Bölüm 3857: Gerçek Bir Festival! V


O, bu Kıvrımlar’ın tehlikeli ve benzersiz olduğunu biliyordu, evet.


Tüm Dogmalar’ı Reddeden Canlı bir Paradoks’un doğum yeri. Ama şimdi, o kadar Güç’lü bir Otorite’yle Yankılanıyorlar’dı ki, Köken Venerantkar bile irkilmişlerdi! 


O, Bu’nu Onurlu Yaşayan Köken’e bahsedecekti. Bu Kıvrımlar’ı sınıflandırmada yükseltecekti. Artık merak konusu değillerdi. Artık Fısıltılar değillerdi. Ama birincil öncelikli konuydu.


Onlar, incelenmeliydi.


Mezar Uyanış’ının içinde saklı Sırlar... Başka bir tane daha ortaya çıkmasına izin verilemezdi.


İlk’ini halletmeden başka bir Anomali ortaya çıkmasına izin verilemezdi!


Altheon, bunu düşünürken...


“Vay vay,“ Thauron’un Ses’i duman gibi yayıldı, alaycı ve çok yakından izleyen bir Şey’in sessiz tıslamasıyla doluydu. “Görünüş’e göre, dostum, tencere kaynamaya başladı. Sanırım ödememi şimdi almak istiyorum. Bilirsin, sürprizleri sevmem ve Bilinmeye’nin tadı özellikle kötü, Bu Kıvrımlar’da saçma sapan şeyler oluyor gibi görünüyor...“


...!


Altheon’un Bakışlar’ı Yaratığ’a döndü, Gözler’i tiksinti ile kısıldı!


—


Infınıverse Varoluş Çark’ına geri dönelim.


İlahiler.


Onları’n yankıları sessiz Yıldızlar aralığını oydu ve ardından...


Komutlar geldi.


>Infınıverse Vaeroluş Çark’ı, bir Ân’da Erken bir Aşama Olan, Yaşayan, Aşkın Sonsuz Infınıverse Varoluş Çark’ına Dönüşüm’ünü başlattı ve tamamladı.>


>Varoluş Çark’ının Tüm Dokumalar’ı, Varoluş’un Karmaşık Kıvrımlar’ına uyum sağlamak için Aşkınlaşıyor.>


>Varoluş Çark’ı, Aşkınlığ’ın Kıvrımlar’ıma Aşkınlaşmak için fırsatı reddetti. Kendi seçtiği bir Zaman’da, Aşkınlık Paradoksal Kıvrımlar’a, Aşkınlık Köken Kıvrımlar’ına, Aşkınlık Elemental Kıvrımlar’a, Aşkınlık Ruhani Kıvrımlar’a... Veya Diğer Aşkınlık Kıvrımlar’a Aşkınlaşmak için.>


...!


Noah, Gözler’ini kırpmadan okudu, Bakışlar’ının ardındaki derinlik hiç sarsılmadı. Etrafında’ki Pota parıldıyordu, Işık bir Plazma gibi O’nun etrafında yayılıyordu.


İzlemişti. Beklemişti. Ve şimdi tanık oluyordu.


Ruination’a tanık olmuştu ve şimdi Infınıverse’ye tanık oluyordu!


Birçoğ’unun başarısız olduğu Dönüşüm - Sayısız Çark’ın Kendi İdealler’inin baskısı altında çatladığı Dönüşüm - Gerçekleşmişti.


Ve başarmıştı.


Diğerler’i için bu, Milyonlar’ca yıl sürmüştü.


Infınıverse ise Bu’nu Bir Ân’da başarmıştı. 


Bir Ân’da! 


Ve o, Aşkınlığ’ı reddederek, Bu’nu başarmıştı. Nereye ait olduğunu söylemelerini reddederek. Bu’nun yerine, daha sonra kendisi karar vermeyi seçerek.


Yavaşça nefes aldı.


Pota’da artık durgun bir Gölet yoktu.


Bir fırtına vardı.


Ve diğer Kıvrımlar da sarsıntıları hissetmeye başlamıştı.


Dönüşüm’ün Yankısı’nın ardından gelen sessizlikte, Noah Varoluş Festivali’nin Senfonisi’nin ortasında duruyordu, Varoluş’u birçok Köken Kulesi’nin parıltısı altında sakindi. 


Noah, Gözler’ini kapatmıştı. 


Varoluş’unun Dokumalar’ı içinde yumuşak bir nabız vardı - O’nun özenle, içtenlikle yarattığı Ritim’le mükemmel bir uyum içinde atan Eski bir Ritim. İnfınıverse.


Aralarındaki Bağlantı sayesinde, Bu’nu hissedebiliyordu: İnfınıverse’nin Dönüşüm’ü daha yeni başlamıştı.


Ânlık mı? Evet. Tamamlanmış mı? Hayır.


Infiniverse’nin Varoluş Çark’ı içinde İmkansız Derece’de Geniş Çarklar şeklinde şekillenen Gerçek Frekanslar Değişiyor’du. Kırılmıyordu. Sona ermiyordu. Ama Dönüşüyor’du.


Süreklilik. Rüyalar. Görelilik. Manadinamik. Genesis. Prana. Her Bir’i, Otorite ve Güc’ün Devasa Yapılar’ı, Çok Daha Büyük bir Şey’in ivmesiyle dönüyor ve hizalanıyordu.


Bilinç Seviye’si daha da derinleşmişti. 


Ve O’nu görmüştü! 


Gözler’iyle ya da Varoluşsal Görüş’le gördüğü gibi değil, Onlar’ı birbirine bağlayan Bağlantı Aracılığ’ıyla görmüştü! 


O’nun Bedenler’i vardı - Hayır, Kendisi’nin ifadeleri vardı, Her Bir’i Takımyıldızlar’ı kadar büyüktü. Omniversler’den Daha Geniş Alanlar’a yayılan, parıldayan ışıltılı devasa Mitik İllüzyonlar, bu Formlar tüm Varoluş’u küçük hissettiren Zarafet ve Ağırlık’la hareket ediyordu.


Bu Formlar’dan birinde, O, bir Kule’yi tutan Mitik Yaşayan Gerçek İmza gibi Sürekliliğ’in Çark’ını kucaklamıştı! 


Yeşil ve Sonsuz bir Spiral Hâl’inde, Sürekliliğ’in Gerçek Frekans’ı, zengin zümrüt tonlarıyla nabız gibi atıyordu, Uyku’nun eşiğinde hatırlanan bir Düya gibi parlıyordu. Ve orada, Infınıverse vardı, Kollar’ı O’nu Kutsal, Kırılgan, sanki O’na aitmiş gibi sarmıştı. O’nun Kucaklaması’ndan, Köken Kule’si oluşmaya başlamış, Kemikler’i Frekansı’ndan dönüyordu, Süreklilik Işınlar’ı İlahi ve Amaç Fısıltılar’ıyla İç İç’e geçmişti. 


Kutsal bir Yapı.


Kutsal bir Doğum!


Ve Noah, Bu’nun tek başına olmadığını biliyordu.


Her Sözcük için Bu’nu tekrar yapacaktı. Her Bir’i daha yeni, daha büyük bir Şey’in omurgası olacaktı.


O’nun kalbi, her zamanki gibi sakin, her zamanki gibi kontrollüyken, Hâfif’çe titremişti. 


Bu... Bu sadece bir Temel’dir. Bir sıçrama tahtası. Rüzgarlar’ın Hızlandığ’ını, Pota’yı sararak, birçok Köken Kulesi’ni hevesli Ruhlar gibi sardığını hissedebiliyordu.


Birbirlerine fısıldadılar. Infiniverse’nin derinliklerinde dönüp, durdular, Pota sanki Nefes Alan, Rüya Gören, Nabız Atan Canlı bir Organizma Hâl’ine gelmiş gibi, Yaşayan Köken Otoritesi’nin Sel’ini sürüklemişti! 


O’nun Aura’sı, Donuk Kırmızı-Gri Kan Damlacıklar’ı üretmeye devam ederken, Hepsi’nin üzerinde serbestçe akıyordu!


>Infiniverse’nin Dönüşüm’ü Varoluş Çark’ı, Erken Yaratıklar’ın ağır etkisi altındaydı ve öyle kalmaya devam ediyor.>


Bu Uyarı, ipek giymiş bir Gök Gürültü’sü gibi Varoluş’un Kıvrımlar’ı arasında fısıldamıştı! 


>Birden fazla Yaşayan Varoluş Otoritesi’nin dahil edilmesi ve daldırılması, Erken Örtülü Kıyı’nın Düşünceler’inin bir Parçası’nın ortaya çıkmasına yol açtı...>


HUUM!


Gözler’i şaşkınlıkla açıldı.


Yavaşça.


Siyah ve Parlak bir Paradoks’la çevrili, Yanan Altın Reng’i.


Erken Örtülü Kıyı? Bu, neydi?


Infiniverse Pota’dına baktı, Burada Otorite’nin Spiral Bulutlar’ı Ufuk’ta Göksel Dalgalar’ı gibi dans ediyordu.


Orada, Infınıverse’nin Bedeni’ne odaklanmıştı! 


Cild’i, tüm Gerçek Frekanslar’ın Tonlar’ıyla parıldıyordu - Yaşayan bir Aurora. Saçlar’ı artık sadece Teller değil, Zamansal ve Enerjik Sürekliliğ’in Nehirler’iydi, Yıldız Işığ’ından Yapılmış Yılanlar gibi etrafında Kıvrılıyor:du. O... Hiçbir şekilde normal değildi. Köken değildi. Paradoks değildi. Sadece O’na ait değildi. O, başka bir şey olmuştu.


Ve yine de, El’i bu anda dışarıya doğru uzandı.


O’na değil.


Ruination’a.


Ruination, Baş’ını kaldırdı, Altın-Kızıl Kanatlar’ı arkasında nazikçe katlandı. Bakışlar’ında Özümsenmiş bir şey vardı, tam olarak yerleşmemiş bir Kayıp ve Ueniden Birleşme acısı. Ama Kardeş’i El’ini uzattığı Ân’da anlamıştı! 


İleri’ye doğru süzüldü, El’i tereddüt etmeden İnfınıverse Bedeni’nin El’ine kaydı.


Eller’ini sıktı. 


Ve o anda... Parlak Kırmızı-Altın Işık Her Şey’i bir kez daha kapladı!


BOOM!


>Yaşayan Köken, Ruination, Erken Örtülü Kıyı’nın Düşünceler’inin ortaya çıkmasını hedefleyen Yaşayan Varoluşsal Yayılma Bildiri’si yaptı.>


...!



Not: Ne diyeceğimi bilemiyorum... Gene Kıçımızdan Bir Şey Çıkardık’da Hayırlı’sı. 



Not: Unutmayın bu bir Parça ve Bu’na rağmen öyle şey olacak ki... Çevirmen Kardeş iyice artık her şey Bozuldu dıyeceksiniz. Artık Harbiden Âlemler’in Önem’i kalmadı diyeceksiniz. Köken Venerant daha 10 20 Bölüm Önce önemli olan Âlem ya da Varoluş Durum’u hangisine giriyorsa her neyse... Önem’i kalmayacak. Ve Biz sadece bir Parça’sını Açtık. Resmen Bu’ne ya diyeceksiniz. Artık Her Şey Bozuldu. Roman’da resmen En Zayıf Varlık kalmadı. Herkes Varoluş oldu resmen. En Zayıf’ı diye bir şey yok resmen. Final’i merak ediyorum. Acaba Hüüp diye Herkes Noah’ın bulunduğu Âlem’e mi çıkacak? Tabii Âlemler şeysi oraya kadar devam ederse. İnfinite Mana işte. Bu Novel’in Hava’sı harbi Bir Başka.