En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

“Bununla ne demek istiyorsun?”

Sesi gerçek hislerinin aksine yine soğuktu. Bu noktada neredeyse refleks niteliğindeydi ve bu konuda gerçekten yapabileceği pek bir şey yoktu. Karşı cinsten biriyle daha önce hiç canlı bir sohbet yapmamış olan Luna Seyrod için bu doğaldı.

“Şey, kapının hemen dışında hırsızların olduğunu öğrendim. Yarın gidip onlarla ilgilenmeyi planlıyorum ama bu durumda kapının yeterli savunması kalmaz. Bu yüzden Leydi Seyrod ve şövalyelerinizin birkaç gün daha kalıp kalamayacağını merak ediyordum.

“......”

Hızla atan kalbi bir anda atmaya başladı ve ifadesi her zamanki ifadesinden daha fazla hayal kırıklığına uğradı.

’Elbette. Bu adam başka ne isteyebilir ki? Gerçekten benden evini korumamı mı istiyor?’

“Seyrod ailesinden Pendragon ailesine ait bir kaleyi korumalarını istemek… Kamu imajı açısından kötü olmaz mıydı?”

Hayır, asıl sorun şuydu…

“Neden böyle olsun ki? Sonuçta biz kuzeniz. Senden burada kalıcı olarak kalmanı istemiyorum. Sadece birkaç günlüğüne. Ne düşünüyorsun?”

“......”

Alan Pendragon omuzlarını silkerek sordu. Luna sessizce adama baktı. Artık onun ne kadar farklı olduğunu zaten biliyordu ama bu kadar saçma ve utanmaz isteklerde bulunabileceğinin farkında değildi.

İfadesine bakıldığında şaka yapıyormuş gibi görünmüyordu. Birkaç gün sonra ilk kez sırf şaka yapmak için ziyarete gelseydi ilk etapta tuhaf olurdu. İşte o zaman Alan Pendragon’un tamamen ciddi olduğunu ve ziyaret nedeninin tamamen iş olduğunu anladı.

“Peki, eğer rahatsız ediciyse, duymamış gibi davran...”

“İstediğinizi yapacağım.”

“Gerçekten mi? Bu gerçekten çok iyi...”

“Ama keşif gezinizde size eşlik edeceğim.”

’Bu kadın şimdi neden bahsediyor?’

Raven onun beklenmedik sözleri karşısında kaşlarını çattı.

“Pikniğe gitmiyoruz. Savaşa doğru gidiyoruz.”

“Biliyorum. Sanırım yanılıyorsun çünkü seninle savaşa katılmaya hiç niyetim yok. Ailemin topraklarına giderken sana eşlik etmek istiyorum. Burada bir gün daha kalmak istemiyorum. Bir şövalye ve on asker alacağım ve geri kalanını birkaç gün kapıyı korumak için geride bırakacağım. Daha fazlası sorun yaratacaktır.

“Hmm...”

Raven yüzünde hafif bir kaş çatmayla düşüncelere daldı. İri yapılı adamlarla dolu Bellint Kapısı’nda daha fazla kalmak istememesi mantıklıydı. Sonuçta asilzade bir hanımefendiydi. Öneri yine de oldukça iyiydi. Luna Seyrod’la birlikte gelen tüm askerlere ihtiyacı varmış gibi değildi.

“Hadi yapalım o zaman. Geride kapıyı koruyan otuz asker ve iki şövalye kalacak.”

“Evet, sefer biter bitmez onlara geri dönmeleri emrini vereceğim.”

“Teşekkür ederim.”

“Peki… tek konuşmak istediğin bu muydu?”

Luna utancını bir kenara bırakarak hafif bir umutla sordu. Ama karşısında oturan adam, ömrünü savaş alanında geçirmiş, kadın meselelerinden neredeyse hiç anlamayan bir adamdı.

’Bana gitmemi mi söylüyor? Ne kadar esnek değil.”

“Hm. Sanırım çok fazla zamanınızı aldım. Sonra da gideceğim.”

Raven ayağa kalktı, hafifçe eğildi ve arkasını döndü.

“vay be…”

Güm.

Luna sanki bir şey kapmak istermiş gibi kolunu uzattı ama kapı onun hareketlerinden habersiz kapandı. Kasvetli gözlerle kapıya baktı, dudaklarını hafifçe ısırdı ve arkasını döndü.

Gıcırtı.

O anda kapının yeniden açılma sesi yankılandı ve hoş bir bakışla başını çevirdi.

“Affedersiniz, Sör Pendragon benim için bir görev alabileceğinizi söyledi…”

Kapı açılıp kapı eşiğinde bir asker belirdiğinde, öfkeli ifadesini hızla değiştirdi.

“Lütfen Sör Breeden’ı buradan arayın.”

“Evet hanımefendi.”

Asker gitti ve oda aniden boşaldı.

“......”

Luna hızla kendini bu durumdan kurtarmaya çalıştı. Çılgınlık oynamanın zamanı değildi. Pendragon ailesi resmi olarak kendi bölgeleriyle ilgilenmeye başlamıştı.

’Eğer toprak işleriyle ilgilenirlerse, türbeyi açarlarsa ve eğer…’ ejderhayla sözleşme yapmayı başardı mı...?’

Bunu düşünmek bile sırtını ürpertiyordu. Eğer ’eğer’ gerçekleşirse, Pendragonlar bir kez daha imparatorluğun temel direklerinden biri olarak öne çıkacaktı. Altın, demir ve kristal madenlerini geri kazanacaklardı. Çiftçi olarak yaşayan tebaası madenlerde daha iyi işler bulabilecekti. Sonuçta bu aynı zamanda işçi sınıfının hayatında da büyük bir değişime yol açacaktır.

Dünyayı özgürce dolaşan şövalyelerin veya büyücülerin de söylentileri duyduktan sonra bağlılık yemini etmek için Pendragon ailesine gitmeyeceklerinin garantisi yoktu.

Birkaç yıl içinde Pendragon ailesi geçmişteki tüm ihtişamlarını yeniden kazanacak ve bu toprakların gerçek hükümdarı haline gelecekti. Seyrod ailesi, Pendragon ailesiyle kıyaslandığında karınca gibi kalır.

Ancak ’eğer’in gerçekleşmesi için karşılanması gereken koşullar vardı.

“Bunu kendi gözlerimle görmem gerekiyor. Sör Pendragon ne kadar yetenekli, ne kadar yetenekli...”

Luna kendi kendine mırıldandı ve dudaklarını ısırdı.

“Ne? Askerlerin bir kısmı geride mi kalacak? Peki sen de onlarla birlikte keşif gezisine mi çıkıyorsun?”

“Evet.”

“Senin sözünle de olsa buradaki askerlerin komutanı benden başkası değil...”

Breeden sanki tüm durumu gülünç buluyormuş gibi bağırmaya devam etti, sonra birden sesi kısıldı ve doğal bir şekilde konuşmaya devam etti.

“...kendim ama senin dediğini yapalım. Ben sizin muhafızınız olacağım leydim ve sizinle birlikte bölgemize döneceğim leydim.”

“HAYIR. Sör Breeden geride kalacak ve askerlerle birlikte Bellint Kapısı’nı koruyacak.”

“Kabul edemem. Eğer sözlerimi kabul etmiyorsanız hiçbir askerin geride kalmasına izin vermeyeceğim. Ben birliklerin komutanıyım.”

Breeden ’Bu konuda ne yapabilirsin?’ der gibi omuzlarını silkti.

Luna zaten bu durumu bekliyordu ve sonunda iç çektikten sonra başını salladı.

“Tamam o zaman. Ama size yalvarıyorum, lütfen aceleci davranmayın.”

“Tabii ki hanımefendi. Neyse, oldukça susadım, belki bir fincan alabilir miyim...”

“O halde yarın yola çıkacağız. Lütfen diğer şövalyelere ve askerlere haber verin.”

Luna sandalyesinden kalktı ve hatta Breeden’a kapıyı bile açtı.

“Peki. Yarın görüşürüz. Haha!”

Breeden içten bir kahkaha attı ve kapıdan çıktı.

Gümbürtü

Kapı sanki o anı bekliyormuşçasına yüzüne kapandı ama Breeden gülümsemeyle bakışlarını kapıdan ayırmadı.

“Biraz daha bekleyeceğim Leydi Seyrod.”

Kendi kendine mırıldandı, sonra arkasını döndü.

“Pekala, artık eve dönüş yolu oldukça eğlenceli olacak.”

Breeden’ın gülümsemesi, odasına geri dönerken soldu.

***

“Ah…”

Killian yaklaşık elli kişinin sığabileceği yemekhaneye adım attı ve beceriksizce bir sandalyeye oturdu.

“Affedersiniz, iyi misiniz, Sör Killian? Duymuştum’...”

Bir asker dikkatle sempati ifadesiyle konuştu. Hikayeyi duyan her erkek endişeyle dolar. ’Ben o durumda olsaydım…’ Askerler bunun düşüncesiyle bile ürperdiler.

“Ben tamamen iyiyim. Neden bana bir bira getirmiyorsun?

“İşte burada, köyden daha dün getirildi. Lütfen iç.”

Killian sanki askere güvence verirmiş gibi güldü ve asker büyük, tahta bir fincan bira çıkardı. Killian kupayı aldı ve birkaç yudumda mideye indirdi.

“Harika! Harika! Bana bir tane daha ver. Neden hepinizin de bir tane olmasın?”

Killian anında birasını bitirdi ve fincanını ortaya koydu. Bardağı bir kez daha dolduğunda askerler Killian’ın etrafında toplandı.

“Görüyorum ki, bir yumurta gitmiş olsa bile, Conrad Castle’ın en iyi içicisi hâlâ hayatta ve tekmeliyor, ha?”

“Yumurta yumurtadır, bira biradır.”

“Hahahaha!”

Askerler Killian’ın şakasına kahkahalarla güldüler.

Killian askerler arasında oldukça popülerdi. Her ne kadar biraz da olsa, hayır, kızlara delicesine aşık olsa da, bu erkeklerin dünyasında pek de büyütülecek bir şey değildi. Bazen Killian kendini beğenmiş davransa da diğer şövalyelerin aksine askerlerle içki içip konuşmaktan çekinmezdi.

“Bir tane daha!”

“Benim için de!”

Birkaç turdan sonra Killian’ın ve askerlerin yanaklarında hafif bir kızarıklık belirdi.

“Her neyse, Sör Pendragon konusunda…”

Alan Pendragon’un sözü üzerine her yer sessizliğe büründü. Konuşan Bellint Kapısı’ndan bir askerdi. Devam edip etmeyeceğinden emin olmadığından etrafına baktı ve alçak sesle konuştu.

“Söylentileri ve hikayeleri duydum. Değişmiş olsa bile sizce de çok fazla değişmiş değil mi?”

“......”

Herkes birbirine baktı ve konuşmadı. Killian bir yudumda bir bardak bira daha içti ve omuz silkti.

“O değişti. Tamamen farklı bir insan oldu.”

“Bu tuhaf değil mi? Sör Killian’a karşı kazanmak için değişse bile mi? Zaten zayıf biriydi ve bunu üç yıl yatakta yattıktan sonra mı yapacaktı? Bu insanca mümkün mü?”

“......”

Conrad Kalesi’ndeki askerlerin ifadeleri sertleşti ve hepsi Killian’a baktı. Söylenmedi ama herkesin aklında aynı soru vardı. Alan Pendragon’un ruhunu şeytana sattığı yönünde söylentiler bile vardı.

Güm!

Masaya çarpan bir bardağın sesi askerlerin irkilmesine neden oldu ve Killian’ın ciddileşen yüzüne baktılar.

“Peki ya ne olacak?”

“Evet evet?”

Killian, birkaç içki içmiş birinin aksine, berrak gözlerle rahat kalmayı başardı. Sakin sesi ağır atmosferde yankılanıyordu.

“Conrad Castle’dan kaynaklanan söylentileri biliyorum. Bunu açıklamama izin ver. Gerçek? Dedikodular mı? Bunların hiçbiri gerçekten önemli değil. Önemli olan Sör Alan’ın artık eskisi gibi olmadığı gerçeğidir.”

“W, bununla ne demek istiyorsun...?”

Killian yüzünde hafif bir gülümsemeyle askerlere baktı.

“Ne demek istiyorsun? Ne demek istiyorum? Değişimin ardındaki nedeni bildiğinizde herhangi bir şeyin farklı olacağını düşünüyor musunuz? Buradaki işini bırakıp başka bir yere mi gideceksin? Yoksa imparatorluk şehrine koşup imparatorluk majestelerine olup bitenleri mi anlatacaksınız? Bunun bir şeyleri değiştireceğini düşünüyor musun?”

“......”

Bütün askerler sustu. Killian’ın dediği gibiydi. Alan Pendragon’un köklü değişiminin ardındaki gerçeği bilseler bile bu hiçbir şeyi değiştirmedi. Buradaki herkes Pendragon Dükalığı’nda doğup büyüdü. Durum ne olursa olsun ancak asker olarak çalışmaya devam edebilirlerdi.

“Ben aptal değilim, Conrad Castle’ın insanları da öyle. Beni dövdüğü ve nişanı bizzat bozduğu anda herkes adamın geçmişte tanıdığımız Alan Pendragon’dan farklı biri olduğunu anladı. Ama öyle olsa bile...”

Durdu ve daha ciddi ve sakin bir sesle devam etti.

“Pendragon Pendragon’dur... Bu gerçek değişmez.”

“......!”

Askerlerin mırıldanmaları kesildi. Sessizce birbirlerine baktılar ve başlarını salladılar. Gözleri kararlıydı. Ardından Killian ciddi atmosferi yarıp konuştu.

“ve hatta... ehem! Bir şeylerim gitse bile, şu anki Alan Pendragon’u geçmişteki Alan Pendragon’a tercih ederim.

Killian kendi konuşmasından biraz utanmış görünüyordu ve fincanını yukarı kaldırdı.

“Her neyse, Majesteleri Alan sayesinde karizmam biraz azaldı ve bu da siz serserilerin artık bir şansa sahip olduğu anlamına geliyor. Artık kadınlar için rekabet etme şansınız daha yüksek olabilir!”

“Puhaha! Eğer tek yumurtası olan bir adama yenileceksem, ben de eşyalarımı çıkarmayı tercih ederim!”

“İyi konuşma! Aslında yaptığı tek şey ortalıkta dolaşmak ve gösteriş yapmaktı, konuşulacak ne karizma var ki?”

“Ne? Zaten benim şeyim muhtemelen seninkinden çok daha iyidir.”

“Söylentileri zaten duyduk efendim. Senin şeyin yarı boyutuna küçüldü…”

“Hmm? İyi iyi! Peki. O zaman neden ölçmüyoruz?”

Killian sanki hemen pantolonunu çıkaracakmış gibi ayağa fırladı.

“Ah, ah! Bu bir maç! Gerçek erkekler yarışması!”

“Bu konuda seni bilgilendireceğim! Hadi yapalım!”

Islık!

Kalabalıktan kahkaha ve ıslık sesleri yükseldi ve atmosfer bir kez daha ısındı. Askerlerden biri ve Killian gururları için yarışmak üzere masaya tırmanırken…

“E, kusura bakmayın… Sör Killian…”

“Çıkar şunu! Çıkar onu!”

“E, kusura bakma…!”

Gürültünün arasından keskin, tiz bir ses geçti.

“Hmm?”

Herkesin gözleri sese çevrildi.

“Majesteleri Pendragon, hemen Sör Killian’ı getirmemi istiyor…”

Lindsay kıpkırmızı bir yüzle masanın tepesine baktı.

vızıldamak!

Killian dansın ortasında kendini durdurdu.

“J, sadece ben mi, yalnız mı?”

“Evet. Peki, ben de o zaman yola çıkacağım.

Lindsay aceleyle kapıdan dışarı koştu.

“W, beni bekle...!”

Killian, Lindsay’in kaybolan figürünün ardından rüzgar gibi koştu.