Bölüm 3715: Sonsuz Olasılıklar! I


Primarch olmanın Eşiğ’inde bir Varoluş!


Güc’ü muazzamdı ve bu Nitelikte’ki bir Karmaşıklık kısa bir süre içinde Ölçeklendirilebilecek bir şey Değil’di.


Ve bu sırada Noah, Yükselişi’nin Ne Kadar Gülünç Derece’de Hız’lı Olduğ’unu Anlamış tı- Yeni Oluşan Kaynak Taşıyı’cı Karmaşıklığ’ından bir Monad’ın Yüksek Karmaşıklığ’ına ve Yüksek Saflığ’ına kadar.


Varoluş’uyla Birleşme’si Gereken Zaman’ı Alan Gerçek Sonsuzluk Kaynağ’ı bile... Sınırlı Mutlak Saflık ve Karmaşıklığ’a Sıçrayamazken, Yüksek Saflık ve Yüksek Karmaşıklık’la Doğmuş’tu.


Çok Uzak’tı.


Ve Noah Gülünç Derece’de Müstehcen olsa da.


’Görünüşe göre Hâlâ Yeterince Kırılmamış’ım...’


Sonsuz Çiçeklenme’yi aktif tutarken, Monarşik bir Sükûnet’le Baş’ını Sallamış’tı. 


Melodrass’ın Görkem’li ve Güç’lü Figür üne doğru baktı, birçok Beden’i Mavi’nin Sonsuz Denizler’iyle Çevriliy’ken, Konuşuyor’du.



“Kısa bir süre önce Hepiniz’i Durma’nız için Uyarmış’tım Ama Dinlemedi“niz. Şimdi Ne Yapacaksın, Ey Melodrass? Varoluş Çarkı’nın Kendi’si İlerleme ya da Başarısızlık Yol’una girdi, her iki Sonuç da hiçbir şey elde edemeyeceğiniz Anlam’ına geliyor. Ve Ben... Ben, Sen in Erişim’inden Daha da Uzağ’ım. Sonumortis Requiem’in Öl’ü Gerçek Kaynağı’nın Dokumalar’ı şimdi ne yapacak?“


...!

Sonsuz bir Sonsuzluk Deniz’inde Güçlü bir Varoluş’a böyle Büyük bir Soru Sorul’du, Etrafında’ki Enstrümanlar Sonsuz Ölüm’ü davet ederken... Gözler’ini kapat’tı ve sanki bir Kalb’in Atış’ını bekliyormuş gibi Eller’ini göğsüne koydu!


Ama hiçbir şey Olma’dı.


Henüz Olmamış’tı. 


Ve bu Varoluş Dokumalar’ı ortaya çıkarken.


Şarkı Söyleyenler’in Gerçek Frekans’ının Derinlikler’inde.


En Saf Altın Denizler’in Ötesi’nde, Tanığ’ın devasa Varoluş Çarkı’nın Yan’ında Durduğ’u Tam Merkez’de.


Binlerce Sicim Çark’ın Parçalanmış Parçalar’ını çekmeye devam ederken, Ruination’un Figür’ü görkemli bir şekilde süzülüyordu.


Bura’da, Tüm Frekanslar’ın Toplam’ından daha fazla Parçalanmış Parça vardı ve Bunlar Kırılmalar’ı boyunca Çarklar’ın Kırılmış Kalıntılar’ını Temsil Ediyor’du!


Tüm bu Parçalar’ı içine çekerken, Varoluş Çark’ının Uzakta’ki Çekirdeğ’inin bir Başka Dönüşüm Girişim’inde Bulunduğ’unu da Gözlemlemiş’ti. 


Muhtemelen Son Dönüşüm’ü!


Yakın’ında, El’i Çark’a doğru uzanan ve Bakışlar’ı tamamen bu Dönüşüm’e odaklanmış olan Infınıverse Megalos Beden’inin Figür’ü Görülebiliyor’du.


Noah, Ruination’un Yakın’ında süzülüyordu ve Çark’ın kalan Tüm Parçalanmış Parçalar’ını Kırılma’dan Kırılma’ya Emer’ken, Karmaşıklığ’ı Korkunç bir Boyut’a Yükselir’ken, Sormuş’tu. 


“Usta, Biz... Soru’nun bir Parça’sı mıyız? Doğamız Gereğ’i bir Şeyler’i Savunduğumuz Şey’e doğru Yönlendirmek için mi Yaratıldık? Kıyametler ve Yıkımlar’a?“


...!


Kıpkırmızı Altın Gözler’i Puslu’ydu.


Yıkım.


Bu, O’nun Kimliği’ydi.


O’nun Kaynağ’ı Bu’ydu.


Ve Anlam’ını Gerçek’ten ve Özgür’ce Yaşıyor gibi görünüyordu, çünkü nereye Gider’se Git’sin, En’inde Son’unda Yıkım Olacak’tı!


Ruination, Devam Ederken, Sakin Gözler’le Noah’ın Suret’ine Bakmış’tı.


“Son’un Asal Frekansı’nda Olduğumuz’u biliyorum. Dokumalar’ının Felaketler ve Kıyametler Oldu’ğunu biliyorum. Ama... Doğamız Nere’ye Gidersek Gidelim Sonlar’ı ve Yıkıntılar’ı Çağırma’ya Uygun Mu? Son’un Asal Frekans’ından ayrıldık ve Çark’ı Geç’tik. Sen, Sonsuz Vadiler’e Git’tin. Ve bir şekilde, Harabe Biz’i Cezbet’ti. Sanki Biz’im Varoluş’umuz... Sanki Siz’in Varoluş’unuz Meydan Okuma’yı davet ediyor.“


HUUM!


Noah, sessizce dinlerken, Sözler’i yankılanan uğultular ve gümbürtüler gibi Geliyor’du.


Böyle şeyler hakkında ondan çok daha fazla düşündüğü için şu anda sakin bir Ses’le Cevap Vermiş’ti. 


“Bu, sadece Yıkım Feğil.“


Evet. 


Kendi’ni Tanıyor’du.


Ve giderek, Kendi’ni daha iyi Anlama’ya Başlamış’tı.


“İçimde Kıyamet’in Dokuma’sı var.“


“Felaket, Entropi, Kaos, Yıkım... Diğerler’i İçin böyle bir kKavram var. Ve Çoğu Zaman İzole Edilmişler’dir. Infınıverse Kadar Karmaşık bir Şey’i kontrol edemezler. Ben... Ben Çok Fazla Şey Taşıyor’um.“


...!


O’nun Ağırlığ’ı.


Akış’ı.


İmparatorlar ve Krallar bile sadece Topraklar üzerinde hüküm sürerken, Diğerler’iyle Kıyaslanamayacak kadar Büyük’tü.


O’nun Topraklar’ı... O’na ve Dokumalar’ına Akıl Almaz bir Şekil’de bağlıydı ve Şu An’da Yaşam Çark’ını ve Infınıverse Megalos’unu Ölçülemez Sayı’da Kanalcı’ya Bile Bağlamış’tı!


Hepsi... Infınıverse Megalos ve O’nun Yaşam Çark’ı Aracılığ’ıyla Kanaliz’e Olmuşlar’dı. 


Ve şu anda, Varoluş’un Infınıverse Çark’ı, Frekanslar Arasında’ki Varoluşlar’ın Tüm Olasılıklar’ını alarak ve Onlar’ı Entropi’nin Gerçek Frekans’ına Yerleştire’rek, Başlamış’tı. 


Gerçek Süreklilik Frekans’ına.


Ağırlığ’ı... Daha da Artıyor’du.


Baş’ını iki yana sallayıp, devam ederken, Bakışlar’ında Basit bir Dinginlik His’si Var’dı.


“Ama Bu’ndan Daha Fazla’sı... Ben, Baş Kahraman’ın Dokumalar’ını Taşıyor’um.“


BOOM!


Gözler’inin İç’inde, Altın Parlaklığ’ı Sessizce Titreşmiş’ti. 


Tanım’ının bir Başka Parça’sı.


Kendisi’nin İlan Ettiğ’i Bir Şey.


“Varoluş’umun Dokumalar’ını Her Zaman Sonuçlar’ından Endişe Etmeden Dilediğ’im gibi hareket ettirdim ve İlan Ettim Çünkü  Baş Kahraman’ın Dokumalar’ına Sahip Olma’nın ne gibi Sonuçlar’ı olabilir ki?“


Olumsuz Ne Olabilirdi Ki?!


Ama Noah yavaş yavaş Öğrenme’ye başlıyordu.


Her Seçim’le birlikte Dokumalar Çılgın’ca Çoğalıyor’du.
Her Eylem’in bir Tepki’si vardı.


Sonuçlar.


“Açıklamalar’ımı yaptım ve Onlar’ı Geri alamam. Kıyamet’i asla İnkâr Edemem. Kaos ya da Tufan’ı Asla Geri Çekemem. Baş Kahraman Olmadığ’ımı İlan Edemem. Ben... İstemiyorum. Ama Beyanlar’ım... Varoluş’um ve Varoluş Dokumalar’ım, Onlar daha Karmaşık ve Saf Hâl’e geldikçe, Çok Fazla Etkilemeye Başlıyor.“


...!


Varoluş’unun bir Sonuc’u.


O’nun Ayrımlar’ı... Gerçek’ten Orta’ya çıktı ve Dokumalar’ının ortaya çıkmasını sağlamak için Het Şey’in Çevresinde’ki Akış’ı Etkile’di.


Sessizce, O’nun Beyan’ı ve Baş Kahraman’ın Dokumalar’ı... Sn çok Arka Plan’da Çalışmış’tı. 


Öyle ki, Blinmeyen Sayı’da Şey’in Akış’ı, Baş Kahraman’ın Dokumalar’ını gerçekten Canlandıracağ’ı bir Yön’e doğru Etkilemiş’ti. 


Omniverse X-999’da, Olaylar O’nun Diğerler’ini Gölge’de Bıraktığ’ı Ölçü’de Gelişmiş’ti.


Kader’inde olan Omniversal Ankyralar’ın Nile hiç Şans’ı yoktu.


Son’un Asal Frekans’ında... Wheelomachy, Şarkı Söyleyenler ile... Her Şey Kendi’si Taraf’ından Usta’ca Etkilen’di, Böyle’ce Gerçek’ten Yaşayabil’di ve Kim Olduğ’unun Rol’ünü oynayabildi!


Çünkü O’nun Yol’u... Bu’ndan Dolayı Çok Görkemli Olacak’tı.


Bu’nu biliyordu.


Ve Onları Reddetmemiş’ti. 


Onlar’ı Reddedemez’di.


Ne de olsa Onlar Kendisi’ydi. Ve eğer herhangi bir Parçası’nı Reddeder’se, Her Şey Bozulma’ya Başlar’dı.


Ve böylece, Baş Kahraman’ın Dokumalar’ı Gittiğ’i her yerde ortaya çıktı.


>Paradoks’un Gerçek Kaynağ’ı, Baş Kahraman’ın Yüz’üne bakarak, Baş’ını Sallar.


>Baş Kahraman’ın Kaynağ’ı Her Zaman Gerçek Kaynak Olmuş’tur.>


...!


Not: Yeterince Kırılma’dım. 😅