Bölüm 4408: Palisades! I


Varoluş, daha temiz hissediliyordu, sanki temel bir kirlilik temizlenmiş ve atmosfer yeniden ferah ve nefes alınabilir hâle gelmişti.


Bir anlık rahatlama, birkaç saniye önce felaketin gölgesinin çöktüğü, Yaşayan Paradoks’un Direniş’i gülünç kılan bir Otorite’yle bastırdığı o alanı kapladı.


Bu baskıcı ağırlık, Varoluş’un ayrılmasıyla ortadan kalkmış ve Varoluş, kalıcı bir anıdan Öte’ye O’nun Varoluş’unun izini taşımıyordu.


Yine de Noah, her şeyi içine alırken, zaferle rahatlamayı karıştırmamak için sonuçları işlerken, gözleri ihtiyatlı ve Ânalitik odaklanma içinde kaldı.


Duruşu hazırdı, yaylanmış bir yay gibi, rahatlamanın gerçek mi yoksa daha büyük bir baskının öncüsü mü olduğunu belirlemek için bekliyordu.


Yanında, Riya’nın figürü nihayet bilinçli bir Çaba olmadan nefes alıyor gibi görünüyordu, omuzları karşılaşma boyunca onları sertleştiren gerginlikten kurtulmuştu.


Sesi, tam bir inanmazlıkla ortaya çıktı.


“Lanet olsun... O korkunç herif kimdi? BU Yaşayan Paradoks mu? Neden böyle saçma bir şey burada ortaya çıktı? Lanet olsun!“
Sözleri ve Filtrelenmemiş Dil’i, travmayı işlemek, kaba ifadelerle dehşeti dışarı atmak için kullandığı bir mekanizma gibi görünüyordu.


Küfürler, kalıcı şokla karışık bir rahatlama içeriyordu.


O anda Noah, az önce yaşanan her şeyi anlamaya çalışıyor, olayları anlaşılır bir sıraya koyuyordu.


BU Yaşayan Paradoks, üzerine çöken korkunç düzeyde bir baskı hissettiği Ânda, o kadar derin bir baskı ki, Noah’ın gelişmiş Algısı bile Kaynağ’ını belirleyemedi... Varoluş anında kararlılıkla harekete geçti.


Sanki tam olarak ne olduğunu biliyormuş gibiydi. 


Ve bu farkındalığın ardından aldığı ilk önlem, İki Yaşayan Schrodinger Beden’ini, Kavram’ı ve Quantum’u, öncelikli olarak güvenli bir yere çekip, uzaklaştırmak oldu.


Bu, Yaşayan Paradoks’un Schrodinger’in bedenleriyle yakından bağlantılı kaldığı, zorla geri çekilmeyle karşı karşıya kalırken bile onları korumaya değer bulduğu anlamına geliyordu.


Sadece kullanışlı araçlar değil, bir şekilde Dokuma Tezgâh’ının dışında Varoluş’unu sürdürmesi için gerekliydiler.


Noah’ın gözleri keskin bir şekilde parladı.


BU Yaşayan Paradoks’un bastırma başladığında nasıl davrandığına bakılırsa... Bu, Bedenler’inin en savunmasız olduğu an değil miydi?


Bu düşünce, korkunç bir potansiyelle filizlendi.


Varoluş’ bilinmeyen bir Güç tarafından bastırıldığında, Varoluş’un bu Dokumalar’ında tezahür eden iradesi aktif olarak kısıtlandığında... Bu, Noah’ın, aksi takdirde etkileyemeyeceği bir şeyin zayıflığını kullanabileceği tek gerçek fırsat değil miydi?


Çünkü Yaşayan Paradoks’un veda sözleri son derece netti: “İrtibat halinde olacağım.“


“Geri dönersem“ ya da “belki tekrar görüşürüz“ demedi.


Gelecekte kesinlikle karşılaşacağımızdan emin olduğunu söyledi!


Bu noktada Yaşayan Paradoks’un aktif olması ve aralıklı olarak bastırılması, evinin yanında, zorla uykudan uyandığında her an patlayabilecek bir nükleer cihaz bulundurmaya benziyordu.


Tehdit, mevcut koşullar ani bir patlamayı engellediği için ortadan kalkmamıştı.


Ama bu silah zorla uykuda tutulurken, bu fırsatı kullanırsam, onun araçlarını sistematik olarak yok edebilirim...


Schrodinger’in bedenlerini çökertip, tamamen yok ederse, BU Yaşayan Paradoks’un BU Tezgâh’ın dışında Varoluş’unu ortaya çıkarabileceği her türlü bağlantıyı ortadan kaldırırsa, az önce onları neredeyse işkenceye maruz bırakan korkunç gücü etkili bir şekilde etkisiz hâle getirebilirdi.


Varoluş hâlâ var olacaktı, kendi alanında hâlâ Ölçülemez bir Güc’e sahip olacaktı.


Ancak kontrol altında tutulacak ve Noah’ın gelişmekte olan Medeniyet’ini İradesi’ni dayatmak için Mesafeler’i Aşamayacak’tı.


Ve bunu, Tezgâh’ın kendisi patladığında hayatta kalmak için hazırlık yaparken, başarmak zorundaydı.


Bu, ağır bir sınavdı, imkansız zorluklar üst üste yığılmıştı, sanki hırsı meyve vermeden ezmek için tasarlanmış ağırlıklar gibiydi. 


Onlar, ona nefes aldırmayacak mıydı?


Ama... O yine de bunu sürdürecekti.


Önce önemli olanlar.


BOOM!


Noah’ın vücudu parlak bir ışıkla patladı... Primus Mana’nın Mavi-Altın rengi ya da Açlığ’ın Obsidiyen-Kızıl rengi değil, tamamen başka bir şeydi.


Tatmin ve tamamlanma hissiyle yayılan saf ve sıcak bir parıltı, olağanüstü Çabalar’ın ödülünü almak için harekete geçen Sürekli Hasat’ın açıkça anlaşılır imzası.


Görüşünün önünde törenin ihtişamıyla mesajlar belirdi.


>Tüm Mantıklı Olasılıklar’a rağmen, Güç, Karmaşıklık ve Saflık açısından seni tamamen gölgede bırakan bir Varoluş’la karşılaşmadan sağ kurtuldun.>


>Bu çile sırasında sakinliğini ve bilişsel Yetenekler’ini korumak için Harcadığ’ın Çaba, aynı derecede görkemli bir ödülü hak eden görkemli bir başarıdır.>


>Bu karşılaşmanın tümünün Hasad’ı, Varoluş’un içinde filizleniyor ve alınacağı şekil ve zaman konusunda talimat bekliyor.>


>SEÇENEKLER:>


>Anında Hasat: Birikmiş faydaları şimdi standart
oranla alın.>


>Gecikmeli hasat: Ödüllerin zamanla olgunlaşmasına izin verin ve verimi artırın.>


>Hedeflenen Hasat: Faydaları belirli bir gelişim alanına yönlendirin.>


>Yaşayan Paradoks’un doğrudan ilgisinden kurtulmak, sizin için eşi görülmemiş bir başarıdır. Ödüller bu büyüklüğü yansıtacaktır.>


...!

Noah, Varoluş’unun yoğun bir parlaklık, imkansızlık Yol’uyla biriken ve artık somut bir ilerlemeye dönüştürülmeye hazır olan Güç’le dolduğunu hissetti.


Bu saçma durumu, sadece hayatta kalmakla kalmayıp, potansiyel olarak güçlenmek için yeterli beceriyle yönettiği için toplanacak bir Hasat vardı.


Ve bu bekleyen ödülün yanı sıra, başka bir husus daha vardı... Karşılıklı karşılaşma boyunca Açlığı’nın yiyip, bitirdiği Medeniyet Paradoks’u Zincirler’i. 


Hepsi, O’nun Varoluş’u içinde izole edilmiş bir alanda tutuluyordu, Tüketilen Madde’nin sindirim için beklediği Sonsuz ve Sınırsız bir Mide gibi hissettiren bir Âlan’da.


Henüz onları işlememişti, bu Ânaliz’i kasıtlı olarak ertelemişti, çünkü çatışma sırasında bunu yapmak, tam da hayatta kalmak için tam odaklanmanın gerekli olduğu anda dikkatini bölecekti.


Ama şimdi bunlar, dikkate alınması gereken başka bir nimet, Yaşayan Paradoks’un medeniyet baskısını dayattığı mekanizmaları doğru bir şekilde Ânaliz ederse, başka bir Potansiyel İlerleme Kaynağ’ıydı.


Bunu daha sonra ele alabilirim. Şu anda, acil meseleler dikkat gerektiriyor...


Noah, şaşkın bir sessizlik içinde duran Leonore Rureaux’aya bakışlarını çevirdi... Yüzünde yıkım ifadesiyle duruyordu. “Görünüşe göre,“ dedi Noah, “Yaşayan Paradoks şu anda bilinmeyen bir mekanizma tarafından bastırılıyor. Bu da, bizimle aynı tarafta, Perde’nin arkasında, Anlaşılmaz bir Güc’e sahip bir Varoluş’un yaşadığı anlamına geliyor... Ve bu Varoluş geçici olarak zayıflamış durumda.“


Bir süre durakladı, sözlerinin etkisini bekledi.


“Böyle bir tehdidi ortadan kaldırmanın tek yolu, bilincinin tezahür ettiği bedenleri tamamen yok etmektir. Ve şuradaki Kadın...“ 


Leonore’yi işaret etti. 


“O Kadın, Schrödinger’in Bedenler’inin sevgilisi. Bu da, onların yerleri hakkında bilgiye sahip olduğu anlamına geliyor...“


O, bu değerlendirmeyi dile getirirken, yanındaki Riya keskin bir anlayışla başını salladı ve gözleri parladı. Tek bir adım attı...


Ve anında Leonore Rureaux’nun arkasında belirdi, hareketi o kadar Hızlı’ydı ki Önceki pozisyonunda bir görüntü bıraktı.


 “Atamız,“ dedi Riya, “sorgulama mı düşünüyorsunuz? Çünkü sorgulamayı kesinlikle halledebilirim. Eski Varoluşlar’ın bile sadakatlerini yeniden gözden geçirmelerine neden olacak Teknikler’im var.“


Gözleri aciliyet ve zar zor kontrol edilen bir güçle parladı! 


Noah’ın sesi uzaktan sakin bir şekilde duyuldu.


“Onu yakınında ve güvende tut. Ama önce onunla konuşalım ve Schrodinger’in diğer bedenlerinin nerede olabileceğini ve az önce burada olan bedenlerin nereye gitmiş olabileceğini bize söyleyip, söyleyemeyeceğini görelim. Zaman izin veriyorsa, zorlamadan işbirliği tercih edilmelidir.“ 


Bu ölçülü sözleri söyledikten sonra... Riya, bir emir almış gibi selam verdi.


“Evet, Atamız!“


Parlak Mavi-Altın Primus Mana, uzattığı elinden fışkırdı ve her iki eliyle kavradığı, yoğun bir Otorite’ye sahip uzun bir İp hâline geldi.


Yapı, Kadın direnmeyi düşünemeden bile, kül rengi Leonore Rureaux’yu sararak  ileriye fırladı.


Bu olurken, Noah Khor’un kederli figürüne döndü. Kadim gözleri, kendini suçlama duygusuyla doluydu. “İyi misin?“ diye sordu Noah, yargılamadan ya da suçlamadan.


Kadın, asırları görmüş olan o Kızıl Gözlerviyle ona baktı ve konuştuğunda, sesinde ciddi bir başarısızlığı kabul eden birinin ritmi vardı.


“Sayısız Döngü boyunca yaşamış bilge ve kadim bir Varoluş olarak, üzerime düşen görevi yerine getirmedim.“


“Öfkenin beni kör etmesine izin verdim, birikmiş disiplinin duygularımın önüne geçmesine izin verdim!“


WAA!


Yüzündeki ifade, kendine yönelttiği öfkeyle sertleşti. “Bunun için özür dilerim, Yabancı. Kontrolümü kaybetmem, orada bulunan herkesi tehlikeye attı.“ Bu sözler üzerine Noah, özür dilemeye gerek olmadığını belirten bir hareketle başını salladı.


“Hatalar, başkalarını yargılamak için çok fazla yaptığım şeylerdir,“ dedi sessizce. “Önemli olan öğrenmek ve uyum sağlamaktır. Eğer tamamen geri döndüysen, senin Özel Yetenekler’ine ihtiyaç duyduğum bir görevim var.“


Uzaydaki Bozulma’nın hâlâ kaçan Varoluş’un izini sürdüğü uzak Mesafe’yi işaret etti.


“O Yargıç’ı takip etmek ister misin? Nereye gittiğini, hangi operasyon merkezine rapor verdiğini görmek ister misin?“


Khor, uzun bir süre ona derinlemesine baktı. Eski Disiplin kendini yeniden ortaya koydu, geçici duygusal çalkantıları bir kenara iterek, pratik eylemi tercih etti!


Keskin bir şekilde bir kez başını salladı.


Ve ortadan kayboldu.


Noah’a gelince...


İncelemesi gereken nimetler, dağıtması gereken ödüller ve tüketilmiş Medeniyet Zincirler’ini Ânaliz etmesi gerekiyordu.


Varoluş, O’nun etrafında vızıldıyordu ve sert rüzgarlar gibi uğulduyordu. O ise bakışlarını içe çevirmiş, tam bir felaketin ardından ortaya çıkan Sayısız Olasılığ’ı hissediyordu!