Bölüm 1054: Bastırılamaz Kader! II


Goliath zihninden geçen bilinmeyen düşüncelerle Chronos’a doğru bakarken uzayın gizli kıvrımında sessizlik vardı.


Belli bir süre geçtikten sonra kadim sesi çınladı:


"Ne kadar süre?"


Evet! Chronos gibi bir Hegemonyayı ölüme yakın bir durumda tutma oyununu daha ne kadar oynaması gerekiyordu? Küçük bir hata her şeyi paramparça edebileceği için çok büyük tehlikelerle dolu gibi görünen bir görevdi bu!


"Olması gerektiği kadar uzun bir süre için. Merak etme, ihtiyacım olanı aldığımda ve kendime geldiğimde anlayacaksın."


Chronos gözlerini kapatırken pasif bir şekilde cevap verdi. Hegemonyaların bedenlerini ve Kökenlerini her zaman koruyan baskıcı ve güçlü güç dalgaları yavaşça ondan uzaklaştı ve aurası normal bir insanınki gibi göründü.


Bu güçlü Hegemonya aslında tüm savunmasını indirdi, Goliath yerde yatan bedenin önünde hareket ederken, obsidyen eli onun önünde dalgalandı.... korkunç bir Yok Oluş özü patlaması patladı!


BZZZT!


Sakin dalgalar halinde Chronos’un vücudunu sardı, vücudunun dışındaki açık beyaz ten hızla bozuldu ve çöktü, Yok Oluş özü daha da derinleşerek Kökeni’ni sarmaya başladığında üzerinde bir ölüm aurası asılı kaldı.



Mor özle girdap gibi dönen, ışıl ışıl parlayan Evreni, 100 Milyar Galaksi iç içe geçip birbirine bağlanarak güçlü bir Evren oluşturdu!


Canlı Evren titreşirken, bu Köken’in derinliklerinde saklı olan altın mavisi bir öz patlaması, Köken’deki Chronos’un özüne bile nüfuz etmek için hızla yayılırken ve her şeyin üstesinden gelirken, o anda ölüm hissini hissediyor gibiydi.


Goliath daha önce hiç karşılaşmadığı bu yeni öze kasvetli gözlerle bakarken, bunun eşsiz bir Kozmik Dao’nun özü olduğunu hissetti ama bu daha önce hiç karşılaşmadığı bir özdü! Bu, İlkel Kozmos’taki tek bir varlığın kavrayabildiği Reenkarnasyon özüydü!


Kadim varlığın bedeninin üstündeki kara delik, Yok Oluş özünün girişini dikkatle kontrol ederken güçlü bir parıltıyla sarsıldı ve Chronos’u kendi payına düşeni yaptırmak için neredeyse ölüm durumuna getirdi.


Chronos’un kendisine gelince? Reenkarnasyon özü Kökeninden fışkırıp her şeyi kapladığı anda, zihni son derece aktif hale geldi ve içinde muazzam bir Zaman nehri belirdi. Bir uçtan diğerine sonsuza kadar uzanıyordu ve böylesine büyük bir zaman nehrinden yalnızca bir tane olmalıydı!


Ne de olsa bu, Noah’ın Chronos’un Dao’sunu kavradığında gördüğü manzaraydı. İçinde yaşadığı İlkel Kozmos’un el değmemiş bir Zaman Çizelgesini temsil eden sonsuz bir zaman nehri manzarası.


Ancak Chronos’un gözlerinin önünde... farklı bir görüntü vardı, çünkü sadece tek bir sonsuz zaman nehri görmüyordu, sanki birbirlerinin etrafında silindirik olarak dizilmiş sayısız zaman nehri var gibiydi!


Sanki bir aynada birbirlerinin yansımalarıymış gibi, birden fazla zaman nehri sonsuza kadar uzanıyordu!


Chronos’un zihinsel formu, birbirinin aynısı gibi görünen bu uçsuz bucaksız zaman nehirlerine kıyasla son derece küçük görünüyordu ama yine de her birinin kendi farklılıkları vardı.


İçinde bulunduğu zaman nehrinden bilinçli bir şekilde uzaklaşırken Reenkarnasyon’un özü etrafını sardı ve gözleri çok geçmeden aradıkları şeyi bulduğunda bir amaç uğruna ileri doğru süzüldü. Bu, obsidyen renkli bir zaman nehrinin görüntüsüydü, Chronos’un gözleri engin nehre doğru ilerleyip avucunu üzerine koyarken parlıyordu!


BZZZT!


Onunla temas ettiğinde Chronos’un zihninden acı dolu bir his geçti, sanki böyle bir şeyin olmaması gerekiyormuş gibi. Zamanın obsidyen nehrinin etrafında aşılmaz bir bariyer vardı ve Chronos bu muazzam acıya dayanırken güçlü bir şekilde seslendi.


"Gaspçı...!"

...!

"Gaspçı...!"


Sesi dalgalar halinde yankılandı ve gürledi, bu ses belirli bir varlığa ulaştı ve bir an sonra Chronos’un bilinci obsidyen zaman nehrinin önünde kayboldu.


"..."


Chronos tekrar kendine geldiğinde, bilincini karanlıkla dolu bir boşlukta buldu; buradaki tek ışık kaynağı önündeki bir şeydi. Son derece netleştikçe daha da yaklaştı, herhangi bir Paragon’un zihnini ve ruhunu paramparça etmeye yetecek korkunç bir figür Chronos’un önünde cisimleşiyordu!


Figür, Chronos’un küçük bilincine kıyasla son derece muazzamdı; aradaki boyut farkı ondan bin kat daha fazlaydı ve Chronos kendini onun yanında önemsiz bir şey gibi hissediyordu. İnsansı bir şekle sahipti ve vücudunun etrafını sonsuza kadar saran karanlık dumanla tamamen örtülmüştü, Chronos, ondan sadece tek bir şeyi seçebiliyordu, bu,  bozulmamış siyah saçlar ve karanlığı aydınlatan muhteşem serulean mavisi gözlerdi.


Geri kalan her şey dumanla kaplıydı.


Evrenleri paramparça edebilecek kadar güçlü bir ses duyulmadan önce kısa bir sessizlik oldu.


" Ne kadar tehlikeli bir şey yaptın, Sargon."


RUMBLE!


Ses her taraftan Chronos’un figürüne çarparak geliyordu ve ona unvanıyla değil, adıyla hitap ediyordu!


Sargon!


Sargon olarak bilinen küçük figür bu dehşet verici güç dalgası karşısında sakinliğini korudu, Reenkarnasyon’un altın mavisi özü onu koruyucu bir şekilde sararken, kendisinden bin kat daha büyük olan figüre doğru baktı ve sesini yükseltti.


"Tehlikeli... ama gerekli. Büyük Gaspçı’nın kusursuz aurası şimdiden 9 Evrene nüfuz etmeye başlamış olsa da, bu kez İlkel Kozmos’un ağır müdahalesiyle karşı karşıyayız."


RUMBLE!


Chronos’un ya da aslında Sargon’un sözleri aslında hiç de kölece değildi... hatta bir Antik Çağ ile konuşmaya başlarken biraz küstahtı!


Not: Farklı sonsu büyüklükte olan sayısız zaman nehirleri çizgileri.  😬😬😬

Not: Gaspçı... Bu bölüme göre sonsuz büyüklükte ve sayısız olan zaman çizelgelerinde geziyor gibi görünüyor.

Not: Gaspçı, Chronos’u adıyla çağırdı. Onun adını biliyor 😬😬😬 gerçi şaşırmamak lazım Chronos daha önce Gaspçı ile Reenkarnasyon aracılığıyla tanıştım falan demişti! Ona karşı otoriter olmasını ve küstah olmasını buna bağlabiliriz. Birbirlerini tanıyorlar yani öyle izlenim var.