“Hiçbir şey söyleme. Ateşin düştü. Düzgün dinlenmeniz gerekiyor. ”
Ye Qing başını salladı. Acilen Lin Zhan'a baktı. "Bugünün tarihi ne?"
Lin Zhan kaşlarını hafifçe çattı. "Sorun nedir? Kötü görünüyorsun. Kendini iyi hissetmiyor musun?"
“Önce bana bugünün tarihini söyle!” Ye Qing aniden tedirgin oldu. Böyle bağırmak boğazını daha da kötüleştirdi. Öksürdüğü için başını aşağı indirdi.
"Rahatla . ” Lin Zhan, beyaz congee kasesini yakındaki masanın üzerine koydu. Bir mendil çekerek, endişeli ve nazikçe onun için dudaklarının köşelerini sildi. “Bugün 7 Ekim. ”
Şiddetli bir öksürük nöbetinden sonra Ye Qing'in yüzü kızardı. Başlığa yaslanmış, alnı kırışmıştı. Kuru, çatlamış, tamamen solgun dudakları mırıldandı, "7'si mi? 7 Ekim?"
"Sorun nedir?"
Ye Qing başını salladı ve gözlerindeki suçluluğu gizlemek için indirdi. "BEN . . . Önemli değil . Sadece biraz yorgun hissediyorum. ”
Bunu söyledikten sonra sırt üstü yattı ve yüzünün çoğunu yorganın altına gömdü.
"Kendini iyi hissetmiyor musun? Bu iyi değil . Qingqing, seni hastaneye götüreceğim!”
Ye Qing başını salladı. Yorganın altında, alçak, boğuk bir sesle, "Gerek yok, biraz daha uyuduktan sonra kendimi daha iyi hissedeceğim. Kendi eşyalarını yapabilirsin. Kendi başımın çaresine bakabilirm . ”
"Fakat . . . ”
Ye Qing yorgandan dışarı baktı. Gözleri biraz yorgun görünüyordu ama kendini gülümsemeye zorlayarak, “İyiyim, gerçekten. Merak etme . ”
Lin Zhan onun inatçı bir mizacı olduğunu biliyordu. Onu rahatsız etmektense, inatla kendi başına belaya katlanmayı tercih ederdi. Ona sadece çaresizce bakabildi. Yorganın köşelerini onun etrafına sıkıştırdı. "Tamam iyi dinlenmeler. Ama kendini hiçbir yerde iyi hissetmiyorsan beni araman gerekiyor. ”
Ye Qing başını salladı. Yorgandaki bir çatlaktan onu izledi.
O sırada Lin Zhan hala çok gençti. Yumuşak, siyah saçları kasıtlı olarak yukarı taranmamıştı. Bunun yerine, alnının üzerinde asılı kaldı. Olgunluk ve deneyimle gelen seçkinlik daha azdı ve gençliğin yumuşaklığı daha fazlaydı. Yüz hatları hala çok nazikti. Sade, beyaz tişörtünün içinde çok genç görünüyordu.
Böyle bir yaşta ve deneyimde böyle bir çocuk, pek çok genç kadın için hayata geçirilen bir fanteziydi. Bir erkek arkadaş için ilk tercih olurdu.
Ancak, toplumun zorluklarını yaşadıktan sonra, bu çocuk bir erkek arkadaş olarak uygun olsa da, koca malzemesi olmadığını anladı.
Ye Qing yüzünü yorgana gömdü. Tükürüğü boğazından aşağı inerken acı veren karıncalanma hissi ona bunun bir rüya olmadığını hatırlattı. Bu gerçekti! Gerçekten yeniden doğmuştu!
Şu anda, Lin Zhan ile kaçmasının üzerinden bir ay geçmişti.
Önceki hayatında bunu birkaç kez düşünmüştü. Keşke tanrı onun zamanında geri gitmesine izin verseydi, kesinlikle tekrar Lin Zhan ile kaçmayı seçmezdi.
Lin Zhan'ı gençliğinde ne kadar çok sevse de, sonradan o kadar pişman olmuştu ki.
Gençlikte, insanlar anlamsızdı. Masum, kusursuz gençler, göçmen nüfus içinde yaşamanın ne kadar zor olduğunu bilmiyorlardı. Ebeveynlerinin koruyucu kanatlarının koruması altında hayatı çok kolay olmuştu. Dış dünyanın, ebeveynlerinin evi gibi güvenli bir sığınak olacağını düşünmüştü. Ancak, ancak bunu kendisi deneyimledikten sonra anladı. Hayatının geri kalanını mücadele ederek geçirmişti ve sahip olduğu tek şey 100 metrekarelik bir evdi. Eğer herhangi bir gücünüz veya nüfuzunuz olmasaydı, sadece diğer insanların insafına kalmış olabilirsiniz.
Bir zamanlar Lin Zhan'a duyduğu tüm sevgi, zamanla ve günlük hayatın gerekli ayrıntılarıyla yok olup gitmişti.