Bölüm 4217: Bayramlar ve Şenlikler! I


Aşkın Köken Katlar’ındaki savaş alanı, Noah’ın algısının ufkunda uzak, sessiz bir fırtınaydı, kendisinin başka bir versiyonu için bir sorundu.


Burada, Radyant Kıyı’nn Aakin, altın ışığında, farklı bir tür hasat yapılıyordu.


Artık Devasa Boyutlar’da olmayan ama yine de bir Katrilyon’dan fazla ağırlığı taşıyan bakışları, kendi düşüncelerinin düşünceli sessizliğinden, egemenlik Alan’ının canlı ve kaotik yaşamına kaymıştı. 


Dikkatini Leviathan’ın Eternum Kafesi’ne çevirmişti. 


Akvaryumun kristal duvarları içinde, yeni bir tutsak öfkeyle doluydu. Bu, Kleos’un Dokusu’nun yakaladığı Erken Dönem Deniz Yaşam Formu’ydu, ışığın unutulmuş bir efsane olduğu Katlar arasındaki derin, karanlık yerlerin Yaratığ’ı! 


Bu, bir tür Abisal Balık’tı, Vücud’u Evrimsel Vahşet’in bir şaheseriydi. Pullar’ı, üst üste binen cilalı Obsidiyen Plakalar gibiydi ve gözleri, öfkeli, çılgın bir ışıkla yanan uğursuz, kızıl fenerler gibiydi.


Devasa kafasını Kafesi’n Otorite’yle dolu duvarlarına tekrar tekrar vuruyordu, her darbe saf, öfkeli gücün sessiz bir patlaması gibiydi.


Noah, onun boşuna mücadelesini izledi, detaylarını incelerken, dudaklarında hafif, yırtıcı bir gülümseme belirdi.


>Kleos Seviye’si Abisal Istırap Balığ’ı.>


>Sınıflandırma: Erken Dönem Deniz Yaşam Formu.>


>Karmaşıklık: 100.000.000.000.000 (100 Trilyon).>


>Saflık: 100.000.000.000.000 (100 Trilyon).>


>Özellikleri:>


>- Kutsal Deniz’in Çocuğ’u: Radyant Kıyı’nın Erken Kutsal Sular’knda yüzmüş bir Varoluş olarak, eti benzeri görülmemiş bir Saflık’ta ve lekesiz potansiyelle doludur.>


>- Öfke’nin Vücut Bulmuş Hâli: Varoluş’u sürekli yanan bir öfke ateşidir. Bu, Kendi Hâkiler’ini veya savaş becerilerini güçlendirmek isteyenler için etini özellikle güçlü kılar.>


>- Bir Kral’a Layık Bir Yemek: Bu Yaratığ’ın Öz’ünü tüketmek, hayal edilemeyecek Boyutlar’da bir Hasat vaat eden muazzam bir girişimdir.>


Noah’ın gözleri soğuk, takdir dolu bir ışıkla parlamıştı. 


Sıkı çalışmıştı. İmkansızlıkla yüzleşmiş, Son’un eşiğinde dans etmiş ve daha güçlü çıkmıştı!


Şimdi, ödülün zamanı gelmişti. Sonlar’ın sanatını çoğu Varoluş’tan daha iyi anlayan bir Gerçek Kaynak olan Kıyamet Çanağı’nı ateşlemişti. 


Tek parmağını kaldırdı ve Dokun’du.


Kes.


HUUUM!


>Mutlak Kesme Dokuması’nı kullandınız.>


>Hedef için ’Bağlantı’ Kavram’ı geçici olarak Geçersiz Kılınmaktadır.>


Duvara çarpmış olan Balık donmuştu. 


Devasa vücudunda, Saf, Kavramsal bir karanlığın tek, Sonsuz Derece’de ince bir çizgisi belirmişti. 


Bu bir kesik değildi; Bir açıklamaydı.


Vücudunun parçalarının artık bir bütün olmadığını ilan ediyordu! Bir saniye sonra, Yaratık birkaç yüz mükemmel kesilmiş, hâlâ seğiren parçaya ayrıldı ve hayatı anında, temiz bir şekilde sona erdi.


WAA!


>Bir Kleos Seviyesi Yaşam Formu... İşlendi. Verimliliğ’in not edildi.>


>Gerekli Çaba minimumdu ama sonuç bir ödül. [Sonsuz Hasat İlkesi] memnun.>


Elini sallayınca, yüzlerce et parçası Akvaryumdan dışarı süzülerek, önünde asılı kalmıştı. 


Bakışları Kafes’e, şimdi bir köşede toplanmış, İlkel, Varoluşsal bir Dehşet’le titreyen düzinelerce Üstün Deniz Yaşam Form’una geri dönmüştü. 


Onlara şeytani, güven verici bir gülümseme attı, ama bu gülümseme onları hiç de rahatlatmadı.


Kleos Yaşam Formu’nun havada asılı duran parçalarına baktı, her biri onun Güc’ünün bir kanıtı, her biri daha da büyüyeceğinin bir vaadi idi.


Mücadeleye, çaresiz tırmanışa o kadar odaklanmıştı ki, temel bir şeyi neredeyse unutmuştu.


Bu kadar çok çalıştıktan sonra, Varoluş’un tadını çıkarmak gerekiyordu. Aksi takdirde, ne anlamı vardı ki? Eğer Radyoaktif gelirse, eğer Varoluş’un kendisi yok olacaksa, o sadece mücadeleyi bilerek, bu Son’a ulaşmayacaktı.


O ve sorumluluğunu üstlendiği Varoluşlar, mücadele ederken, öylece ölmeyeceklerdi. Mücadelede, biraz da olsa zevk almaları gerekiyordu!


Almak zorundaydılar.


Öyleyse...


Pişirme Pota’sı çekti.


Manifest, ördü.


Altın kumlardan, devasa bir Pişirme istasyonu ortaya çıktı, Obsidiyen ve Altın’dan yapılmış muhteşem, imkansız bir Yapı.


Tek bir katılaşmış “Keskinlik“ Kavram’ından oyulmuş bir kesme tahtası, alevleri ölmekte olan Çark’ın tam sıcaklığına veya yaz gününün yumuşak sıcaklığına ayarlanabilen bir dizi ızgara ve beklenti dolu bir Enerji’yle uğultu yapan geniş, altın bir leğen vardı.


Bir hareketle, yakındaki Deniz’den Kutsal Sular’ı çekti, parıldayan, gök mavisi bir nehir Kıyı’dan akıp, havuza döküldü ve anında yumuşak, hayat veren bir ısıyla kaynamaya başladı!


Pişirmeye başladı!


Kleos Balığ“ının parçaları, onun iradesiyle Kıyı’da dans ediyordu, bazıları ızgarada kızarıyor, diğerleri Kutsal Sular’da yavaşça haşlanıyordu.


Kıyı’ya yayılmaya başlayan aroma, saf, Göksel bir Güzellik’ti, Hayal Güc’ünün ötesinde bir ziyafet vaat eden bir kokuydu.


O, çalışırken, tereddütlü hareketlerle bir figür yaklaşmıştı. 


Sigrid’di. Yüzünde zor bir ifade vardı, gözlerinde tanıdık, acı verici bir duygu vardı: çaresizlik.


Noah, ona baktı ve anladı. Yeni keşfettiği Birkaç Trilyon’luk Karmaşık Güc’üyle bile, evi Katlar’da yaşanan felaket karşısında kendini küçük hissettiğini anlamıştı. 


Muazzam bir Güc’e sahip olmasına rağmen en önemli sorunu çözememenin getirdiği hayal kırıklığını biliyordu. Onun sormasına gerek yoktu.


Bazen Duygusal Zeka her şeyden daha önemliydi, ancak o kendini bir uzman olarak görmüyordu!


Bu yüzden, onun bir şey söylemesini beklemeden...


Sadece konuştu, sesi emredici ama nazikti, onun dile getirilmeyen acısını yatıştırıyordu.


“Az önce yok ettiğim tüm Ö’lü Varoluşlar’ı Yaşayan Düzen için Besin Maddeler’ine dönüştür.“


Gözler’i fal taşı gibi açılmıştı. Dönüp, Kıyı’nın uzak bir köşesinde onları gördü... Noah’ın bizzat yok ettiği 100 ila 900 Trilyon arasında değişen, buruşuk, parçalanmış Öl’ü Varoluşlar’ın Bedenler’i!


O, izlerken, Kıyı’nın Altın Kumlar’ı yükseldi, onları tamamen Yutan Aç, parıldayan bir dalga gibi.


HUUM!