Eski hayatımda, bir günde asla 4 saatten fazla uyumamıştım. Ve, o zaman bile, ben asla derin bir şekilde uyuyamazdım. Bunun sebebi her zaman suikaste uğrama tehlikesinin olmasıydı.

Bu yüzden, bu sefer şu üç kurala bağlı kalma kararı verdim; Erken uyu, geç kalk, ve öğlen uykusuna yat.

Tabiki, eğer günün ortasında uykulu hissedersem, daha da fazla uyuyacağım.

'Hayat karışık değildir. İyi şeyler iyidir. Bu kez, hadi ne pahasına olursa olsun mutlu olalım. Ama ilk önce, uyumama izin verin.'

Her neyse, ilk öğlen uykusu girişimim, mutluluğum için gerekli olan girişimim, en başından tuzla buz oldu.

Bunun sebebi kapının çarparak açılmasıydı.

"Rubia!"

keskin ses... Bu üvey anneydi.

Bu sefer destek alarak gelmişti; Çekici ve zarif görünümüyle genç yakışıklı bir adamdı. Işıltılı gümüş saçları ve gök mavisi gözleri...

Sert bir tonla konuşmaya başladı.

"Rubia, annenin idiası doğru mu?"

Yorgun kalkmıştım.

'Sabien.'

Bu genç adam, Roxanne Grand düklüğünün taht varisi, Sabien. O ayrıca, Rubia'nın üvey abisi. O ilk Grand düşeş'in çocuğu, Duke'ün Rubia'nın annesinden önceki evliliğinden.

Üvey annesinin onu buraya nasıl destek olarak getirdiğine bakılırsa, o da, Rubia'dan hoşlanmıyordu.

'Hayır, doğrusunu söylemek gerekirse, o sadece ilgilenmiyor. Örnek olarak, üvey annesi Rubia'yı milyonlarca suçla suçlasa bile, koşulları daha derinlemesine araştırmayı düşünmedi.'

Bazı şekillerde, o üvey annesinden çok daha kötüydü.

Ürkek Rubia'ya hakkındaki söylenenleri açıklamak için şans verilmezdi.

Sabien, Rubia'nın içinde olduğu durumları biraz bile araştırmış olsaydı, hayatının zorluğu yarı yarıya azalmış olurdu.

"Bana cevap ver, bizim annemize kaba davrandığın doğru mu?"

Soğuk ses tonu kar fırtınası gibiydi, donmuş keskin iğnelerle doluydu.

Elbette, ben sadece bunun biraz tatlı olduğunu hissettim.

"Evet, bu doğru."

Sabien'in gözleri alışık olunmadık bir şekilde değişti. Bunun sebebi, benim ses tonumun her zamankinin aksine sakin olmasıydı.

Onun tepkisini yok saydım ve konuşmaya devam ettim.

"Bu böyle olurdu eğer bir leydiyi, ölümden dönen kızına ilk sözlerinin gerçekten annesi gibi işe yaramaz olduğu olan birini, anne diye çağırabiliyor olsaydın."

"...!"

Aniden gelen darbeyle, üvey annenin yüzü soluklaştı. Üvey anne her zaman diğerlerinin önünde iyi kalpli davranırdı, Rubia bir istisnaydı.

Sabien kaşlarını derince çattı.

"Senin sözlerin fazla sertti. Üvey anne incitici görünen sözler söylemiş olsada, kötü niyetle söylenmemiş olmalılar."
(ÇN; herkes salak.)

"D-Doğru. Ben sadece senin hakkında endişeleniyordum."

Endişelenmek? Eğer o iki defa 'endişelenmiş' olsaydı, bir voodoo bebeğine çivi çakıyor olurdu.
(ÇN; kısacası lanetliyor olurdu diyor.)

Alay etmeye başladım, Sabien'e direk baktım ve konuştum.

"Lordum beni, bir büyük kardeş olarak sevgi dolu bir niyetle mi azarlıyor yoksa ev halkını terbiye etmeye mi çalışıyor?"

Bir an için, Sabien söyleyecek söz bulamadı.

"Ben..."

Bu küçük kardeşe olan sevginin dışındaydı; Onu azarlamak değil, son günlerde hasta olan kız kardeşiyle ilk konuşmasında, onun iyi olması için endişesini önce göstermeliydi.

Bu ev kurallarını düzene koymakla alakalı olduğunda da, üvey annenin olağan davranışları terbiyeden sayılmamalıydı.

'Ne kadar kafa karıştırıcı böyle'

Eski hayatımdan bir alışkanlık olarak etrafta çekiç (?) arıyordum, ama olmadığını anlayınca, kaşlarım çatıldı.
(ÇN; Farklı bir kaynakta burası çekiç değilde sigara olarak çevrilmişti fakat hangisini koyacağımdan emin olamadım.)

"Her şekilde senin davranışın hatalıydı, annemizden özür dile."

Sabien ve üvey anne cidden bu konuda el eleydi. Ne kadar tatlı bir gelişme.

Sabien'in sözleriyle çelişmeyi düşündüm ama son saniyede vazgeçtim.