler haline geldi.

En başından beri bu piçlerin yüzlercesiyle karşı karşıya kalan zafer, imkansız bir rüya gibi görünüyordu.

Sonuçta, son eğitimde bile yalnızca Lucas kaçmayı başardı.

“…Hayır, kendini toparla, RetroAddict.”

Kendi yanaklarıma birkaç sert tokat atarak sakinliğimi yeniden kazanmaya çalıştım.

“Oyunlar yenilmek için yapılır. Bu durum bana atılan bir meydan okumaysa, bir çözümü olmalı.”

Evet.

Burası şüphesiz gerçek olsa da, aynı zamanda fethettiğim oyunu da yansıtıyordu.

<İmparatorluğu Koru> adlı bu oyunu dünyadaki herkesten daha iyi anlıyordum.

Eğer tüm bilgi ve deneyimimi kullanabilseydim, gökyüzü düşüyormuş gibi görünse bile bir plan yapabilirdim.

“Önce benim ve düşmanın elindeki kartları listeleyelim.”

Sakin bir tavırla hem düşmanlarımın hem de benim sahip olduğumuz kaynakları incelemeye başladım.

Birincisi düşmanın eli.

Düşmanın bilgilerine sistem penceresinden ulaşabiliyordum. İstihbarat konusunda şaşırtıcı derecede cömertlerdi.

“Görelim…”

(Düşman Bilgileri – AŞAMA 0)

-Lv.?? Kara Örümcek Kraliçe: 1

– Sv.60 Kara Örümcek Kuşatma Askeri: 196

– Lv.55 Kara Örümcek Saldırı Askeri: 912

Kara Örümcek Lejyonu’nun sürü benzeri yapısı göz önüne alındığında kraliçe, takip edebilir ancak hiçbir savaş yeteneğine sahip değildir. Kraliçe ilgilenilen bir şey değil.

Asıl sorun bu örümcek piçlerin seviyesi ve miktarındaydı. Ne? Sv.55? Sv.60 mı? Peki neden bu kadar çok var? 1000’in üzerinde mi? Burada gerçekten çizgiyi aşıyorlar.

“Lanet olsun, aman tanrım…”

Çaresizlik içinde başımı bir kez daha eğdim.

Umutsuz görünüyordu. Hangi açıdan bakarsam bakayım, kaybedilmiş bir dava gibi görünüyordu. Bu zorluklara karşı nasıl zafer kazanacaktım?

“Hayır. Sakin ol. Elimizdekileri de değerlendirelim.”

Müttefik bilgi penceresini çağırdım. Ekranı çeşitli bilgiler doldurmaya başladı.

“Hımm, duvarın dayanıklılığı… altta yazıyor.”

Her şey tükenmişti; oklar, mermiler, yiyecekler, ilaçlar, moral. Hangi cehennem boşaltılmadı?

’Geriye kalan tek geçerli varlık bu Mana Topu.’

(Eser – Kadim Mana Topu (SR))

Ön üssün zirvesine yerleştirilmiş devasa bir top.

Bu üsteki en müthiş ateş gücüne sahip silah, arkaik teknolojiyi kullanarak yoğunlaştırılmış büyülü enerji yaydı.

’Orijinal eğitimde bu Mana Topu kaçışımızın anahtarıydı.’

Askerler yok edildiğinde ve ileri üssün düşmesi kaçınılmaz olduğunda,

Kara Örümcek Lejyonu’nun kuşatmasının en ince kısmı top tarafından yok edildi ve Ash’i taşıyan Lucas, ortaya çıkan gedikten kaçtı.

Kaçışlarının ortasında Lucas, Ash’i sonuna kadar korumaya çalıştı ama kaderin acımasız bir cilvesi sonucu Ash siyah örümcekler tarafından yakalandı, pençeleriyle acımasızca parçalandı ve öldürüldü.

Lucas’ın gözyaşları içinde kaçıp Ash’i korkunç çığlıklarıyla baş başa bıraktığı sahne, eğitimin kapanış sahnesiydi…

’Ben bu şekilde ölemem.’

Devasa örümcekler tarafından yakalanıp canlı canlı yutulma düşüncesi iğrençti.

’Başka kaçış yolları var mı?’

Büyük bir kaçış için tüm orduyu gecenin karanlığında seferber etmek gibi çeşitli stratejiler düşündüm, ancak kısa süre sonra bu fikirden vazgeçtim.

O lanet örümcekler günbatımında aktif olmaktan nefret etseler de kolaylıkla adapte olabiliyorlardı. Derhal kuşatmayı sıkılaştırıp saldıracaklardı.

Açık zeminde Kara Örümcek Lejyonunun hızı bir savaş atının hızıyla aynı seviyedeydi. Kaleyi terk etmek ölüm cezası anlamına gelir.

’Hayatta kalmak imkansız değil ama ihtimaller inanılmaz derecede zayıf. Daha iyi şanslara sahip bir strateji bulmam gerekiyor.’

Aklına sayısız plan birbiri ardına geldi. Başlangıçtaki kaos durumu yavaş yavaş sakinliğe dönüştü.

Seçenekleri soğukkanlılıkla değerlendirdim.

Oyunu Ironman modunda oynamak, kurtarıcı pisliklerin kullanılamayacağı anlamına geliyordu. Tek bir hata oyunun bitmesine yol açabilir.

Bu nedenle her an en uygun hamleyi aramakla geçti.

Altı aylık sıkı eğitimden tek bir şey öğrenmiştim: Her zaman akıllıca bir hareket vardır, her zaman hayatta kalma şansı vardır.

Biraz daha yüksek bir ihtimal.

Biraz daha kesin bir yöntem.

Onu bulmam gerekiyordu.

“…!”

Aklımda ani bir fikir canlandı ve hızla sistem penceresini değiştirdim. Çok geçmeden aradığım ekran açıldı.

Parti ekranı.

(Ana Parti (5/5))

– Sv.1 Kül(EX)

– Lv.25 Lucas(SSR)

– Lv.15 LillyR

– Lv.15 KenN

– Lv.10 DamienN

Zorlukla yutkundum.

’Budur.’

’İmparatorluğu Koru’ yüzlerce kahramanı eğittiğiniz ve onları savaş alanına gönderdiğiniz bir oyundu.

Kahramanlar, beş üyeden oluşan bir partiyle partiler halinde örgütlendi. Eğitim aynı yapıyı takip ediyordu; beş üye.

’Hikayeyi unutabilsem bile eğitim partisi üyelerini unutmayacağım.’

Onlar sadece bana oyun mekaniğini öğrettikten sonra ölmeye mahkum olan zavallı karakterlerdi ama oyunu eşiğine getirdiğim için onları iyi tanıyordum.

’Bu beş kişiden dördünün (Lucas hariç) ölmesi kaderde var.’

Bu karakterlerin kaçınılmaz ölümü göz önüne alındığında, oyun geliştiricileri bu dördü için küçük bir ’şaka’ eklemiş gibi görünüyordu.

Oyunda işlevsel olmayan ve yalnızca ilginç bir ayrıntı olarak hizmet eden bir şaka.

’Eğer bu gerçekten oyun içinde bir dünyaysa… o zaman bu ’şaka’ hâlâ var olmalı.’

ve eğer bu şakadan yararlanılabiliyorsa, o zaman… potansiyel stratejiler vardı.

Plan bir örümcek ağı kadar kırılgandı ama yine de kesinliği vardı.

“Lucas!”

Kapıyı açıp kafamı dışarı çıkardım. Nöbet görevi sırasında ayakta uyuyan Lucas atladı ve yüzünü bana çevirdi.

“Evet Majesteleri! Sorun nedir?”

“Kişisel grubumu derhal çağırın!”

Lucas şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırdı.

“Bir parti mi? Kişisel koruma biriminizi mi kastediyorsunuz, Majesteleri? Onları daha önce hiç çağırmadınız, neden aniden…”

“Bu kadar soru yeter! Onları buraya getirin!”

Yüzümde kendinden emin bir sırıtmayla parmağımı Lucas’a doğrulttum.

“Çünkü bu karmaşadan kurtulmanın bir yolunu buldum!”

***

Birkaç dakika sonra.

Odamın dışındaki koridor eğitim partisinin beş üyesiyle doluydu.

Ben, Lucas.

ve üç yeni yüz.

’Lilly, Ken, Damien…’

Hızla onların ürkütücü derecede tanıdık yüzlerini taradım.

ve mantıklıydı. Onların ölüm olaylarına kaç kez tanık olduğumun sayısı sayılamazdı.

Lilly, büyücü cübbesinin altından çıkan ateşli kızıl saçları olan bir kadındı.

Ken iri yarı bir adamdı, kel kafası parlıyordu ve elinde bir kalkan vardı.

ve Damien…

“…Neden bu kadar toplanmış?”

Kıvırcık kahverengi saçlı, gözlüklü, rahip cübbesi giymiş bir çocuktu.

İyi görünüyordu ama odanın bir köşesinde ağlıyordu. Ne oluyordu?

“Damien bugün bir yoldaşını kaybetti. Lütfen anlayın.”

Lilly acı dolu bir gülümsemeyi başardı ve anlayışımı istedi.

Birimdeki son şifacılardan biri olan Damien, kısa bir süre önce yaralılarla ilgileniyor gibi görünüyordu.

Yakın zamanda yakın bir arkadaşı yaralanmıştı.

“Kokla… Hıçkırarak…”

Damien gözyaşlarını tutamadı. Onun tertemiz rahip cübbesi yoldaşlarının kanına bulanmıştı.

Damien’ın yanında oturan Lilly şefkatle sırtını ovuşturdu.

’Şimdi tekrar düşündüğümde oyun eğitiminde de durumun böyle olduğunu görüyorum.’

Damien her zaman ilk ölen kişi oluyordu, sürekli olarak bazı ’korku’ ya da ’kafa karışıklığı’ zayıflatıcılarından acı çekiyordu.

Onun kritik bir şifacı olduğunu hatırlıyorum ama kesinlikle faydasızdı.

“Hadi Damien. Kederli olduğunu biliyorum ama ayağa kalkman gerek! Bir yoldaşını kaybetmek yürek parçalayıcıdır ama hayatta kalmalısın, değil mi?”

Damien’ın omzunu okşadım ama o ağlamaya devam etti.

Yüce şövalye Ken bana tatminsiz bir bakışla baktı.

“’Hayatta kalmalısın’ mı? Sen gerçekten misin, Prens?”

“Ha?”

Ken’e baktığımda sözlerini tükürdü, sesi kızgınlıkla doluydu.

“Gerçekten bunu, acınası emrinizle bizi bu ölüm tuzağına sürükledikten sonra mı söylüyorsunuz Majesteleri!”

“…”

“’Hayatta kalmak zorundayım’ derken ne demek istiyorsun? Hepimiz senin yüzünden ölmeye mahkumuz, kahretsin!”

Bu haksızlık gibi geldi. Suçlu ben değildim. Bu lanet Ash bu karmaşayı yarattı ve sonra sorun bana verildi.

Bu savunma dilimin ucuna kadar geldi ama yuttum. Böyle inanılmaz bir hikayeye kim inanır?

Daha da önemlisi, Ken’in duygularıyla tamamen empati kurabiliyordum.

Bir komutan ansızın başkentten indi ve bütün orduyu düşmanın kucağına attı. Bu herkesin kanını kaynatmaya yetiyordu.

…Evet, çıldırtıcıydı ama…

“Ken.”

Bunun beni etkilemesine izin veremezdim.

“İmparatorun oğlu ve cephe hattının Başkomutanı olan bana meydan mı okuyorsun?”

Sesim fısıltıya dönüşürken Ken geri çekildi. Sonunda önünde duran prensin tamamen aklını kaçırmış olduğunu anlamış gibiydi.

Kendini beğenmiş bir sırıtışla ağzımın bir köşesinin tehlikeli bir gülümsemeye dönüşmesine izin verdim.

Kontrolü kaybettiğimde oyun bitti. Uygulamak üzere olduğum planlar son derece pervasızdı.

Beni tereddüt etmeden takip etmelerine ihtiyacım vardı.

“Lucas!”

Yani ben….

“Kraliyet ailesine ve Başkomutan’a hakaret eden bu küstah aptalın kafasını derhal kesin!”

Zaten yerleşmiş olan deli adam rolüme güvenmeye karar verdim.