Bölüm 8
"Tesadüfen bir cinayet mahalline rastladığınızı, katilin çoktan iki kişiyi öldürdüğünü ve neredeyse sizi de öldüreceğini mi söylüyorsunuz?"

Yarım saat sonra, cinayet davasıyla ilgilenen polisler koşarak geldi ve Han Shan’ın anlattıklarını ciddiyetle dinledi.

"Yer Maple Leaf Caddesi’ndeki Tianhai Bar’ın arkasında, küçük bir otel mi?"

"Emin misiniz?"

Han Shan kararlı bir şekilde başını salladı. "Evet, orası."

Dün gece yaşadıklarını düşününce korkmadan edemedi ve hemen, "Bu adam kesinlikle iyi niyetli bir katil, bir deli, bir sapık! Kesinlikle gitmesine izin veremezsiniz, onu bir an önce yakalamalısınız!"

Ona bakan iki polisin bakışları tuhaflaştı.

"Bahsettiğiniz yerde hiç otel yok."

İlk konuşan yaşlı polis oldu.

Han Shan şaşırdı, gözleri büyüdü. "Bu imkânsız!"
Sessiz kalan genç polis ekledi: "O sokakta hiçbir zaman bir bina bulunmadı. Eğer bir otelden bahsediyorsanız, en yakını sokağın girişinden 300 metre ötede ve tarifinize hiç uymuyor - yanlış hatırlamış olabilir misiniz?"

"Hayır, bu kesinlikle imkânsız! Yanlış hatırlamıyorum, oradaydı-" Yağmurlu gecede utanç içinde koştuğu anı bir kez daha zihninde canlandı, Han Shan o ışık huzmesi üzerine düştüğünde yaşadığı tedirginliği hatırladı ve tekrar onayladı, "Kesinlikle yanlış hatırlamıyorum! Oradaydı, o ara sokaktaydı!"

Bu noktada ürpermekten kendini alamadı.

"O zaman sanrı görmüş olabilirsin."

Onun biraz tedirgin göründüğünü gören genç polis, sesini yumuşattı ve tonuna biraz rahatlık kattı.

"Sonuçta o gece sarhoştun ve işte-" başını işaret etti, "ayrıca küçük bir yaralanma da geçirdin. Yağmurda ıslandığında ve ateşin çıktığında halüsinasyonlar görmen normaldir."

Ancak Han Shan sakinleşmedi, sesi daha da acilleşti, "Gerçekten yanlış hatırlamıyorum ve halüsinasyon görmedim! Bana inanmıyor musunuz? Söylediklerim doğru! Silah zoruyla tutulma hissi o kadar gerçekti ki, nasıl halüsinasyon olabilir!"

"--Neredeyse öleceğimi sanıyordum!"

Yatağın kenarına sertçe vurdu ve telaş içinde infüzyon tüpünü çekti, elinin arkasından birkaç damla kan sızdı ve yüzü bir an için buruştu.

İki polis onu aceleyle sakinleştirdi, zapt etti ve gizlice birbirlerine baktılar.

Beş dakika sonra.

"...İdrar testi mi?" Polisi sözlerine inandıramayan ve anormal zihinsel durumundan şüphelenilen Han Shan şaşkındı, "???"

Sonradan fark etti. "Uyuşturucu kullandığımdan mı şüpheleniyorsunuz?"

"Bay Han, yalan söylemediğiniz, halüsinasyon görmediğiniz ve polise bildirmeniz gerektiği konusunda ısrar ediyorsunuz, ancak sağladığınız sözlü kanıtlar gerçeklerle hiç uyuşmuyor.....Ayrıca dün bir bara gittiniz, yanlışlıkla bazı halüsinojenik ilaçlar almış olabileceğinizden şüphelenmek için nedenlerimiz var."

"Ben..."

Han Shan bilinçaltında küfretmek istiyordu ama iki polise baktıktan sonra yutkundu.

İçindeki huzursuzluğu ve endişeyi kontrol etmek için elinden geleni yaptı ve ağır ağır başını salladı. "İdrar testini kabul ediyorum. Yalan söylemediğimi kanıtlayacağım. Test uyuşturucu kullanmadığımı gösterirse, söylediklerime inanacak mısınız?"

" Şöyle... Bir vakayı ihbar eden her vatandaşı ciddiye alacağız ve sıkı bir soruşturma yürüteceğiz."

Kamu güvenliği birimlerinin özel onayıyla idrar testinin sonuçları hızla çıktı.

Cevap olumsuzdu.

Han Shan halüsinojenik uyuşturucu alma ihtimalini ortadan kaldırmış olsa da, anlattığı cinayet vakası insanları yine de hayrete düşürüyordu.

Ortada ne olay yeri, ne şüpheli, ne de ceset vardı... Her şey bir sarhoşun kafayı bulduktan sonra uydurduğu bir hikâye gibi görünüyordu, nasıl soruşturma açılacaktı?

Han Shan’ın neredeyse ısrarlı talebi üzerine polis onu bahsettiği suç mahalline götürdü.

Devrilmiş çöp tenekesi, yılların verdiği bakımsızlık nedeniyle yol kenarına yaslanmış harap sokak lambası, boyası soyulmuş ve kırmızı tuğlaları ortaya çıkmış eski duvar... Sokağın başından sonuna kadar, eski bir atmosfer yayan bu şeylerden başka bir şey yoktu.

Bu tenha ve sessiz sokak, alacakaranlık yıllarına çoktan adım atmış, sabah güneşinin güçlü ışığı altında vücudundaki her yaşlılık lekesini ortaya çıkaran yaşlı bir adam gibiydi.

Han Shan’a eşlik eden genç polis memuru yol boyunca hiç konuşmadı, sadece bir uçtan bir uca ona eşlik etti ve yüzündeki şok olmuş, hayal kırıklığına uğramış ve kuşkulu ifadeyi izleyerek içini çekti, "Artık hiçbir şüpheniz olmamalı, değil mi?"

Han Shan şaşkın bir halde durdu, gözleri önündeki hafifçe yıkılmış duvara sabitlenmişti ve yüzünde şüpheli bir ifade vardı.

"Burada olmalı..."

Yaralı, yağmur altında, dün gece sarhoş ve kafası sersemlemiş olmasına rağmen, bu olağanüstü deneyim hafızasını çok derinleştirmişti, özellikle de handan kaçtığında, açıkça yıkılmış olan bu duvarı görmüştü.

Elinde olmadan yukarı doğru yürüdü ve duvara dokunmak için uzandı.

"Nasıl olur da..."

O anda Han Shan’ın kendisi bile tereddüt etmeye başladı.

Gördüğü gerçekten bir halüsinasyon muydu?

--Hayır! Kesinlikle değildi!

Bir sonraki an, zihninde onu titreten bir çift koyu yeşil göz belirdi ve hızla başını şiddetle salladı.

--Bir halüsinasyon nasıl bu kadar net, bu kadar gerçek, bu kadar mantıklı olabilirdi?

Üstelik dün gece iki ceset görmüştü, her yer kan içindeydi... bekle, kan mı?

Han Shan’ın yüzü aniden değişti ve gözlerinde coşku belirdi. "Kan, evet, yerdeki kan! O sırada yere düştüm ve üzerime kan bulaşmış olabilir--"

"Kahretsin!" Heyecandan kendini tutmayı unuttu ve aniden başını çevirerek genç polise baktı. "Elimde kanıt var! Bana inanmalısınız! Bu sefer doğru--"

Arkasını döndü ve neredeyse depar atarak koşmaya başladı.

"Eh?" Genç polis onun dengesiz ruh halini göz önünde bulundurarak aceleyle peşinden gitti, "Nereye gidiyorsun?"

"Kan testi için hastaneye!"

****

Duvar saati sabah on biri gösterdiğinde, Bai Yi nihayet tembelce gözlerini açtı ve yataktan kalktı.

Tamamen uyanmadan önce beş dakika boyunca rutin olarak elektriği kesti.

Sonra rahat bir şekilde gerindi.

Son birkaç gecedir kâbus görmediği ve sabaha kadar uyuduğu nadir gecelerden biriydi.

Kâbus Oyunu başladığından beri, nihayet her gece uykuya daldığında kâbus parçalarının içine düşmek zorunda kalmıyor, onlara girip girmemeyi seçebiliyordu.

Ve önceki üç gece, kâbus parçalarına girmemeyi seçmişti. Dün gece de elindeki tek karakter olan [K] kartını kuşanmış ve dışarıda iyi bir gösteri sergilemişti.

Zihnindeki fısıltılar iyi ruh halini hiç bozmadı, Bai Yi mutfağa girdi, kahvaltı (ya da öğle yemeği?) hazırlarken mutlu bir şekilde bir şarkı mırıldandı.

"Mutlu musun?" Bir şarkı mırıldandı, akvaryumdan bir balık aldı, balığın kafasını salladı, sonra "şak" diye doğrama tahtasına bıraktı, "Çok mutluyum~"

"..." Ölü balık gözlerini devirdi.

"Mutluluğun aslında hiçbir nedeni yok, sana anlatayım~"

Bir yandan şarkı mırıldanırken, Bai Yi parlak bir mutfak bıçağını salladı. "Aldığım bu yeni mutfak bıçağını beğendin mi?"

Vınnn--

"Sanırım hoşuna gitti."

Bıçak yumuşak bir tofu parçasını keser gibi hızlıydı ve havada oldukça tehlikeli bir yol çiziyordu.

Bir bıçak darbesiyle, huzur içinde can verdi.

"Mutluluk çok kolay bir şey~"

Bai Yi’nin hareketleri ve ses tonu gittikçe daha neşeli bir hal aldı ve sanki iyi bir arkadaşını ağırlıyormuş gibi mırıldanarak şarkı söylemeyi unutmadı.

"Peki ya bu yeni leziz sos? Bu, senin et kalitene ve formuna göre özenle hazırlandı, tamamen sana özel ve etinle uyumlu bir sos olmalı."

"... Kesinlikle, çok mutlu görüyorum seni."

" Öyleyse, karar verildi."

......

Demir tavadaki altın rengi yağ cızırdadı, buna havayı dolduran tuhaf bir koku eşlik etti.

Pencereden çok uzak olmayan bir noktada, bir serçe aniden bir elektrik direğinden baş aşağı düşüp çalıların arasına yuvarlandı ve uzun süre tepki vermedi, şaşkınlıktan gözleri dönmüştü.

...Hazırlıksız yakalandı ve ölümcül bir darbe yedi.jpg

Geriye kalan birkaç serçe, mutfak penceresinden gelen ilk harekette ustalıkla uçup gitti.

Aralarına yeni katılan arkadaşlarının böylesine ağır bir darbeye maruz kaldığını görünce, kanatlarını daha da sert çırptılar.

Tam burada fon müziği çalmalı---

İblis Kral’ın Girişi BGM.mp3

........

Bai Yi kahvaltısını bitirdikten sonra, dün gece ne yaptığını hatırladı ve nasıl sonuç verdiğini görmek için hazırlandı.

Avucunda bir ışık parladı ve bir kart yavaşça yoğunlaştı.

Ancak, bu kadar kısa bir süre içinde, bu kadar hızlı olamaması gerekiyordu...

"Eh?" Bai Yi şaşkınlıkla kaşlarını kaldırdı ve elindeki kartı kontrol etmekten kendini alamadı.

Sadece bir gece geçmiş olmasına rağmen, bu kartın ona verdiği his şimdi ince bir farklılığa uğramıştı. Sanki..... biraz daha gerçekçi hale mi gelmişti?

Gerçekten de sadece birazcık. Bu son derece ufak değişiklik sıradan insanlar tarafından fark edilmeyebilirdi ama zihinsel gücü sıradan insanlarınkinden farklı olan Bai Yi bunu ilk anda fark etmişti.

Büyük bir merakla karta baktı.