Ay'dan gelen ışığın normalden daha sönük olduğu bir geceydi.

 

Tık Tık

 

“Uh… hayır, istemiyorum.”

 

Bu dünyada anlaşılması zor şeyler var.

 

Bunlardan biri, bir roman dünyasında yeniden doğmuş olmamdı.

 

Ancak, yeterince uzun yaşamış olmanız, hayatınızda bir kez saçma bir şeyin olması için doğal değil midir?

 

Yeniden doğup önceki hayatımın anılarını hatırlayabilmemin nedeni, hayatımın zaten muhteşem olması.

 

Bu yüzden önceki hayatımın anlarını ve kitabın içeriğini hatırladığımda o kadar da utanmadım. Yani alıştım.

 

Aksine, endişelerim başka bir yerde yatıyor.

 

“…Evimin önünde yine çılgın bir kal*** duruyor.”

 

Ben, Syrinx Aden, İmparatorluğun en büyük şehri olan, Creixos’un batı ucunda yaşıyorum.

 

Arka sokak beş bölgeye ayrıldı.

 

Bunlar arasında, cadde 1. Bölgenin arka sokağında yer aldığından, şehrin ‘alt’ bölgesi olarak adlandırılan, kumar ve müzayede caddesiydi.

 

Yasadışı bir şekilde mücevherler üretiyor ve satıyorum.

 

“Ha…”

 

Ancak, Creixos’un yetkili Şövalyeleri Rixos Patrol, sokakta meydana gelen herhangi bir yasadışı faaliyeti yakalamadı.

 

Bunun nedeni bu yerin, zengin imparatorluk ile Altın şehir Creixos arasında iyi bir şekilde gizlenmiş olmasıydı.

 

Evet, dükkan kör bir noktada. Bu kirli arka sokakta yemek yiyen ve iyi bir hayat yaşayan yasadışı bir tüccarım.

 

Son zamanlar- hayır.

 

Uzun zamandır bu sorunu yaşıyorum.

 

 [color=#000000][size=3][font=Times New Roman][size=3][color=#000000][font=Calibri][color=#000000][size=3][font=Times New Roman][size=3][color=#000000][font=Calibri]Bang Bang Bang![/font][/size][/color][/font][/color][/size][/font][/size][/color][/font][/color][/size]

 

“Orada mısın? Kimse yok mu?”

 

Bunun nedeni, birinin diğer insanları kapımın önüne getirip durması.

 

O yaralanan adamdı!

 

İş gezimden döndükten sonra, yan taraftaki kapıdan evime baktım.

 

Evin önündeki birine yardım etmeye çalışan adam, kapıyı deli gibi çalıyordu.

 

“Huh? Kimse yok mu?”

 

Gölgelerde saklandım ve iç geçirdim. Çok sessiz bir şekilde mırıldandım.

 

“Çılgın! Neler oluyor? Evimin önünde bir hayır kurumu işlettiğimi mi düşünüyorsun?”

 

Üstelik bugün eve erken gelmiştim.

 

‘Delireceğim.’

 

Birinin kapıma sürekli vurması ya da evimin önünde yere düşmesi ilk kez olmuyordu.

 

Bu durumun başladığı zamana dönecek olursak, her şey iki yıl önce başlamıştı. İlk kez birine yardım ettim ve o benim tüm sorunumun kaynağı oldu.

 

<...Merhaba! Genç bayan? Güzel genç bayan? Uyan! Hey!>

 

O sırada evimin önünde birisi uzanıyordu ve ona yardım etmek benim insani görevimdi. Bu yüzden onu tedavi ettim.

 


(ÇN: yaralarından bahsediyor)

 

Ama sorun şuydu.

 

Benim yeteneğim.

 

O kadar mükemmel iyileştirici güçlerim var ki, ölmek üzere olmasına rağmen onu iyileştirebilmiştim.

 

Ve her şey böyle başladı.

 

Benim asıl işim mücevherleri değerlendirmek ve satmaktı. Bazen sahte ürünler de yapıyorum.

 

Ama mücevher satmanın yanı sıra başka bir yeteneğim var,  o da insanları “iyileştirme”.

 

Basit bir yara bile düzeltilebilir.

 

O günden sonra

 

Evime gelen insanların sayısı Jenga gibi yığıldı.

 

Hayır, buranın bir Hastane olduğuna dair söylenti falan mı yayıldı?

 

Kötü niyetli tefecilerden, suikastçılara; Beş bölgenin de arka sokaklarındaki suçlular iyileşmek için buraya geliyor.

 

İyileştikleri anda hepsini kovdum. Bu şekilde söylentiler yayılmayacaktı.

 

Neyse ki çok az kişi geldi. Ve eğer gelecek olurlarsa gizlice geleceklerdi. Öyle olsa bile, bu benim için bir baş belası.

 

Daha sorunlu, çünkü benim asıl işim bir şifacı olmak ve yaralıları iyileştirmek değil.

 

O zamandan beri, bir şeyi hiç sevmemeye başladım.

 

Bu tık-tık sesi; Birinin kapıya vurması.

 

Ödeme yapmayan müşterileri iyileştirmeyeceğim. Bunu yapmayacağım!