Lin Fei kendini havada uçarken hissetti. Sonunda yere çarpmadan önce vücudu hızla düşüyordu. Kulağa çok garip geldi ve arabanın freninin tiz sesi kulaklarında çaldı. Bu sırada vucudunun haraket etmediğini  fark etti; kalan bilinçaltı sadece onu çevreleyen kaotik gürültüyü kaydedebiliyordu.
 
Acele et, polisi ara. Bir kaza oldu."
 
***************
 
Sonsuz karanlıkta, Lin Fei bir ışığına tanık oldu. Aniden, bir kabus tarafından ürkmüş gibi geniş gözleri uyandı. Göğsü ayağa kalktı ve nefes-nefese kalmıştı.Sırtında soğuk ter vardı. Hala dehşet içerisindeydi.
 
"Burası neresi? Hastanemi?"
 
Lin Fei, yüksek hızda hareket eden bir araçla havaya fırladığını hatırladığında hızla kendini kontrol etti. Kendini gevşek, pijama giymiş büyük, yumuşak bir yatakta yatarken buldu. Vücudunda da yaralanma veya iz yoktu.
 
'Ne garip. Bir araba ile havaya atıldım, nasıl hiç yaralanmadım? Ayrıca yaralı olmasam bile hastanede olmalıyım. Burası hastane mi? '
 
Lin Fei sadece odayı incelemek için başını kaldırdı. Geniş bir oda, hatta bol süsle dolu yatak  . Pencerenin dışındaki geniş mavi gökyüzü ince kumaştan görülebiliyordu.
 
Ancak, Lin Fei yavaş yavaş bir şeyin yanlış olduğunu fark etti. Bu yerde ışık ya da klima yoktu. Elektrikli bir şey bulunamadı.
 
Sadece bir yazı masası, yüksek bir tabure ve yuvarlak bir tabure vardı. Masanın üstünde  bağlı bazı kitaplar ve üç bitmemiş mum yerleştirilmişdi.
 
Şaşırmış, Lin Fei odadaki devasa aynaya baktı. Aynada yabancı bir genç yüz belirdi; uzun burun, bir kağıt kadar soluk uzun bir yüz, uzun siyah saçlar ve bir çift nadir mavi göz.
 
Aynadaki yansıma artık Lin Fei'nin tanıdığı yüz değildi!
 
"Ben kimim?"
 
Lin Fei kendini yatağa doğru eğerken mırıldandı. Hemen, acı veren bir acı kafasını yaktı, aklını sular altında bırakan alışılmadık anılar eşliğinde.
 
“Merlin? Ben Wilson Merlin mi? ”
 
Lin Fei aceleyle bu beklenmedik anı parçalarını sıraya koydu. İçinden geçtiği bu dünya, birtakım krallıklar tarafından yönetilen Batı Orta Çağına benzer şekilde geriye dönük bir dünyaydı. Halen, Işık Krallığı'nın yönetimi altında, Blackwater adında orta büyüklükte bir şehirde bulunuyordu.
 
Merlin'in babası - Old Wilson, bir efendi. Bir baron olarak rütbesi asalet sosyal sınıfında en düşük olmasına rağmen, savaşlarda kan ve gözyaşı dökerek ünvanı kazandı. Gençken orduya katıldı ve yirmi yıl boyunca hizmet verdi. Ayrıca, Işık Krallığı'nın doğusundaki karabalık Karaman Krallığı'nı bastırmak için asker gönderdiğinde parlak başarılar elde etti.
 
Aktif askerlik görevinden taburcu edildikten sonra Old Wilson, kral tarafından Baron unvanına uygun büyüklükte bir toprak parçası ile birlikte verildi. Ancak, Old Wilson şehirde yaşamayı tercih etti, bu yüzden sadece vergi toplama zamanı geldiğinde şefi ziyaret etti.
 
Merlin, Eski Wilson'ın büyük anılarını geri kazandı, ancak annesinin hatıraları net değildi. Sadece annesinin Işık Krallığı'ndan sığınan bir doğulu olduğunu ve siyah saçlarını ondan miras aldığını belirsiz bir şekilde hatırladı.
 
Ancak annesi Merlin'i doğurduktan kısa bir süre sonra vefat etti. Bu nedenle, Merlin bile görünüşünü hatırlayamadı.
 
 
 
"Dong, dong, dong."
 
Tıpkı Merlin'in hala kendi anılarına daldığı gibi, kapının diğer tarafındaki vurma sesi, “İçeri gel!” Dediği gibi yatağına fırladı.
 
Yatak odasının kapısı nazikçe açıldı. Gri bir üniforma giymiş bir hizmetçi kız ileri yürüdü. "Genç Üstat Merlin, bu bugün için giysileriniz," dedi yumuşak bir sesle.
 
 Merlin'in zihnine bu hizmetçi kızı hatırlamaya çalışdı. Bu, Lucia adlı kişisel hizmetçisi idi.
 
"Tamam, onları burada bırak ve git buradan," diye yanıtladı Merlin.
 
Başını her zaman aşağıda tutan Lucia, sonunda genç efendisine baktı. Cildi hafif çillerle doluydu, ama bu onun güzel görünümünü etkilemiyordu.
 
"Genç Üstat Merlin, Genç Bayan Macy alt katta kahvaltı için bekliyor."
 
Merlin başını salladı. "Tamam, bir dakikaya ineceğim."
 
Lucia hafifçe eğildi, elbisesini kaldırdı ve sessizce odadan çıktı. Sonunda, Merlin yatağından kalktı ve Lucia'nın masaya bıraktığı kıyafetleri giyindi.
 
Rahat beyaz gömlek büyük olasılıkla pamuktan yapılmıştı. Bir makine tarafından dikildiğine dair hiçbir iz olmadığı için açıkça tamamen el yapımıydı. Siyah paltoyu giydikten sonra Merlin, aynadan ona bakan kişiyi inceledi. Gözlerindeki ifade ve geçmiş yaşamındaki hafif benzerlik dışında, her şey ona tamamen yabancıydı.
 
Merlin, yatak odasını alt kattaki salon için terk etti ve kız kardeşi Macy'nin, rahatsız edici bir yüzle de olsa, sandalyede oturduğunu fark etti. Belli ki uzun zamandır bekliyordu.
 
Çabuk ol Merlin. Yine kiliseye geç kalmak istemiyoruz. ”
 
Diye çağırdı Macy.
 
“Ah? Nereye gidiyoruz?"
 
Merlin sandalyeye otururken sordu. Kaşları, nereye gitmeleri gerektiği konusunda hiçbir fikri olmadığı için kafa karışıklığı içinde kaldı. Wilson Merlin'in anılarının çoğunu almasına rağmen, bunun büyük bir kısmını hala ortaya çıkarmamışdı.
 
Macy gözlerini genişletti ve kızdı ama masaya vurmaktan kaçındı. Sesini indirdi ve “Merlin, kes şunu. Babam vergileri toplamak için ayrılsa da, her gün kilisede Kılıç Ustası Pero'dan eğitim almanın zorunlu olduğunu açıkça belirtti. ”
 
Merlin sessizce dinledi. Macy'nin söylediği bu cümle çok fazla bilgi vermişti. Yaşlı Wilson toprakları için ayrıldı ve bir süre geri dönmeyecekti. Bu, en azından şimdilik, hafızasını tamamen geri kazanmadan önce Old Wilson tarafından maruz kalmaktan kurtulacağı anlamına geliyordu.
 
"Çok iyi."
 
Merlin çok fazla coşku duymadan cevap verdi. Daha sonra çatalı eline aldı ve kahvaltısına başladı.
 
Ekmek, süt ve lezzetli tadı bazı gerçekten kalın buğday yulaf çorbası oldu. Merlinin iştahını açmışdı ve hemen üç küçük kase yutmuştu.
 
Merlin yemeğini çabucak bitirdi ve ağzının köşelerini temizledi. Sonra Macy'yi incelemeye başladı.
 
Macy, Merlin adını tam olarak hatırlayamayan Yaşlı Wilsonun kızıydı.
 
Macy Merlinin gözlerini inceliyordu. Macy çağırdı. “Hadi gidelim, zamanımız azalıyor. Kılıç Ustası Pero oldukça katı bir adam. ”
 
Bu nedenle, Merlin ve Macy onları uzun zamandır bekleyen arabaya acele ettiler  ve sonunda kiliseye gittiler.