O girmeden önce beklentileri çok düşüktü.
Masalarının arkasındaki dört müfettiş öğrenci adaylarının dosyalarını gözden geçirerek birbirleriyle muhabbet ediyorlardı.
"Bütün yetenek seviyeleri geçen yıldan daha düşük. Dürüst olmam gerekirse çok hayal kırıklığına uğrattı. Böyle giderse İmparatorluktaki diğer akademiler bize yetişecek."
Kırmızı sakallı adam mırıldandı. Herman Chambers, yüksek seviye bir büyücü ve gözleriyle yetenekleri okuyan bir adamdı. Bu nedenle Haven Akademisinin gelecek yılı için mülakat görevlisi olarak atanmıştı.
Sadece adayların bedeninden akan manayı görerek onların yetenekli olup olmadığını az çok söyleyebilirdi.
Yoğunluklarından ve saflıklarından... Adayın seviyesini daha performans göstermeden anlayabilirdi.
"Sıradaki adayı alın."
Geçmiş yılla karşılaştırıldığında ciddi bir şekilde yeteneksizlerdi.
Ama.
"Bir çift küçük canavar bulduk, öyle değil mi?"
Birkaç istisna vardı.
Ve o istisnalar da standartın çok üstündeydi.
"Sanırım haklısın..."
Herman kollarını bağladı ve sandalyesinde geriye yaslandı. Göz ucuyla yanında oturan kadına bakıyordu.
Kadın resmi bir kıyafet kuşanmıştı ve mükemmele yakın bir aura saçıyordu. Büyüleyici varlığı etrafındakilerde derin bir etki bırakıyordu. Görünüşü ve kıyafetlerinin kusursuz uyumluluğu onun diğerlerinin arasında göze çarpmasını sağlıyordu. 
Delilah V. Rosemberg.
Oran olarak hiçbir kusuru ya da fazlalığı yoktu, kendi başına mükemmelliğin vücut bulmuş hali gibiydi.
Zarafet bütün hareketlerine, kelimelerine, yüz ifadelerine ve varlığını gösteren her şeye sinmişti.
Birçoğu için ulaşılmaz bir varlıktı.
18 yaşında acemiydi.
19 yaşında Sihirbaz Ustası.
21 yaşında Yüksek Büyücü.
24 yaşında Baş Büyücü.
Ve 27 yaşında İmparatorluğun Yedi Hükümdarından biriydi.
Birçokları onu İmparatorluğun geleceği, kaderinde ülkelerin boş kalan bir pozisyonunu doldurmak olan, aralarındaki en muhteşem sihirbaz olarak görürlerdi.
Zirve.
’Onun gibi biri nasıl burada çalışabilir?..’
Herman dahil olmak üzere birçok kişi bu soruyu sormuştu, ama ne zaman bu soruyu sorsalar sadece duygusuzca gülümserdi.
Çok duygusal bir kadın değildi ama duygularını gösterdiği zaman...
Karşısındaki kişi buz keserdi.
"Sıradaki aday bir Baronluktan geliyor."
Canlı ve kusursuz sesi odada yankılandı. Güçlü değildi ama aynı zamanda insana baskı yapıyordu.
"Julien Dacre Evenus."
Gözleri önündeki belgede oyalanırken ağzında sürüklercesine bir isim mırıldandı. 
"Yetenek. Elemental ve... Duygusal."
"Duygusal mı?"
Herman kaşlarını kaldırdı ve önündeki belgeyi aldı. ’Yeteneği gerçekten de duygusal alanda...’ Hayal kırıklığına uğradı. 
Duygu Sihirbazlarından nefret ettiği ya da onlara üstten baktığı için değildi. 
Ama. 
"Zor."
Uzun, dalgalı kahverengi saçlara sahip orta yaşlı bir kadın olan Cathrine Riley Graham, kollarını kavuşturup başını küçümseyici bir ifadeyle sallarken homurdanarak düşüncesini belirtti. 
"Duygu Sihri duyguları manipüle etmekle ilgilidir. Bu ender bir yetenek değil ama..."
Dudaklarını büzerek cümlesini yarım bıraktı. Başka bir sesin onun cümlesini tamamlamasına izin verdi. 
"Duygularını incelemeye kişi kendini çok kaptırırsa kolaylıkla kendini kaybedebilir."
"Doğru."
Duygu alanı tehlikeli bir bölgeydi. Duyguları incelemek... Onları anlamak. İnsan kendini onların akışına bırakmak zorundaydı. 
Çok fazla dalarsan... Sonunda kendini kaybedebilirdin.
"Nice yetenekli kişilerin ilerlemeye çalışırken akıllarını kaçırdıklarını gördüm. Bu talihsizlik. Gerçekten talihsizlik..."
"Pekala, en azından Elemental alanda yeteneği var. Lanet sihri mi? Fena bir alan değil."
Kötü elementler yoktu.
Sadece kötü insanlar vardı.
Önündeki kağıdı dikkatle incelerken odanın kapısı açıldı.
"Julien olmalısın."
Delilah konuştu, temiz ve canlı sesi odada yankılandı.
Adayın dış görünüşü herkesin ilgisini çekmişti.
’Yakışıklı ama... Hayal kırıklığı.’
Herman’ın Julien hakkındaki ilk izlenimi hayal kırıklığına uğratmasıydı.
’Mana akışı çarpık, ışığı yoğun ve görünüşe göre üzerinde kontrol sağlayamıyor.’
O gerçekten bir soylu muydu? Bunu düşünen tek kişi o değilmiş gibi Catherine mırıldandı,
"Bir tür fiyasko gibi. Soylu olduğu göz önüne alındığında hayal kırıklığına uğratıcı."
Herman’ın sağında oturan Herbert Newberman da onunla aynı fikirdeydi.
’Manası her yeri kaplıyor. İlk bakışta manasını düzgünce kullanmayı bilmediği anlaşılıyor. Ne büyük israf..."
Müfettişler için Julien boşuna gelmiş gibi görünüyordu. Onun performansı, unutmaları gereken bir performans olacaktı.
Fakat dikkat edilmesi gereken bir şey varsa, o da duruşuydu. 
Yürüyüşü, ifadesiz yüzü ve sakin adımları... 
Etrafına sınırsız bir kendine güven yayıyor gibiydi. 
Kendine aşırı güvenen bir aptal mı? 
’Şey, ne farkeder. Hadi şu işi halledelim. Daha kötülerini gördüm.’
Herman önlerinde duran genç adamı dürttü.
"Jason, git onu test et."
Jason ilk yılını okuyan bir öğrenciydi. Ya da artık ikinci yılı diyebilirdik. Öğrenciler arasında en yetenekli olmadığı kesindi ama yeni öğrenci adaylarını test etmek için yeterince iyiydi. 
"Peki, efendim."
Jason hareketlendi, ama daha bir adım atmıştı ki yüzü değişti. 
Tüm müfettişler de aynısını yaptı. 
"Ne yapıyor o?"
"Nabzını mı kontrol ediyor?"
Julien boş bir ifadeyle parmaklarını kolunun içine bastırarak önlerinde dikiliyordu. Farkında değil gibiydi. 
Yüzü ifadesizdi. 
Boş bir kağıt parçası gibiydi. 
"Bu çocuk ne yapıyor?.."
"Öğrenci? Öğrenci?"
Herman onu kendine getirene kadar birkaç defa seslendi. 
"Ah?"
"Öğrenci? Bir sıkıntı mı var? Bütün gün bekleyemeyiz."
Asabi bir şekilde Jason’ı gösterdi. 
"Bize kendini kanıtla."
Herman, Jason’ı henüz işaret etmişti ki birden Julien’de bir değişiklik oldu. Gözbebekleri genişledi. Yüzü soldu ve kolları titremeye başladı. 
Ani değişimi herkesi şaşırttı.
Julien’in gözleri titredi, umutsuz bir edayla hızla etrafı dolaştı. Aniden, önceden olduğu şeyden tamamen farklı bir şeye dönüşmüş gibiydi. 
Omuzları çökmüş ve soluk alış verişleri hızlanmıştı. 
"Haa... Haaaa... Haaa..."
Herkes nefesindeki ritmi fark edebiliyordu. 
Her nefes alışında daha çok hızlanıyordu. 
Belli bir duygunun somutlaşmış haline benziyordu. 
Hangi duygu?.. 
Ah. 
Birazdan herkes anlayacaktı. 
’Korku.’
Korkuyu cisimlendirmeye başladı. 
Herman soğuk bir dalganın bedenini titrettiğini hissetti. 
Sadece o değil, diğer müfettişler de aynısını hissediyordu. 
"Sen, nesin sen?!"
Julien, Jason’a doğru yürüdü. Jason belki başka bir durumda olsa geri adım atardı ama o anda hareket edemiyordu. Julien’in elleri kafatasının iki yanından bastırmaya başladı, neredeyse ezecekti. 
Ve... 
"Aahhhhh!!!"
Bir haykırış odayı sarstı. 
Delip geçti ve odadaki herkesin kulaklarında yankılandı.  
Aniden odadaki herkes hareketsiz kalmıştı. Sadece Herman değil, Herbert, Catherine ve Delilah da... 
Julien’in eyleminin etkisi bu kadar muazzamdı. 
Tek bir hareketiyle odadaki herkesi dondurmuştu. 
"Ah!.. Hayır! Ahhhh! Ölmek istemiyorum, hayır!!!"
Eziciydi. Orada duran biri Jason’ı ele geçiren korkuyu canlı bir şekilde hissedebilirdi. 
Dehşet. 
Herman tüylerinin diken diken olduğunu hissediyordu. 
"Ahhh!.."
Bam!
Jason yere yıkıldı. Kontrolsüzce titriyor, yerde kıvranırken başını kavrıyordu. Ağzından salyası akıyordu. 
"Y... Yardım!.."
Çığlıklarına rağmen müfettişlerden hiçbiri hareket etmedi. 
Bütün gözler, önlerinde dikilen gencin üstündeydi. 
Önlerinde gerçekleşen cisimleme, kimsenin seçmediği, zor bir yolda yürüyen birinin cisimlendirmesiydi. 
Herman, hatırlatırarak seslice mırıldandı. 
"Bir duyguyu anlamanın yolu onu deneyimlemekten geçer."
Böyle bir dehşetin sergilenmesi için deneyimlenmesi gerekiyordu. Odadaki herkes hünerli insanlardı ve bu kadarını biliyorlardı. 
Bütün kıtaları gezmiş ve birçok Duygu Sahiriyle karşılaşmışlardı. Bu yüzden böyle bir yolu seçen kişinin katlanması gereken acıyı biliyorlardı. 
Korkuyu deneyimlemek için peşinden amansızca koşmalıydı. 
Birçokları bu yolda başarısız oluyor, eğitimin ortasında ölüyor ya da sadece duyguları anlamakta yeteneksiz oluyordu. 
Yine de, 
"Böyle bir duyguyu sergilemek için nasıl dehşet verici bir eğitime katlandı?"
Julien birçok kişinin yapamadığını yapabilmişti. Mükemmellikten uzaktı ama bunu böyle bir yaşta yapabilmek... 
’Kendisine ne kadar acımasız davrandı?’
Herman’ın Julien hakkındaki izlenimi baştan aşağı değişmişti. 
’Sadece korkuyu mükemmel şekilde tasvir etmiyor, aynı zamanda dalışta da ustalaşmış gibi görünüyor.’
Bir çok Duygu Sahirinin peşine düştüğü bir durum. Bir kişinin dalış ve gerçekliği birbirinden ayırt edebildiği bir durum. 
Bu yüzden mi önceden nabzını kontrol etmişti? 
Dalıştan önceki kondisyonunu kontrol etmek için mi? 
’Canavar.’
Tam bir canavardı. 
"Eğer sormama müsaade edersen..."
Catherine odayı hakimiyetine almış sessizliği bozan ilk kişiydi. Julien’e odaklanmadan önce kısaca yerde kıvranan Jason’a göz gezdirdi. 
"Bunu yapabilmek için ne tür bir idman yaptın? Ve bu sadece korkuyla mı sınırlı?"
"..."
Sorusu Julien hareketsiz kaldığı için sessizlikle karşılandı. 
Biraz sonra başını eğdi ve salladı. 
"Ah."
’Konuşmak istemeyeceği kadar berbat mı?’
Müfettişler yüz ifadelerinin sertleştiğini hissettiler. 
Ve nihayet bütün bu süreç boyunca gözünü Julien’den ayırmadan sessiz kalan Delilah, konuşmak için ağzını açtı, 
"Sınavın sona erdi. Bütün adayları değerlendirdikten sonra sonuçlarını sana bildireceğiz."
Julien başını salladı ve odadan çıktı. Övülmeye değer hiçbir şey yapmamış gibiydi. 
Ayrıldığı zaman Herman ve diğerleri Delilah’ya baktılar. 
"Neden öylece gitmesine müsaade ettin? Hala-"
"Yere bir bakın."
"Ah."
O anda herkes sonunda farketti. 
"Ah!.. L-lütfen yardım edin... Ah..."
"Değerlendirmeye devam edecek durumda değil. Yerine geçmesi ve onu revire götürmesi için birini çağır. Şimdilik biraz mola vereceğiz."
"Ama!"
"Ne söylemek istediğini biliyorum."
Delilah diğer müfettişleri susturmak için elini kaldırdı. 
"Onun hakkında daha çok şey öğrenmek istiyorsunuz, değil mi?"
Herman ve diğerleri başımı salladığında Delilah, Julien’in çıktığı kapıya baktı. 
Bakışları binlerce kelime anlatıyordu. 
Herman söyleyebilirdi. 
Diğerleri gibi onun da merakı uyanmıştı. 
Şüphesiz odadaki herkesin bilmek istediğini o da bilmek istiyordu. 
Hiçbirinin sormaya cesaret edemediği şeyi. 
Ne kadar dalmıştı? 
***
Her şey benim için bulanıktı. 
Her şeyi ortaya döktüğüm andan, sonrasında yaşananlara kadar, zihnim sonsuz bir sis katmanıyla örtülmüş gibi hissetmiştim.
Doğru dürüst düşünemiyordum.
"Bunu yapabilmek için ne tür bir idman yaptın? Ve bu sadece korkuyla mı sınırlı?"
Odaklandığım tek şey buradan çıkmaktı.
İçimin derinliklerinde onu hissedebiliyordum. Hâlâ hepsini dışarı atmamıştım. Zihnimin içinden ayrılmıyordu ve yavaşça sürünüyordu.
’Çıkmalıyım...’
O an,
"Sınavın sona erdi. Bütün adayları değerlendirdikten sonra sonuçlarını sana bildireceğiz."
Şans ortaya çıktığı zaman beklemeden ayrıldım. Dışarıya çıkıyordu. Salondaki herkesin gözlerini benim üzerime diktiğini hissedebiliyordum ama yine dikkatimi onlarla dağıtamazdım.
’Güvenli bir yer bulmalıyım... Banyo ya da bir oda. Yapamam!..’
Bir an için adımlarım bocaladı. Midemden bir şeyin yükseldiğini hissettim. Geri yuttum ve kendimi ilerlemeye zorladım.
"Hareket et."
Önümdeki herkesi ittim ve ilerlemeye devam ettim.
"Hey!"
İtirazlarını umursamadım.
Bir banyo... Bir oda... Herhangi bir şey...
Yürümeye devam ettim. Nerede olduğum umrumda değildi. Ancak bir oda bulduğum zaman durdum. Etrafa göz gezdirip içeri girdim.
Küçük bir odaydı.
"Haa... Haa..."
Ve en önemlisi.
Boştu.
"Öğğh!"
Bütün gücümle içeride tuttuğum şeyler tek seferde çıktı. Gözlerim karardı ve yere eğildim.
Alnımdan terler dökülürken midem acıyla kasıldı.
"Ha-h..."
Kalp atışlarımı hissederken gömleğimi kavradım.
Hızlıydı.
Çok hızlıydı.
Kendimi sakinleştirmek için derin nefesler aldım.
Kalp atışlarımı sakinleştirmek için, ama...
Durmuyordu.
"Ah... Ah!"
Birkaç dakika önce beni saran korku tekrar peşime düşmüştü.
Titremeyi kesemiyordum.
Biri beni kontrol ediyor gibiydi.
"Ahh!"
Hissedebiliyordum.
Her şeyden daha netti.
Beni...
Tüketiyordu.