Oyuncak bebeklerle oynama havasında en büyük kaşığı kaldırdım. Yatanların en büyüğüydü, ama bir çay kaşığından daha küçüktü. Çorbayı onunla toplamaya çalıştım ama o sadece bir fare kuyruğuydu.

Çatal marulu salatadan bile kaldıramadı. Boyutu iyi olan bıçak o kadar yavaştı ki, düzgün pişmiş etin yüzeyine bile nüfuz edemedi.

’Bu ilginç.’

Şaka yapıyormuşum gibi eşyaları sırayla kaldırdım. Ve önümdeki buharlı yiyeceğe onlarla dokundum. Yiyemeyip yiyemeyeceğimi görmek istedim.

Emily, mutfak bu kadar kötü bir durumdayken yemeği nasıl bu kadar sert uçurdu?’

Aklıma gelmişken, öyleydi. Çürümüş yiyecekler dağıtılsa bile, mutfakta çalışan çalışanlara kötü muamele edilir.

Emily onu tehdit ettiğimden beri bana bir sürü sağlıklı yiyecek getirdi. Buna ek olarak, bazen yemek istediğim yiyeceklerden bahsettiğimde, beceriksizce bile yaptı.

Odama döndüğümde ona bir ödül vermeliyim.’

Bu arada Emily’ye demir bir duvar ördüğü için biraz üzüldüm. Buna ek olarak, gözlerimle tabakta rastgele buruşmuş bulaşıklara baktığımı düşündüm.

Bayrağı öldürsen iyi olur.’

Ne de olsa tek bir lokmayı bile düzgün yiyemedim. Beklendiği gibi, Dük ve iki kardeşin yemek mi yediğim yoksa yemekle mi oynadığım hakkında hiçbir fikri yoktu.

Bu Penelope’nin pozisyonuydu.

"Festival çoktan bitti.”

Yemek zamanı biraz olgunlaştığı zamandı. Dük ağzını şarapla açtı. Ama ilk hedef bendim.

"Son gününde dışarı çıkmayacak mısın?”

“evet.”

Sinir bozucu bir durumda, açıkça cevap verdim.

Penelope festivalin son gününde çıkmış olmalı.

Bunu yapmak istemedim ve Dük’ü memnun etmek istemedim çünkü önümdeki bu lezzetli şeylere dokunamadım bile.

Ancak soğuk tavrım anında birinci ve ikincinin gözlerini çevirdi. Lehine göz kırpıyorum

Sizi kılıç ustaları.’

Dışarı çıkmamış bir gülümsemeyle Dük’e baktım.

"Şartlı tahliyedeyim.”

"Görev sözünü uzun süredir kullanıyor.”

Dük sanki cevabım onaylamıyormuş gibi dilini tekmeledi.

"Tek bir köle yüzünden şartlı tahliyede olduğunu iddia eden bir sakat görmedim.”

Leonard alaycıydı. Hiç kimse sanki oluyormuş gibi cevap vermedi. Kimsenin ağzını kapatmasını beklemiyordum, bu yüzden umursamadım ve kendime bir son verdim.

"Seni bugün öğle yemeğine çağırmamın başka bir nedeni var ...”

Bu arada Dük beni buraya çağırmasının asıl sebebini söyledi.

"Yaklaşan avlanma yarışması yüzünden.”

‘………. Avlanma Yarışması mı?’

Oyunun içeriği üzerinde düşündüm. Böyle bir şey olup olmadığı hemen aklıma gelmedi.

"Sarayın kuzey ormanında tekrar yapılacak.”

Bu arada Dük sofrayı zarifçe yatırdı ve konuşmaya devam etti.

“Hepinizin bildiği gibi bu avlanma rekabeti önemli. Veliaht prens, savaşın boyun eğdirdiği ülkeden kraliyet ailesi ve aristokratlar da dahil olmak üzere her ülkeyi temsil eden nadir hayvanları serbest bırakmaya karar verdi.”

“………”

"Veliaht prensi savaşa katılmadığı için destekleyenlerin gözleri olumlu değil. Böyle zamanlarda, durumumuzu pekiştirmek daha iyi olurdu.”

"Öyleyse, dün gece soyluların bir toplantısında Eckart, ava katılma niyetini de dile getirdi.”

Zaten benimle hiçbir ilgisi olmayan kelimelerdi. Dükü gönülsüzce dinlerken, oyundaki “avlanma yarışmasını" aniden hatırladım.

[İnka imparatorluğu her çeyrekte bir avlanma yarışması düzenler. Yenilen her ülkedeki nadir yaratıklara veya kölelere dolaylı baskı uygulamak.]

Normal modda oynarken kısa bir arka plan açıklaması gördüm.

 

Ancak FL şu anda avlanma yarışmasına katılamadı. Bunun nedeni, Penelope’nin erkek liderlerin dikkatini kıskanan geri dönen "gerçek prensese" gizlice zehir beslemesidir.

Gezdiği için avlanma yarışmasına gidemeyen FL, bunun yerine Eckliss’in malikanede bıraktığı iyiliği artırdı. Penelope’nin son umudunun kaldığı andı.

O zamandan beri, zalim imparatorluğun kötülüklerini göremeyen bir akraba gibi bir kadının veliaht prensi ikna etmesiyle avlanma rekabeti ortadan kalktı.

Ve Veliaht Prens Kökü’nün sonunda, Fl’ye karşı işlediği tüm zulümler ortaya çıktıkça Penelope’ye işkence yapılır.

Ölmemesi için kalbi diri diri dondurmak ve fl’ye yedirilen zehri tek tek beslemek işkencesiydi. Penelope’nin zehrin acımasızca erittiği yüzü.

Ahh!

Bir dizi canlı illüstrasyon ortaya çıktıkça refleks olarak titredim. O zamandı. Aristokrat toplantıdan bahseden Dük aniden bana döndü.

"Penelope.”

"Evet, evet?”

Onun söylediklerini hiç dinlemedim ama sersemlemiş ve aptal gibi kekelemiştim. Neyse ki, Dük bunu hafife alıyor.

"Toplantıda kadınların katılım yasağının kaldırılması için oylama yapıldı.”

"Katılım ... yasaklandı mı?”

"Evet ... bunun hakkında ne düşünüyorsun?”

Dük’ün sorusuna hemen cevap veremedim.

’Bu ne hakkında?’

Penelope’nin avlanma yarışmasında ne tür bir şiddet gördüğünü bilmiyordum. Huzursuz hissettim.

Tereddüt ettiğimde Dük bana katılıp katılmayacağımı tekrar sordu.

“Eğer katılacaksanız, onlara av teçhizatınızı da düzeltmelerini söyleyeceğim.”

"Baba!”

O zamandı. Bum, pembe saçlar masayı şiddetle dövdü ve şiddetle bağırdı.

"O çılgın sürtük, hayır, o kız, geçen yıl bir şey yaptı ve tekrar yapacak!”

"Leonard.”

Dük dilini tekmeledi ve ikinci oğlunu çağırdı.

"Aristokrat’ın kızlarının etrafta dolaştığı ve bana yalvardığı zamanı düşündüğümde, bu onları her av yarışmasında hapiste tutmak gibi bir şey.”

Fakat Dük’ün caydırıcılığına rağmen Leonard bana sonuna kadar öfkeyle baktı ve dişlerini sıktı. Gözleri çoğunluğa bakıyordu.

Her şeyden önce, durumun ne olduğunu bulmamız gerekiyor. Penelope kadar küstahça dışarı çıktım.

“Ne yaptım ben?”

"Bilmediğin için mi soruyorsun?”

O zaman biliyorsam, soracağımı mı düşünüyorsun?’

Sinsi bir cevabı olan Leonard’a ateş etmek istediğim sözler boğazımı doldurdu. Ama buna katlanmak zorundaydım. Onu kışkırtarak tüm hikayeyi bilmemiz gerekiyor.

Ama gerçekten istediğim cevap beklenmedik bir kişiden geldi.

"Diğer bayanlardan umursamadıkları bir tatar yayı yapmalarını istedim.”

Leonard’a nazaran sakin ses kafamı çevirmemi sağladı. İlki bana mavi gözlerle baktı ve usulca fısıldadı.

 

"Çoktan unutmuş olmalısın, tehlikeli olmasına rağmen onu yanına aldın, muhafızları bir canavar gibi alt ettin ve çay partisinde Kontes Kellin’i ve sürüsünü vurup öldürmek için koşturdun.”

"Bir süreliğine birinin Eckart’taki çılgın bir şempanzeye tatar yayı öğrettiğine dair bir söylenti vardı.”

Derek biter bitmez Leonard soğuk ve alaycı bir şekilde gülümsedi.

’Mahvolacağım ...’

Kurtulamadığım muazzam şiddet yüzünden hiçbir şeye cevap veremedim. Ama hazırlıklı olduğum kadar şaşırtıcı ve şok edici değildi.

Evet, o oyundaki en kötü kötü adam ve bunu yapmalıydı.’

Açılış toplantısında gördüğünüz bazı gerçekler kadar sarhoş değildi, ama yeterince yönetilebilir bir çizgiydi.

"Kes şunu. Eminim yeterince pişman olmuştur.”

Ben sessizken, Dük titreyen bir sesle beni soyan iki adamı durdurdu. Zaten azarlanmış olmama rağmen kötü bir zamanlama değildi.

İki oğul susarken Dük bana ciddi bir bakışla baktı ve uyardı.

"Eckart’ın ağzının ağır olduğunu hala hatırlıyorsun Penelope.”

"Evet, bu sefer hayal kırıklığına uğramayacaksın baba.”

Hemen cevap verdim. İlacın iyileşip iyileşmediğini görmek için dişlerimi bir taraftan gıcırdatma sesini duydum.

"Tamam, söyleyeceğim tek şey bu.”


Dük, sanki tüm kelimeler söyleniyormuş gibi masanın üzerindeki zili hafifçe vurdu. Sonra yemek odasının kapısı açıldı ve arabası olan bir hizmetçi içeri girdi. Tatlıydı.

’Ben yemedim bile, bu ne tür bir tatlı?’

Hizmetçiye kasvetli gözlerle baktım, her biri farklı bir tatlı koydu.

Bayan Donna adında orta yaşlı bir kadın uzun zamandır Dük’ün mutfağından sorumluydu. Ve yemek zevklerini bu kadar anladılar.

Duke ve Derek’in önünde siyah çaylı çay fincanları ve Leonard’ın önünde el yapımı kurabiyeli bir tabak vardı.

Sıradaki benim sıramdı. Aslında tatlıları sevdiğim için hiçbir şeye aldırmadım.

’Ne oldu?

Ancak önüme konan tabağa kaşlarımı çatmaktan başka çarem yoktu. Yumuşak bir sütlaçtı.