I Became the Mastermind Who Betrays the Heroines

Bölüm 4 - Gallimard (4)

Bir süre sonra...

Güneş ufuk çizgisini aşıp yerini yükselen yıldızlara bıraktığında, sokak ürkütücü bir gölgeyle örtüldü.

Sanki siyah bir sis çökmüş, birkaç adım ötesini bile görmek imkânsız hale gelmişti.

Manzara, bir şafak rüyasının geçici kalıntıları gibi neredeyse rüya gibi bir niteliğe sahipti.

Ancak bu sakin manzara aniden tersine döndü.

Şak!

Parmaklarımı hafifçe şıklatmamla birlikte, sokağı kaplayan sis bir anda yok oldu ve geride hiçbir iz bırakmadı.

“Huu...”

Karanlığın çekildiği boşlukta nefes verdim.

Belki de güçlerimi uzun süredir kullanmadığım içindi ama parmak uçlarımda hafif bir acı hissettim.

Belki de aşırıya kaçmıştım.

Kollarımda kalan gölgeleri fırçaladım.

Elimi dalgınca hareket ettirirken kulağıma hafif bir inilti geldi.

“Uh, ugh...”

“Uuugh...”

İki figür yerde yuvarlanıyordu; domuz Dedektif Holint ve ona eşlik eden şövalye.

Zavallı bedenleri kıvranırken, gözleri tamamen sersemlemiş bir şekilde geriye doğru dönüyordu.

Onlara doğrudan bir “Yalan” patlamasıyla vurduktan sonra, onarılamayacak kadar kırılmışlardı.

Şu andan itibaren günlerinin geri kalanını akılsız kabuklar olarak cehalet içinde sefil hayatlar sürerek geçireceklerdi.

Küçük, pişman bir iç çektim.

“Bu kadar ileri gitmeye niyetim yoktu...”

Olayları daha dostane bir şekilde çözmeyi tercih ederdim.

Ne de olsa ben cömert bir insanım.

Ama domuz Regia’nın adını andığı anda kendimi tutamadım.

“İşte bu yüzden haddini bilmelisin, değil mi?”

Önemsiz bir figüranın kahramanımıza el kaldırmayı düşünmesi bile kabul edilemezdi.

Sınırı aşmanın sonuçları olur.

“Sana dayattığım bedel bu.”

Dudaklarımda alaycı bir ifade kıvrıldı.

Onlara sırtımı dönmeden önce alaycılığımın sürmesine izin verdim.

Tehdit ortadan kalktığına göre, lojmanıma dönme zamanının geldiğini düşündüm.

Ama ilerlerken...

“...”

Ayağıma bir şey sürtündü.

Ne olduğunu kontrol ettiğimde sessizce diz çöktüm.

On yaşından büyük olmayan bir çocuktu, daha doğrusu cesediydi.

Yüzü kan içindeydi, sanki her darbeye mana katmışlar gibi parçalanmıştı.

Acaba anlamsız bir havalandırmanın kurbanı mı olmuştu?

İçi boş yanakları kurumuş gözyaşlarıyla lekelenmişti.

Gözlerindeki soğuk, cansız yaşları silmek için yavaşça bir elimi uzattım.

“Çok zalimce...”

Gecekondu mahallelerinin gerçekliği böyle.

Zayıflığın ve gençliğin öldürülmek için yeterli sebep olduğu bir yer.

“Sırf genç olduğun için öldün.”

Tüm yetişkinler bir zamanlar çocuktu, ancak çoğu çocukluklarını unutur.

“Benim zavallı küçük Leon Bert’im.”

Ama siz, çocukluğunuzu unutma hakkına bile sahip değildiniz.

Sen daha büyümeden zamanın durdu.

Bu sokak seni hatırlasın.

Ve senin yerine çocukluğunu unutabilir, senin unutamadığın gibi.

Hışırtı.

Cebimden çıkardığım bir mendille çocuğun yüzünü hafifçe kapattım.

Kısacık bir yas şarkısı.

Sonra bir kez daha ayağa kalktım.

“Sanırım artık geri dönmeliyim.

Hâlâ yapılacak çok şey vardı.

Akademinin girişine sadece bir hafta kalmıştı ve yarın özellikle önemli bir etkinlik vardı.

Hazırlık şarttı.

“Yine de... sanki biri bir süredir beni izliyormuş gibi hissediyorum.

Uzaktan gelen bir varlık hissiyle başımı eğdim.

Gözlerimi kısarak gölgelere baktım ama belki de gücümü daha yeni kullandığım için duyularım bunun etkisiyle körelmişti.

Yine de gerçek bir tehlike varmış gibi görünmüyordu.

Ne öldürme niyeti ne de garip bir mana akışı vardı.

Muhtemelen sadece yakınlarda dolaşan bir sarhoştu.

Bu düşünceyi aklımda tutarak, peşini bırakmaya karar verdim.

Biri az önce olanları görseydi, bu bir güçlük olurdu.

Daha fazla oyalanmak istemediğim için hızlı adımlarla ara sokaktan çıktım.

***

Yılan sokaktan ayrıldıktan sonra...

Gölgelerin arasında saklanan bir figür dikkatlice görüş alanına girdi.

“...”

Bu bir kızdı, görünüşü gecekondu mahallelerine hiç uymuyordu.

Masmavi gözleri denizi andırıyordu.

Platin sarısı saçları gecenin karanlığında bile parıldıyordu.

Kimliğini bir cübbenin altına gizlemiş olsa da, etrafındaki asalet havası açıktı.

Hâlâ tetikteymiş gibi etrafına dikkatle baktı, yılanın ara sokaktan tamamen çıkmamış olma ihtimaline karşı.

Neyse ki şüpheli bir işaret yoktu.

Ancak o zaman belindeki kılıcı bıraktı.

Güm.

Kız sanki gücü tükenmiş gibi yere yığıldı.

Alnında boncuk boncuk soğuk terler belirdi.

Yüz ifadesi her zamanki gibi soğukkanlıydı ama sarsıldığı belliydi.

“Bu da neydi?”

Kendi kendine mırıldandı.

Kızın bakışları sanki az önce tanık olduğu sahneyi hatırlıyormuş gibi uzaklara yöneldi.

Bu bir kâbustan başka bir şey değildi.

Omuzları istemsizce titredi ve yumruklarını sıktı.

“Hiç böyle bir şey duymamıştım.”

Son zamanlarda gecekondu mahallelerindeki atmosferin gerginleştiğine dair söylentiler vardı ama kimse böyle bir canavarın varlığından bahsetmemişti.

Neler oluyor böyle?

Parmaklarını zonklayan şakaklarına bastırdı.

Kız yavaşça ayağa kalktı.

Daha fazla araştırmanın gerekli olduğuna karar vermiş gibi görünüyordu.

Az önce gördüğü “adam” hakkında.

“Sanırım geri dönmeliyim.”

Bu kız İmparatorluğun İlk Prensesi Charlotte Little von Stauffen’den başkası değildi.

Orijinal oyun ’Küçük Prens’in Gördüğü Dünya’da “Küçük Prens” olarak bilinen Charlotte, hikayenin bir diğer baş kahramanıydı.

Küçük Prens, Charlotte.

Sessiz adımlarla ilerleyen kız, kimsenin varlığını fark etmemesini sağlayarak geri döndü.

***

Olaylarla dolu bir günün ardından lojmanıma döndüm.

Yatağıma uzandım.

Yorgun olduğumdan değil.

Sadece gücümün bir kısmını daha önce kullandığım için iyileşiyordum.

“Bu yetenekle başa çıkmak gerçekten zor.”

Kendi kendime mırıldandım.

Kullanmamın ardından parmak uçlarımda bir karıncalanma hissi oluştu.

Yumruğumu hafifçe sıktım.

“Hm.”

Zorluğuna rağmen, yine de inanılmaz derecede güçlü bir yetenekti.

Eğer isteseydim, tüm kıtayı silebilirdim.

’Eşsiz Yetenek: Yalancı’

Sözlü yalanlarla gerçekliği çarpıtan bir güç.

İstediğim her şeyi kandırabilir ve istediğim her şeyi inkâr edebilirim.

Başkalarını kendi isteğime göre yönlendirebilirim.

Nesneleri, büyüyü, doğayı, hatta dünyanın kanunlarını bile.

Bir örnek vermek gerekirse, orijinal oyunda Judas ile kahramanın partisi arasındaki son savaşı hatırlamak en kolayıdır.

-Hahaha! İstediğin kadar kılıç salla, bana ulaşamayacaksın.

-Çünkü seni reddediyorum.

Kılıç ustasının saldırısı kıl payı ıskaladı, sanki yılan onunla oynuyormuş gibiydi.

-Büyü biraz zahmetli bir iş. Yeni bir kural koyalım, olur mu?

-Şu andan itibaren, büyü benim üzerimde işe yaramayacak.

Büyücülerin saldırıları zahmetsizce emildi.

Keskin mana dalgalandı, ancak yılanda bir çizik bile bırakmadı.

-Vay canına! Neredeyse beni öldürüyordunuz, Bayan Regia.

-Çağırdığınız yaratıklar gerçekten tehlikeli!

-Onları biraz bekletelim, olur mu?

Kahramanın çağırdığı yaratıklar sanki hiç var olmamış gibi ortadan kayboldu.

-Bu sıkıcı olmaya başladı.

-Neden dünyayı biraz daha ilginç hale getirmiyoruz?

Gerçeklik yasaları reddedildi.

Çocuğun tek bir el çırpışıyla tüm kıtanın yerçekimi tersine döndü.

İnsanlar gökyüzüne doğru düşmeye başladı.

Bu sadece kıyamet olarak tanımlanabilecek bir manzaraydı.

Dönen siyah sisin ortasında Yalancı hınzırca sırıttı.

“...”

Bunu düşünmek bile travmayı geri getiriyor.

Lanet olsun. Bir final patronu mantık çerçevesinde güçlü olmalıdır.

Böyle bozuk bir karakteri son patron yapmaya kim karar verdi?

Tam 1,943 kez başarısız olmamın bir sebebi vardı.

Zorluk derecesi saçma bir şekilde yüksekti.

Tek bir hata yaparsan yok olurdun. Dövüş sırasında esnemek mi? Wipeout. Göz kırpmak? Wipeout.

Kahramanın partisinin defalarca yok edilmesini izlemek yüksek sesle küfretmeme neden oldu.

Ama sonunda onu yenmeyi başardım.

Sonunu göremeden bu dünyaya sürüklenmem çok yazık oldu.

“Ne yazık.”

=Bu berbat bir şey.

Her halükarda, bu bedenin sahip olduğu güç bu.

Dünyayı tek başıma silebilme gücü.

Tabii ki dezavantajları da yok değil.

Böylesine güçlü bir yetenek için verimliliği korkunç, bu da uzun süre devam etmesini zorlaştırıyor.

Orijinal oyunun son aşamalarında, Judas bu sınırlamanın üstesinden gelmiş gibi görünüyordu, ancak ben henüz o noktada değilim.

Hâlâ bu göçün sadece üç yılındayım - pratikte bir acemiyim.

Sınırlarınızı bilmek zorundasınız.

Başka bir deyişle, “kıtanın yerçekimini tersine çevirmek” ölçeğinde bir şey yapamam.

“Deneyebilirim... ama muhtemelen önce enerjim tükenir.

Bu yetenek bir pil gibi.

Tüm yalanlarımı kullandığımda, güç çalışmayı durdurur.

Bu, üç A pille bilgisayar çalıştırmaya çalışmak gibi bir şey; çalışmıyor.

Pili bir kez tükettiğimde, tekrar kullanabilmem için yeniden şarj etmem gerektiğinden bahsetmiyorum bile.

Boş bir pili kullanmak mümkün değil.

Şarj etme işlemi şöyle gerçekleşiyor:

“Kendime itiraf ediyorum. Bugün hiçbir şey yapmadım.”

Bu kısa ifadeden sonra önümde mavi bir ekran belirdi.

Ding!

[Yalan kısmen şarj oldu]

[Mevcut şarj: %57]

Konsepti düşünüldüğünde oldukça uygun bir yetenek.

Yalan ne kadar inandırıcı olursa ve başkalarında ne kadar duygusal bir tepki uyandırırsa, o kadar etkili olur.

“Bugün öğle yemeğinde güveç yedim.”

Ding!

[Yalan kısmen şarj edildi.]

[Mevcut şarj: %57,5]

“Şu anda dışarıdayım.”

Ding!

[Yalan kısmen şarj oldu]

[Mevcut şarj: %57,8]

“Video oyunlarından nefret ediyorum.”

Ding!

[Kısmen şarj edilmiş yalan]

[Mevcut şarj: %58,4]

“Ben insan değilim.”

Ding!

[Yalan kısmen şarj oldu...]

Temelde böyle çalışır.

Bu önemsiz yalanlar fazla şarj olmuyor ama yine de devam ettirmek iyi.

Gücümü her zaman kullanmaya hazır olmalıyım.

Belki bir gün daha etkili bir yöntem keşfederim ama şimdilik elimdekinin en iyisi bu.

Ayrıca daha doğal bir şekilde yatmaya alışmak için de iyi bir alıştırma.

Böylece yatakta uzanıp bir süre kendi kendime yalanlar mırıldandım.

“Düşündüm de... yarın o etkinliğin olduğu gün mü?

Aklımdan belli bir düşünce geçti.

Dudaklarım sinsi bir sırıtışla kıvrıldı.

Yarın ilginç olacak.

Uykuya dalarken göğsümde beklenti dalgaları kıpırdandı.

***

Ertesi gün, tam bir gün geçtikten sonra.

Nihayet otelden ayrıldığımda akşam olmuştu.

Etkinliğe doğru yola çıkmıştım.

Yavaşça yürürken heyecanımı gizledim.

Whoosh~

Güneş batıyor olsa da havada hâlâ bahar vardı.

Yapraklar hafif esintide dalgalanıyordu.

Manzara huzurlu bir uyum içindeydi.

Sokaklarda ilerlerken varış noktama ulaşmam uzun sürmedi.

Tabii ki oraya sadece yürüyerek gitmemiştim.

Yol boyunca, uzayı çarpıtmak için “Yalanlar ”ı kullandım.

Bir saat sürecek olan araba yolculuğu on dakikadan az sürdü.

Ding!

[Mevcut şarj: %81,7]

Kulaklarımda çınlayan bildirim sesini duymazdan gelerek başımı kaldırdım.

Aralanan sisin içinden devasa bir bina göründü.

Bu kadar uzak bir yer için dış cephesi aşırı derecede abartılıydı.

“Tıpkı oyundaki gibi görünüyor.

İmparatorluğun en büyük yasadışı köle müzayede evi - Elma Ağacı.

Yeraltı dünyasının önemli figürlerinden biri olan “Girişimci” tarafından işletilen bir yeraltı tesisi.

Aynı zamanda belli bir karakterin hikâyesinin arka planını oluşturuyor.

Büyük girişe yaklaştım.

Bir koruma öne çıktı ve sanki konuk listesini kontrol ediyormuş gibi yolumu kesti.

“Elma Ağacı sadece rezervasyon yaptıranlara açıktır. Lütfen isminizi söyler misiniz?”

Tabii ki rezervasyon yaptırmamıştım.

Cevap vermek yerine sağ elimi hafifçe kaldırdım.

“Bir dakika bu tarafa bakabilir misiniz?”

“Ha?”

Gözlerimiz buluştuğu an-

Şak!

Parmaklarımı şıklattım.

Muhafızın gözlerindeki odaklanma hemen kayboldu.

Yerinde donup kalmadan önce kırık bir kukla gibi seğirdi, bilinci tamamen gitmişti.

Boş bakışlarına fısıldadım.

“Kenara çekilin lütfen.”

“...Rezervasyon onaylandı. Size VIP bölümüne kadar eşlik edeceğim.”

“Çok naziksiniz.”

“Lütfen keyfinize bakın.”

Bununla birlikte, müzayede salonuna doğru yavaşça yürüdüm.

Beyin yıkaması onu o kadar etkilemişti ki beni mükemmel bir koltuğa yönlendirdi.

Sahneyi mükemmel bir şekilde gören en iyi yere.

Bir melodi mırıldanarak pelüş koltuğa yerleştim.

-Ülkedeki en iyi müzayede evi olan Elma Ağacı’nı ziyaret ettiğiniz için herkese teşekkür ederiz!

-Müzayedeye başlamadan önce birkaç duyurumuz olacak.

Müzayedecinin sesi heyecanla çınlıyordu.

Ama ben buna hiç dikkat etmedim.

Odak noktam tamamen altımda yatan şeydi.

Oturduğum yerin hemen altında bir bodrum hapishanesi vardı.

Diğer ırkların kaçırılan üyelerinin köle olarak satılmadan önce tutulduğu bir yer.

Aradığım kişi muhtemelen oradaydı.

Küçük Prens’in Gördüğü Dünya’dan bir karakter.

Kahramanın partisine yardım eden ve sonunda Kılıç Ustası olup çok önemli bir rol oynayan yardımcı bir karakter.

“Tilkiyle tanışma vakti geldi.”

Planım basitti: Bu müzayede evini yerle bir etmek.

Hepsi onu kurtarmak için.

Daha fazla bölüm için sitemizi ziyaret edin: Novel Okur

DISQUS - Mangaya Ait Yorumlar

*Not: Yorum Yazmadan Önce;