“Hey! Bu sadece benim doğrum değil. Bunu isteyen 10 hane daha var. Bu onların da doğrusu . Bu halkın doğrusu .  Belki sen sadece bunu göremeyecek kadar beceriksiz bir lidersin. Liderin değişme zamanı geliyordur belki de ha!”

“Eh ben değişecek olsam bile çoğunlukla azınlığı ayırt edemeyen biri olacak değil ya.”

“Ya azınlık dediğin kısmın çoğunluk olmasını sağlarsam?”

“Ah karşındakileri çok küçük görüyorsun.”

Choej hiçbir şey anlayamadan konuşan iki adamı dinliyordu. Arkasını döndü ve çalıların arasından konuşanları seçmeye çalıştı. İçlerinden biri buzul halkının lideriydi. Diğeri de Grehin Beydi.

‘…’

“Sen de bizi küçümseme. Şu an sizinle aynı kabilede yaşıyorsak bile bu bizim eskiden iki husumetli kabile olduğumuzu da değiştirmez.”

“Geçmiş geçip gitmiştir. Şu an hepimiz aynı kabiledeniz. Hangi kabileden insanlar olup olmadıkları önemli değil huzuru sağlamak için mümkün olduğunca çoğunluğu dinlemek gerekir. Çoğunluk sizin görüşte olsaydı o zaman kararımız o yönde olurdu.”

“Sence de bunlar sadece lafta değil mi? Hiç bizden birinin istediği oldu mu? Olmadı!”

“Hah..Nasıl düşünüyorsan düşün. Ama unutmaman gereken dış etkenler de yok mu sence?”

“…”

“İç çatışmalar için iyi bir dönem değil. Yani kimseye zarar vermeye kalkışmasan iyi edersin.”

Choej arkasını dönüp dinlemeye devam ediyor olmasına rağmen bir şey anlamamaya devam etti.

“He bir de anlaşmayı unutmasanız iyi edersiniz. Çocukların yanında taraflı davranmayın. Gergin bir ortamda büyümeleri iki taraf için de iyi olmaz.”

“Tabii ki unutmayız efendim tabii ki…”

“Pek inanmıyorum ama neyse.”

“Hah. Sanki umurumda inanıp inanmaman .”

Bazı ayak sesleri duyuldu. Biri uzaklaşıyordu.

Daha sonra da diğer ayak sesleri duyuldu.

Choej biraz daha bekledi ve çalının arasından gittiklerine emin olmak için baktı. Gitmişlerdi.

Choej sepetini aldı ve eve doğru koşarak gitti.

Eve geldiğinde annesi onu kapıda karşıladı.

Choej istemsizce gerildi. Yakalanmak istemiyordu… Kendisi biraz zaman geçtikten sonra söyleyecekti. Belki birkaç gün sonra… Ama şimdi kafasında kurduğu tüm planlar bozulmuştu.

Yaptığının hatalı olduğunu bildiğinden omuzlarını istemsizce küçülttü ve başını eğdi.

Annesi ona bakıyordu.

“Geç içeri bakalım kuzum.”

Bunu söylerken biraz soğuk bir şekilde söylemişti.

Choej itaatkâr davrandı.

“Peki anne.”

Önden Choej eve girdi ve sonra da annesi.

Babası da masada oturmuş onu bekliyordu. Kollarını masaya dayıyordu ve de iki elini birleştirmişti. Elleriyle de çenesine vurup duruyordu. Gergindi.

Annesi babasının karşısına oturdu. Choej de onların yanında kalan sandalyeye oturdu.

Belli bir süre ortama sessizlik hâkim oldu. Sanki sakinleşmeye ve ne diyeceklerini netleştirmeye çalışıyorlardı.

En sonunda babası konuşmaya başladı.

“Bak Choej. Yaşın küçük belki anlamayacaksın ama şu anlık evin dışarısına bile güvenli diyemeyiz. Buzul halkının arasında ufak bir çatışma var vee….. ah hayatım sen devam eder misin?”

“Peki. . . . huh babanın da dediği gibi ufak bir problem, çatışma söz konusu . Ha ama bu geçici bir şey merak etme. Ama o çatışma geçene kadar evde kalman daha iyi olur…”

“Ama buzul halkından biri neden bize zarar versin ki?”

“Aslında zarar vereceklerinden emin değiliz ama kışkırtan bir kişi de olsa bazen gruplar galeyana gelip normalde yapmayacakları şeyleri yapabilirler…”

“Ama neden ki?”

Choej anlamıyordu. Belki 5 yaşında küçük bir çocuk olmasından belki de insanlara fazla güveniyor olmasından…

“Bunu anlatsam da anlamayabilirsin Choej. Küçüksün ve küçükken büyüklerin mevzularına karışmanı istemiyoruz. Yapabiliyorken çocukluğunu yaşa… göreceksin bak zaman ne kadar çabuk geçiyor…”

Annesi biraz suskunlaşmıştı. Sonra sandalyesinden kalktı ve Choej’e sarıldı.

“Sen benim biricik kızımsın. Kızımın erken olgunlaşmasını istemiyorum çünkü…”

Yine suskunlaşmıştı.

‘Zihnin olgunlaştıkça yalnızlaşırsın…’
***
                                                                                                                                                                              Devam edecek…