Bölüğünün tüm güçleri ölmüştü, terk edilmiş bir şehrin sokaklarında tek başına saklanmak için gelmişti ve gece olunca kar yağmaya başladı.


Shinn terk edilmiş bir kütüphanedeydi, sırtını zırhında sayısız iz bulunan "Juggernaut"a yaslıyordu, bir yıl önce ilk kez askere alındığı zamana dayanan birlik, hafif bir uykuda şafağı beklerken.


On iki yaşındaki küçük bir beden için karlı bir gecenin soğuğu zar zor katlanılabilirdi. Kalın, ağır duvarlar zeminini koruduğu için kütüphane çökmedi. Kütüphanenin penceresiz arşivinde ince bir battaniye buldu ve üzerine örttü. Bir dakika öncesine kadar harabelerin etrafında dolaşan , güçlerinin tükenmesini ve kara gömülmelerini önlemek için geri çekilmeye başladı, böylece gün geldiğinde güvenli bir şekilde üsse geri dönebilecekti. Ancak nedense, Fido adını verdiği eski takımına ait "Çöpçü" ona her zaman çok bağlıydı ve onu her zaman önce buldu.


Aniden biri tarafından işaret edildi ve gözlerini açtı.


Ölümden kaçtığından beri ölülerin seslerini duyabiliyordu. Bununla birlikte, tipik ücretin aksine, herhangi bir ses duyamadı, bunun yerine kendisine çağrıldığını hissetti.


Uzun zaman önce kaybolmuş, bir daha asla duymayacağını düşündüğü bir çağrıydı.


Buna çekildi ve dışarı çıktı.


Siyah metal ve koyu gri taştan sokaklar çoğunlukla saf beyazla kaplandı ve ardında bir siluet bıraktı. Kar sessizdi, nefes nefeseydi, yüzüne yağmur yağıyordu, çırpınıyor ve birikiyordu, sokakları, molozları ve hatta siyah geceyi boyadı, sanki beyaz bir şeytan sessizce öfkeleniyordu. Güzel manzara ruhları beyazlatmış gibiydi.


Kar ve moloz sokaklarından geçerek şehrin merkez meydanına geldi.


Ve ortada bir kilise vardı, iki kulesinden biri devrilmişti ve karlı beyazın içinde, karanlıkta duran devasa bir iskelet gibi görünüyordu. Ondan önce geldi.


Yıkılmış bir "Juggernaut", düşmüş bir iskelet gibi yere çökmüştü.


Kanopi havaya uçmuştu, hiçbir yerde görünmüyordu ve geriye sadece hava nedeniyle deforme olmuş zırh vardı; başsız bir iskelet şövalyesinin kişisel izini zar zor görebiliyordu.


Yaklaşırken karı ezdi, kokpite baktı.


"…Abi."


Nasıl biliyordu? Kendisine sorulsa bile bildiğini söylemekten başka cevap veremezdi. Shinn sadece bunun bir gerçek olduğuna ikna olmuştu ve nedenini açıklamak için mazeretlere ya da nedenlere gerek yoktu.


Dar, siyah kokpit yavaş yavaş beyaza dolmuştu. Başını eğdi ve kardeşinin kafası gitmiş halde yatan solmuş kemiklerini buldu.