Bölüm 71 - Sonsuza Dek

"Ama sahip olabileceği maksimum büyü enerjisi miktarını artırırsanız, yetenekleri buna ayak uyduramaz."

"Bu doğru, ancak Theo'nun başlangıçta çok az yeteneği var."

Bir şeyleri çabucak kavrayabilmek bir tür yetenekti.

Örneğin, konu yemek pişirmek olduğunda, Theo'nun bunu taklit edebilmesi için sadece bir kez nasıl yapıldığını görmesi yeterliydi. Öte yandan Xena, kendisine kaç kez öğretilirse öğretilsin bunu yapamazdı.

Ancak, iş dövüşmeye geldiğinde bu durum tersine dönüyordu. Theo öğrenemiyor gibi görünürken, Xena her şeyi bir saniyede öğreniyordu. Normal bir insanın düzinelerce deneme yapmasını gerektirecek şeyleri tek seferde öğrenebiliyordu.

Bu, aynı büyü enerjisine sahip olsalar bile, bu onların gerçek güçlerinin aynı olduğu anlamına gelmiyordu.

Ancak yine de, Theo'nun yeteneği olmasa bile, büyü enerjisi absürd bir miktarda artırılırsa eşit olabilirlerdi.

Bu şekilde büyük beceri ve tekniğe sahip birini bile alt etmek ve ezmek mümkündü.

"İkinize eşit olabilmesi için büyü enerjisini yeterince artırması kesinlikle yüz yıl sürer."

"...Bekle, yüz yıl mı? Bunu o kadar uzun süre yapmayı mı planlıyorsun?"

Yüz yıl içinde Theo'nun büyü enerjisi iki kadını tamamen yenmeye yetecekti ama bu, yüz yıl boyunca her gün hiç aksatmadan bunu yapmak anlamına geliyordu.

"Elbette. Her gün."

"...Unutmayın, Theo'nun sınırlı bir ömrü var."

"Onu ölümsüz yapacağım."

"Bunu yapabilir misin?"

"Tabii ki yapabilirim. Kim olduğumu sanıyorsun?"

"Nesin sen?"

Xena ve Celia'nın Helvi'nin bir şeytan olduğuna dair hâlâ hiçbir fikirleri yoktu. Onun sıradan bir insan olmadığını biliyorlardı ama yine de insan olduğunu düşünüyorlardı.

Ayrıca güzelliğine ve gençliğine bakarak kendilerinden çok daha yaşlı olamayacağını düşündüler.

Kendi yaşlarında birinin böylesine korkunç derecede güçlü olduğunu düşünmek onlara daha çok çalışmaları gerektiğini düşündürüyordu.

Biraz tembellik eden Celia, sihrini uygulamak için temellere geri döndü.

"Bence ne olduğunu öğrendikten sonra zirveye ulaşmaya çalışmak güzel. İyi şanslar."

"...Zihnimi okuyamıyor musun?"

"Evet, üzgünüm."

"Ve daha önce söylediğin şey hakkında. Theo'yu gerçekten ölümsüz yapabilir misin? Bu senin de ölümsüz olduğun anlamına mı geliyor?"

Bu noktaya kadar Celia sadece görünüşüne bakarak aynı yaşlarda olduklarını düşünmüştü ama eğer gerçekten ölümsüzse bu her şeyi değiştirirdi.

Eğer bu güzelliğini koruyabilir ve onlarca, yüzlerce yıl yaşayabilirse, Celia onların asla kendisiyle boy ölçüşemeyeceğini kabul edebilirdi.

"Bunu fark etmen iyi oldu. Theo'yu ölümsüz yapmak için kullanacağım yöntem farklı olurdu ama ben ölümsüzüm."

"Bunu biliyordum. Yani onlarca, yüzlerce yıldır mı yaşıyorsun?"

"Kimse sana terbiye öğretmedi mi? Bir kadına yaşını sormamalısın."

"Dur. Bu kelimeyi duymak bile bana yaptığın şeyi hatırlatıyor."

Celia yine bir şeyler sızacakmış gibi hissetti ve içinde tutmak için elinden geleni yaptı.

"Ee? Kaç yaşındasın?"

"Tam sayısını hatırlamıyorum ama düzinelerce ya da yüzlerce. Bunu burada bırakalım."

"Eh!? O kadar uzun mu?"

Celia bu kadarını beklemediği için şok olmuştu.

"Vay be... Şimdi nasıl bu kadar güçlü olabildiğini anlıyorum."

Açıkçası, on bin yıldan fazla yaşayan herkes güçlü olabilirdi ama Helvi farklıydı. O doğduğu andan itibaren en güçlü varlıktı.

Bir kişi ne kadar yetenekli olursa olsun, hatta on bin yıldan fazla eğitim almış olsa bile Helvi'ye ulaşamazdı.

Helvi bir tür ve yaşayan bir varlık olarak işte bu kadar farklıydı.

(Ama şimdilik bu kadarını söylemeyeceğim, onlara bir şeytan olduğumu söylediğimde söyleyeceğim).

Geceleri Theo ile bu konu hakkında konuşuyordu. Belki de Xena'ya, Celia'ya ve Fiore'ye söylemenin zamanı gelmişti.

"Ama ölümsüz olmak da kulağa büyük bir güçlük gibi geliyor. Sanırım ben de sonsuza dek yaşamak isterdim ama kulağa sıkıcı geliyor."

"Evet, tamamen haksız değilsin. Ben en güçlüsüyüm, bu yüzden hiç sorun yaşamadım ama zaman zaman sıkıcı olduğu da oldu."

"Öyle olacağını tahmin etmiştim."

Duyuları bir insanınkinden biraz daha farklıydı, bu yüzden bunca zaman yalnız yaşamak onu rahatsız etmedi. Bir varlık olarak tek başına mükemmeldi.

Ama gerçekten sıkıcıydı.

Bir insanın onu bir dilek dilemesi için çağırdığı birkaç seferde biraz heyecan oluyordu ama çoğunlukla sıkıcıydı.

"Ama şimdi Theo var, yani sıkıcı zamanlar sona erdi."

"Tamamen değil, değil mi?"
"Evet, tartıştığımız zamanlar olabilir. Ayrılacağımızı sanmıyorum ama böyle bir zamanın eğlenceli ya da keyifli olacağını düşünemiyorum."

Yine de, eğer tartışırlarsa, o zaman sıkıcı sayılamazdı.

"Theo'nun ölümsüz olmak hakkında ne düşündüğünü merak ediyorum. Onunla bu konu hakkında konuştun mu?"

"Elbette. Sonsuza dek birlikte yaşamak hakkında."

Sonsuza kadar. Sonsuz zamana sahip olmak.

Normalde birlikte yaşama fikri en azından biraz korkutucu olurdu ama Theo...

"Sonsuza kadar seninle yaşamak mı? Gerçekten sonsuza kadar mı?"

"Evet, kesinlikle."

"Harika! Sonsuza kadar seninle yaşamak istiyorum!"

Theo, kalbinin derinliklerinden gelen bir mutlulukla gülümserken, korkmadan ve tereddüt etmeden Helvi'yle sonsuza dek yaşamayı seçti.

Muhtemelen sonsuzluğun büyüklüğünü henüz anlamamıştı ama Helvi yine de mutluydu.

Bunu daha önce üç kez yapmış olmalarına rağmen, o gece dördüncü bir tur yapmaya karar verdiler.

"Ve işte böyle oldu."

"Yine böbürleniyormuşsun gibi hissediyorum."

"Evet, öyle."

"Sinir bozucu..."

Böylece Helvi ve Theo sonsuza dek birlikte yaşamaya söz verdiler.

Ne olursa olsun, sonsuza dek birlikte, mutluluk içinde yaşayacaklardı.

Bunun böyle olacağına inanmak için somut bir nedenleri yoktu ama ikisi de bundan emindi.