Görünüşe göre karanlık elementi içinde bile farklı büyü gücü seviyeleri var. Seviye 1'den başlıyor ama en yüksek seviyenin ne olduğunu merak ediyorum..... Merakımdan kitabın karanlık büyüsü bölümündeki son sayfayı çeviriyorum.

        『"En yüksek seviye bilinmiyor.''』

Bilinmiyor!?

Bu doğru. Şimdi hatırladım!

Beş ana element olan karanlık, ışık, su, rüzgar ve ateş için en yüksek seviyelerin ne olduğunu kimse bilmiyor.

Ve bu kitabın kayıtları sadece 100. seviyeye kadar gidiyor.

Oyunda ise 100. seviyenin temelde büyü gücünün zirvesi olduğu düşünülüyordu çünkü Duke-Sama ve kadın kahraman olmak üzere sadece iki kişi dışında kimsenin onu geçtiği bilinmiyordu.

Bekle, bu ne kadar uğraşırsam uğraşayım Alicia'nın 100. seviyeyi geçemeyeceği anlamına gelmiyor mu?

Hayır. Yani ne yaparsam yapayım anlamsız mı?

Bu Otome oyunu da ne böyle? Bu hiç adil değil! Agh, yaratıcılarına bir şikayette bulunmak istiyorum.

Ama bekle.... Alicia aklına koyduğu her şeyi yapabilen biri gibi görünüyor.... Belki bundan sonra daha sıkı çalışırsam seviye engelini aşabilirim?

Gerçi önce 1. seviye büyüleri nasıl kullanacağımı öğrenmeliyim sanırım.

Ancak farklı büyü ve sihir türlerini açıklayan bu kitabı bulabilmiş olsam da, hala büyünün nasıl kullanılacağına dair herhangi bir kitap bulamadım.

Sanırım bebek adımları. Şimdilik sadece bu dünyada ne tür büyülerin var olduğunu öğrenmeye odaklanalım.

Birinci seviye büyülerin açıklamalarından başlayarak kitabı inceliyorum.

Uygulamaların çeşitliliğini görünce biraz heyecanlanmaya başlıyorum. Gerçekten de çok farklı büyü türleri var...... Örneğin, bu büyüyü gerçekten bir kapıyı kapatmak için kullanabileceğim bir gün gelecek mi acaba?

Karanlık büyüsü olarak adlandırılsa da, bu büyülerin etkileri özellikle karanlık veya uğursuz görünmüyor.

Mesela, 10. seviyeye ulaştığınızda, kullanabileceğiniz şeyleri temizleme gücüne sahip bir büyü var!!!

Bu çok kullanışlı. Elbiselerimin üzerine sürekli bir şeyler döküyorum, bu yüzden bu büyüyü kullanabilmeyi çok isterdim!

Ve 50. seviyeyi gösteren sayfada bir not var:

『Seviye 50 büyü sadece üst düzey soylular tarafından kullanılabilir.』

O halde bu, onu kullanmakta sorun yaşamayacağım anlamına geliyor, değil mi? Tabii ki çok çalıştığım sürece.

Seviye 50. İçimde oyundaki Alicia'nın aslında o seviyeye gelmediğine dair bir his var.

50. seviyede büyülü bariyerler yaratabilir hale geliyorsunuz! Bu da demek oluyor ki yoksul köyün etrafındaki bariyeri yaratan kişi üst sınıf bir soylu olmalı!

Tamamen büyülenmiş bir şekilde kitabı okumaya devam ettim ve daha ne olduğunu anlamadan 80. seviyeye ulaşmıştım bile. O sıralarda beni duraklatan bir şey okudum.

Başkasına ait bir şeyi kendinize ait bir şeyle değiştirme büyüsü.

『87. seviyede kendinize ait parçaları başka birinin ilgili parçalarıyla değiştirebilirsiniz.
İç organlarınız, deriniz, saçınız veya gözleriniz gibi şeyler takas edilebilir öğelere örnektir.
Bu büyü karanlık büyüsüne özgüdür.』

Gözler?

Kendi gözlerinizi bile başkasınınkilerle değiştirebilirsiniz!?

Yani Will Dede'nin gözlerini kendi gözlerimle değiştirebilir miyim?

Ama bu büyü 87. seviyedeyse..... onu kullanabilmem ne kadar zaman alır?

Birkaç sayfa geriye dönüp bir kez daha 80. seviye için yazılmış nota bakıyorum.

『Seviye 80 büyüleri yalnızca üst düzey soylular tarafından kullanılabilir ve edinilmesi en az 3 yıl sürecektir』

En az 3 yıl.......

Kitabı tekrar hızlıca ileri sarıyorum.

『Seviye 90 büyüleri yalnızca üst düzey soylular tarafından kullanılabilir ve edinilmesi en az 5 yıl sürer.』

Eğer Seviye 80 3 yıl ve Seviye 90 en az 5 yıl alıyorsa, bu Seviye 87'ye ulaşmanın yaklaşık 4 yıl sürmesi gerektiği anlamına gelmez mi?

Bu oldukça uzun bir süre. Görünüşe göre önümüzdeki yol oldukça dik olacak. Ama yine de pes etmeyeceğim.

Sayfaları tekrar çevirmeye devam ediyorum.

『Seviye 100 büyüleri sadece üst düzey soylular tarafından kullanılabilir. Dünyada çok az insan bu seviyeye ulaşabilmiştir』

Tüm dünyada sadece birkaç kişi mi?

O halde bu, Dük-Sama ve 100. Seviyeyi aşan kadın kahramanın mutlak birer canavar olduğu anlamına gelmiyor mu?

Üstelik kadın kahraman halktan biri!

Halktan biri olarak 100. seviyeye ulaşmakla kalmayıp onu aşabilmek.... Bazen hayat adil değildir. Ama yine de söz konusu olan kadın kahraman.

Ne tür bir büyü kullanabiliyordu?

Bekle, bu doğru. O kız kelimenin tam anlamıyla her elementi kullanabiliyordu.

Ah, kadın kahraman! İşte tam da bu yüzden ona katlanamıyorum. Alicia'nın neden böyle bir kıza zorbalık etme arzusu duyduğunu tamamen anlıyorum.

"Alicia-Sama! Herkes misafir salonunda toplandı," diye sesleniyor Rosetta kütüphaneye girerken.

Burada olduğumu nereden biliyordu acaba.....

Ahhhhhhhhhhh!!

Bu doğru! Yoksul köyden yeni döndüğümde, kütüphaneye gittiğimi dikkatsizce ağzımdan kaçırmıştım.

Beynim o sırada düzgün çalışmıyordu.

Bu korkunç. Son üç yıldır bunu büyük bir özenle saklamış olmama rağmen......

Ama nedense Rosetta'nın buraya geleceğimi söylediğimde o kadar da şaşırmadığı hissine kapıldım.

Nedenini merak ediyorum. Erken kalkıp hevesle kılıç sanatını öğrendiğimden beri, belki de alışılmadık davranışlarıma alışmıştır?

Üç yıl önce ona kütüphaneye gideceğimi söyleseydim, eminim yüzünde oldukça şüpheli bir ifade olurdu. İnsanın uyum yeteneği gerçekten korkutucu bir şey.

Kitabı rafa geri koydum ve salona doğru yöneldim.

Salona ulaştığımda kardeşlerim Gayle-Sama, Curtis-Sama ve Duke-Sama'nın içeride oturduğunu görüyorum.

Okul bittikten sonra buraya birlikte mi geldiklerini merak ediyorum.

"İyi akşamlar," diye selamlıyorum onları.

Albert-Oniisama odaya girdiğimi görür görmez ayağa kalktı ve şimdi bana doğru yürüyor.

Elinde ağzına kadar bir şeyle dolu olduğu anlaşılan bir çanta tutuyor ve nihayet aramızdaki mesafeyi kapattıktan sonra ellerini uzatarak çantayı bana uzatıyor.

Aşağı baktığımda çantanın makaronlarla dolu olduğunu görüyorum! Ki bunlar benim en sevdiklerim!

"Ali, dün için özür dilerim," diyor Albert-Oniisama içtenlikle özür dileyerek.

"Bunları... Bunları bana mı veriyorsun?"

Albert-Oniisama biraz tereddütle gülümseyerek, "Evet," diyor.

Kurabiye poşetini ondan alıyorum ve bir süre bakıyorum. Makaronlar çok güzel görünüyor! Neredeyse mücevher gibi. O kadar renkli ve güzeller ki, lezzetlerini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor.

"Çok teşekkür ederim Albert-Oniisama," diyorum memnuniyetle gülümseyerek.

Benim tepkime karşılık Albert-Oniisama'nın yüzü de ışıl ışıl parlıyor.

Onu bu kadar mutlu görünce duygularım biraz karmaşıklaşıyor, çünkü oyundaki Albert-Oniisama..... küçük kız kardeşiyle hiçbir şey yapmak istememişti. Bir yandan gülümsemesi içimi ısıtıyor ama diğer yandan.....

Bu benim kötü niyetli davranışlarımın daha çok yol kat etmesi gerektiği anlamına gelmiyor mu?

"Albert-Sama, Majesteleri Kral burada."

Ne!?

Kral evimize mi geliyor? Burada ne işi olabilir acaba?

Ve neden başka kimse şaşırmış görünmüyor? O kral, biliyorsun! Sakın söyleme, onun geleceğini zaten biliyor olabilirler mi?

İki tıklama sesi duyulur ve ardından kapı yavaşça odanın içine açılır.

Kralın gerçekten de oldukça şaşırtıcı bir aurası var.

Odaya girdiğinde ona derin bir selam veriyorum.

Gizlice ona bakarken, arkasında da birkaç kişinin olduğunu fark ediyorum.

Onlar bu toplumun diğer güçlü insanları olabilir mi? Görünüşe göre babam da onların arasında.

"Ayağa kalkabilirsiniz," diyor kral, derin ve görkemli sesi odanın her yerinde yankılanıyor.

Tam önümde, dört adamın kralın yanında durmak için sıraya girdiğini görüyorum.

Ve bir kez daha bunun gerçekten bir Otome oyunu dünyası olduğunu hatırlıyorum, çünkü herkes çok yakışıklı. Önceki dünyamdaki herkes de böyle güzel olsaydı harika olurdu.

Babam ve diğer erkekler de öyle olmalı. Hmm, dilimin ucunda. Bu insan grubunu daha önce oyun sırasında böyle bir arada gördüğüme eminim ama tam olarak hatırlayamıyorum.

"İyi akşamlar. Ben Johan Evans," diyor krala en yakın duran ince gümüş saçlı adam.

Evans mı? Yani bu Gayle-Sama'nın babası demek, değil mi?

"Ben Neville Smith," diyor sıradaki adam ve sadece sarı saçlarına bakarak bunun Finn-Sama'nın babası olması gerektiğini hemen anlayabiliyorum.

"Derek Hardson."

Uzun boylu olmak gerçekten de aileden geliyor. Gruptaki en iri adam tabii ki Eric-Sama'nın babası çıktı. Birbirlerinin tıpatıp aynısıydılar.

Sıradaki son adam babaydı ama kendini tanıtmaya zahmet etmedi.

Bu, bu ülkenin beş ana elemental güç merkezinin hepsinin bir yerde toplandığı anlamına gelmiyor mu?

Acaba büyük bir şey mi oldu?

"Alicia, sana sormak istediğim birkaç şey var," diyor kral bana bakarak.

Bana sormak mı? Bu sorgulanacağım anlamına mı geliyor?

"Bu ülkeyi seviyor musun?"

Bu soru beklentilerimin o kadar dışında ki, şaşkınlık ve hayretle kaskatı kesiliyorum.

Bu ülkeye olan bağlılığımı ölçmeye çalışıyor olabilir mi?

Tam "beğendim" diyeceğim anda zihnimde yoksul köyün bir görüntüsü beliriyor.

Ama fikrimi dürüstçe söyleyecek olsaydım, daha önce orada bulunduğum gerçeğini ifşa etmem gerekirdi.

Hiçbir şey söylemeden öylece durduğumu gören kral bir kez daha ağzını açıyor.

"O zaman soruyu yeniden sorayım. Bu ülkenin şu anda yönetilme şekli hakkındaki fikriniz nedir?"

Kralın bana bu soruları sorarak ne elde etmeye çalışıyor olabileceğini hayal bile edemiyorum.

Ben sadece 10 yaşında bir kızım, anlıyor musunuz?

Ama şimdilik, aklıma gelen düşünceyi bir kenara bırakacağım.


"Bu ülkenin soylularına tanıdığı ayrıcalıklı muameleden hoşlanmıyorum."

"Ayrıcalıklı muameleden hoşlanmıyor musunuz?"

"Evet. Bundan nefret ediyorum."

Bu sözlerim üzerine herkesin yüz ifadesi şüpheye dönüştü.

"Ve, bu neden olabilir?" Johan-Sama bana araştırıcı bir tavırla soruyor.

"Çünkü tam da bu tür bir tarafgirlik böylesine zayıf zihinli, akılsız insanların iktidar mevkilerini işgal etmesine izin verdi," diyorum ama daha konuşmamı bitirmeden odadaki tüm erkeklerin yüzleri çoktan kararmış ve hoşnutsuz hale gelmişti.

Yine de onların kötüleşen ifadelerinden korkmak yerine, kendime olan güvenimin arttığını hissedebiliyorum çünkü böyle bir tepkiye neden olabilmem, bir kötü kadın olarak becerimin en tatmin edici kanıtlarından biri.

"Yani hepimizi hor gördüğünü mü söylemek istiyorsun?" Johan-Sama bana öfkeyle bakarak şöyle dedi.

Elbette 10 yaşında bir çocuğun böyle bir şey söylemesi oldukça kırıcı olurdu ama yine de bana öyle bakmasaydı memnun olurdum. Eğer 10 yaşında normal bir çocuk olsaydım, bu bakış karşısında gözyaşlarına boğulurdum.

"Hayır, herkesin böyle olduğunu söylemek istemiyorum. Sadece en tepede bulunan ve bu ülkeyi yönetenlerin en bilge ya da bu pozisyona en uygun kişiler olmadığını söylemek istiyorum."

"Bununla ne demek istiyorsunuz?"

"Başka bir deyişle...... soyluların şu anda iktidarda olmalarının nedeni...... büyük olasılıkla büyüden yararlanabilmeleridir."

"Yani bize hakaret mi ediyorsunuz?"

"Hayır, etmiyorum" diye tartışmaya başladım ama Johan-Sama'nın korkutucu bakışları karşısında sinirlerim bozuldu ve sonunda sustum.

Ülkedeki en güçlü insanlardan birinden beklendiği gibi. Ne benzersiz, zorlayıcı bir baskı.

Kral, "Devam edin," diye emrediyor. Kralın benim adıma konuştuğunu duyan Johan-Sama oldukça şaşırmış görünüyor.

Dürüst olmak gerekirse, ben bile biraz şaşırdım. Şu ana kadar söylediğim her şey mevcut şirkete hakaretten başka bir şey olmadığı halde bana devam etmemi emredeceğini düşünmek.

Küçük bir nefes alıyorum, sırtımı dikleştiriyorum ve toplayabildiğim en uzun, en güzel duruşla ayakta duruyorum.

"Şu anda toplumumuzda güçlü pozisyonlarda bulunan soylulardan daha zeki olan pek çok insan var. Söylemeye çalıştığım şey, büyü kullanabilmek ile akıllıca ve zekice kararlar alabilmenin birbirinden çok farklı şeyler olduğudur. Başka bir deyişle, soyluları entelektüel yetenekleri nedeniyle değil, sadece büyü kullanabildikleri için güçlendirdiğimizden, bu ülkenin Meritokrasi temelinde işlemediğini söylüyorum." Ç.N: Meritokrasi, yönetim gücünün, yetenek ve kişilerin bireysel üstünlüğüne yani liyakata dayandığı yönetim biçimidir. Bu yönetim şeklinde idare gücü, üstün özellikleri olduğu düşünülen kişiler arasında paylaştırılmaktadır, kayırma yoktur. 

"O halde, mevcut ünvan ve statünüzün elinizden alınmasına itirazınız olmayacağını varsayabilir miyim?" diye soruyor kral, sanki düşüncelerimi okumaya çalışıyormuş gibi bana bakarak.

Ciddi bakışları karşısında nabzımın hızlandığını hissediyorum.

"Williams ailesinin en büyük kızı olarak doğmak sadece iyi bir talihin eseriydi. Bu ünvanı elde edebilmem kendi gücümle olmadı. Bu nedenle, ünvanım elimden alınsa bile buna itiraz edecek durumda değilim."

Bu sözlerim üzerine kral şaşkınlıkla bana bakmaya başladı. Johan-Sama da bana dikkatle bakmaya başladı, ancak daha önce olduğu gibi aynı parıltıyla değil, daha ziyade dikkatle gözlemleyen, değerlendiren bir gözle.

Babam gülümseyerek, "Alicia, artık odana dönebilirsin," dedi.

Bu nasıl bir çapraz sorguydu böyle?

Hepsine ne düşünüyor olabileceklerini sormak istiyorum ama odanın şu anki havası bu tür soruları davet edecek türden değil, bu yüzden bu düşünceden vazgeçiyorum.

Hepsine derin bir selam daha vererek veda ediyor ve odadan çıkıyorum.