O gece bazı alışveriş sitelerine göz atarken telefonum bir çağrı aldı.

Telefon prize takılı şarj oluyordu, ve ekranın açıldığını gördüm.

Arayan olarak Kushida Kikyo gözüküyordu.

O olduğundan emin olmak için ekrana ikinci kez baktım. Çağrı bittiğinde geri arayacak kadar cesur olamazdım, bu yüzden sandalyemden kaydım ve telefonu kapıp yatağa atladım.

“ Üzgünüm, vaktin geç olduğunu biliyorum, hala uyanık mıydın?”

“ Ha? Ah, tam yatmak üzereydim. Ne istiyorsun?”

“ Sakura’nın kamerası kırıldı, değil mi? Onun kaçmasının sebebi benim onunla konuşmamdı bu yüzden böyle olması biraz da benim suçum, bu yüzden bunun sorumluluğunu üstlenmek istedim…”

“ Senin sorumluluk almanın gerçekten gerekli olduğunu düşünmüyorum. Sadece gidip tamir ettirebilir değil mi? Eğer o kadar önemliyse, neden kendi gidip tamir ettirmedi?”

Yine de, bunlar duyulduğu kadar kolay değil. Sakura insanlarla konuşmakta pek iyi değil, ve görünüşe göre tamir mağazasına tek başına gitmeyecek. Bir restorana yalnız gitmek için tereddütlü olmaya benzetilebilir.

Birden söyleyince imkansız gibi duruyor, ama dünyada çeşitli kişilik ve özellikleri olan insanlar var.

Yine de birinin diğer insanlarla etkileşimde bulunamaması şaşırtıcı.

“ Kushida, ona yardım etmeyi teklif ettin mi?”

Sakura ile iletişim kurabilmek için aktif olarak çabalamalısın.

“ Evet, biraz tereddütlü görünüyordu, ama umuyorum yarından sonraki gün yapabiliriz. O kameranın Sakura için çok önemli olabileceğini düşünüyorum.”

Ve bununla birlikte, Kushida Sakura’nın ona açılabilmesi için güzel bir adım attı.

“ Ama neden benimle birlikte? Siz ikiniz halledemez misiniz?”

“ Eğer sadece tamir için olsaydı evet. Yapılması gereken önemli başka bir şey daha var. Benimle işbirliği yapmanı istiyorum.”

“ Sudo’nun olayı hakkında bir şeyler biliyor mu, biliyor musun?”

“ Horikita öyle düşünüyor ve Sakura’yla tanıştıktan sonra bende onun bir şeyler bildiğini hissediyorum. İnkar etmesinin bir nedeni olmalı.”

Eğer bu doğruysa, Horikita’yı yanına alması en iyisi olur, ancak tatil gününde Kushida’nın Horikita ile beraber olmasını rüyamda bile göremem.

Eleme işlemi sırasında, en az zararlı seçenek olarak seçildim.

Eğer Ike Yamauchi’yi yanına alsaydı, Ike sadece Kushida’yı görecekti.

Bu uygun, bir elektronik mağazasını ziyaret etmek istedim.

Doğruldum ve yatağın yanındaki duvara yaslandım.

Nedense yatarken gitmeyi kabul etmenin kabalık olacağını hissettim.

“ Tamam anlıyorum. Haydi yapalım şunu.”

Sadece normal bir şekilde cevap vermeye hazır olmama rağmen, sesim bana ihanet etti ve biraz çatladı.

Neyse ki, Kushida için aşırı garip görünmüyordu ve fark etmedi.

Sonra bir süre Kushida ile sohbet ettik.

Düzenli bir sohbet emek pek stresli değil.

Bu onun kişisel alanınıza girdiğinde bile rahatsız hissettirmediğinin bir kanıtı.

Zihnimde arkadaşmışız gibi hissettim, kesin olarak fark ettim.

“ Bununla beraber, Koenji-kun ve Sudo dövüşmek üzereyken korkmuştum.

“ Ah, olay belki de yumruk dövüşü olmanın eşiğindeydi.”

Koenji kendini kontrol ediyordu, ancak eğer Sudou ona vursaydı dövüşürdü.

Bu bir felaket olabilirdi.

“ Ben hareket edemedim… Hirata-kun harika, değil mi? Ona saygı duyuyorum.”

“ Evet.”

Hirata’nın aldığı övgüyü biraz kıskandım ama sonra pişman oldum.

Eğer o anda ortaya atılacak kadar cesaret ve yüreğiniz varsa, size saygı uyulması doğaldır.

“ D sınıfın bu şekilde düzenli olması sen ve Hirata sayesinde. Hem erkekler hem de kızlar birbirleri hakkında olumlu düşünüyorlar.”

Bazen kızlar yalnızca kızlar tarafından anlaşılabilir.

“ Ben sadece normalde ne yapıyorsam onu yapıyorum. Özel olarak hiçbir şey yapmadım.”

“ Eminim Hirata da böyle söylerdi.”

Özel olduklarını düşünmeyen birçok özel insan var.

“ Özelden bahsetmişken, Horikita-san’dan daha özelim, değil mi? Çalışabiliyor ve sosyalleşebiliyorum, sınıf tarafından kabul edildim.”

Bu özel değil, biz özel sınıf insanlardanız.

Sessiz kalmalıyım, eğer konuşursam onu rencide edebileceğimden korkuyorum.

“ Sosyal olamadığın için, D sınıfı kusurluları arasına girdin, değil mi?“

“ Ama genellikle benimle konuşuyorsun, değil mi?”

“ Bu normal değil mi…?”

Horikita’nın bana olan korkunç davranışlarını baz alırsak, pek değil.

Ike’nin ıstırabını ve titreyişini hatırlıyorum.

“ Horikita ile benim aramda hala bir duvar hissettiğimi söyleyeceğim, ilişkimizin durumu bu. Sadece bilmen gerekiyorsa."

“ Ha?”

Sesinde biraz şüphe vardı. Kushida’nın beni yanlış anlamasını istemiyorum.

“ Ah, evet, sormak istediğim bir şey var, Kushida, senin odan 9. Katta mı?”

“ Eh? Ah, evet? Bir sorun mu var?”

“ Hayır, hiçbir şey. Sadece merak ettim.”

Kushida’nın sessizleştiğini fark ettim. Sessizlik beklenmedikti.

Bir süredir devam eden konuşma durdu.

Çoğu zaman, Kushida kısa süre sonra tekrar konuşur, ama şimdi değil.

Bir ihtimal, bir odanın hangi katta olduğunu sormak kötü müydü?

Huzursuz ve rahatsız olmuş bir şekilde, odanın her köşesine amaçsızca baktım.

Ah, sadece çok sevilen, havalı biri olmak isterdim. Böyle düşünmekten kendimi alamıyorum.

Bu süre boyunca, yalnızca soluklarımız duyulabilirdi.

“ Geç oluyor, yakında kapatmalıyız.”

Sessizliği kaldıramadım. Pes ettim.

Bir kız ile sessiz bir telefon görüşmesi sadece gönül yarası getiriyor.

“ Bekle-“

“ Eh?”

Kushida sessizliği bozdu. Ama ardından sessizleşti.

Alışılmadık bir biçimde konuşmaya tereddüt ettim. Bu, sohbeti har zaman daha parlak hale getiren Kushida’ya benzemiyor.

“ Eğer, eğer ben… ben…”

Sözcükler yine durdu. Ardından sessizlik geldi ve 5, sonra 10 saniye geçti.

“ …Hayır, yok bir şey.”

Bu bir cevap, demek ki bir şey yok.

Ama ne oldu, söyle. Cesareti gitmişti.

Üzgünüm Kushida. Eğer savaşa gitseydiniz, ben uzaktan gizlice yaklaşmanın iyi olacağını söyleyerek etrafta korkakça dolaşan tavuk olurdum.

Beni affet.

“ Eh, umarım yarından sonraki gün her şey iyi gider Ayanokouji-kun.”

Bunu söyledikten sonra Kushida çağrıyı sonlandırdı.

Söylediğim en son şey bu muydu merak ediyorum. Bu gece uykuya dalmak zor olacak.

[hr]