“Günaydın,” diyorum dudaklarımda hafif bir yükseliş.

Sesimi duyan yakışıklı çocuklar bana hemen bakıyorlar. Görünüşlerinin genel seviyesi o kadar yüksektir ki hepsini çok yakından görmekten bayılıyorum. Ve işleri daha da kötüleştirmek için, şu anda hepsi bana doğru koşuyor.

“Yani bu kız Al’ın küçük kız kardeşi mi?”

"O çok tatlı!"

“Çok küçük ~”

Bir kerede söylemeye başlıyorlar, parlak gözlerle bana bakıyorlar. Ve dürüst olmak gerekirse, bana iltifat etmeye çalışıp çalışmadıklarından emin değilim.

Acaba böyle bir durumda nasıl davranmalı mıyım?

Doğru cevap ne olursa olsun, kesinlikle mütevazi davranmanın zamanı geldiğini kesinlikle sanmıyorum. Bakalım…. onlardan biri bana sevimli dedi, belki onunla aynı fikirde olmak iyi bir fikir olabilir mi?

… ..Hiçbir zaman, bunu yapmadan önce önce kendimi tanıtmalıyım. Onların görgü kurallarından veya sosyal görgü kurallarını tam olarak anlamayan bir kız olduğumu düşünmelerini istemiyorum.

“Ben Alicia. Tanıdığınız için bir zevk, ”dedim, elbisemi hafifçe kavradım ve onlara en iyi reveransımı verdim. 

“Hey, Alan, Henry…. Bize bahsettiğiniz küçük kız kardeş mi? Onu nasıl tarif ettiğin gibi bir şey değil !? ” Birinin kardeşlerime fısıldadığını duyuyorum.

Hmm? Bütün bu süre boyunca sevgili kardeşlerim benimle ilgili tam olarak ne söyledi?

Yine de, sanırım gerçekten hayal edebiliyorum. Bahse girerim onlara bir kız kardeşin bencil ve şımarık olduğundan şikayet ediyorlardı.

“Ama Alicia, sorun nedir? Burada ne yapıyorsun?"

Burada ne yapıyorum? Albert-Oniisama… .. Daha önce unutmadın, değil mi?

Bugün bana bir kılıcı nasıl kullanacağımı öğreteceğine söz verdiğin gündü. Fiziksel bir güç oluşturmak için her gün çalışmamın nedeni buydu. 

… .Söylemek istediğim şey, ama bir şekilde dilimi tutmayı ve kendimi sakinleştirmek için bir dakikanızı ayırmayı başardım.

“Lütfen bana kılıcı nasıl kullanacağımı öğret,” diyorum, basitçe söylüyorum, ama ilk defa yaptığım reaksiyonla karşılaştım.

Ve bu sefer sadece kardeşlerimden değil, diğer oğlanların hepsi de aynı şekilde tepki veriyor.

Eric-Sama, ağzın tamamen açık duruyor, biliyorsun.

Gerçekten böyle bir yanıtı garanti edecek kadar tuhaf bir şey mi söyledim?

Hepinizin çok güzel gözleri olduğunu biliyorum, ama sadece normal bir dereceye kadar açık olsalar bile onları takdir edebileceğimi temin ederim.

“Ali, bu sadece her gün mekiklerini ve şınavlarını tamamlayabilseydiniz…” diyor Albert-Oniisama bana nazikçe gülümseyerek.

…….Ama yaptım! Üstelik bana yapmamı söylediğin miktarı üçe katladım.

Gerçekten bana çok fazla bakıyor.

Yanaklarımın yaklaşmayan bir şişkinlik içinde şişmeye başladığını hissedebileceğim noktaya kadar onlarla yavaş yavaş daha fazla hayal kırıklığına uğradım.

Agh, bu uygun bir kötülüğün öfkesini ifade etmesinin yolu değil!

Böyle hain ve gururlu bir kadının ölü suratlara yakalanmasının bir yolu yoktur. Sanırım ben gerçekten sadece bir çocuğum… .. gerçek benliğim artık çocuk olmasa bile, bu beden hala bir çocuğa ait…. Görünüşe göre hala bir kötülük olmanın ne demek olduğunu tamamen içselleştirmedim. Ama bu konuda yapabileceğim bir şey yok. Duygularım, daha iyi kararım alsa bile beni aştı.

“Aww, küçük yüzlü yüzü bile sevimli görünüyor.”

Curtis-Sama, lütfen ağzını kapatır mısın?

Ateşe böyle yağ eklemeden yeterince zorlanıyorum.

“Ali, kılıçlar gerçekten tehlikeli, biliyorsun. Sana gerçekten yakışmıyorlar, ”diyor Albert-Oniisama, kafamda şefkatle okşuyor.

Daha önceki hayatımda bir kızın kafasını bu şekilde okşamaya başladığımda tam olarak ne buldum !?

Bana yaptıktan sonra, hiç de sevimli değil. Çok sinir bozucu!

Oniisama’nın elini kafamdan hafifçe fırlattım ve bu hareketle, küçük bir araya gelmenin ışıklı atmosferi bir anda yok oldu.

Oniisama’nın ifadesi sertleşiyor. Ve sadece o değil, herkesin ifadeleri de sertleşiyor gibi görünüyor.

Gerçekten yaptım şimdi. Böyle bir durumda bir kötülük ne yapardı?

…… Gerçekten önemli olduğunda akla nasıl bir şey gelmez?

Sanırım bu noktada içgüdülerime güvenebilirim.

Düşünmeden, Oniisama'nın belinde kaplanan küçük kılıca ulaşıp onu çıkarırım.

… .. Ağır! Kılıçlar hep böyle ağır mıdır ??

Kılıç oyununu öğrenmeden önce kas eğitiminin gerçekten gerekli olduğunu düşünüyorum. Fakat geçen hafta sıkı çalışmam boşa gitmedi.

Eğer bu benim geçmişim olsaydı, hiç çalışmadan önce, muhtemelen bu kılıcı kaldıramazdım.

Ama şimdi, sadece kaldırmayı unutma, böyle bir kılıcı tamamen yüceltme ... .. aciz bir şey olmamalı. 

Nefes alıp veririm, onu kontrol altına alırım ve bedenimi hemen yanımızda duran ağaca yönlendiririm. Tüm konsantrasyonumu, kendimi düzgün bir şekilde dengeleyebilmem ve güçlü bir üs elde edebilmem için bacaklarımdaki gücü kullanmaya odaklanıyorum.

Ağacın dallarına bakıyorum ve düşmeye hazır gibi görünen bir elma buluyorum ve sonra tüm gücümle gövdeye atıyorum.

Ağaç darbenin altında sallanır ve elma şiddetle sallanır.

Lütfen düş. Eğer düşmezsen, çok utanacağım. Lütfen,  lütfen düş!

Dayanılmaz uzun bir an için sadece elma sallanmaya devam ederken izleyebiliyorum... 
 Ama sonra sap bükülür ve bunun düşmek üzere olduğunu biliyorum.

Daha önce bir Fizik kitabında nasıl okuduğum gibi, yörüngesini hızla hesaplıyorum. Çok şükür son birkaç gün içinde çok fazla kitap okuyabiliyordum.

Bunu doğru yapıp yapamayacağımı merak ediyorum. Sadece içgüdülerden çıkmak zorundayım…. Ama bu benim ilk defa kılıç kullanıyorum…. Gerçekten doğru hissettiren şey için kas hafızam yok.

Hayır! Kendimi şimdi kötümser yapamam. Bunu doğru yapabilirsem, saygın bir kötülük olma yolunda bir adım daha atacağım.

Bir daha istikrarlı nefes alarak, kılıcı toplayabildiğim kadar kuvvetle yatay bir yayda salladım.