Bu serinin buradaki son bölümü devamını okumak istiyorsaniz siteye bekleriz.
fenrirscans.com

“Kardeş!”

Çorak sohbet penceresinde yalnız bir mesaj belirdi.

“Dostum, sen harikasın. Bunu nasıl başardın?”

Kendimi kelimelerin tükendiği yerde buldum.

Bu, yayını başlattığımdan beri bir izleyiciden gelen ilk mesajdı ve nasıl tepki vereceğim konusunda hiçbir fikrim yoktu.

Şaşkın bir halde orada otururken aynı izleyiciden başka bir mesaj daha ortaya çıktı.

“Size abone oluyorum. Tekrar yayın yapacaksınız, değil mi?”

ve daha sonra…

…sonra, cevabımı merak ettiğimi fark ettim.

***

“Ah!”

Gözlerim aniden açıldı.

Terli gövdemi oturma pozisyonuna getirmeye çalışırken, kollarımda ve omuzlarımda yakıcı, zonklayan bir acı hissettim.

“Lanet olsun, bu acıtıyor…”

Aşağıya doğru bir bakış attım ve şu anki halime baktım.

Tüm üst bedenim sıkı bandajlarla sarılmıştı. Her iki elim de bir mumyanınki gibi sarılmıştı, parmaklarım hareketsizdi.

“Ne oluyor…”

“Dinlenmelisiniz, Majesteleri Damien.”

Yaralı bedenimi incelerken yumuşak bir kadın sesi duyuldu.

“Damien sana iyileştirme büyüsü uyguladı ama yanıklar çok şiddetliydi. Tamamen iyileşmesi zaman alacak.”

Şaşırarak arkamı döndüm.

Yanımda, yatağın üzerinde, bir yığın belgenin altında çalışkanlıkla yazan… Kızıl saçlı bir sihirbaz vardı.

Şaşkınlıkla onun adını mırıldandım.

“Lilly?”

“Üç gündür baygınsınız Majesteleri.”

Lilly tüy kalemini bir kenara bırakarak bana hafifçe gülümsedi.

“Kara Örümcek Lejyonu’nu yendikten sonra uyanmayacağınızdan korktum.”

“Hala hayattayım.”

“Hepsi direktifiniz sayesinde, Majesteleri.”

Lilly omuzlarını silkti, elindeki kağıtları hışırdattı.

“Raporu şimdi mi istiyorsunuz? Yoksa daha fazla dinlenmeye mi ihtiyacınız var?”

vücudumun acı içinde zonklamasına rağmen, raporu duymanın aciliyetini anladım. Mevcut durumun özetini istedim.

“Son salvo Örümcek Kraliçe’yi ortadan kaldırdı ve Kara Örümcek Lejyonu şu anda hareketsiz durumda.”

Lilly sonuçları net bir şekilde aktardı.

“Biz galip geldik, Majesteleri.”

“…”

“Yaralı olsa da herkes hayatta kaldı. Neyse ki, şifacı rahip Damien’ımız vardı… Ertesi gün takviye birlikleri gelene kadar ilk yardımı uyguladı ve yaralılarla ilgilendi.”

Lilly pencereye doğru işaret etti. Askerler telaşla koşuşturuyordu.

“Takviye birlikleri ölen yoldaşlarımızı topladı ve hareketsiz örümceklerle ilgilendi. Temizlik neredeyse bitti.”

“Anlıyorum.”

Gerçek yavaş yavaş ortaya çıkmaya başladı.

Biz hayatta kalmıştık.

Bu lanet eğitim aşamasını neredeyse atlatmıştık.

“Majesteleri, ellerinizde, kollarınızda, omuzlarınızda ve boynunuzda ciddi yanıklar oluştu.”

Lilly bana yaralarımla ilgili olarak ciddi bir şekilde bilgi verdi.

“Crossroad’a döndüğümüzde, tapınağı ziyaret etmelisin. İyileştikten sonra bile yara izleri kalacak.”

“Yara izleri hayat için ödenebilecek küçük bir bedeldir.”

Ciddiydim. Eğer hayatta kalmak bir değiş tokuş olsaydı, cesaret göstergesi olarak yanıklara ve yara izlerine katlanmaya fazlasıyla hazırdım.

Rahat bir nefes verirken Lilly’yi fark ettim. Lilly’nin de gövdesi bandajlarla sarılıydı.

“Lilly, yaraların…?”

“En sonunda manam bittiğinde, o lanet örümceklerden biri sırtımı sıyırdı. Neyse ki kraliçe kısa bir süre sonra yenik düştü, dolayısıyla başka saldırı olmadı.”

Lilly bacağını yoğururken karanlık bir şekilde kıkırdadı.

“Omuriliğim zedelenmiş olmalı, alt bedenimi hareket ettiremiyordum.”

“…”

“Bu konuda endişelenmeyin, Majesteleri.”

Ben kelimelerle boğuşurken Lilly sakin bir sesle bana güvence verdi.

“Hayatta olduğum için minnettarım.”

“…”

Lilly konuşmayı başka yöne çevirdiğinde, söyleyecek söz bulamadığım için bocaladım.

“Hayatta kalan dört kişi var. Lucas. Damien. Ben. ve siz, Majesteleri. Hepsi bu.”

“…”

Dört kişi.

Son savaştan önce bile yüzlerce kişiydik. Ama şimdi sadece dört.

“Lanet etmek…”

Dişlerimi gıcırdatarak bandajlı elimle alnımı kapattım.

Farklı bir yol olabilir miydi?

Gözden kaçırdığım bir strateji mi vardı?

Bir kişiyi daha kurtarmanın bir yolu olabilir miydi…?

“Majesteleri. Siz her şeye kadir değilsiniz.”

Lilly acımı gözlemleyerek bana ihtiyatla hatırlattı.

“Bu senaryoda herkesi kurtarmak imkansızdı. Elinden geleni yaptın, değil mi?”

“Ama… Buradaki birliklerin başında ben vardım.”

Bunu yapan ben değildim, Ash’ti. Ama bunu organize edenin ben olduğumu çürütebileceğim bir durum değildi.

Ash’in bedeninde yaşadığım sürece sorumluluğu paylaşıyordum.

“Majesteleri. Kimse Kara Örümcek Lejyonu’nun burada ortaya çıkacağını tahmin etmemişti. Kimse canavarların yıllardan beri ilk kez bu kadar büyük bir ölçekte harekete geçeceğini tahmin etmemişti. Bu yüzden kimse sizin ayrılışınıza karşı çıkmadı.”

Lilly tepkimi inceleyerek beni teselli etmeye çalıştı.

“Stratejiniz cüretkar olsa da tedbirsiz değildi. Son savaşta yeteneklerinizi sergilediniz ve zaferle sonuçlanan cesur bir manevra gerçekleştirdiniz.”

“…”

“Bu yüzden… kendinize karşı çok sert olmayın.”

Alt dudağımı ısırdım.

Tam o sırada Lucas koğuşa daldı, beni görünce gözleri irileşti.

“Ekselânsları!”

Lucas yatağımın başına koştu.

O kadar uzun boylu ve hızlıydı ki, sanki bana doğru koşan devasa bir golden retriever’ı andırıyordu.

“Lukas.”

“Uyanmanıza çok sevindim, Majesteleri…”

Yanıma ulaşan Lucas’ın sağlığı bile iyiye gidiyordu. Fenrir Scans

“Herhangi bir rahatsızlık hissediyor musun? Hemen Damien’ı çağıracağım.”

“Hayır, iyiyim. Dayanabilirim.”

Yüzümde buruk bir gülümsemeyle Lucas’ın vücudunu saran bandajları işaret ettim.

“Siz de pek çok yara almış gibi görünüyorsunuz, değil mi? Bu şekilde ortalıkta dolaşmanız güvenli mi?”

“Bildiğiniz gibi, dayanıklılığım her zaman en güçlü yanım olmuştur.”

Evet, bu doğru. Sonuçta o bir SSR rütbeli şövalye.

Onu yara almadan görmek rahatlatıcıydı. Lucas cebinden bir deste belge çıkarırken garip bir şekilde gülümsedi.

“Ölüm kayıtlarını derledim. Cesetlerini alamadığımız birçok kişi var… ama bulabildiğimiz tüm cesetleri topladık.”

“Cesetleri nerede topladınız?”

“İlerleme üssünün kuzeyindeki açık alandalar.”

“Onları görmek istiyorum.”

Titreyen bedenimi kaldırmaya çalıştığımda, irkilmiş Lilly ve Lucas beni tutmaya çalıştılar.

“Majesteleri!”

“Yapmamalısınız Majesteleri! Daha fazla dinlenmeye ihtiyacınız var…”

“Onlar benim komutam altına girdiler.”

Tüm vücudum şiddetli bir acıyla zonkluyordu ama kararlı kaldım.

“Onları görmeye gideceğim. Bana yardım et, Lucas.”

Lucas şaşkın bir ifadeyle dönüp diz çöktü ve sırtını bana doğru uzattı.

“Ata binin Majesteleri. Sizi nakledeceğim.”

***

Lucas’ın sırtı genişti ve yürüme duruşu eşit şekilde dengeliydi, bu da sarsıntıyı en aza indiriyordu. Rahattı.

“Lucas, benim kişisel arabam olmayı düşünür müsün?”

“Eğer karar verirsen, fazlasıyla hazırım.”

“Şaka yapıyorum dostum. Bunu ciddiye alma.”

Lucas’ın sırtına tüneyip çıktığımda, kale duvarına yaslanmış bir çocuk dikkatimi çekti.

Kıvırcık saçlı, kahverengi bir şifacı olan Damien’dı, boş boş uzaklara bakıyordu. Parçalanmış gözlükleri yüzünde değildi, elindeydi.

“Damien.”

Damien, kendisine seslendiğimi duyunca başını yavaşça bana doğru çevirdi.

“Prens. Uyanmışsın.”

“Gözlerin nasıl?”

Durugörü yeteneğini kullandığında gözleri kan döktüğü için görme bozukluğunun devam edebileceğinden endişelendim.

Damien yorgun bir ifadeyle belli belirsiz bir tebessüm oluşturdu.

“Onlar… Tamam. Dünden beri, görme yeteneğim yavaş yavaş geri geliyor. Şimdi, neredeyse eskisi gibi görebiliyorum.”

Yani, şifa büyüsü kullanıyordu ve görüş olmadan manevra yapıyordu. Gerçekten zor bir çileden geçmişti.

Damien’ın genç, yıpranmış yüzünü gözlemlerken bir sempati dalgası hissettim ve konuştum.

“Damien. Senin sayende bu operasyonda başarılı olduk.”

“…”

“Eğer istersen, seni bir ömür boyu geçindirmeye yetecek parayı sana verebilirim ve bu savaş alanına geri dönmek zorunda kalmamanı sağlayabilirim. Başlangıçta bir paralı askerdin, dolayısıyla bundan sonra kendi yolunu seçmekte özgürsün.”

“Ekselânsları.”

Ama Damien yavaşça başını salladı.

“Bir keresinde bana, tetiğinin ben olduğumu söylemiştin.”

“…”

“Ben… bilmek istiyorum.”

Damien’ın bakışları tekrar kale duvarına kaydı.

“Bu canavarların kökeni. Bu yaratıkları kim, neden ve nasıl yarattı. Neden bu kadar çoğunu kaybettik?”

“…”

“Öyleyse lütfen size eşlik etmeme izin verin, Majesteleri…”

Hüzünlü bir tebessümle ona işaret ettim.

“Pekala, o halde hemen bana eşlik edin. Merhumun anısına saygı duruşunda bulunacak bir rahibe ihtiyacımız olacak.”

Biz kuzeydeki sahaya doğru ilerlerken Damien beceriksizce bizi takip etti.

***

Gelişmiş taban. Kuzey alanı.

Sayısız ceset, doğanın tahribatına uğramak üzere özenle hazırlanmıştı.

Cesetlerini kurtarabilenler için yas tutmanın tesellisi vardı. Ancak çoğu geride iz bile bırakmadı.

Onlar için ateş yaktık.

Kavşaktaki tapınaktan taşınan kutsal alev, boş bir arsanın ortasında mavi kıvılcımlara dönüştü.

Sessizce durdum, bakışlarım alevlere odaklanmıştı. Sanki öfkeyle dolup taşmış gibi ürkütücü bir rezonansla dans ediyorlardı.

“…”

Anladım.

Üstün bir taktik yoktu, gelişmiş bir yol yoktu. Hiçbir şey geçmişe takılıp kalmaktan daha anlamsız olamaz.

Ameliyatı seçtim, uyguladım ve sonuç bu oldu.

Eğer öyleyse, omuz omuza benimdi.

Bu omuzlar yükü taşıyacak.

“Derme çatma cenaze töreni bittikten sonra bütün cesetleri toplayın ve Kavşak’a taşıyın.”

“Ha?”

Lucas’ın gözleri emrim karşısında şaşkınlıkla açıldı.

“Onları burada bırakmayacak mıyız?”

Kavşakta her yıl on binlerce insan hayatını kaybediyordu.

Cenazelerin hayatın değerinden daha pahalı olduğu bir dünyaydı. Ucuz hayatlar bu korkunç cepheye akın etti ve onu ayakta tutma çabasında dağıldılar.

Bir mezarlık yaratmaya kalksak, hemen taşardı. Bu nedenle, cesetler genellikle vahşi doğaya dağılırdı.

Ölümün kır çiçeklerinden daha fazla olduğu bir dünya.

Bu dünyayı değiştirmeyi amaçladım.

“Kavşak’ın batısında kullanılmayan bir arsa var. Oraya bir mezarlık kurun. Hepsini gömün ve bir anma töreni yapın.”

Oyunda anıt alanı inşa ettiğim yerin batı parselinde bir mezarlık kurmalarını söyledim.

“Ayrıca, her yıl Şubat ayının son gününü… onların fedakarlıklarını onurlandırma günü olarak belirleyin.”

Bu, yalnızca bu savaşta canlarını kaybedenleri anmak için değildi.

Bu aynı zamanda yüzlerce oyun sıfırlaması ve yeniden oynama yoluyla acımasızca öldürdüğüm tüm karakterler için de kefaretimdi.

Sözünü kesmek üzere olan Lucas sözlerini yuttu ve başını sallayarak onayladı.

“Emrinize itaat edeceğim.”

Kısa bir süre sonra, derme çatma cenaze töreni başladı.

Takviye kuvvetlerle gelen rahip, cesetlerin üzerine kutsal su serperek onların öbür dünyaya yolculuklarını kutsadı.

Cenaze sayısının çokluğu, kısa olmasına rağmen cenazenin biraz zaman alacağı anlamına geliyordu.

Tüm sürece tanıklık ettim, hiçbir zaman geri adım atmadım.

“Lucas.”

Derme çatma cenaze töreni, akşam vakti ay ışığı altında, buz gibi bir aydınlanma yaratarak sona erdi.

“Bir daha tereddüt etmeyeceğim.”

Ölümün ardından bir ürperti yayıldı. Kutsal ateşin alevlerinin dindiremediği bir soğukluk ovayı doldurdu.

Titredim, Lucas’ın sırtına yaslanırken soğukta dişlerimi gıcırdatıyordum.

“Bir daha… tereddüt etmeyeceğim.”

“…”

Lucas ağzını sıkıca kapalı tuttu ve sözlerimi sessizce özümsedi.

“Geri dönelim.”

Bir savaş sonuçlanmıştı ama gerçek savaş daha yeni başlıyordu.

Hayatlarını aldığım şehit askerlere son ve kararlı bir bakış attım ve yeni bir kararlılıkla konuştum.

“Kavşak’a.”

***

(AŞAMA 0 – TAMAMLANDI!)

(SAHNE MvP’si – DamienN)

(Karakterler Seviye Atlıyor)

– Ash(EX) Lv.5 (↑4) (Meslek seçimi artık açık!)

– Lucas(SSR) Lv.27 (↑2)

– LillyR Seviye 17 (↑2)

– DamienN Lv.15 (↑5)

(Düşmüş ve Yaralı Karakterler)

– KenN: Düşmüş

– LillyR : Kritik şekilde yaralandı

(Toplanan Öğeler)

– Kara Örümcek Lejyonu Büyü Taşları : 388

– Kara Örümcek Kraliçesi Büyü Çekirdeği(SSR) : 1

(Etap tamamlama ödülleri dağıtıldı. Lütfen envanterinizi kontrol edin.)

– EX Sınıfı Ödül Kutusu : 1

>> Sonraki AŞAMAYA HAZIRLANIN

>> (1. AŞAMA: Mezarın Üstündeki Şehir)