Bölüm 3082: Değişim! I


WUUU!


Devasa Siyah Solucan, Terakozm Aşama’sı Imperium Savaş Kralı’nı tamamen yuttuğu anda, on binlerce diğer Solucan’ın Feryatlar’ı da, Alan’a ulaştı.


Kaynak Solucan’ın segmentleri şu anda titreşiyordu, çünkü yuttuğu Deorcnysse’in Daha Büyük Omniversal Otoritesi’nin aksine, az önce yediği bu Varoluş... Anılar’ın Dokumalar’ına sahipti.


Başka yerlerin Anılar’ı.


Tıpkı onun gibi diğer Varoluşlar’ın.


Ve ne çok varmış!


SKEE!


Böyle bir bulgu karşısında, Kaynak Solucan’dan Feryat çığlıklarından farklı bir sevinç çığlığı yükseldi ve bir sonraki anda, Vücudu’nun yanlarında dört uzuv ortaya çıkarken, Vücudu’ndan karanlık bir parlaklık fışkırdı.


-


Pompeii’nin Kutsal Natal Omniversal Denizi’nde.


Mor bir ışıltı Fırtınası onu takip ederken, Noah, Sona’nın endFigürü’nün rünün önünde süzülmeye başladı, Sona,  ona sorarken, Gözler’inden bir sakinlik ışını yayılıyordu.


"Sen iyi misin? Bir an için kendinden geçmiş gibiydin."


O, İyi miydi?


İyiden de öteydi!


Sadece, şu andan itibaren yapması gereken birkaç şey olduğu için Bakış Açısı değişmişti.


Bu yüzden gülümseyerek, ona doğru başını salladı ve arkasındaki Entropi’nin ağır Dokumalar’ını işaret etti; Bu Dokumalar giderek, Omniverse’ye yayılmış binlerce diğer eşleşen Extremity Noktalar’ıyla karışıyordu.


"Çiçek açan bir Omniversal Otorite bana birkaç şey gösterdi. Burada işimizi bitirelim ve yakında daha derinlere inelim, Zaman bizden yana değil."


...!


Zaman, Onlar’ın tarafında değildi.


Ama ...


"Başka bir vücudun daha var, değil mi? Onu bir süreliğine bir yere götüreyim.""


Sakin bir şekilde konuşmuşgu ama Sona’nın Gözler’i, sanki Sözler’indeki değişimi ve ağırlığı hissetmiş gibi kısılmıştı!


Noah, zaman hakkında konuştuğu anda, diğerlerinin yanı sıra Chronos’un Extremity Noktalar’ının da hareket etmeye başladığını hissetmişti, Zaman, onların tarafında olmasa bile, onu her zaman etkileyebilirlerdi!


Entropia’nın Daha Büyük Omniversal Otoritesi’nin devam eden inşası ile birlikte, Zaman’ın Dokumalar’ına ilişkin böyle bir şey başlarken, Noah, diğer Bedenler’inin birkaç değişikliği başlatmak için harekete geçmesini sağlamıştı!


Pompeii’nin Daha Büyük Omniversal Alanı’ndan çok uzakta.


Imperium’un Varoluşsal Alan’ı içinde.


Henry, etrafındaki Gerçekli’ğin tek bir Tekillik Noktası’na doğru çekilmesini izlerken, Altın Gökyüzü’nün üzerinde süzülüyordu - hepsi, Sonsuz Varoluşsal Omniversal Tohum tarafından yutulurken, çevrede, bu Etki Alan’ı içinde konuşlanmış kalan Imperium Şövalyeler’ine karşı savaş sesleri hala çınlıyordu!


WAP!


Henry’nin Gözbebekler’i, önünde beliren babasının suretini gördüğünde, titredi ve seslenirken, Eğilerek dikkat kesildi.


"Baba!"


Babası’nın neden burada olduğuna dair aklından pek çok Olasılık geçerkenx başını saygıyla eğmeye devam etti.


Öngöremedikleri büyük bir Düşman mı ortaya çıkmak üzereydi?


Yoksa-...!


Küçük Henry’nin Düşünceler’i Babası’nın Figürü’nün birkaç santim ötesine kadar önünde süzüldüğünü gördüğünde, durmuştu, Yüz’ü, aynı Hsybet’i gösteriyordu, Henry, Babası’nın Gözler’inde gülümserken, bile bir melankoli duygusu görebiliyordu!


Melankoli.


Hatta üzüntü izleri bile!


Çok ciddi bir şey mi olmuştu? Sonsuz Varoluşsal Omniversal Tohum tehlikeye mi girmişti? Ne olmuştu?!


Başını kaldırdığı sırada, Babası’nın Kollar’ını Açıp, onu kucaklamasıyla, Düşünceler’i, gerçekten de durmak zorunda kaldı.


...!


Basit bir kucaklama.


Basit bir kucaklama!


Ama bu bile, Henry’nin Zihni’nin karışmasına neden olmuştu şu anda Gerçekten neler olup, bittiğini anlayamıyordu!


Noah’a gelince, kendi Oğlu’nun sırf Şan’ı yüzünden ona boyun eğmek ve başını kaldırmamak zorunda kaldığı gerçeği karşısında, üzüntü hissettiği için Zihn’i kendi düşünceleriyle doluydu.


Şu anda onu Kucaklaması bile... En son ne zaman Oğlu’na sarılmıştı?


Ne zaman Oğlu’nun gelişmesi ve kendisi kadar güçlü olması için ona ağır ve dayanılmaz bir baskı uygulamamıştı?


Hatırlayamıyordu!


Bu yüzden Oğlu’nu kucaklamıştı ve o anda, Küçük Henry o kadar şok olmuştu ki  ne diyeceğini bile bilmiyordu.


"Özür dilerim oğlum."


WAA!


"Sana yüklediğim tüm ağır beklentiler için. Geldiğin Ayda hissettiğin her türlü baskı için. Özür dilerim."


...!


Bu sözler üzerine Küçük Henry, gerçekten paniklemeye başladı ve işlerin ne kadar kötü olduğunu merak etti!


Kendisinin ve diğerlerinin hissettiği pek çok Olası Yol’un silinmesi bu kadar büyük bir sorun muydu? Onların bile kaçamayacağı bir Kıyamet mi yaklaşıyordu?


Niyet’i hafifçe sorarken, Babası’nın Kucaklaması’nı hissetmekten kendini alamamıştı.


"Bir şey mi oldu, baba? Ne olduğu önemli değil..."


"Hiçbir şey olmadı, sadece tüm bu Kaos’un ortasında bir duraklamaya ve işleri kendi hızımızda kontrol etmeye ihtiyacımız var. Gel hadi."


Noah, gülümseyerek, Oğlu’na bakarken, yanında bir yarık açıldı ve Henry, Babası’nı dinleyip, yarığa adım atmadan önce yutulmakta olan Etki Alanı’na bir bakış atarken, içeri girmesi için onu çağırdı.


Omniverse, bozulup, dengelendikten sonra Henry kendini Sonsuz Varoluşsal Omniversal Tohum’un en eşsiz yerlerinden birinde, bir Çiftlikte bulmuştu!


Varoluş Meyveler’ini tomurcuklandıran çok renkli ağaçların bulunduğu tarlalar görülebilirken, Ejderhalar’ın ve Anka Kuşlar’ının Soyu’ndan gelen evcilleştirilmiş Kanat’lı Hayvanlar’ın yetiştirildiği bir Çiftlik, uzakta otlarken, görülebiliyordu.


Küçük Henry, Varoluş Meyveler’i Bahçesi’nin yakınında, Büyükannesi’ni kucaklayan Babası’nın figürünü gördüğünde, nihayet kendine gelmişti, Amelia Osmont’un yüzünde Gözyaşlar,ı vardı ve hafifçe gülerken, Noah’ın canlı Saçlar’ını fırçalıyordu!


"Ne oldu sana şimdi?"


Sözler’i, bir Anne’nin oğluna duyduğu sevgiyle doluydu, Noah, ise ona başını sallayarak, gülümsemekle yetindi, o anda, yukarıya doğru bakarken, Niyet’i çınlıyordu.


"Bu Etki Alanı’nı izole edin ve Zaman Genişlemesi’nin Dokumalar’ını tamamen uygulayın. Bunu başarmak için gereken tüm Kavramlar’ı ve Extremityler’i kullanın."


...!