Yelena'nın yüzü soluklaşırken, Hans çaresizlik içinde dedi:

'Ah, çatı.'

"Lütfen bu tarafa gelin!"

Anna acilen Yelena'nın elini tuttu ve onu geri çekti.

Yelena'yı mutfağa getirdi ve ocağın altındaki külleri kazdı.

Yelena'yı şaşırtarak bodruma giden ahşap bir kapı belirdi.

"Lütfen içeri girin."

Yelena hızla kapıyı açtı ve merdivenden aşağı indi.

Ama sonra yukarı doğru baktı.

Anna hareket etmiyordu.

"Anna, haydi."

"Ben gitmeyeceğim."

"Eh? Neden olmasın?"

Ne demek istiyor?

"Bayan çünkü bodrum sıkışık."

Yelena aşağı baktı.

Düzgün incelememişti ama bodrumun alanı yeterince görülebiliyordu.

Anna hafifçe kıkırdadı ve dedi ki,

"Külleri tekrar yığacak ve girişi gizleyecek birine ihtiyacımız var. Eğer bulunursanız bir işe yaramaz. "

"Ama Hans yapabilir ..."

Bu sadece bir kişiyi dışarıda bırakmak anlamına gelmez mi?

Yelena bunu düşündüğünde, Anna şöyle dedi:

"Evliyiz biz" 

"…"

"Bu dünyada aynı gün ve saatte doğamazdık, ama en azından birlikte ayrılmalıyız."

"Bir-"

O sırada Yelena, Anna'ya seslenmek üzereyken, dışarıdan artık görmezden gelemeyecekleri yüksek bir ses duydular.

"Anna!"

Anna kapıyı kapattı.

Ahşap kapı kapandıktan sonra gürültü biraz azaldı.

Ama birazcıktı.

Hala çatının tamamen kırıldığını ve parçalanan ve çarpan bir şeyin seslerini duyabiliyordu.

Bazen garip çığlıklar ve tuhaf çığlıklarla karışmış gibi görünüyordu. 

Vücudu korkudan sertleşen Yelena, vücudunu hareket etmeye zorladı ve merdivenden aşağı inerken ayağı kaydı. 

"…… Urgh!"

Yelena sadece birkaç adım kala merdivenden düştükten sonra dişlerini gıcırdattı.

Ayak bileği düştüğünde burkulmuş olabileceği için aşırı derecede ağrılı hissetmesine rağmen ses çıkaramadı.

Bodrum karanlıktı.

Yelena, titreyen elleriyle kendini bulup odanın köşesine götürmek için duvarı hissetti. 

Sonra sırtını köşeye yasladı ve vücudunu yukarı doğru kıvırdı. 

Bunu yaparken üst kattan gelen korkunç sesler devam etti.

Yelena dizlerini bir araya topladı ve başını arasına gömdü.

Zaten karanlık olduğu için hiçbir şeyi düzgün göremiyordu, ama içgüdüsel olarak yaptı.

Tüm vücudu bir yaprak gibi titriyordu.

'Anne.'

Yelena'nın ilk hatırladığı şey, rahmetli annesinin yüzüydü.

Kontes hayattayken Yelena'ya karşı her zaman sıcak ve nazikti.

Bu yüzden annesi vefat ettiğinde Yelena bir hafta boyunca odasına hapsoldu ve bitkinlik noktasına kadar ağladı.

"Baba."

Bir sonraki, babasıydı.

Yelena, ataerkil olan ve sadece işinde gözü olan babasından hoşlanmıyordu, ama sevdiği birkaç noktası vardı.

Karısını bir hastalık yüzünden kaybettikten sonra Kont Sorte bir daha asla evlenmedi.

Karısı vefat edeli on yıldan fazla olmuştu, ama ne zaman doğum günü ya da ölüm yıldönümü olsa da, elinde çiçeklerle mezarına gidip onunla konuşurdu.

Yelena en azından babasının o tarafını severdi.

"Unnie, Oppa." 

Yelena'nın hatıralarındaki kız kardeşi ve erkek kardeşi, birbirlerini gördüklerinde hep kavga ediyorlardı.

Küçükken öyle olmasalar da büyürken sanki birbirlerini rakip olarak görmeye başladılar.

Öte yandan rakipleri olamayan Yelena'ya her zaman iyi davrandılar.

Kardeşinin kötü bir karakteri vardı, bu yüzden bazen can sıkıcı şeyler söylerdi. Ancak tüm bunları telafi etmek için Yelena'ya vermek üzere elbiseler, şapkalar ve ayakkabılar alırdı.

Kız kardeşi de aynıydı.

Arada bir, Yelena'yı bir tarz değişikliği için dışarı çıkarır ve onu tepeden tırnağa ışıltılı mücevherlerle süslerdi.

"Huu ……"

Yelena tüm gücüyle gözyaşlarını tuttu.

Sevgili ailesi, arkadaşları, lezzetli yemekleri, son zamanlarda sokaklarda gördüğü ve sevimli olduğunu düşündüğü köpek yavrusu.

Kafasını sadece hoş düşünceler ve mutlu anılarla doldurmaya çalıştı.

Çünkü yapmazsa başının dehşet ve korkuyla ele geçirileceğini düşünüyordu.

Böyle ne kadar zaman geçtiğini merak etti.

Yorgun Yelena kısa uykusundan uyandığında, dışarısı sessizliğe bürünmüştü.

"……"

Yelena nihayet ayağa kalkmadan önce bir süre bekledi.

Bir nefes aldığında, burkulan sol ayak bileğinden gelen keskin ağrıyı hissedebiliyordu.

Yelena sendeleyerek merdiveni tutarken çığlığını zar zor tutabiliyordu.

Sadece yaralı ayak bileği değil, tüm vücudu uzun süre dar bir alanda saklandığı için acı içinde çığlık atıyordu.

Merdivenden adım adım çıktı.

Sonunda eli kapıya dokundu. 

Zayıflamış kollarını kullanarak tüm gücüyle kapıyı itti ve açılırken ışık içeri girdi.

Yelena dik durmadan önce fırından çıktı.

Sonunda mutfaktan çıkarken, sanki karnından sıkılmış gibi bir çığlık attı.

"Ah……"

Bar darmadağın olmuştu.

Çökmüş çatı.

Orada burada yıkılan mobilyalar.

Çıkarılan… ceset.

Ah, ahh.

Yelena, Hans ve Anna'yı zorlanmadan bulabilirdi.

İkisi de birbirlerinin elini sıkıca tutarak bir kan birikintisinin üzerinde yatıyorlardı.

Sadece birkaç dakika önce yaşıyorlardı ve onunla konuşuyorlardı.

Anna ona ılık su verdi.

Ayrıca ona bir battaniye verip içine sardı.

“…… Ah! Blergh! "

Yelena masaya eğildi ve ağzını açtı.

Ancak, ağzından sadece mide asidini tattı ve hiçbir şey çıkmadı.

İşte o zaman Yelena fark etti.

Vücudu bütün gün hiçbir şey tüketmemişti.

CREAAK!

Tam o sırada tüylerini diken diken bir ses duydu.

Yelena yavaşça başını kaldırdı.

Pençeleriyle hizmetçisinin midesini parçalayan,yarısı boyundaki canavar, Yelena'ya bakıyordu.

Ağzını açtı.

"…… Ha, haha."

Sanki deliriyormuş gibi sert bir kahkaha ağzından kaçtı.

Bir ses çıkarmaması gerektiğini biliyordu ama kendini kontrol edemiyordu.

"Ahaha. Ahahaha. "

Gözyaşları akmaya başlayınca Yelena güldü.

Canavar Yelena'ya atladı ve pençelerini kalbine sapladı.

"AAAAHH!"

Yelena, aniden yataktan kalkarken çığlık attı.

Yelena'nın yanındaki odada kalan seçkin hizmetçisi şaşkınlıkla odasına koştu.

"Genç bayan? İyi misin?"

Karanlık oda aydınlandı.

Yelena, titreyen elleriyle, onunla konuşan kişiye baktı.

"Merry?" 

"Evet, Genç Bayan. Ben Merry'im. Sorun nedir?"

"Nerede ... Burası neresi?"

"Tabii ki senin yatak odan" 
Yatak odası.

Yelena bakışlarını indirip kendi vücuduna baktı.

Hiç karışmamış ve kirlenmemiş gevşek ve lekesiz gümüş saçları.

Hiçbir yerde yara izi olmayan pürüzsüz, canlı vücudu.

Yelena bilinçsizce sol ayak bileğine ve kalbinin etrafındaki bölgeye dokundu.

Merry, Yelena'yı ikna etmek istercesine yumuşak bir sesle,

"Görünüşe göre bir kabus görmüşsün." 

'Kâbus.'

Evet, bir kabustu.

Bu bir kabus olmalı.

Pencerenin dışına baktı.

Dışarısı hala karanlıktı.

Yelena, Merry'nin elini tutarken tereddüt etti.

"… Ben uyuyana kadar benimle kal."

"Tabiki"

Merry bu eve erken yaşta girdi, bu yüzden Yelena'ya gençliğinden beri hizmet ediyordu.

Yaş olarak çok da uzak olmadıkları için, Yelena'nın ablası gibiydi.

Merry Yelena'yı yatağına yatırdı ve nazikçe alnını okşadı.

Sıcak ve yumuşak dokunuşun altında Yelena kendini güvende hissetti.

Ne zaman olduğunu bilmiyordu ama titreyen vücudu sakinleşti.

Yavaşça nefes veren Yelena bir kez daha uykuya daldı.

* * *

Ertesi gün, gözlerini açtığı an,  düşündü Yelena,

Rüya değildi.

Bundan emindi.

Dün gece olan şey rüya değildi.

Gerçekten geleceği gördü ve geri döndü.

'Ama nasıl?'

Aklında bundan emin olmasına rağmen, durumu açıklayacak kelimelerden yoksundu.

Yelena uyandığından beri kahvaltıyı atladı ve zamanını odasında ileri geri dolaşarak geçirdi. Bunu yaparken bir hizmetçi çağırdı.

"Evet, Genç Bayan." 

"Bana bir insan bulun."

Yelena'nın hizmetçiye anlattığı kişi, dün sokaklarda yalvaran yaşlı kadındı.

Ayrıca Yelena, yaşlı kadının yüzünü bilen şövalye ve hizmetçiyi de yanına gönderdi.

Birkaç dakika sonra dışarı çıkan hizmetçi çoktan geri geldi.

"Genç bayan."

Onu buldun mu?

"Ah, onu bulduk ama ..."

Hizmetçinin yüzünde bir hüzün içinde olduğunu gösteren bir ifade parladı.

Ne olabileceğini düşünen Yelena kaşlarını çattı.

"Gerçekten bir süre önce ölü olan biri mi?" 

"Hayır bu o değil…"

"peki ya o zaman?"

"Yaşlı kadın, evinden bir adım bile atmayacağını açıkladı." 

"Ne?"

"Onu eve getirecektik ama yaşlı kadın gerçekten inatçıydı ..."

Yelena vücudunu düzeltti.

Ve burada ciddi bir şey olduğunu düşündüm.

"Hadi gidelim."

"Pardon?"

"Ben yaşlı kadına gideceğim dedim. Yolu göster."

Pelerini giyerek  hafif adımlarla odadan çıktı.

Hizmetçi, yaşlı kadına doğru ilerlerken sahip olduğu tedirgin bakışları gizleyemedi.

Hizmet ettiği bayanı sırf dilenci yaşlı bir kadınla tanışmak için kendi isteğiyle hareket ettiğini görünce rahat hissetmedi.

"Kimin umrunda."

Yelena, hizmetçinin apaçık duygularını görmezden geldi.

Acelesi vardı.

Onurlu oynayarak kaybedecek zamanı  yoktu.

Arabanın penceresinden dışarıya bakınca Yelena'nın ifadesi sertleşti.

Yaşlı bayanla tanışmam gerek. Başka yol yok.'

Yelena dün geçirdiği günü hatırladı.

Normaldi.

O kadar normaldi ki, gözlerini yıkasa bile yerinde olmayan hiçbir şey bulamıyordu.

Biri hariç.

Sokaktaki yaşlı bir kadına ekmek ve çorba vererek bir iyilik yaptığı zaman dışında..