BÖLÜM 1: Şantaj
 
 

Doğuda yüzen pamuk şeker bulutları ile mavi gökyüzü. Bebek perileri fısıldarken güneş batıyor, etrafındakileri aydınlatıyor. Bu yer...

Nimes Krallığının kontunun konağı. Burası, son zamanlarda yapılan ekmek ve yumuşak yanaklı bebekler gibidir.

Yeoju tarafından terk edilen kötü adamı nasıl terk edebilirim?

“Ciel, lütfen bunu da yapabilir misin!”

“Çamaşırlara bir göz atabilir misin?”

“Yemeklerin de hazır olduğunu düşünüyorum!”

Beni çağıran sesler bana ter döktürdü. Mücadele ettim ve bir zürafa gibi boyun eğdim.

Sadece bir hizmetçi olsam bile, herkes onayımı almak için yarışıyordu, bundan dolayı rahatlamak için zamanım kalmadı.

Kısacası, on bedenim olsa bile, dinlenmek için çok erken olurdu. Hayalim üst düzey bir hizmetçi olmak ve şu anda maaşım oldukça iyi. Büyük ustamız dünya çapında kötü bir insan olarak bilinse de, aslında çok cömerttir.

Adım her yerden çağrılıyordu ve düşünmek için daha fazla zamanım yoktu. Ben de dahil olmak üzere düzinelerce hizmetçi bu lüks koridorda yürüyordu. Bir ses duymadan önce fildişi perdeleri bağlamayı ve gülleri ayarlamayı başardık.

“Ciel, çay ne olacak?”

“Oh, bu doğru. Kafam nerede. Beyaz çay yaprakları bodrumdaydı, değil mi?” Lorraine'den çay hazırlamam gerekiyordu.

Akşam yemeğine hazırlanmak için acele ederken salonu kontrol ettim. Çok iyi bir şekilde kurutulmuş ve ters çevrilmiş yaprakları almak için bodruma iniyordum.

“Ah! Çayı önceden hızlı bir şekilde kaynatmalı ve tadına bakmalıyım.”

Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, kahyanın buradan çok uzak olmayan koridorda yürüdüğünü duydum. Yaşlı amcanın uzun bir bıyığı vardı ve gözleri bana bakıyordu.

“Ne kadar meşgul olursan olun, görünüşüne dikkat etmelisin!”

Çay toplama hareketimi durdurdum ve etrafa baktım. Uzun ve dar koridorda bir ayna vardı; yüzüm ona yansıdı. Baktım ve mavi saçlarımın tek bir saç çubuğuyla bağlandığını gördüm. Terle ıslanmış kahkülümü düzelttim ve buruşuk önlüğümün kırışıklıklarını fırçaladım. Aynadaki yüzüm normalden farklıydı. Azimle doluydu.

Bugünün maaşı arttı, bu yüzden diğer çalışanlar kendilerini meşgul ederken mutlu görünüyordu ama yüzüm karanlıktı.

“Tüm zamanların en Büyük Dükü neden bugün ölmek zorunda?”

Bir hizmetçi olarak, Dük'le nadiren karşılaşmıştım. Büyük Dük çok büyük değildi. Yakışıklıydı ve muazzam serveti, gücü ve onuru vardı.

Bunun üzerine, bu yıl 20 yaşında yetişkinliğe ulaştığı yıldı. 20 yaşında ölen Büyük Dük'ten daha şanslıydım. Büyük Dük'ün hizmetkarlarından biri olarak, onun ölümünü neden öngörebildiğimin tek bir sebebi vardı. Çünkü bu benim okuduğum bir kitap. Romanda bu sefil sonla karşılaşan kötü adam, Efendim Dük Perse idi.

İyi yaşamak istiyorsanız, kötü adamın ayaklarında olmanız gerektiği söylenir. Bu, okuduğum [Rastgele Kutu] romanından ve burada beş yıl yaşadıktan sonra bundan emindim.

‘Favori bir romanına girme olasılığın nedir?’

Aslen, benim adım Yeonsieun, bir yetimim.

Bir anaokulunda büyüdüm ama asla bir ev olduğunu hissetmedim. Dahası, yetişkinlikten önce çıkmak zorunda kaldım bu yüzden birkaç koruyucu aileden geçtim. Yaşına uymayan bir çocuk. Yetişkinlerden hep bunu duyardım. Zamanla üniversiteden mezun oldum ve 237: 1'lik rekabetçi bir oranla ünlü bir giyim şirketine mağaza müdürü olarak katıldım. Meslektaşlarım da susukundu. Fazla çalışmaktan öleceğim bile söylendi. Sonunda takım liderliğine terfi etmeden önce üç yıl inek gibi çalıştım. Üniversiteden beri yarı zamanlı bir işim yoktu. Hiç bir gün rahatlamadım: yarı zamanlı bir işim vardı, bir üniversite derecesi ve bir sertifika almak için çalışıyordum. Ayrıca çok fazla arkadaş edinmedim. Uçakta, iş gezisinde, kara bulutlar bana sadece işten oluşan hayatımı hatırlattı. O kadar sıkıldım ki, okuduğum [Rastgele Kutu] romanını bitirdim.

“İnsanlar böyle mi yaşamalı? Günümüz köleliği değil mi?”

Bu lüks bin *wonluk mağazada en iyi kredi puanına sahibim.

Ç/N: Güney Kore’nin para birimi.

O zamanlar, kaybedecek hiçbir şeyi olmayan, hiç eğlenmeyen, mücadele eden bir çalışandım.

“Her gün çalışmak, sonra eve gitmek, sonra çalışmak ve tekrar eve gitmek, bundan bıkmadın mı?”

Benden 3 yıl önce gelen patronlardan biri şöyle dedi, “Bu kadar sıkıcı yaşıyorsan senden geriye ne kaldı?”

Kelimeler beni kötü bir ruh haline soktu, ama yanlış değildi, bu yüzden iş gezisinden sonra bir adaya tatile gitmeyi düşünüyordum.

‘İş gezisinde aşırı çalışmaktan ölmek....’

Eve dönmeden bir gün önce sağ salim bir uçuştan dönüyordum.

- Ha. Oluyor........

Cümlemi bile tamamlayamadım. Kalbim şirketten aldığım otel odasının önünde durdu, hava soğuktu. Böyle bir şekilde öleceğimi kim bilebilirdi, sadece bütün gün çalışarak, tüm hayatım boyunca? Bilseydim, istediğim şeyleri yapmak için her şeyden vazgeçerdim.

 
***
 

“Ciel seni kahrolası orospu!”

Uyandığımda duyduğum buydu. Kötülük dolu bir ses.

“Böyle olacağını bilseydim, onu satardım!”

“Damon! Ona ne diyorsun!?”

Demir tırmalayan ses odaya yayıldı. Sesi duyduktan sonra gözlerimi dikkatle açtım. Öfkeli bir kadın orta yaşlı bir adamı caydırmaya çalışıyordu. Gözlerimi Ciel adında on iki yaşında bir kızın bedeninde açtım. Aniden, Ciel'in anıları kafamda su gibi akmaya başladı.

Sıradanlar olarak, doğal olarak güzel bir kale olmazdı ve gecekondularda bulunan küçük ev, her an çökecek gibi görünüyordu. Sarhoş bir baba edindim, Damon ve 'annem' beni doğurduktan sonra vefat etti. Damon'un yanında ürkek bir kadın vardı. İkisi evlenemedi çünkü parası yoktu, bu yüzden yasal olarak evli değildi, bu yüzden üvey anne olarak adlandırılamadı.

Romanda, Ciel'in üvey annesi onu ölüme zorladı ama sorunun üvey anne değil Damon olduğunu açıkça görebiliyordum. Üvey annesi kıyafetlerini kullanarak ve dikerek bez çantalar sattı; bu sayede, işe yaramaz ve tembel Damon'dan çok daha yararlı, o geçimimizden sorumluydu. Bir gün, çok aç olduğum için ağladığımda, ölebileceğimi hissettim, Damon bileğimi kabaca tuttu ve beni sokağa sürükledi.

Sonra herkesin önünde bağırdı:

-Eğer çok açsan, ağlamak yerine yalvar ve yemeğini al!

12 yaşında yapabileceğim başka bir şey yoktu ve ben de yalvardım. Bana acıyan bir fırıncının satılmamış ekmeğini geri getirdim ama yanağıma bir tokat ile karşılandım.

- Dilenci olduğumuzu mu düşünüyorsun?! Bir zamanlar bir baronun kahyasıydım! Baron diyorum!

Dikkatlice koruduğum ekmeği zorlukla aldım ve dikkatice pişmiş ekmek sert zemine atılmış oldu. Üvey annem o gün geri dönmedi çünkü Damon'dan korkuyordu ve her gün bena hakaret etti ve suçladı, işe yaramaz bir orospu olduğumu söyledi. Aynı zamanda sokaklarda yiyecek aradığım başka bir sefil gündü.

Pat!

Durmak için yavaşça geriye doğru hareket eden bir arabaya çarptım. Yüzüyormuşum gibi hissettim ve sonra yerde hareketsiz yatıyordum.

Aç vücudum ani şoka dayanamadı ve bayıldım. İki gün sonra gözlerimi açtım ve tanıdık tavana boş boş baktım. Benim evimdi. Dün ve bir gün önce gördüğüm aynı tavan, kesinlikle evimin tavanıydı, ama bir şeyi farklı hissettim.

‘ah....?’

Elimi tavana doğru kaldırdım. Uzun, düz bir el yerine küçük eğreltiotu benzeri bir eldi.

- O apal sadece yemek yemeyi biliyor. Süslü bir araba sana çarparsa, asilzadeyi soymaya çalışman gerekmez mi? Buna tazminat diyorsun! Tazminat diyorum!

-..........

Ciel'in bedenine girdikten bir yıl sonra Yeon Si-eun'un anılarını geri kazandım. O günkü kaza beni kurtardı. Yoksa o evden kaçamazdım.

 
-Bölüm Sonu-

 

~michie