Bölüm 2148: Fedakarlık ve Hayatta Kalma! II


Noah, Saf Quinessential Doğa Decretum Tohumu’nun yanmaya başladığı anda %50’yi geçmeye başlarken, İradesi hâlâ inmekte olan istemlere baktı. 


>Gerçekliğin Doğa Yasalar"ına Yakınlığınız büyük ölçüde arttı!


>Tüm Boyutlar’ın Decretumu’na Yakınlığınız büyük ölçüde arttı!>


>Maksimum Yükseliş Stanchion’ları Sayınız artık 2.000.>


>Maksimum Sonsuz Gerçeklik Geçidi Sayınız şimdi 3.780’e ulaştı.>


>Quinessential Doğal Doğuştab Sonsuz Mana Fiziği, Quantum Özünü Yutuyor ve Otoritesini arıtıyor.>


>Boyutsal Bedeniniz ve Ruhunuz derin bir güçlenme ve yükselme yaşamaya devam ediyor.>


>Aleminiz akıl almaz derecede derin bir seviyeye ulaşırken, Yedinci Boyut Katmanı’nın Aşılmaz Kilometre Taşı fethedildi.>


...!


Decretumu’nun anlayışının yukarı doğru yükselmesinin ve Noah’ın gülünç olan Gerçeklik Özü rezervlerinin yani sıra Kökeni’nde patlayan onlarca yıldız dağ gibi Gerçeklik Geçidi gibi kullanımla yanmaya başladığı sırada daha da büyük ihtişam seviyeleri ortaya çıktı - büyüleyici Stanchion’lar da Niflheim Boyutsal Katmanından Quantum Boyutsal Katmanı’na Göksel sütunlar gibi fırladı!


Temeli, bu Çağda ve geçmiş Çağlarda olduğu gibi her zamankinden daha kusursuz hale geliyordu... Böyle bir ilerleme Âlemiyle kim boy ölçüşebilirdi ki?


Atalar buna sahip değildi. Geçmiş Gerçek İmparatorlar buna sahip değildi!


Çok sayıdaki Paralel Yol ve olasılık arasından sadece o Kökeni için 9 Boyut oluşturma yoluna erişmişti!


Ve bu büyüklük anı sırasında bile, Quantum Boyutsal Gerçeklik tamamlandığı anda, gerçek Quantum Boyutunu ve içindeki Yükseliş Pilonunu ne kadar büyük ölçüde etkileyebileceğini görmek için özünü ve otoritesini çekmek istediğinden, etrafında daha da fazla mucize çiçek açıyordu.


Bunu yapmak istedi... ama bir an sonra etrafındaki her şey durdu.


Etrafındaki her şeyi aydınlatan parıltılı ışıltı bile durdu ve o anda Noah’ın göz bebekleri, onlarla kaynaşan Runik Ecrituresler yanmaya başladıkça, dönmeye başladı.


Berraklık Gözlerinin Yapısı yanmaya ve diğer tüm ışık kaynaklarının üstesinden gelmeye başladı, zaman ve mekân bile durma noktasına geldi, Noah’ın gözlerindeki yanma gerçekten muazzam ve kuşatıcı hale geldi ta ki...


SHAA!


Her şey beyaza dönene kadar.


>....>


Noah’ın bilinci bir anlığına karardı, İradesi uyanmadan önce ne kadar zaman geçtiğini bilmiyordu ve harikulade bir sahne oluşturan ışığı görmeye başladı.


Önündeki her şeye bakan tek bir adamın geniş sırtını gösteren bir sahne onu karşıladı ve bu adamın bakışları, gökyüzüne ve uzaya sonsuza kadar uzanan sayısız devasa çok renkli ışık sütunlarının filizlendiği yemyeşil bir toprağı işaret ediyordu.


Bu ışıltılı sütunlar Temel Doğa Yasaları’nın yoğunlaştırılmış özleriydi ve etraflarında güzellikle parlayan Doğa Yasa denizleri vardı; Gerçekliğin sadece bir kısmını gösteren böyle bir sahne sayısız ışık yılı boyunca kendini tekrar ediyordu!



Bir Gerçeklik...çok eskilerde kalan bir Gerçeklik.


"Tüm bunları yaptığımızda, bunun büyük bir hata olup, olmadığını merak ettim."


WAA!


Sırtı Noah’a dönük olan adamdan, Noah’ın  içgüdüsel olarak kendisine yöneltildiğini bildiği, heybet sahibi görkemli bir ses yayıldı!


Tıpkı şu anda önündeki görkemli genişlikte tam olarak neye baktığını içgüdüsel olarak bildiği gibi.


Bölünmeden önceki gerçeklik.


Her şeyin Berraklık Gözleri’nin Gerçeklik Değiştiren Yapısı’nın verdiği tepkiyle başladığı gibi, çok çok Asırlar önceki gerçeklik - Noah, aslında savaş Çağı’ndan bir sahneyi izliyordu.


Bastırıldıktan sonra Issız Mozole’nin bir bölümünü!


Noah’ın yüzü sertleşirken, etrafına ihtişam yayılıyordu; İradesi zalim ve muhteşem bir varlığa dönüşerek, göz kamaştırıcı gökyüzünde ilerledi ve arkası dönük adamın yanında durdu; etrafında bu kadar çok şey olup, biterken, bu kadar karmaşık ve eşsiz bir şeyin içine çekildiği için yakınırken, kendi sesi yankılanıyordu.



"Peki neden hepiniz bunu yaptınız?"


Noah, yaptıklarının bir hata olup, olmadığına dair melankoliyle konuşan bu varlığın sözlerine açık yüreklilikle cevap verdi!


Aslında, İlk Çağ’ın, Yaratılış Çağı’nın Gerçek İmparator’una seslendi!


Noah, bu varlığın geniş sırtını saran siyah-beyaz cübbeyi, rüzgârda hafifçe dalgalanan koyu renk saçlarını, açık renkli yüzünde alaycı bir gülümsemenin izini ve gözlerini gördüğünde, bakışları netleşti... Gözleri, alev alev yanan tekillikler gibi parlayan altın ışıktan birer noktaydı.


"Zayıflıktan. Bu Çorak Topraklar’ın dışına çıktık ve akıl almaz şeyler bulduk. Sınırsız hazinelerle dolu Toprakları keşfeden yenilmez düşmanlar bulduk. Hayal bile edemeyeceğimiz güç ve otorite yöntemleri gördük. Ve böylece hayatta kalmak uğruna, bize derinden bağlı olan bir şeyi feda ettik. Ancak bu yeni yapının tepesinde otururken, bu Çağın Gerçek İmparatoru olarak hüküm sürerken, bile, başka bir yol olup, olmadığını düşünmeden edemiyorum."


Sadece Yaratılış Çağı’nın İmparatoru değil, aynı zamanda bir Ata olan bu varlığın ağzından fantastik sözler döküldü!


Bunlar... bir Atanın sözleriydi!


Oysa Noah’ın şu anda konuştuğu şey... uzay ve zaman nehrinde kaybolmuş bir kalıntıydı sadece.


Yine de... tüm bunların anlamını merak ederken, sert bir şekilde cevap verdi:


"Belki de. Ama hepiniz yaptığınız şeyi yaptınız. Issız Mozole’yi sayısız Çağlar boyunca kilitlediniz ve bastırdınız. Peki şimdi tüm bunlar ne? Beni neden buraya çektiniz?"


Açık bir soru.


Ve karşılığında daha da düz bir cevap geldi!



"O zamanlar bile her şeyin bir döngüsü olduğunu anlamıştım. Başladığımız şey eninde sonunda yoluna girecek ve sona erecekti... Bu yüzden, farklı bir yol arayan herkesi bulmak için gözümün izini uzay ve zamanın genişliğinde bıraktım. Aradıkları şeye ışık tutabilmek, en azından benim burada yapamadığımı başarabilmek için. Bizim seçtiğimizden çok daha farklı bir yol bulmak için."


...!