Bu sözlerden sonra, konferans salonundaki hava bir kez daha ağırlaştı.
Konferansta bulunan herkes için bir şok dalgasıydı bu. Sadece siyasi bir suçlama değil… artık bir kehanet dile getiriliyordu. Ve bu, sıradan bir kehanet değildi.
Kıyameti koparmaya kararlı Tanrı’ya karşı gelmiş o günahkâr… gerçekten yeryüzüne mi inmişti?
O kişi – azizeleri hatta tanrıları bile titreten o isim – bir efsane miydi, yoksa beklenmedik bir gerçek mi?
Bazı temsilciler yerlerinde kıpırdandı. Bazılarının gözleri dalıp gitti. Fısıltılar arasında “O” kelimesi yankılanıyordu. Bir isim söylenmiyordu ama herkes, aynı gölgeyi düşünüyordu.
İşte o anda Atlas bir kez daha konuştu. Sesi bu kez biraz daha kişisel, biraz daha inanç doluydu:
“Doğrusu, dünyanın pek çok köşesindeki insanlar bu kehanete inanmayabilirler… Çünkü bu inanç yalnızca Airen dini’ne mensup olanlara özgüdür. Ama… bu kehanet, bizim inancımızın temel taşlarından biridir. Ve ben… buna inanıyorum.”
Sözlerinin ardından salonda yankılanan sessizlik, bir yargıç gibi üzerlerine çöktü. Artık yalnızca stratejiler konuşulmuyordu; inançlar, kader ve bilinmeyenler de masaya gelmişti.
Prenses Elena, babasının bu açıklamasıyla sersemlemişti. Yüreğinde çarpan şey bir korkudan çok daha büyüktü: Bir dünyanın ağırlığı.
“Babam… bu sözleri basının önünde dile getirdi…” diye geçirdi içinden. “Bunu duyan her insan… her gazeteci… her muhalif… artık bu ihtimali tartışacak.
Kıyameti koparacak günahkârın adı, artık yeniden dillerde olacak. Ve halk… korkacak. Çünkü insanlar kehanetlerden değil, kehanetlerin gerçek olmasından korkar.”
O an Elena, bir saraydan çıkıp bir gerçekliğe adım attığını hissetti.
Her şey politik değil, her şey stratejik değil… Bazı şeyler çok daha derindi.
Ve işte tam da bu yüzden... Konferans yalnızca diplomatik bir zirve değil, aynı zamanda tarihin yeniden yazıldığı bir sahneye dönüşüyordu.
Thule Cumhuriyeti Başkanı Elroy Eleanor, söz alarak ayağa kalktı. Gergin atmosferin ortasında sesi ilk başta sakindi, ama taşıdığı ağırlık bir anda tüm salonu kavradı.
“Batı İmparatorluğu’nun Yücesi, Atlas Grimaldi’ye, böylesine önemli bir konuda bizleri bilgilendirdiği için teşekkür ederim..” diyerek söze başladı. “Azize Eleanor’un soyundan gelen bir lider olarak, halkımın bu kehanete olan inancını inkâr edemem. Bu inanç, tıpkı Nell ve Eleanor Ailesi’nin mirası gibi, Airen dininin köklerinden beslenir. Evet… Bu salonda bulunan pek çok ülke, bu kehaneti kendi geleneklerine göre yorumluyor olabilir. Ancak…”
Bakışları sertleşti.
“…İmparator Atlas, bu tarz bir açıklamanın dünya genelinde nasıl yankı bulacağını, nasıl korkuya yol açacağını siz de biliyorsunuz. Elinizde elle tutulur bir delil olmadan, bu türden bir duyurunun kaosa sebep olabileceğini düşünmediniz mi?”
Atlas, yüzünde soğukkanlı bir gülümsemeyle başını salladı. Elroy’un sözünü kesmeden dinledi, ardından ifadesi ciddileşti.
Ancak Elroy devam etti. Sözleri gittikçe daha sertleşiyordu.
“Ve unutmayın… Eğer gerçekten o ‘ihanetkar’ dünyaya inmiş olsaydı, bizim tanrılarımız –hem Thule Cumhuriyeti’nde hem de Batı İmparatorluğu’nda bulunan tanrılarımız– bunu hissederdi. Kalpleri adeta bir güneş gibi yanardı! Airen dininin temsilcileri olarak, böyle bir ilahi olay yaşansaydı, bunu biz duyururduk. Tüm dünyaya. Sizin aracılığınızla değil!”
Atlas’ın ifadesi değişti. Sözlerinin altına derin bir uyarı gizleyerek yanıt verdi:
“Ya bu ihanetkar, bildiğimiz yollardan saparak... bilinmeyen bir yöntemle saklanıyorsa? Ya bizi kandırıyorsa? Kehanetler, onun yalnızca güçlü değil; aynı zamanda tarihin en zeki manipülatörü olduğunu da söylüyordu.”
Elroy gözlerini kısmıştı. Koltuğuna yaslanarak, öfkesini zar zor bastırdı.
“Saçmalık bu!” diye çıkıştı.
Atlas bu çıkışa aldırmadı. Sesi sakin ama tok bir güçle yükseldi:
“Bazı hakikatler, delillerden önce gelir Elroy. Bunu bilirsiniz.”
Tam o anda, konferans salonunun diğer ucundan nazik ama net bir ses duyuldu.
Yornya İmparatorluğu’nun genç veliahtı ve aynı zamanda başbakanı olan Akira Shiden, iki tarafın arasında büyüyen gerginliğe adeta neşter vurur gibi araya girdi:
“Affedersiniz, ama söz almak zorundayım.”
Salonda bir uğultu dolaştı. Yornya’nın temsilcisi... şimdi konuşuyordu.
Akira Shiden konuşma izni almadan yerinden kalktı. Gergin tartışmanın tam ortasına, gölgelerden gelen bir denge gibi yerleşti. Siyah cübbesinin yakasındaki kırmızı simgeler parıldarken gözleri doğunun o kadim sessizliğini yansıtıyordu. Salonda uğultu azaldı, bakışlar ona çevrildi.
“Affınıza sığınıyorum... Ancak bu tartışmanın yalnızca iki kutbun sesiyle devam etmesi, buradaki birçok ülkeye haksızlık olur.”
Sözleri hem nazikti hem de dolaylı bir uyarı içeriyordu.
Sessizlik yayıldı.
Elroy gözlerini Akira’ya dikmişti. Atlas ise onu dikkatle süzüyordu. Akira, ellerini arkasında birleştirmişti. Konuşmaya başlamadan önce kısa bir nefes aldı:
“Thule Cumhuriyeti de, Batı İmparatorluğu da kendi kutsal soylarına, geleneklerine ve tanrılarına inanır. Biz ise... Yornya İmparatorluğu olarak, tarih boyunca kendi yolumuzu çizdik. Airen dinine bağlı değiliz. Ve Grimaldi Hanedanı ile bizim geçmişimiz... çok da dostane değildir, malumunuz.”
Bir an Atlas’a baktı, sonra geri çekildi.
Sözleri salonda sessiz bir ağırlık oluşturdu. Ardından ekledi:
“Yornya İmparatorluğu, evet… Airen dinini resmi olarak benimsememiştir. İnançlarımız, tarihsel olarak daha farklıdır. Ancak... bu kehanet, bizde de yer bulmuştur. Kadim Tenkai Parşömenleri’nde geçen bir pasaj vardır: ‘Demir ve külleri birbirine karıştıran, gökyüzünden yürüyerek inecek. Ve onun gelişiyle, ışık taşıyanların kalpleri kızıl güneş gibi yanacak.’ Bu pasaj... bize de bir şey anlatıyor.”
Akira’nın sözleri salona ince bir sis gibi yayılmıştı. Sessizlik… ama bu, huzur değil; gerilimin, dikkatle gizlenen endişenin sessizliğiydi.
Atlas, Akira’nın gözlerine baktığında, orada yalnızca diplomasi değil; eski defterlerin, yarım kalmış hesapların ve geçmişten taşan bir soğukluğun izlerini gördü. Yüzünde belli belirsiz bir tebessüm vardı, ama bu tebessümün ardında ağır bir hesap yatıyordu.
Elroy ise Akira’ya döndüğünde, bakışları buz kesmişti. “Yornya… her zamanki gibi kendi gölgelerinde geziyor,” diye geçirdi içinden. Ama bunu dile getirmedi; kelimeler, yanlış anda söylenirse kılıçtan daha keskin olabilirdi.
Elena, babasını izliyordu. Atlas’ın ifadesi, sarayın büyük aynalarında gördüğü o tanıdık, taş gibi yüz ifadesiydi. Ancak bu kez aynanın arkasında farklı bir şey vardı: Sanki onun da içten içe titrediğini hissetmişti. Atlas’ın gözleri, Akira’nın söylediklerinden sonra bir anlığına uzaklara, görünmez bir ufka kaydı.
Salondaki temsilciler arasında fısıldaşmalar artıyordu. Kimi, bu yeni pasajın Airen kehanetiyle nasıl örtüştüğünü konuşuyor; kimi ise, bunun yalnızca politik bir manevra olduğunu düşünüyordu. Oysa atmosfer, basit bir tartışmanın ötesine geçmişti. Artık her cümle, taşın üstüne konan son tuğla gibiydi; ağırlığı hissediliyordu.
Ve işte o anda… Salonun duvarlarını yarıp geçen, kulakları sağır eden bir patlama sesi her şeyi kesti. Ardından, yerin altından gelen derin bir sarsıntı… Kristal avizeler çatırdadı, altın çerçeveli tablolar yerinden oynamaya başladı.
Kapılar bir anda açıldı, içeriye bir saray muhafızı koştu. Nefesi kesilmişti, sesi titriyordu: “Majesteleri… Liman bölgesine saldırı! Tek bir darbe… limanın büyük kısmı yok oldu! Alevler… her yerde!”
Atlas’ın yüzü anında değişti. Koltuğundan fırladı; gözlerinde, kıyametle aynı kararlılık vardı. “Elena, burada kal.”
Ama Elena, yerinden kalkarak ileri adım attı. “Hayır! Bu olay yalnızca sıradan bir saldırı değil, baba. Eğer bu kehanetle bağlantılıysa—”
Atlas keskin bir bakış attı. “Orası bir savaş alanına dönüşecek. Benim görevim oraya gitmek; senin görevin burada güvenli kalmak.”
Elena başını salladı, sesi titrek ama kararlıydı: “Ben artık bir çocuk değilim. Halkımın korkusunu görmezden gelecek bir prenses değilim. Sen oradayken ben burada kalırsam… bu, bana yakışmaz.”
Atlas, kısa bir sessizlikten sonra kızının gözlerindeki kararlılığı gördü. İstediği kadar sert emirler verebilirdi, ama Elena geri adım atmayacaktı. Derin bir nefes aldı. “Yanımdan ayrılmayacaksın.”
Bu sırada Elroy ve Akira, konuşmaları sessizce izliyordu. Elroy, ağır adımlarla yaklaştı: “Atlas… bu saldırı kimin işi olursa olsun, Thule Cumhuriyeti’nin başkanı olarak şu an buradan ayrılamam. Bu konferansın devam etmesi, kaosu önlemek için şart. Eğer hem sen hem ben salondan çıkarsak, buradaki 100’den fazla ülke temsilcisi ortada kalır. Ve şunu biliyorsun… böyle anlarda boş kalan güç, hemen doldurulur.”
Atlas başıyla onayladı; Elroy’un sözleri mantıklıydı. Diplomasi masasında güç dengesini korumak da en az sahadaki savaş kadar önemliydi.
Akira ise siyah cübbesinin yakasındaki kırmızı simgeyi düzelterek konuştu: “Yornya İmparatorluğu’nun durumu daha farklı. Saldırının kaynağını bilmeden harekete geçersem, bunu casusluk ya da provokasyon olarak yorumlayacak ülkeler var. Hele ki liman, Batı İmparatorluğu topraklarında olduğu için… benim müdahalem, diplomatik bir savaş ilanı gibi algılanır. Bu da saldırganın tam olarak istediği şey olabilir.”
Sözleri duraksadı. Bakışları hafifçe karardı. “Üstelik…” dedi, sesini neredeyse fısıltıya indirerek, “…ben biliyorum ki bu saldırı, sıradan bir düşmanın işi değil.”
O an, Atlas ve Elena fark etmeden, Akira’nın gözleri derin bir sisle örtülmüş gibi oldu. Bu, Yornya hanedanının yalnızca seçilmiş veliahtlarına bahşedilen bir güçtü: Shingan no Koe — “Gözlerin Ardındaki Ses.” Bu güç, binlerce kilometre ötedeki zihinlerin yüzeyini okumasına, korku, öfke ve niyetleri bir yankı gibi duymasına imkân tanıyordu.
Saniyeler önce, patlamanın hemen ardından, Akira zihnini Batı İmparatorluğu’nun sınırlarına göndermişti. O uğursuz dumanların içinden, bir zihnin yankısını duymuştu: Bir ses, alçak ama keskin. “Bu sadece başlangıç…”
Sesle birlikte, kısa ama net imgeler geldi — gölgeler arasında yürüyen bir siluet, ateşin önünde yükselen dev bir gölge, ve batmakta olan bir geminin direkleri.
Akira gözlerini yeniden açtığında, ifadesi soğuklaşmıştı. “Yornya, kendi topraklarını savunmaya hazır olmalı, ” dedi. “Çünkü bu… daha büyük bir şeyin yalnızca ilk adımı.”
Atlas, gözlerinde tek bir anlığına beliren o puslu bakışı fark etmişti, ama sormadı. Herkesin kendi savaşını kendi yöntemleriyle verdiğini bilirdi.
Atlas, Elroy ve Akira’ya son bir kez baktı. “Burayı siz güvenceye alın. Konferansın dağılmasına izin vermeyin.”
Ardından Elena’ya dönüp kısa bir baş hareketi yaptı. “Gel.”
Elena, babasının yanına geçti. İkisi de aynı anda kapıya yöneldiler. Atlas’ın gözleri alev gibi kavrulurken, konferans salonunun ağır kapıları gürültüyle kapandı.
İmparator Atlas ve Elena, sarayın doğu koridorundan hızla geçerken çan sesleri giderek şiddetleniyordu. Elena, babasına yetişmeye çalışırken sordu: “Oraya nasıl bu kadar hızlı gideceğiz?”
Koridorun sonunda Nikolai Eriat belirdi. Hiç vakit kaybetmeden yanlarına yürüdü. “Majesteleri… saldırıyı duydum. Yanınızdayım.”
Atlas onu soğuk ama onaylayan bir bakışla süzdü. “İyi. Zaman kaybetmeyeceğiz.”
Nikolai, belinin yanındaki ince muhafazayı açtı. İçinden, avuç içine sığan, yüzeyi kızıl metalden ve ortasında lav gibi hareket eden mavi taş bulunan dairesel bir çekirdek çıkardı.
Elena’nın gözleri büyüdü. “Cœur du Soleil… Burada mıydı?”
Atlas, Nikolai’nin elinden çekirdeği aldığında Elena istemsizce bir adım geri çekildi. Cœur du Soleil… Batı İmparatorluğu’nda yalnızca bir tane vardı.
Bu nesne, yeryüzünün derinliklerindeki lav damarlarıyla aynı frekansta titreşen Güneş Taşından yapılmıştı. Çekirdeğin ortasındaki mavi taş, aslında katılaşmış bir güneş kıvılcımıydı; bin yıl önce gökten düşen meteorun içinde bulunmuştu.
Cœur du Soleil, tek başına güçsüzdü. Ama Atlas’ın ateş ve volkan temelli ruh gücüyle birleştiğinde, taşın içindeki enerjiyi yer altındaki minerallere ve lav hatlarına iletebiliyor, bu sayede zemini eritip anında tekrar katılaştırarak, kullanıcısına şehir içinde insanüstü hız kazandırıyordu.
Sistemin mantığı basitti ama öldürücüydü:
Her adım, altındaki zemini birkaç saniyeliğine sıvılaştırır.
Oluşan kızıl eriyik, önlerinde yeni bir katı yüzey oluşturur.
Böylece kullanıcı, yeryüzünün damarlarında “ateşten bir yol” döşeyerek ilerler.
Ama bunun bir bedeli vardı: Cœur du Soleil, her kullanımda yeryüzünden ham enerji çekerken, kullanıcının beden ısısını da artırır. Gereğinden uzun süre kullanılırsa, damarlar kavrulur, kaslar yanma hissiyle kilitlenir. Atlas dışında kimse bu sıcaklığa uzun süre dayanamazdı.
Atlas, Cœur du Soleil’i avucunda tuttuğunda taşın içindeki kıvılcımlar delice titreşmeye başladı. “S’éveiller, Cœur du Soleil… brûle la voie !“
Kızıl ışık, spiral hatlar halinde zemine yayıldı. İlk adım atıldığında, eriyen taşın sıcaklığı havayı yarıp geçti. Elena’nın yüzüne keskin bir ısı dalgası çarptı; Nikolai’nin alnında bile ter damlaları oluştu.
Ama Atlas… en ufak bir tepki göstermedi. Ne nefesi hızlandı, ne derisi kızardı. Onun bedeni, sanki taşın yaydığı sıcaklıkla aynı frekansta titreşiyordu. Cœur du Soleil, başka birinin elinde bir işkence aleti olurdu ama Atlas’ın ruh gücü, güneşin ve lavın doğrudan özünden besleniyordu.
Nikolai, hızlı adımlar arasında bakışlarını Atlas’a kaydırdı. “Başkasının damarlarını kavuracak ısı… size hiç etki etmiyor majesteleri.”
Atlas, gözlerini yoldan ayırmadan yanıtladı: “Bu taş… benimle aynı dilde konuşuyor. Yalnızca ona ne yapması gerektiğini söylüyorum.”
Her adımda zemin eriyor, önlerinde ateşten bir yol oluşuyordu. Şehir altlarında bulanık bir gölge gibi akıp geçti. Elena, babasının bu hızla ve bu soğukkanlılıkla ilerlemesini izlerken, onun neden ‘Yüceler Yücesi’ olarak anıldığını bir kez daha anladı.
Bir dakika bile olmadan limana vardıklarında Cœur du Soleil’in ışığı söndü. Atlas’ın bedeni, tıpkı teknik başlamadan önceki kadar sakindi.
Limanın cehennemi andıran manzarasının ortasında Atlas, bir an Elena’ya baktı. Gözleri sertleşti, sonra yavaşça Nikolai’ye döndü. Sesi, sıcaklığın içinde buz gibi keskin çıktı:
“Nikolai. Ne olursa olsun, Elena’yı hayatın pahasına koru.”
Bu sözler, Nikolai’yi yıllar öncesine, sarayın sessizliğine geri götürdü.
— Yıllar önce, Batı İmparatorluğu Sarayı. Kraliyet Doğum Dairesi. —
Dışarıda fırtına vardı. Kar, pencerelere çarpıyor, camları titretirken içeride başka bir sessizlik hâkimdi. Şifacıların yüzleri yorgundu, gözleri yere bakıyordu. İmparator, odanın ortasında duruyordu. Omuzları hafifçe eğilmişti—onu tanıyan herkes için alışılmadık bir görüntüydü.
Kollarında, bembeyaz bir örtüye sarılmış minicik bir bebek vardı. Elena… uykuda, yüzünde huzurlu bir ifade. İmparator, ona bakarken dudaklarının kenarında belli belirsiz bir gülümseme vardı; ama gözlerinin derininde, sanki geri dönmeyecek bir şeye uzanan boş bir bakış. Yatağın kenarındaki boşluğu kimse konuşmuyordu. Ama o boşluk, odadaki en ağır şeydi.
İmparator Atlas, Elena’nın minik elini başparmağıyla kavradı. Bir an gözlerini kapattı… ve o an yanaklarından süzülen yaşlar sessizce örtünün kenarına düştü.
Kapının eşiğinde, henüz genç olan Nikolai duruyordu. Ivan ise onun yanında, korkuyla kardeşine yaslanmıştı.
İmparator, yavaş adımlarla yanlarına geldi. Diz çöktü, Elena’yı sanki dünyanın en değerli hazinesini tutuyormuş gibi kollarının arasında sımsıkı kavradı
Bu, savaş meydanlarında bile eğilmeyen adamın ilk kez diz çöktüğü andı.
Bakışlarını Nikolai’nin gözlerine kilitleyerek, sesi hem ağır hem de kararlı bir şekilde konuştu:
“Bugün… her şey değişti. Ve bu kollarımda tuttuğum… artık her şeyim. Onu koruyacaksın, Nikolai. Hayatın pahasına bile olsa… koruyacaksın. Çünkü o… benim geriye kalan tek zaferim.”
O an, Atlas’ın sesinde ne zaferin coşkusu vardı ne de yenilginin acısı… Sadece derin bir sevgiyle karışmış, kelimelere dökülmeyen bir kaybın yankısı vardı.
— Bugün, limanda. —
Nikolai, o günü unutmamıştı. İmparatora bakarken gözleri ciddileşti.
“Majesteleri… o günü asla unutmadım. Ve bu emir hâlâ damarlarımda yaşıyor. Prenses, nefes aldığım sürece asla düşmeyecek. Nefesim biterse… yine düşmeyecek.”
İmparator Atlas ve Nikolai arasındaki kısa ama ağır yemin anı sona erdiğinde, denizden gelen boğuk metal çınlama duyuldu. Bu kez daha yakındı. Alevlerin ışığı, suyun yüzeyinde anlık titreşimler yarattı.
Liman… tek bir darbeyle yıkıma uğramıştı. İskelelerin yarısı çökmüş, deniz yüzeyi yanık tahta, yağ ve külle kaplanmıştı. Uzakta hâlâ çığlıklar duyuluyor, duman gökyüzünü kara bir kubbe gibi örtüyordu.
Elena’nın bakışları, yanık tahtaların arasında yatan bedenlere takıldı. Boğazı düğümlendi, midesi kasıldı. Elini ağzına götürdü, nefesi daraldı. Nikolai hemen önüne geçti, bir eliyle prensesin gözlerini kapattı. “Bakma,” dedi sert ama korumacı bir sesle. “Görmen gerekmiyor.”
Ayak sesleri… hızlı, ağır ve acil. Koyu lacivert, yakası geniş, altın düğmeli bir pardösü; altına ütüsü bozulmamış pantolon ve boynunda ince bir atkı. Üzerindeki kurum lekeleri, ne kadar koştuğunu belli ediyordu. Limanın baş muhafızlarından biri nefesini toparlayarak yaklaştı.
“Majesteleri…” dedi, sesi yorgun ama kararlı. “Saldırganların üzerinde net şekilde Tanrı’nın Işığı simgeleri vardı. Ruh enerjileri yoktu—hiçbir şekilde hissedemedik. Tahmini kayıp yüz yirminin üzerinde. Ve…” yutkundu, “Limanın merkezinde, tüm bölgeyi dümdüz edecek bir patlama hazırlığı yapıyorlar. Muhafızlarımız yaklaşmaya çalıştı, ama ne yaptıysak sonuç alamadık. Onlar—bizim için görünmez gibiler.”
İmparator’un bakışları dumanın ardına saplandı. “Görünmez değiller,” dedi soğuk bir kararlılıkla. “Sadece seslerini ve izlerini susturacak kadar ustalar.”
Baş muhafız bir şey eklemek üzereydi ki…
Hava, birden değişti. Üzerlerine gölgeli bir ağırlık çöktü. Duman tabakasının içinden, kapüşonu yüzünü tamamen saklayan uzun boylu bir figür, gökten inen bir gölge gibi hızla düştü. Hedefi belliydi: doğrudan İmparator. Ne bir aura, ne bir ruh yankısı… sadece aniden gelen hava basıncı ve bir çeliğin havayı yaran sesi.
O an zaman çatladı.
İmparator’un sağ avucunda kıvılcım doğdu. Kıvılcım büyüyerek ateşe dönüştü, ateş çeliğin formunu aldı; alevden bir kılıç, dumanı yararak parladı.
Saldırganın kılıcı, boğaza varmak üzereydi. Tek bir hamle… çelik alevle buluştu, yönü kırıldı. İmparator, karşı darbe ile saldırganı geriye itti. Figür, yanan iskele üzerinde kayarak durdu; cübbesi dalgalandı, yüzü hâlâ gölgelerin içinde kaldı.
Elena’nın gözleri büyüdü: “Baba…”
Nikolai, bir adım öne çıkarak kılıcını kaldırdı. “Majesteleri, bu hız… sıradan biri değil.”
Alevli kılıç hâlâ İmparator’un elindeydi. “Soğuk sessizlik… Tanrı’nın Işığı’nın cellâtlarından biri,” dedi. “Kendi varlığını bile unutturacak kadar eğitilmiş.”
Kapüşonlu saldırgan, yeniden saldırı pozisyonu aldı. Dumanın içinde bir boşluk açıldı, kül havada asılı kaldı. İmparator’un sesi ağırdı: “Beni gizlenerek öldürebileceğini mi sandın?”
Kapüşonlu figür, bir anda dumanın içine karıştı. Ayak izleri yok, ses yok… yalnızca arada bir gölgesini yakalayan yanık tahtalar ve parlayan deniz suyu damlaları.
İmparator kılıcını hafifçe yana eğdi. Kızıl alev, çeliğin üzerinden akarak kılıç hattını parlattı. Dudaklarının kenarında hafif bir gülümseme belirdi. “Gizlenmek… çoğu zaman korkunun diğer adıdır,” dedi kendi kendine. “Hadi göster, seni bu kadar özgüvenli yapan neymiş.”
Bir an… siyah cübbenin kıvrımı alev ışığında yakalandı. Atlas, neredeyse refleks gibi ileri atıldı. Kılıçlar çarpıştığında çıkan ses, demirden çok taşan bir volkanın uğultusuna benziyordu.
Saldırgan, çarpışma anında ruh gücünü serbest bıraktı: Etraflarında hava dalgalandı, ardından yüzlerce yarı saydam siyah kesik izi havada belirdi. Bunlar, onun tekniğiydi: “Éclipse Cinglante” – ruh gücünü bükerek zamanı parçalı kesitler hâlinde yırtan, her adımda farklı bir noktadan saldırabilen bir teknik. Bir an sağdaydı, bir an sol… sanki kendi gölgesini her yönden üstüne salıyordu.
Atlas’ın yüzündeki gülümseme derinleşti. “İşte bu…” diye mırıldandı. Alev kılıcını geniş bir daire çizerek savurdu, alev dalgası dumanı yarıp etrafı aydınlattı. Karanlık kesitlerin yönünü tahmin ederek geri adım atmak yerine doğrudan üzerine yürüdü.
Çelik tekrar çarpıştı. Bir… iki… üç hamle. Atlas her defasında darbeyi savuşturmakla kalmadı, karşı hamlelerini saldırganın zayıf açılarından bastırdı. Her vuruşta alev, saldırganın siyah kumaşını sıyırıyor, kıvılcımlar havaya saçılıyordu.
Saldırgan, “Éclipse Cinglante” tekniğini en yüksek seviyeye çıkardı. Etraf, anlık yırtıklarla doldu; her yırtıktan farklı bir keskinlik dalgası fırlıyordu. Bu, normalde bir savaşçının görüşünü felç eden, kaçınılmaz ölüm yağmuruydu.
Ama İmparator, gözlerini kapatmadan bile yönlerini hissetti. Alevli kılıcını arkaya yasladı, ardından öne doğru atıldı—sanki tüm saldırı çizgilerinin ortasına giriyordu. Kılıcın alevleri, çevresindeki keskinlik dalgalarını eritti. Her adımda saldırganın alanını daralttı, nefesini kestirdi.
Bir fırsat… ve o fırsat geldiğinde, Atlas hiç tereddüt etmedi. Kılıcının düz hattını saldırganın göğsüne yöneltti, ama öldürücü bir hamle yapmadan durdu. Onun yerine sert bir tekmeyle rakibini geriye savurdu.
“Yeter,” dedi, alevler hâlâ kılıcının kenarından akarken. Ardından, başını hiç çevirmeden sert bir ses tonuyla emir verdi: “Nikolai! Baş muhafız! Prensesi buradan çıkarın. Güvenli bir yere götürün. Burası—” gözleri saldırgana kilitlenmişti “—artık güvenli değil.”
Nikolai hiç sorgulamadı. Elena tepki vermek istedi, ama baş muhafız onun kolundan tutup uzaklaştırırken gözleri hâlâ babasında kaldı.
Atlas, kısa bir an içinden geçirdi: Kızımı buraya getirmek… aptallıktı. Ve ben hâlâ aptal olmaya devam ediyorum.
Saldırgan yeniden dengesini bulduğunda, İmparator’un bakışları karanlıkta yanıyordu. “Devam edelim.” dedi, bu kez sesinde saf bir dövüş zevki vardı.
Kapüşonlu saldırgan, hâlâ Éclipse Cinglante tekniğini kullanıyordu; her adımı bir gölge, her hamlesi başka bir yönden gelen ölüm tehdidi gibiydi. Ama İmparator’un alevli kılıcı, bu gölgeleri birer birer yararak içinden geçti. Alevler, çeliğe sadık bir yoldaş gibi, her savuruşta havayı parçalıyor, etrafı kıvılcımlar yağmuruna boğuyordu.
Saldırgan, ani bir dönüşle sol tarafından saldırıya geçti. Atlas, kılıcını yatay bir savuruşla öne aldı; çarpışma anında çıkan patlama, çevredeki kırık tahtaları havaya uçurdu. Hemen ardından rakibinin adımlarını okudu—sağ adım, sol hamle, göğse yalancı bir darbe… İmparator, bunun bir yanıltma olduğunu biliyordu.
Ayağını sertçe yere vurdu, tahtalar çatladı. Alevli kılıcıyla yere vurduğu anda yükselen sıcak hava dalgası, saldırganın gölge adımlarını bozdu. O an, Atlas ileri fırladı.
Kılıç darbesi önce sağ kolu buldu. Alevler çeliğin önünden koşar gibi, kesilen noktayı yutarak ilerledi. Kopan kol yere düşerken, alevler etini yakıyor, etrafı keskin yanık kokusuna boğuyordu.
Saldırgan çığlık attı, ama durmadı. Sol taraftan tek elle saldırıya geçti, öfkeyle savrulan bir kesik… İmparator, hafif bir dönüşle bu hamleyi savuşturdu, ardından çapraz bir darbe ile sol kolu da kesti. Yere düşen ikinci uzuv da alevler içinde kavruldu, etraf beyaz dumanla doldu.
Saldırgan, artık çaresiz, geriye adım attı. Kapüşonun altından ağır bir nefes… belki de son kez.
Atlas, kılıcını iki eliyle kavradı, alevlerin sıcaklığı avuçlarına işledi. Bir adım… iki adım… Son hamlede, alev kılıcını saldırganın göğsünden geçirerek kalbinin tam ortasına sapladı.
Duman ve alev bir arada patladı. Kalpteki delikten ve ağzından yoğun, beyaz bir duman yükseldi; dumanın kokusu, normal bir ölümün değil, yok oluşun işaretiydi.
Atlas, kılıcını çektiğinde duman hâlâ yükseliyordu. Ama o an… gözleri hafifçe kısıldı, yüzü gerildi.
Ruh tortusu. Öldürülen travmasal vakanın geride bıraktığı, çürümüş hatıraların yankısı. Bir anlığına, saldırganın zihnindeki travmalar, cinayetler, acılar—hepsi Atlas’ın zihnine vurdu. Gözlerinin önünden, kanla boyanmış yüzler, yakılmış köyler geçti.
Kaşları çatıldı, dudakları büküldü. İğrenti, sıcak bir dalga gibi yüzüne yayıldı. Kılıcını hafifçe sallayıp kalan alevleri söndürdü.
İmparator, gözlerini kapatarak derin bir nefes aldı. Duman, artık yalnızca limanın yanık kokusuna karışıyordu.
Limanın yıkıntıları arasında yoğun duman, yanık tahtaların keskin kokusuna karışıyordu. İmparator Atlas, alevli kılıcını hafifçe yana eğmiş, adımlarını hızlandırmıştı. Çelik ve ateş, her hareketinde uyum içinde titriyordu.
İlk saldırgan, yıkılmış bir depo duvarının ardından çıktı. Ne bir söz, ne bir çığlık—yalnızca keskin, hızlı bir adım. Atlas, tek hamlede kılıcını savurdu. Gövde bel hizasından ikiye ayrıldı, alevler kesik hattı yutarak parçaları dumanla yok etti.
O an, keskin bir ruh tortusu zihnine saplandı. Bir çocuğun çamurlu yollarda annesine koştuğu, ama kadının yere düşüp gözlerinden ışığın söndüğü bir sahne. Atlas’ın kaşları hafifçe çatıldı, ama adımlarını kesmedi.
İkinci saldırgan, yıkık bir gemi direğinin gölgesinden fırladı. Sessizdi, gözleri bomboştu.
Atlas, nefes ritminden yönünü sezdi ve kılıç havada bir yay çizdi. Alev patlamasıyla boyun koptu, baş yere düşmeden duman oldu.
Yeni bir ruh tortusu darbesi geldi. Soğuk bir kış gecesi… yaralı bir adam karısının kanlı ellerini tutuyor, sessizce yere yığılıyordu. Atlas’ın yüzü gölgelendi, ama başını dik tutarak ilerledi.
Üçüncü adımda, boğuk bir hırıltı duyuldu—ama bu, saldırgandan değil, yerde yaralı yatan muhafızdandı. Üzerinde eğilmiş saldırgan, sessizce hançerini boğaza indiriyordu. Atlas hızlandı, tahtalar ayaklarının altında çatladı. Kılıcı saldırganın gövdesinden geçti, adam belinden ikiye ayrıldı, alevler bedenini sardı.
Ve yine bir ruh tortusu Atlas’ın zihnine akın etti.
Sisli bir gece… liman çanı üç kez vurdu. Adam, üstünde kırmızı balmumu mührü olan ağır sandığın kapağını çiviliyordu. İçeriden boğuk nefesler, tahtayı tırmalayan parmak sesleri geliyordu.
“Susun…” diye fısıldadı.
Sandığı denize itti. Koyu su yutarken yüzeye küçük bir tahta oyuncak çıktı—maviye boyalı, tek gözlü bir asker figürü. Yavaşça battı. Adam arkasına bakmadan uzaklaştı.
İmparatorun gözleri kısıldı. Çenesindeki kaslar gerildi, dudakları tek bir nefeslik süre titredi. İğrenti, sıcak bir dalga gibi yüzüne yayıldı.
O anda Güneşin ışığı muhafızın gözüne vurdu.
İmparator’un yüzünü değil, yalnızca alevlerle çevrili karanlık bir siluetini görebildi. Kısık, acı dolu bir sesle fısıldadı: “Tanrım…”
İmparator, kılıcını çekerek konuştu: “Yakında destek gelecek. Biraz daha dayan… artık güvendesin.”
Dördüncü saldırgan, yıkık bir iskelenin üzerinden sessizce atladı. Atlas, kılıcını göğsüne saplayıp ikiye böldü. Ruh tortusu bu kez daha keskin geldi yanmış bir evin önünde diz çökmüş bir kadın, kollarında sessizce yatan bebeğini tutuyordu. Atlas’ın dudakları bir an büküldü, ama hızını kesmedi.
Beşinci saldırgan vinçten ruh tekniğinden oluşmuş bir oku atmak için yayını kaldırdı. Atlas, kılıcın ucundan alev fırlattı; ok havada yandı, saldırganın göğsüne çarptı, bedenini denize savurdu.
Son ruh tortusu ise bir sarayı gösteriyordu.
Gözlerinin önünde, karanlık bir sarayın merkezinde yükselen devasa bir sunağın üzerinde onlarca çocuk dizilmişti.
Başları öne eğik, gözleri kapalıydı. Her birinin alnına, kızıl bir mühür gibi garip şekiller işlenmişti.
Sunağın tam ortasında, altın kaplı bir kadeh duruyor, kadehin içinde kıpkırmızı bir sıvı parlıyordu.
Koro halinde ilahi söyleyen rahiplerin sesi mekânı dolduruyordu, ama kelimeler tanıdık değildi; yabancı, uğursuz, yeryüzüne ait olmayan bir dil.
Ve çocuklar, ilahinin ritmiyle aynı anda başlarını kaldırıp Atlas’a baktı—ölü gözlerle, boş ama suçlayan bir bakışla
Atlas başını hafifçe sallayarak bu görüntüyü zihninden itti. Artık önünde yalnızca limanın merkezi ve orada hazırlanan büyük patlama vardı.
İmparator Atlas, son saldırganın bedeninin denize düşmesi ile alevli kılıcını havada savurdu; üzerindeki kan ve duman, ateşin kendi gücüyle buhar olup dağıldı.
Adımlarını hızlandırdı, limanın kararmış taşlarını birer birer geçti. Her adımda, tuz ve yanık kokusu daha keskinleşiyor, duman gözlerinin önünde kıvrıla kıvrıla yükseliyordu.
Yıkıntılar arasında ilerlerken sessizlik ara sıra uzak çığlıklarla bölünüyordu. Atlas, zihninin derininde hâlâ beşinci saldırganın ruh tortusunun izlerini taşıyordu.
O uğursuz ilahi, hâlâ kulaklarının içinde yankılanıyordu.
Ama bunu zihninin karanlık bir köşesine itti.
Yaklaşık iki dakika boyunca hiç durmadan ilerledi.
Darbe almış gemi iskeletleri, devrilmiş yük vinçleri ve yarısı çökmüş depoların arasından geçti.
Sonunda limanın merkezine vardı ama beklediği gibi açık bir alan değil, devasa, kubbeli bir yük deposu vardı karşısında.
Atlas’ın kaşları hafifçe çatıldı. Derin, neredeyse boğucu bir ruh enerjisi titreşimi hissediyordu. Bu enerji, sıradan bir patlayıcıya değil… çok daha karmaşık, ruh teknikleriyle beslenen bir şeye aitti.
Yavaşça kılıcını kaldırdı, gözlerini yarıya indirerek duvarların ardını “hissetti”.
Kalbinin derinliklerinde net bir kararlılık vardı: Patlama gerçekleşirse, liman tamamen yok olacak, kayıp yüzlerce kişiyi aşacaktı. Bu yüzden duraksamadan ağır demir kapıya yürüdü.
Alevli kılıcının ucu, kapının kenarına değdiğinde ateşle birlikte havayı dolduran metal kokusu yükseldi. Atlas, tek bir hamlede kapıyı yan tarafa doğru eritip içeri girdi.
İçeride, dumanla boğulmuş loş bir atmosfer hakimdi.
Yük kasalarının arasında, siluetleri seçilemeyen birkaç saldırgan hareket ediyordu.
Ve merkezin tam ortasında… ruh enerjisiyle beslenen, karmaşık mühürlerle kaplanmış dev bir patlayıcı duruyordu.
Atlas’ın adımları, yıkıntılarla dolu limanın merkezinde yankılanarak durdu.
Önünde duran şey… nefesini istemsizce ağırlaştırdı.
Depo zemininin tam ortasında, metal bir sehpa üzerinde yükselen üçgen prizma vardı.
Yüzeyleri kusursuz bir işçilikle cilalanmış, her köşesi altın ve gümüş damarlarla işlenmişti.
Üst kısmında, kabartma gibi duran kapalı bir göz motifi yer alıyordu; gözün çevresinde ise ince ince işlenmiş bir gül deseni dolanıyordu.
Ama göz tamamen kapalı değildi… Kirpikleri arasından hafifçe aralanmış gibi, küçük bir yarık vardı ve o yarıktan, kör edici beyaz, yoğun bir ışık taşarak tüm depoyu dolduruyordu.
Işık, sanki duvarlara dokunduğunda bile gölgeleri parçalıyor, havayı ağırlaştırıyordu.
Atlas’ın bakışları, o motifi gördüğü an keskinleşti. Yüzündeki ifade öfke ile tanımanın soğukluğu arasında gidip geliyordu.
Bu motifi daha önce görmüştü. Yalnızca bir süre önce… trende çalınan kutsal emanet. Demek ki hedefleri başından beri buydu.
Derin bir nefes aldı ve zihninde yıllardır dokunmaya cesaret edemediği bir ismi fısıldadı:
“Prisme du Jugement…” (Yargı Prizması)
Bu nesnenin yalnızca bir efsane olduğunu düşünenler çoktu.
Ama Atlas için artık bir efsane değildi—çünkü onu geri almak zorundaydı.
Ve gözünden sızan o beyaz ışığın, patlamaya hazır bir gücün işareti olduğunu hissediyordu.
Atlas, elini kılıcına götürdü. “Bunu burada bırakamam.” diye mırıldandı.
Atlas’ın adımları, sessizce Yargı Prizması’na yaklaşıyordu. Prizmanın yaydığı ışık dalgaları, adeta havayı yarıp geçiyor, etraftaki her kırık dökük sandığı, direği ve duvarı hayalet gibi aydınlatıyordu. İmparatorun zihninde tek bir düşünce vardı: Bu nesne, buradan çıkmalıydı.
Tam elini prizmaya uzatmaya hazırlanırken, aniden tüm içgüdüleri aynı anda alarm verdi.
Ama bu, alıştığı türden bir tehlike sinyali değildi. Ne bir ruh enerjisi… ne bir ayak sesi… ne de gölgelerin hareketi vardı.
Buna rağmen arkasında bir varlık olduğunu kesinlikle biliyordu.
Başını yavaşça çevirdi.
Yaklaşık 1.75 boylarında bir kadın, yalnızca birkaç metre ötede, loş ışığın içinde sessizce duruyordu.
Uzun, simsiyah saçları omuzlarından aşağı yumuşak dalgalar halinde dökülüyordu.
Açık pembe gözleri, karanlığın içinde solgun ama keskin bir ışıkla parlıyordu—soğuk, davetsiz ve tehlikeli.
Üzerinde siyah ve pembe tonlarının hâkim olduğu, vücuduna tam oturan, yürüdükçe zincir motifleri parıldayan bir giysi vardı.
Etek kısmı kısa değildi ancak adımlarında kumaşın altından bacak hatları seçiliyor, bu da giysinin çekiciliğine karanlık bir zarafet katıyordu.
Omuzlarından sarkan ince zincir detaylı askılar, takı gibi görünse de kadının üzerinde bir imza gibi duruyordu.
Kulağında, loş ışıkta hafifçe parlayan pembe inci küpeler vardı—tatlı bir masumiyetin sert bir tezatla sunuluşu gibi.
Ve ışığın belli bir açıdan vurmasıyla ortaya çıkan, bacaklarından beline kadar uzanan gül desenli, etkileyici bir dövme…
Dövme, siyah ve koyu pembe tonlarıyla işlenmişti; güllerin yaprakları sanki teninde yaşam bulmuş gibi kıvrılıyordu.
Atlas, bu yüzü ilk kez görüyordu… Ama gözlerinin derinliğinde, hafızasında açıklayamadığı bir çağrışım vardı—sanki bu bakış, çok daha önce, başka bir yerde karanlığın içinden ona doğru dönmüş gibiydi.
Kadın, dudaklarının kenarındaki alaycı kıvrımı koruyarak bir adım daha attı.
“Bunu sizin ağzınızdan duymak… ne kadar da heyecan verici.”
Bakışları, Atlas’ın elinde yanan alev kılıcına indi, sonra tekrar onun gözlerine yükseldi.
“Acaba, o alevler bana dokunabilecek mi, Majesteleri?”
Atlas’ın sesi tok ve soğuktu. “Birazdan öğrenirsiniz.”
Kadın, sözlerinin bitiminde hiçbir uyarı vermeden öne fırladı.
Hareketi öylesine ani ve pürüzsüzdü ki, zincir motifli etek ucu havada dalgalandı.
Ellerinde aniden beliren iki kılıç, sıradan çelikten biraz daha kısa, fakat garip şekilde zarifti; uçları hafifçe içe kıvrılmış, tıpkı dua ederken kapanan eller gibi birbirini tamamlayan bir tasarıma sahipti.
Atlas, gözleriyle değil, içgüdüsüyle tepki verdi.
Kadının kılıçları çapraz şekilde boynuna inmeye çalışırken, o sağ elindeki alev kılıcını aniden yukarı kaldırdı.
Metal ile alevin çarpışması, depoda yankılanan tiz bir çatırtı yarattı; kıvılcımlar karanlıkta patladı.
Kadın geri adım atmadan, gövdesini yana döndürüp ikinci kılıcını alttan savurdu.
Atlas, sol ayağını geriye çekerek keskin bir dönüş yaptı ve alev kılıcını bir yay gibi savurup saldırıyı savuşturdu. Alevlerin sıcaklığı kadının yanağını yaladı, ama o geri çekilmek yerine hafifçe gülümsedi.
“Ah… alevleriniz sandığım kadar vahşiymiş.”
Atlas’ın ifadesi değişmedi. “Daha hiçbir şey görmediniz.”
Bir anda sağ elindeki kılıcı yukarı kaldırdı.
Alev, sanki canlıymış gibi kılıcın ucundan sıyrılıp havaya yükseldi, spiral şeklinde dönerek kadının üzerine indi.
Kadın kılıçlarını çapraz tutup savunmaya geçti. Alev spiral ona çarptığında, etrafı yoğun pembe ışıkla kaplandı.
Atlas, bu ışığın sadece bir savunma olmadığını hissetti—kadının ruh tekniği devreye girmişti.
O an zihninde, uzaklardan gelen fısıltılar yankılandı: “Bana itaat et… Sonsuza kadar yanımda kal…”
Atlas’ın kaşları hafifçe çatıldı; sesi zihninde çınlayan melodiyi bastırmak için iradesini yoğunlaştırdı. “Kendi oyununu bana oynayamazsın.”
Atlas ileri atıldı. Sağdan bir kesme—kadın sola sıyrıldı. Soldan ani bir hamle—kadın çift kılıcını alt açıdan savurdu, kıvılcımlar Atlas’ın yüzünü aydınlattı.
Her vuruşta alevler ve pembe ışık birbirine çarpıyor, sıcak ve soğuk, tutku ve öfke çarpışıyordu.
Kadın, kılıçlarını hızla çapraz hareketlerle savururken kısa mesafede üstünlük sağlamaya çalıştı.
Ruh tekniği, her darbe anında Atlas’ın zihninde bulanık, kırık dökük görüntüler yaratıyordu—beyaz bir gelinlik, diz çöken bir figür, fısıldayan bir yemin…
Ama Atlas, adımlarını hızlandırdı. Bir sahte adım atarak kadının sağ tarafına açıldı, alev kılıcını yere doğru savurdu.
Alevler, zeminde bir hat oluşturdu ve aniden yukarı fırlayarak kadını geriye zıplamaya zorladı.
Kadın, yere düşmeden önce havada hafifçe dönüp iki kılıcını art arda fırlattı.
Atlas, birini kılıcıyla, diğerini dizini kaldırarak savuşturdu. Kadın yere inmeden önce avuçlarından pembe ışık huzmeleri fırlattı—Atlas’ın kılıcına çarptığında alevler bir an titredi.
Atlas, bu fırsatı kullanarak ileri atıldı. Bir hızlı adım, ardından tek omuz vuruşuyla kadının dengesini bozdu. Kadın geriye sendelediğinde, Atlas kılıcını çapraz bir yay çizerek savurdu; alevler havayı yırtarcasına geçti, kadın kılıçlarıyla son anda savuşturdu ama kollarındaki güç titredi.
Atlas, bir hamlede üstünlüğü ele geçirmişti. “Sadakat… itaat… aşk…” dedi sert bir sesle. “Bunların hiçbirini zorla alamazsın.”
Kadın, soluk alıp vererek gülümsedi. ‘Göreceğiz, Majesteleri~’ diye fısıldadı
O anda, iki kılıç sanki görünmez bir el tarafından çekiliyormuş gibi hızla kadının avuçlarına geri döndü.
Ve tekrar birbirlerine saldırdılar—bu kez çok daha hızlı, çok daha ölümcül. Depo, alevlerin kızıllığı ve pembe ışığın parıltısıyla yanıp sönüyor, her çarpışma bir çan sesi gibi yankılanıyordu
Kıvılcımlar depo duvarlarına yağmur gibi düşerken, metalin tiz sesi ve alevin uğultusu birbirine karışıyordu.
Kadın, çevikliğini avantaja çevirerek sürekli yandan ve alttan hamleler yapıyor, Atlas ise tek eliyle kullandığı kılıcıyla bunları ustalıkla savuşturuyordu.
Bir hamlede kadının kılıçlarından biri Atlas’ın omzuna doğru hızla indi.
Atlas, ayağını yere sertçe vurdu; yerden yükselen sıcak hava dalgası, kadının dengesini bozdu.
Tam o an Atlas, sağ eliyle çapraz bir savurma yaparak kadını geriye itti.
Kadın, geriye doğru takla atıp ayaklarının üzerine indi. Dudaklarında alaycı bir gülümseme belirdi.
Ardından bir anda hızlanarak neredeyse görünmez bir çizgi halinde Atlas’a yaklaştı.
Kılıçların çelik parıltısı göz kamaştırdı—ama Atlas, saldırının ortasında hafifçe yana çekilip tek eliyle kadının bileğini yakaladı.
“Çok mu acele ediyorsun?” diye fısıldadı imparator, gözleri hafifçe kısılmış halde.
Kadın refleksle diğer kılıcını savurdu ama Atlas başını hafifçe yana eğerek saldırıyı boşa çıkardı, ardından bileği bırakarak güçlü bir tekme savurdu.
Atlas’ın alev kılıcı ile kadının kısa, zarif ama ölümcül kılıçları bir kez daha çarpıştı.
Kadın, geri adım atarken dudaklarının kenarında hafif bir gülümseme belirdi.
Üç metre kadar geriye sıçradı, kılıçlarının uçlarını yere paralel tutarak yavaşça nefes aldı.
O anda elleri, savaşın tüm akışını değiştirecek bir şekle büründü: Baş ve orta parmağı, kusursuz bir uyumla birleşerek yukarı doğru uzanmıştı, tıpkı tek bir kılıç gibi. Başparmağı öne doğru kıvrılmış, işaret parmağının alt kısmına hafifçe dokunuyordu. Diğer iki parmağı ise avuç içine çekilmiş haldeydi.
Bu… sıradan bir el işareti değildi. Bu, kendi ruhunun sınırlarını aşarak Ruh Alanı denilen mutlak alanı açmanın işaretiydi.
Ruh alanları, her ruh kullanıcısının en derin özünden şekillenen, kendi mutlak kurallarını dayattığı bir güç alanıydı.
Üç seviyeden oluşurdu: Üç, en düşük; Bir, en mutlak ve en güçlü formdu.
Bir ruh alanına adım atan herkes, kullanıcının kanunları ve yasaları altında savaşmak zorunda kalırdı.
Kadının gözleri hafifçe parladı, pembe ışık etrafa yayılmaya başladı.
Bu, aşkın, sadakatin ve itaatin zehirli güzelliğini yansıtan bir alan olacaktı.
Atlas, bu hareketi gördüğü anda alevden kılıcını hafifçe indirdi
Yüzünde hafif bir gülümseme belirdi ama bu gülümseme zevk alan bir savaşçının gülümsemesiydi.
“Buna izin vereceğimi mi sandın?” dedi, sesi sert ama meydan okuyan bir tonda.
Ve o anda, Atlas’ın sol eli farklı bir şekle büründü: Orta ve yüzük parmağı, kusursuz bir hizayla bitişikti ve dimdik yukarı uzanıyordu. İşaret ve serçe parmak avuç içine kıvrılmış, başparmak ise onları sıkıca kilitliyordu.
Bu, en güçlü İkinci Ruh Sahası tekniğini açmanın işaretiydi—üst seviye bir karşı koyma yöntemi.
Ruh tekniklerinin en kritik kuralı şuydu: Eğer iki ruh sahası aynı anda açılırsa, üstün ruh enerjisine sahip olanın alanı, diğerini yutar ve tamamen iptal eder.
Bu yalnızca ham güç değil, irade ve deneyimle de ilgiliydi.
Atlas’ın ruh gücü, kadınınkini bastıran bir dalga gibi yükseldi.
Depo içindeki pembe ışık, alevin baskısıyla titremeye başladı.
Kadın dişlerini sıktı, ruh enerjisini yoğunlaştırmaya çalıştı ama alevlerin sıcaklığı, onun ruh sahasının dokusunu eritmeye başlamıştı.
Bir an sonra pembe parıltı tamamen söndü. Atlas’ın alevleri, sanki tüm alanı ele geçirircesine genişledi.
Sıcaklık öylesine yoğundu ki, duvarlardaki nem buharlaşarak havayı daha ağırlaştırdı.
Atlas, kılıcını tekrar kaldırdı. “Senin oyun alanında oynamam dedim… Benim alanımda yanarsın.”
Atlas’ın ruh alanı kadının alanını yutmuştu. Sıcaklık bir anda tüm depoyu doldurdu; alevler duvarların gölgesini titretiyor, hava keskin bir yanık kokusuyla doluyordu. Kadın dizlerinin üzerinde, nefesini toparlamaya çalışırken imparatora başını kaldırdı. Dudaklarında sinsice bir gülümseme, sesinde flörtöz bir alay vardı:
“En güçlü alanını neden kullanmadın, Majesteleri?”
Atlas’ın bakışları kısaldı, sesi hem sert hem de hafif bir uyarı tonundaydı:
“Eğer kullansaydım… Metz şehri diye bir şey kalmazdı. Doğrusu, kontrolünü bile sağlamakta zorlanıyorum.”
Atlas’ın ruh alanı bu sözlerle birlikte genişledi, sıcaklık daha da yoğunlaştı. Kızıl alevlerin dalgaları, deponun her köşesini sardı. Ahşap kirişler çatırdadı, metal raflar kavruldu. Kadın, alnından süzülen ter damlalarını hissetti; ama ifadesinde korku değil, tuhaf bir tatmin vardı.
“Hm~… Anlıyorum,” dedi dudaklarını kıvrık bir şekilde. “Peki sana kötü bir haberim var… Ruh alanını açarak istediğimizi elde etmemizi sağladın.”
Atlas’ın gözleri hemen kadının arkasına, prizmanın durduğu noktaya kaydı. Üçgen prizma, gül motifinin üzerinde yarı kapalı duran gözünden yayılan beyaz ışıkla titremeye başlamıştı. Ancak bu sefer… ışık farklıydı.
Prizma, sanki kendi iradesi varmış gibi Atlas’ın ruh alanını yutmaya başladı. Alev dalgaları prizmanın yüzeyine çekiliyor, gül motifinin damarları boyunca ilerliyor, ışık damarlardan yukarıya doğru yükseliyordu. Atlas bir anlık şokla yerinde dondu.
“Ne?!” diye bağırdı, sesi depoda yankılandı.
Kadın ise o an ayağa kalktı, adımlarını yavaş ama meydan okuyan bir tavırla attı. Başını hafifçe yana eğdi, gözleri Atlas’a kilitlenmişti.
“Patlamayı en aza indirmeni şimdiden tavsiye ediyorum, Majesteleri…”
Tam o anda prizmanın üzerindeki gül sembolü tamamen aydınlandı. Kapalı göz… yavaşça, uğursuz bir gıcırtıyla sonuna kadar açıldı.
Ve etrafa, adeta tanrısal bir hüküm gibi, kör edici beyaz bir ışık yayıldı. Prizma hızla dönmeye başladı, üzerindeki gül damarlarından yayılan ışıklar tavana, duvarlara yansıdı. Her dönüşünde daha da hızlanıyor, kulakları çınlatan tiz bir uğultu çıkarıyordu.
Atlas, zamanın daraldığını anlamıştı. Birkaç saniye içinde patlama olacak, bu limanı ve çevresindeki yerleşim yerlerini tümüyle yok edecekti.
Derin bir nefes aldı. İki elini göğüs hizasında birbirine bastırdı—avuç içleri tam anlamıyla kapandı. Parmaklar sıkıca kenetlenmişti; başparmaklar ise birleşerek yukarı doğru sivrilmiş tek bir alev dili şekli oluşturdu.
“Auréole du Jugement…” diye mırıldandı, sesi derin bir kararlılıkla yankılandı.
Bu, “Auréole du Jugement“ (Hükmün Hale’si) adını verdiği, en hızlı tepki verme amaçlı alan tekniğiydi.
Ruh çekirdeğinden doğrudan alevleri çekerek yoğunlaştırıyor, onları dışa doğru itmek yerine içe kapatarak bir bariyer gibi örüyordu. Bu teknik, büyük ölçekli yıkıcı enerjilerin yayılımını kırmak ve etkisini minimuma indirmek için geliştirilmişti.
Ancak yan etkisi büyüktü: Kullanıcı, patlamanın iç enerjisinin basıncına maruz kalırdı.
Atlas’ın ruh sahası, prizmanın bulunduğu merkezde alevden bir kubbe gibi kapandı. Tam o anda patlama gerçekleşti.
---
Patlama…
İlk önce kulak zarlarını delen bir uğultu, ardından göz kamaştırıcı beyaz bir patlama küresi… Basınç dalgası dışarı fırladı, limanın taş zeminleri yerinden söküldü. Hava, saniyeler içinde binlerce dereceye ulaştı; denizin yüzeyi bir anda kaynamaya başladı.
Depo, patlamanın merkezinden itibaren toz zerresine döndü. Mantar bulutu hızla yükseldi, gökyüzünü yarıp geçti. Rüzgâr gibi değil, bir duvar gibi gelen sıcak hava dalgası, limandaki gemileri devirdi, kıyıdaki ahşap evleri tutuşturdu.
Çığlıklar… sadece bir an duyuldu, sonra hepsi uğultuya gömüldü. Bazı muhafızlar, patlamanın sıcaklığıyla olduğu yerde buharlaştı; bazıları ise basınçla savrulup denize düştü. Limandan uzak bir kıyıda balık satan yaşlı bir adam, tezgâhının olduğu yerle birlikte havaya karıştı.
Atlas’ın alev bariyeri, patlamanın doğrudan şehir merkezine yayılmasını önledi; ama limanın tamamı ve çevresindeki mahallelerin bir kısmı yerle bir olmuştu. Deniz, patlamanın etkisiyle kıpkırmızı bir parıltı aldı; suyun içinde binlerce balık yüzeye ölü halde vuruyordu.
---
Patlamanın uğultusu kesildiğinde, Atlas’ın kulaklarında hâlâ yankılar dönüyordu.
Ciğerlerine çektiği her nefes, sanki iç organlarını yırtan kızgın bıçaklar gibiydi.
Göğsünde baskı, kaburgalarının içinde patlayan bir sancı… Derin ve kemiklerine kadar işleyen bir ağrı. Kıyafetleri, omuzlarından gövdesine kadar parça parça yırtılmıştı; bazı yerlerde alev izleri hâlâ tüten dumanlar çıkarıyordu. Derisinin bazı bölgeleri kızarmış, bazılarıysa kesiklerle doluydu.
Ama yere çökmedi. Titreyen kollarına ve göğsündeki keskin acıya rağmen, gözleri hızla etrafı taradı.
Kadın yoktu. Saldırganlar yoktu. Ve en önemlisi… prizma da yoktu.
Yerinde sadece uçsuz bucaksız bir boşluk vardı. Limandan geriye kalan şey… Tanrıların gazabına uğramış bir şehrin harabesiydi.
Taş bloklar un ufak olmuş, metal iskeletler devrilmiş, rıhtımın yarısı denize gömülmüştü. Kömürleşmiş tahta parçaları, hâlâ alev alev yanıyordu.
Havada asılı duran yoğun ısı, yavaş yavaş çekilmeye başladı.
O uğultulu sıcak dalganın yerini ağır, yanık kokulu bir rüzgâr aldı.
Artık gökyüzünde sadece devasa mantar bulutu, tozun içinde kıvranan alevler ve kül yağmuru vardı. Renkler silinmişti—geriye sadece siyah, gri ve kızıl kalmıştı.
Atlas yavaş adımlarla, ağır bir gölge gibi yürümeye başladı.
Ayağının altındaki kül tabakası her adımında çıtırdıyordu.
Yüzünde sakin gibi görünen, ama gözlerinin derinliklerinde kaynayan bir öfke vardı.
Bu… açık bir yenilgiydi. Onu tuzağa düşürmüşlerdi. İçinde, öfke ve hayal kırıklığı aynı anda yükseliyordu—ama en çok, kendine duyduğu öfke.
Tam o anda, zihninde bir ses yankılandı. Küçük bir çocuk… Henüz on yaşındaydı. Sarayın taş koridorlarında, loş ışıkların altında yürürken, babasının sesi arkasından çivilenmiş gibi kaldı:
“Senin gibi zayıf, değersiz bir çocuk, bu imparatorluğu ancak mezara götürür.” “Gözlerindeki o boş bakış… bana tiksinti veriyor.” “Sen asla güçlü olamayacaksın, Atlas. Çünkü sen… bir hata olarak doğdun.”
Atlas, o sesi zihninden silmek ister gibi dişlerini sıktı.
Kül dolu havayı derin bir nefesle içine çekti, bakışlarını uzak ufka dikti.
Her adımı, yakacağı başka savaşların sözünü veriyordu.
-Devam Edecek-
---
RUH ALANI — Tam Sistem Dökümanı
---
Ⅰ. Tanım ve Mantık
Ruh Alanı, bir savaşçının Ruh Çekirdeğinde biriken öz enerjisini, iradesini ve ruhunun öz rengini dış dünyaya yayarak, çevresindeki gerçekliği kendi Kanununa göre yeniden şekillendirme sanatıdır.
Dışarıdan görünen: Yoğun, ezici bir aura.
İçeride olan: Fizik, zaman, yerçekimi ve sebep–sonuç zinciri sahibinin iradesine göre işler.
Ruh Alanı, rakibin sadece bedenini değil, doğrudan ruhunu da hedef alır.
Bu yüzden alan içindeki baskı, bedensel değil varoluşsal bir ağırlık taşır.
---
Ⅱ. Ruh Çekirdeği
Her savaşçının varlığının merkezinde Ruh Çekirdeği bulunur. Bu çekirdek üç unsurdan oluşur:
1. Can: Alanın enerji yakıtı.
2. İrade: Alanın kararlılığını ve direncini belirler.
3. His: Alanın doğasını (ısı, boşluk, karanlık vb.) belirleyen en saf duygu.
Mantık:
Can zayıfsa alan kısa sürer.
İrade kırılırsa alan çöker.
His bulanıksa alan tutarsız olur.
---
Ⅲ. Kanun (İlke)
Tanım: Alanın yasa kitabıdır. Tek cümle ile ifade edilir: “Benim alanımda şu olur.”
Net olmalı: Belirsizlik alanın gücünü zayıflatır.
Çelişkisiz olmalı: Birbiriyle çatışan kurallar alanı istikrarsız yapar.
Ruhla uyumlu olmalı: Sahibiyle uyuşmayan Kanun güçsüzleşir.
Mantık: Kanun, alan içindeki her olayı sebep–sonuç ilişkisini değiştirerek kendi lehine bağlar.
---
Ⅳ. Suret (Alan Bedeni)
Kanunun beş duyuya yansıyan biçimidir: sıcaklık dalgaları, yerçekimi değişimi, renk ve ışık kayması, kokular, sesin boğulması, basınç hissi…
Suret, Kanunu görünür ve hissedilir kılar.
Gösteriş için değil, Kanunu güçlendirmek için kullanılır.
---
Ⅴ. Seviye Sistemi
Ruh Alanı üç seviyede kullanılabilir: Ⅲ → Ⅱ → Ⅰ. Seviye atlama zorunluluğu yoktur; kullanıcı istediği seviyeyi doğrudan açabilir.
---
Ⅲ. Seviye — Gölge Alan
Çap: ~10–15 m
Etkiler: Algı baskısı, reflekslerin bozulması, duyuların şaşması. Suret hafif işler (sıcaklık/soğuk değişimi, gölge hareketleri).
Amaç: Rakibin zihinsel dengesini bozmak, ruhsal baskı kurmak.
El Hareketi:
1. İşaret + Orta + Serçe parmak dimdik birleşir.
2. Başparmak öne kıvrılıp işaret parmağının altına dokunur.
3. Yüzük parmağı avuç içine kilitlenir.
Simgesel Anlam:
Üç parmak → Can, İrade, His’in aynı anda açılması.
Başparmak dokunuşu → Enerjinin mühürlenip serbest bırakılması.
Etkiler: Fiziksel kurallar bükülür (yerçekimi, zaman, sürtünme). Element/simge yoğun üretimi.
Amaç: Mekânın her unsurunu kendi lehine çevirmek.
El Hareketi:
1. Orta + Yüzük parmak kusursuz bir hizayla bitişik, dimdik yukarı uzanır.
2. İşaret + Serçe parmak avuç içine kıvrılır.
3. Başparmak bu kıvrılmış parmakları sıkıca kilitler.
Simgesel Anlam:
Orta + Yüzük → Denge ve hüküm.
İşaret + Serçe’nin kapanışı → Gereksiz dikkat noktalarının kapatılması.
Başparmak kilidi → Gücün muhafazası ve kontrollü yayılımı.
---
Ⅰ. Seviye — Mutlak Ruh Alanı
Çap: 1 km+
Etkiler: Gerçeklik tamamen yeniden yazılır; rakip varoluşsal baskıyla çözülme eşiğine gelir.
Amaç: Tek hamlede savaşın kaderini belirlemek.
El Hareketi:
1. İşaret + Orta parmak kusursuz bir uyumla birleşerek dimdik yukarı uzanır; tek bir kılıç gibi.
2. Başparmak öne kıvrılıp işaret parmağının altına hafifçe dokunur.
3. Yüzük + Serçe parmak avuç içine çekilir.
Simgesel Anlam:
İki dik parmak → Keskin irade ve mutlak hüküm.
Başparmak dokunuşu → Gücün mühürlenip serbest bırakılması.
Yüzük + Serçe’nin kapanışı → Zayıflığın ve duygusal gürültünün susturulması.
---
Ⅵ. Aktivasyon Süreci
1. Kanun Netleştirme: Zihinde tek cümlelik Kanun belirlenir.
2. Ruh Mührü: Seçilen seviyeye uygun el hareketi yapılır.
3. Enerji Yayılımı: Çekirdekten çıkan güç, seçilen seviyenin çapına yayılır.
4. Suret Dokuma: Kanun, beş duyuya işleyen bir ortam olarak somutlaştırılır.
> Not: Alan kurulduktan sonra el hareketini sürdürmeye gerek yoktur; eller serbesttir.
---
Ⅶ. Alanın Ruh Üzerindeki Etkisi
Sahip Üzerinde:
Uzun süreli kullanım → ruh enerjisi tükenir.
Yanlış Kanun veya dengesiz Suret → çekirdek çatlağı.
Rakip Üzerinde:
Ruh baskısı, irade kırılması, Kanuna boyun eğme hissi.
Uzun süre maruz kalma → ruhsal çözülme.
---
Ⅷ. Alanın Kapatılması
Alan şu yollarla sona erer:
1. Kullanıcı İradesi: Enerji akışı kesilir, Kanun geri çekilir.
2. Enerji Tükenmesi: Köken gücü biterse alan çöker.
3. Dış Müdahale: Yırtık açılır veya Kanun bozulur.
---
Ⅸ. Alan Çarpışmaları
Yutma: Güçlü Kanun zayıf olanı kapsar.
Yarma: Zayıf taraf güçlü alanın Yırtığını bularak parçalar.
Çöküş: Her iki alan da kararlılığını kaybeder.
---
Ⅹ. Enerji Ekonomisi ve Alanın Beslenmesi
Ruh Alanı sürekli enerji tüketir. Bu tüketim iki kaynaktan sağlanır:
1. Taban Akış: Alanın varlığını sürdürmesi için gereken sabit enerji (çap + Suret yoğunluğu ile doğru orantılı).
2. Hamle Akışı: Alan içindeki anormal olaylar (yerçekimi değiştirme, element üretimi, zaman bükme) için harcanan ek enerji.
Mantık:
Küçük ama yoğun alan → düşük taban maliyet + yüksek keskinlik
Büyük ama gevşek alan → yüksek taban maliyet + düşük etkinlik
Aşırı Isınma: Enerji talebi, çekirdeğin üretim kapasitesini aşarsa:
Görüşte dalgalanma
Parmak titremesi
Kulak çınlaması
Ardından Çöküş (alan aniden kapanır, kullanıcı kısa süre bilinç bulanıklığı yaşar)
Kurtarma Yöntemleri:
Alan çapını daraltmak
Suret ayrıntısını azaltmak
Kanunu sadeleştirmek
---
Ⅺ. Alanın İçsel Katmanları
Her Ruh Alanı, görünmez üç “katmandan” oluşur:
1. Merkez Katman: Alan sahibinin durduğu, Kanunun en saf ve keskin işlediği bölge. Burada rakip, Kanunun tam baskısını hisseder.
2. Ara Katman: Kanunun hâlâ güçlü olduğu ancak küçük bozulmaların yaşanabildiği kısım.
3. Sınır Katman: Kanunun etkisinin en zayıf olduğu çeper; burada “Yırtık” açılma ihtimali yüksektir.
Mantık: Merkeze yaklaştıkça baskı artar. Sınırda ise dış müdahaleler (karşı alan, yoğun saldırı) daha etkilidir.
---
Ⅻ. Alanın Ruhsal Etkileri
Sahip Üzerinde:
Alan açıkken kullanıcı, Kanunuyla tam uyum hâlindedir.
Uzun süre açık kalırsa ruh enerjisi erir, çekirdek aşınır.
Yanlış Suret veya dengesiz Kanun, sahibine ruhsal “geri tepme” yapabilir (baş ağrısı, hafıza bulanıklığı, ruh yarası).
Rakip Üzerinde:
Kanun baskısına maruz kalan ruh, sahibinin “yasa”sını kabul etmeye zorlanır.
Dirençli rakiplerde bu etki yavaş işler, zayıf iradeli olanlarda aniden çöker.
---
ⅩⅢ. Alanın Zaman Algısına Etkisi
Ruh Alanı açıldığında zaman iki şekilde değişebilir:
1. Göreceli Zaman: Kullanıcı için hızlı, rakip için yavaş akabilir.
2. Mutlak Zaman Baskısı: Alanın içindeki her şey, Kanuna göre yavaşlar veya hızlanır.
Mantık: Zaman değişimi, alan sahibinin çekirdeğinden yayılan ritim ile sağlanır. Bu ritim bozulursa (ör. ani ritmik şoklar), zaman manipülasyonu durur.
---
ⅩⅣ. Alanın İçinde Madde Davranışı
Alan Kanunu, maddenin üç temel özelliğini etkileyebilir:
1. Yoğunluk: Taş su gibi akabilir veya hava katılaşabilir.
2. Sıcaklık: Ani ısınma/soğuma ile ortam değişir.
3. Hareket: Nesneler Kanun’a uygun şekilde yön değiştirir veya sabitlenir.
Mantık: Kanun’un maddelere hükmetmesi, Suret’in işlevsel kısmıdır. Elementsel Kanunlarda bu doğrudan görünür; kavramsal Kanunlarda daha ince hissedilir.
---
ⅩⅤ. Alanın İptal Yöntemleri
Bir Ruh Alanı şu yollarla iptal edilebilir:
1. Kanun Çökertme: Kanun’un mantıksal temelini kırmak (ör. “ışık yok olur” Kanununa sürekli ışık kaynağı yaratmak).
2. Yırtık Açma: Sınır katmanında sürekli darbeler ile boşluk oluşturmak.
3. Enerji Tüketme: Kullanıcıyı sürekli Suret üretmeye zorlayarak çekirdeğini yormak.
4. Karşı Alan: Daha tutarlı veya güçlü Kanun ile üstün gelmek.
Not: Karma Kanunlar olabilir ancak iki ilke çatışırsa kararlılık düşer.
---
ⅩⅦ. Eğitim ve İlerleme
Kanun Arıtma: Kanunu tek cümleye indirene kadar sadeleştir.
Hafıza Çivisi: Kanunu tetikleyecek üç net anı belirle (en yoğun duygularla).
Duyu Provası: Sureti beş duyuya işletecek şekilde prova et.
Mikro Alan: Sadece 3–8 m çapta yoğun baskı alanı kur; keskinlik kazan.
Yırtık Onarımı: Ritmik nefes + ruh mühürü ile çatlak kapat.
---
ⅩⅧ. Savaş Taktikleri
Merkez Savunması: Merkeze çek ve Kanunu en yoğun hâliyle uygula.
Sınır Tuzakları: Zayıf bölgelerde sahte açıklık bırak, rakip girince tuzağa çek.
Kanun Üst Üste Bindirme: Ana Kanun ile uyumlu küçük alt kurallar ekle (ör. ateş + düşük yerçekimi).
Alan Daraltma: Geniş alanı daraltarak keskin baskı uygulamak.
---
ⅩⅨ. Alan Hastalıkları ve Hatalar
Mühür Titremesi: El hareketi zayıf yapılmış; alanın kenarlarında parazit oluşur.
Aşırı Suret: Gereksiz görsel detay → enerji israfı.
Kendi Kendini Vurma: Kanun, sahibini de etkiliyorsa (ör. ağır yerçekimi), dengeleme önlemleri şarttır.
---
ⅩⅩ. Alanın Felsefi Boyutu
Ruh Alanı, sahibinin kim olduğunu dünyaya ilan eder. Bir bakıma bu, “Benim dünyamda kurallar böyle işler” demektir. Kanun, sahibinin özünü yansıtır; bu yüzden alanı anlamak, sahibini anlamaktır. Alanın gücü, sadece çekirdeğin kuvvetinden değil, sahibinin kendine inanma derecesinden gelir.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
