"Bekleyin, Majesteleri. Sana söylemem gereken bir şey var. "

Sylvien’in ofisine giderken adımları durdu.

Karanlık koridorda bir fener taşıyan uşak ona yaklaştı.

"Bu ne?"

Josephine ile uğraşırken hiçbir farkı olmayan nazik bir dil.

Yeni bir şey değildi, bu yüzden uşak şaşırmamıştı.

Dük Sylvien Valentino her zaman böyleydi.

Kimliğine bakılmaksızın herkese kibar.

Ama bir şekilde Sylvien göründüğü kadar iyi değil.

Atmosfer bile bir zirvede duruyormuş ve herkesi küçümsüyormuş gibi kendini üstün hisseder.

"Gerçek şu ki……"

Uşak, bugün olanlarla ilgili tüm hikayeyi anlattı.

Canna ve Josephine arasındaki çatışma.

Ve aslında, Canna’nın baldırları patladı ve ateşi yükseldi.

Sylvien duyduğunda tek kaşını bile oynatmadan sordu.

"Yani?" (Çn: şrfsz oç)

"Ne yapmalıyım? Hafif bir yaralanma olmadığı için olduğu gibi bırakmak tehlikeli olacaktır."

Endişelenmesi gerekmeyen bir cevaptı.

"Bu malikanedeki işler Kontes Ellester tarafından yönetiliyor."

Ölmesine izin vermek için bir duyuruydu.

Konuşmanın sonu buydu. Sylvien uşağın yanından geçti.

Josephine’in tahmini doğruydu. Canna ne olursa olsun, kimsenin umurunda değil.

Sylvien Valentino, karısının ölüp ölmeyeceğiyle ilgilenmiyor.

* * *

"Vay canına, cidden.  Beni gerçekten öldürmeye çalışıyorlar."

Şafakta Canna güçlükle aklını başına topladı.

Ve belki de gerçekten öleceğine dair bir tedirginlik hissi vardı.

Durumu bu kadar kötü.

Tüm vücudu soğuk terle sırılsıklam oldu ve ateşle yanıyordu.

Hemen hemen hepsi,

"Aah!"

Ağrı.

Baldırlarında yanan ağrı, inlemelerin ağzını hiç düşünmeden terk etmesine neden oldu. Canna baldırlarına korkuyla baktı.

Onları gördüğü an boğulmuş gibi hissetti.

Bunu bekliyordu.

'Korkunç görünüyor.'

Tedavi edilmezse iltihap yayılır ve enfeksiyon kapar.

Hepsi bu mu?  Dezenfekte etmezse, enfekte olma olasılığı yüksektir. En kötüsü, sinirler tamamen hasar görür ve sakatlanır……

'Ölebilirim.'

Antibiyotik ve aşılarla dolu olan Dünya'dan farklıdır.

Bir iltihabı veya enfeksiyonu tek başına bırakırsa ölebilir.

'Ama beni yalnız mı bırakıyorlar?  İlaçsız, kimse benimle ilgilenmeden mi?'

Bu insanlar beni gerçekten öldürmek istiyor. Ya da belki sadece sakat kalmamı istiyorlar.

"Bu gerçekten kötü. Hangi dünya olursa olsun, insanlar insan hayatının karıncalardan farklı olmadığını düşünüyor."

Üzülerek güldü.

Üzgün ama beklentilerini karşılamayacak.

Bu kadarı kendi kendine tedavi etmek için yeterlidir.

"Ugh…… Uh, çok acıtıyor."

İstemese bile yataktan sürünerek çıktı. Sadece yatağa uzanmak istiyordu ama……

'Sadece uzanırsam yapılabilecek hiçbir şey yok.'

Bir süre odanın içinde dolaştıktan sonra yararlı bir şey buldu.

Temiz bir yastık çarşafı, mendil ve viski.

'Her şeyden önce yarayı dezenfekte edeceğim.'

Canna arkasını duvara yasladı ve şişe kapağını çıkardı. Çok acıtacağını biliyor. Zihnini hazırlamak için derin bir nefes aldı.

'……Bir dakika bekle. O nedir?'

Canna'nın gözleri pencereye odaklandı.

Büyük bir pencere.

Dışarıdaki kalın dallar o kadar yakın ki neredeyse odasının dışına değiyor.

Pencerenin hemen önünde bir ağaç var. Düşes için uygun bir oda değil.

Bu, Canna’nın odasının konağın dışından nerede olduğunu bilmek amacıyla yapıldı……

Şu anda önemli olan bu değil.

"O ağaç, belli ki o ağaç."

Pencereyi açtığı an emin oldu.

Ağaçtan gelen koku. Yapraklar ve görünüm……!

"Yeşil bir ağaç."

Köklerden gövdeye, dallara, kimsenin kullanmadığı bir demet şifalı yaprak. Aslında Kore'de şifalı bitki olarak kullanılıyor.

Özellikle yeşil ağaçların yaprakları morluklara karşı ve iltihabı gidermede etkilidir, bu da onları en iyi ilk yardım çare yapar.

Ama penceresinin önündeki ağaç……

"Bu topraklarda yeşil ağaçlar büyür mü……?"

Yeşil ağaç, Doğu'nun bir bitkisidir.

Ama bu ağaç bir Batı bahçesine dikildi mi?

'Josephine'in Doğu'dan bitki toplamada çok çalışkan olduğu söyleniyor.'

Joo Hwa'nın hafızasını hatırlayan Canna, başını pencerenin dışına koyar.

'Beklendiği gibi haklıydım.'

Yeşil ağacın sütunu Secaman mana taşları ile süslenmiştir.  Belki de kökler de mana taşlarıyla iç içe geçmiş durumda.

Arazinin ikliminin ağaca uygun olmaması ağacın bu topraklarda büyümesini imkansız kılar. Mana taşları olmasaydı ağaç çoktan ölmüş olacaktı.

Mana taşları bitkilerin ömrünü uzatır. Kötü bir kokusu var ama yine de bayanlar arasında çok popüler!

'Ve benim için de iyi.'

Canna biraz yaprak topladı.

Sonra oturdu ve viskiyi almadan önce duvara yaslandı.

Şimdi gerçekten yaraları dezenfekte edecek.

Yutkundu, sonra şişeyi buzağılarının üzerinde gezdirdi.

JJORURU - viski yaraların üzerine dökülür. Ve,

“……!”

Gözleri beyazı gördü ve yüksek sesle inledi.

O kadar acı vericiydi ki, yanıyormuş gibi hissettim.

'Dayan. Bayılma.'

Yeşil ağacın yapraklarını viski şişesiyle ezdi. Onları, bazı meyve sularının çıkarıldığı noktaya kadar ezdi. Sonra onları dikkatlice yaraların üzerine yerleştirdi.

"Phew."

Keskin bir koku vardı ama yastık çarşafını yırttı ve yaralarını sardı.

Bu işe yarayacaktır.

Yapabileceği her şeyi yaptı.

Sonra rahatlayarak içini çekti.

'Aferin. Onlara böyle davranmaya devam edersem yaralar çabucak iyileşecek.'

TUK, başını duvara yasladı ve gözlerini kapattı.

Gerçekten de fırtınalı bir gündü.

Dün geceye kadar, uykuya dalmadan hemen öncesine kadar Kore'de yaşıyordum. Ertesi gün işe gidecektim ve hafta sonu bir randevuya gidecektim.

'Anne.  Baba.  Seonhong. Totto.'

Ve havalı erkek arkadaşım.

O anda hasret kalbine çarptı.

Ağlamak üzereydi ama Canna dişlerini sıktı ve tuttu.

Asla ağlamayacak.

Çünkü bu doğru zaman değil. Zayıf olamayacağı bir zamandır.

-Joo Hwa. Kriz anında gözyaşları hiçbir şeyi çözmez. Sadece seni zayıflatacak.

Ağlama dürtüsünü, tıpkı annesinin ona öğrettiği gibi, bir büyü gibi bastırdı.

Ağlamayacak. Tüm bunların üstesinden gelecektir.

Ve bundan sonra ne yapması gerektiğini düşünecek. Böylece,

'Ne olursa olsun hayatta kalacağım.'

* * *

O zamandan beri on gün geçti.

Josephine Ellester cam serada çay içiyor.

Her yer Doğu'dan gelen bitkilerle dolu. Mana taşları ile bakımı yapılan sera, Josephine’in gururlarından biridir.

"Mary, Canna'ya ne oldu?"

Canna rol yapmayalı uzun zaman oldu ama ondan haber alınamadı.

Dahası, odaya köpek yemeği gibi itilen yemekler boş olarak iade edildi, bu yüzden henüz ölmemiş gibi görünüyordu.

"Hala hayatta olduğunu düşünüyorum....... ama eminim sınırına bugün veya yarın çok kötü bir durumda kaldığı için ulaşacaktır."

"Anlıyorum. Kimsenin onu tedavi etmeye gelmediğinden emin misin?"

"Evet. Köşkün tüm çalışanlarına kimsenin odasına girmemesi gerektiğini söyledim Hanımım."

"Evet görüyorum. Defol."

Mary ona veda etti ve cam seradan çıktı.

'O aptal orospu. Neden öfkem azalmıyor?'

Canna'nın baldırlarını döverkenki anısı hâlâ canlı.

Belki de hâlâ kızmasının nedeni budur.

'Onun ölümünü görmek için sabırsızlanıyorum.'

Hanımının değer verdiği hizmetçiye, ona karşı çıkmaya nasıl cüret eder!

"O Baş hizmetçi!"

Nefes nefese bir hizmetçi ona yaklaştı.

Mary, terbiyesizliğine kaşlarını çattı.

"Sana böyle koşmanı kim söyledi?  Hanım gördüyse…… ”

"Genç Bayan Canna!"

Hah, hah. Hâlâ nefessiz kalıyor.

Canna’nın adı anıldığında Mary’nin gözleri büyüdü.

"Sonunda öldü! Bu harika!"

Aniden, kabaran hizmetçinin yüzü maviye döndü.

"Bu ne?  Neyin var?"

Sonra hizmetçinin gözlerinin arkasında sabitlendiğini fark etti.

Hemen ardından biri boynunu arkadan çekmiş gibi hissetti.

İşte o zaman bir ses duydu.

"Seni hayal kırıklığına uğrattığım için üzgünüm."

KUNG!  Mary’nin kalbi düştü.

O ses ……

"Hayattayım."

Ayak sesleri. Arkasından gelen ayak sesleri giderek yaklaşıyor.

"Ama benim bu şekilde ölmemi istemiş olmalısın, değil mi?  Mary."

Mary’nin parmakları titredi.

Canna’nın yavaş tempolu yürüyüşü gayet iyiydi. Dahası, patlamalarının altında yüzünün rengi eskisinden daha iyi görünüyor!

"Demek buradaydın."

Canna’nın bakışları diğer hizmetçiye düştü.

"Kırbaç al."

Bölüm Sonu