Perşembe günü okul bittikten sonraydı. Ara sınavlardan bir gün öncesi.

Chiyabashira-sensei rehberlik dersini bitirip sınıftan çıktıktan hemen sonra, Kushida harekete geçti.

Markette geçen gün kopyasını aldığım eski ara sınav sorularının, çıktılarını alıp öğretmen masasının olduğu kürsüye çıktı.

“Pardon arkadaşlar, herkes dağılmadan önce beni kısa bir süre dinleyebilir misiniz?”

Sudou da durup dinleyenler arasındaydı. Bu işi ancak Kushida başarabilirdi, başka kimse yapamazdı gerçekten de.

“Yarınki sınav için herkesin çok çalıştığını umuyorum.  Elimde bu gece son çalışma yapabilmeniz için bir şeyler var.  Hemen size dağıtacağım.’’

İlk sıradan başlayarak soruları ve cevap anahtarlarını herkese dağıttı.

“Sınav… soruları mı? Sen mi hazırladın, Kushida-san?”

Horikita da şaşırmıştı.

“Aslında bu sorular eski sınav soruları. Dün akşam 3.sınıf bir senpai’den aldım.”

“Eski sınav soruları mı? Eh, eh? Gerçek sorular mı yani?”

“Evet. 2 yıl önceki sorular. Bu problemlerle nerdeyse aynı sorular, ara sınavlarda da çıkmış. Eğer çalışırsanız, çok iyi sonuçlar alırız diye düşünüyorum.”

“Vaay! Gerçekten mi? Kushida-chan, teşekkürler!”

Ike kâğıtları sevinerek kucakladı. Diğer öğrenciler de kendilerini tutmadılar, sevinçlerini belli ettiler.

“Bu ne ya, bizde bu sorular varken, şimdiye kadarki çalışmamız boşa gitmiş olmadı mı şimdi?”

Yamauchi hem gülüyor hem de şikâyet ediyordu. Tahminlerim doğru çıktı.

“Sudou-kun, çalışırken elinden geleni yap.”

“Evet. Teşekkürler.”

Sudou da soruları sevinerek aldı.

“Ama bunu diğer sınıflara söylemek yok! Hepimiz çok çabalayıp başarılı olalım!”

Ike kararlı bir şekilde bağırdı. Haklıydı kabul etmek lazım. Diğer sınıflara yardım etmemize gerek yok.  Herkes yurduna umutlu olarak döndü.

“Kushida-san. İyi iş.”

Horikita,  Kushida’ya yaklaşıp onu alışık olmadık bir şekilde övdü.

“Ehehe, öyle mi?”

“Eski sınav sorularını kullanmak aklıma hiç gelmedi. Eski sınav sorul arının hala geçerli olduğundan emin olmana da ayrıca minnettarım.”

Anlaşılan hiç arkadaşı olmayan Horikita’nın aklına bu fikir gelmemiş.

“Hiç önemli değil. Zaten arkadaşlarım için yapıyorum bunu.”

“Bir de, bugün okuldan sonra haber vermen de çok mantıklı bir karar. Eğer daha önce haberleri olsaydı, herkes motivasyonunu kaybederdi.”

“Sorular elime gerçekten çok geç geldi. Eğer sorular yarınki sınavla aynı olursa… herkes iyi not alır.”

“Evet. Son iki haftalık çalışmamız da boşa gitmemiş olur.”

Düşük not alan öğrenciler için çok uzun sürmüştür bu iki hafta. Ama en azından ders çalışma alışkanlığı edinmişlerdir.

“Zor olduğu kadar eğlenceliydi de.”

“Şu üçlünün ders çalışırken az da olsa eğlendiklerini sanmıyorum ama.”

Eh, yapabileceğimiz her şeyi yaptık. , Diğer üçlünün ne kadar çok ders çalışmak için çaba harcadıklarına bağlı her şey artık.

“Sınavda mahvolmam umarım.”

Bu konuda yapabileceğimiz pek bir şey yok. Ders çalışırken ne kadar çok çaba harcadıysak da her şey sınava bağlı. Bu durumda tek yardımcımız eski sınav sorularını çözerek pratik yapmak.

“Peki, ben de yurda gidiyorum.”

Horikita, kitaplarını ve notlarını çantasına koyan Kushida’ya gözlerinin ucuyla bakıyordu.

“Kushida-san.”

“Hmm?”

“Şimdiye kadar yaptığın her şey için teşekkürler. Eper sen olmasaydın, çalışma grubu başarılı olamazdı. ”

“Bu konu için endişelenmene gerek yok~ Ben de herkesle beraber en yüksek sınıfı hedeflemek istiyorum. Bu yüzden kabul ettim yardım etmeyi. Her zaman da yardım ederim.”

Gülümseyerek, Kushida ayağa kalkıp çantasını eline aldı.

“Bekle. Bir şeyden emin olmak istiyorum.”

“Emin olmak derken?”

“Benimle iş birliği yapmaya devam etmek istediğini söylediğine göre, bir şeyden emin olmam gerek.”

Horikita, gülümsemeye devam eden Kushida’ya dik dik bakıp sordu.

“Benden nefret ediyorsun, değil mi?”

“Hey, hey…”

Ne soracak diye merak ediyordum ki, beklenmeyen bir soru geldi.

“Neden böyle düşünüyorsun?”

“Cevap vermiyorsun, çünkü doğru… haksız mıyım?”

“…Ahaha, beni yakaladın.”

Yavaşça sırt çantasını takıp elini indirdi. Sonra da gülerek Horikita’ya cevap verdi.

“Evet. Senden nefret ediyorum.”

Direkt cevap verdi, saklamaya bile çalışmadan.

“Sana nedenini söylemeli miyim?”

“…Hayır, gerek yok. Gerçeği bilmek yeterli. Bundan sonra seninle tereddüt etmeden konuşabilirim, bu bana yeter.”

Nefret edildiği tereddütsüz dile getirilmesine rağmen,  Horikita çok sakince Kushida’ya cevap verdi.