Bu kitap, her zaman burada, rafların arasında gizlenmişti. Varlığını yalnızca seçilmiş bir göz fark edebilirdi. Tozla kaplanmamış, sayfaları yıpranmamış; sanki hiç okunmamış gibi duruyordu. Ama bu, dünyanın bilmediği ve tanımadığı her şeyin yazılı olduğu bir kitaptı: Tek Hikaye.

Her şey onunla başlıyordu. Evrenleri birbirine bağlayan, masalları ve gerçekleri birleştiren bir eserdi. Onu okuyan kişi, sadece bir okur olmaktan çok daha fazlasına dönüşüyordu; kaderi yazılı bir hikayenin parçası, belki de geleceğin yazarlarından biri oluyordu. Bir kez bu kitap eline geçtiğinde, asla geri dönüşü olmayan bir yola adım atmış oluyordu.

Ama asıl soru şu: Tek Hikaye’yi okumak bir lütuf muydu, yoksa bir lanet mi?

Şaşırtıcı olan, bu kitabın dünyada tek olmasıydı. Belki de hiç var olmamış gibi, hakkında hiçbir yerde bilgi yoktu. Tek Hikaye, Kang Tae-seok’un bir gün mağradaki bir portal tarafından içine çekilmesiyle başlayan, sihir ve büyülerin olduğu farklı gerçekliklere açılan kapının ardındaki sayısız geri dönüşünü anlatıyordu.

Ben Maeng Gun-Woo. 29 yaşındayım ve Seul’deki XX Hastanesi’nde hemşire olarak çalışıyorum. İnsanlara yardım etmeyi seviyorum. Onlara umut olmak, işimin en anlamlı yanlarından biri. Yoğun çalışma saatlerim nedeniyle kendime fazla zaman ayıramasam da, fırsat bulduğum her anı kitaplara ayırıyorum. Kitaplar, gerçek dünyanın stresinden uzaklaşmamı sağlayan en iyi sığınak.

Annemle yaşıyorum; o bir ressam. Hayatını sanatıyla kazanan nadir yetenekli insanlardan biri. Maddi durumumuz oldukça iyi. Babamı küçük yaşta kaybettiğim için, annemle aramızda çok güçlü bir bağ var. O, her zaman benim yanımda olmuş ve beni her konuda desteklemiştir.

Resim yapmayı ben de seviyorum, ama annem kadar başarılı değilim. Yine de bazen çizim yapmak beni rahatlatıyor. Annem, her zaman denemem için cesaret verir; ne kadar mükemmel olmasa da.

Bir gün, günlük stresten uzaklaşmak için kütüphaneye gittim. Kitap raflarının arasında gezinirken, hiç dikkat çekmeyen ama bir o kadar da gizemli bir kitap gözüme çarptı. "Tek Hikaye" adını taşıyordu. Tozlanmamış, yıpranmamış ama eski bir görünümü vardı. İlginç olan, kitabın sanki orada kimse tarafından fark edilmeden yıllarca duruyor olmasıydı.

Kitabı elime alıp okumaya başladım. İlk başta basit bir hikaye gibiydi; ancak ilerledikçe bu kitabın çok daha fazlasını içerdiğini fark ettim. Okudukça sayfalar bitmiyordu. Sanki her gün kitaba yeni bir bölüm ekleniyor gibiydi. Ne kadar okursam okuyayım, sonuna ulaşamıyordum.

Beş yıl boyunca bu kitabı okudum. Günlerce, gecelerce… Ama sayfalar hep artıyordu. Kitabın sadece bana özel olmadığını, başkalarını da etkileyebilecek bir güce sahip olduğunu düşündüm. Ancak bu kitabın gizemli olduğunu bilsem de, içinde saklı olan gerçekleri ya da beni nereye götüreceğini henüz bilmiyordum…

Kitabı okurken, hem beğendiğim hem de beğenmediğim noktalarla karşılaştım. Bazı bölümler beni gerçekten etkiledi; karakterlerin derinliği ve hikayenin kurgusu beni içine çekti. Ama bazı kısımlar, daha farklı bir yaklaşım gerektiriyordu. İçten içe, "Eğer ben yazsaydım, şöyle yapardım" diye düşündüm. Belki karakterlerin gelişimine daha fazla odaklanırdım ya da olayları farklı bir bakış açısıyla sunardım. Ancak bu kitabı okumaktan vazgeçmedim; çünkü sunduğu dünyayı keşfetmek beni derinden etkiledi. Kitapla adeta sohbet eder gibi oldum; aklımdan geçenleri sorguladım ve hayal gücümde yeni senaryolar oluşturarak hikayeye alternatif yönler eklemeye çalıştım.

Bir gün, sonunda bu kitabı bitirdim. Tam beş yıl boyunca beni içine çeken bu yolculuğun sonuna gelmek, büyük bir tatminin yanı sıra derin bir hüzün hissettirdi. Kitabın son sayfasını çevirdiğimde kalbimde bir boşluk oluştu. Kendi dünyama geri dönmek zorundaydım, ama artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyordum. "Tek Hikaye," bana yalnızca bir hikaye sunmamış, aynı zamanda içsel yolculuğuma dair önemli dersler de vermişti. Bu kitabın bana rehber olacağını tahmin etmezdim; ancak içindeki derin anlamlar ve karakterlerin yaşadığı deneyimler, benim için yeni bir perspektif açtı. Artık sayfalarındaki karakterlerle kurduğum bağ beni düşündürüyordu; onları bırakmak zorundaydım ama aklımda ve kalbimde kalacaklardı. Bu kitabın sadece bir okuru değil, onun bir parçası olduğumu hissediyordum.

Kitabı kapatmamla, dünyanın kaderinin değişeceğini bilemezdim. O an, sayfaların arasında kaybolmuş olan tüm duyguların ve bilgilerin beni nasıl etkileyeceğini fark edemedim. "Tek Hikaye," yalnızca bir kitap değil, aynı zamanda bilinmeyen bir geleceğe açılan bir kapıydı; içinden geçtiğimde beni farklı bir boyuta sürükleyecek bir kapı. O sayfaları kapattığımda içimde bir şeylerin değişmeye başladığını hissetmeye başlamıştım. Her ne kadar hikaye sona ermiş gibi görünse de, gerçek maceranın daha yeni başlayacağını bilmiyordum. O kitabın bana sunduğu öğretiler ve karakterlerin mücadeleleri, gerçek yaşamımda karşıma çıkacak yeni zorluklar ve fırsatlarla doluydu. Artık tek bir okur değil, bu hikayenin bir parçası olduğumu anlamıştım; her sayfa, her kelime beni bekleyen gelecekle bağlantılıydı.

Dünyadaki olaylar değişmişti; herkesin önünde holografik görüntüler belirmeye başlamış, insanlar güçler kazanarak olağanüstü yetenekler sergilemeye başlamıştı. Ancak bu olağanüstü manzara bana tanıdık geliyordu. Her şey, sanki daha önce gördüğüm, okuduğum bir hikayenin parçası gibiydi. Bu tanıdıklık, içimde bir huzursuzluğa yol açtı.

Sonra, aniden farkına vardım; her detay, sanki bir yerlerde okumuşum gibi zihnimde yankılanıyordu. Hızla kitapta okuduğum olayları hatırlamaya başladım. Evet, yaşamakta olduğum bu yeni gerçeklik benim için bir döngünün başlangıcını temsil ediyordu. Hikayenin içinde kaybolmuş olan ben, şimdi onun bir parçası olmuş, kendi kaderimle yüzleşmek üzere yola çıkmıştım. Evet, burası "Tek
 Hikaye"ydi.


Devam edecek…