Bölüm 2366: Kader’in Gerçek İmparatoru’nun Sonu! I


EXTREMITY Cennetleri Arasında


Styx Regality Düzlemi yakınlarında.


İnce altın bir Sınır, altın kader dalgaları yayarken, ışık yılları boyunca uzanıyor, büyük bir savaş ortaya çıkarken, içinde yankılar yükseliyordu.


Bu alanın bir köşesinde, keskinlik ve güç aurasıyla süzülen genç bir adam her an saldırmaya hazır bir bıçak gibiydi.


İzledi.


Aeonik Ruhunun her zerresiyle, kapana kısılmış düşmanın yaptığı her hareketi izledi, çünkü amacı kaçmanın onun için bir olasılık bile olmadığından emin olmaktı!


Ne de olsa düşman, bir Apex Aeonik Yaşam Formu"nun Gözleri kadar öngörülemez bir şeye sahipti!


BOOM!


Etraf, altın Hazine Önbellekleri ile dolup, taşarken, altın bir ışık patladı ve tüm alanın etrafını saran ışık huzmeleri yayıldı; bu da mücadeleye katılan iki Noblesse Muhteremler’in ile birlikte bugünkü girişimin ana hedefi olan Oppenheimer’a sorun çıkardı!


Yağma Düzlemsel Alanı’nın tepesinde, kızıl kan denizleri diğer tüm alanları kapladı ve çevreledi; Quintessence’nin çok renkli ışığı da her tarafı kapatan benzersiz yapılara dönüştü.


Tüm bunların merkezindeki tek varlık vardı Oppenheimer’dı ve vücudu kontrollü bir sakinlik ve kasvetli bir ifadeyle hareket ediyordu!


Şu anda buradaki tüm Boyut Hükümdarları’nın saldırılarıyla karşı karşıyaydı, yiğit Eowyn en öndeydi, altın saçları Yağma’nın altın ışığıyla birleşirken,  kudret saçıyordu ve kabzasında yarım hilal şeklinde bir ay tutan devasa bir kılıç sallıyordu - Ruination’un ihtişamını kullanılıyordu.


Eowyn ve Arthus, Lilith, Guinevere ve tek bir adamdan kaynaklanan Sınırları kullanan diğer Boyut Yöneticileri’nin yanı sıra, Kazuhiko ve İmparator Penguen’in kükreyen figürleri de Oppenheimer’ın hiçbir yöne kaçamayacağından emin olmak için her taraftan saldırılar düzenleyen diğerlerinin arasındaydı.


Bir Apex Aeonik Yaşam Formu’nun gözlerine sahip olmasına rağmen, bunca zamandır kaçamamıştı!


Uzayın her noktası sanki herhangi bir boşluk varmış gibi Sınır Özü ile kaplıydı... Barbatos bir Aeonik Abyssal Kemik Ejderhası’nın üzerinde oturup, her şeyi yakından izlerken, Sınır Özü ile uğuldayan bir Hortlak Lejyonu’nun korkunç ışığı her yeri dolduruyordu.


Savaş başlayalı dakikalar olmuştu ve Oppenheimer hâlâ kaçamıyordu ve şu ana kadar hayatta kalmasının tek sebebi gözlerinden yayılan çok renkli parıltısıydı.


Gözleriyle, Sonsuz Düzlem’in 8. Sınır Katmanı’na ulaşmış sakinlerinin saldırılarını kolayca geri püskürttü ve gücünü azalttı.


Ancak bu birkaç dakikadan sonra, bunu sürdürmenin bedeli onu yıpratmaya başlamıştı çünkü ruhu şimdiden zorlanmayı hissedebiliyordu.


Ona her zaman sayısız yol gösteren altın kaderinde takip edebileceği sadece birkaç yol vardı ve bunların çoğu sadece kaçma ihtimali için her şeyini feda etmesini gerektiriyordu!


Bu yüzden kuşatma başladığından beri ilk kez...


"Neden hepiniz bunu bu kadar şiddetle yapıyorsunuz?"


WAA!


Hazine sandıklarından gelen silindirik ışık huzmelerinin arasından geçerken, heybet dolu gür sesi yankılandı, Kader’in ışığı kibirli Penguen’in paletlerini geri savururken, Kraken’in dokunaçları vücudunu zar zor sıyırdı!


Sesi çınlamaya devam ederken, etrafında çok fazla düşman vardı.


"Bir Noblesse Varoluş Düzlemimizin yerini tespit ettiğinde hepinizi kurtarmak için tek başıma çalıştım. Yöntemlerim acımasız olabilir, ancak diğer seçenek tamamen yok edilmek olduğu için tek yol buydu!"


...!


Her zaman bir İmparatorun dinginliğini ve asaletini sergiledi.


Ne de olsa bütün bir Çağ boyunca yükselmiş ve hüküm sürmüştü; hatta bir Çağı sona erdirmeye bile gelmişti!


Ve şimdi bile, Berraklığın Gözleri sayesinde Sınırlarından yalnızca birkaçını Yedinci Sınır Katmanı’nın zirvesine çıkarmıştı ve yine de birden fazla Sınırda 7. Sınır Katmanı’na ulaşmış birçok varlığa karşı durabiliyordu.


Cesur ve yılmazdı, aynı aşamadaki hiç kimse onunla boy ölçüşemezdi!


"Hah! Bizi kurtarmak için mi çalıştın? Sırf saltanatını sağlamlaştırmak için Rüya Boyutu’nun güçlerini diğerlerinin yanında yok ettin, kendi babamın önünde Varoluş Unsurlarımı parçaladın!"


BOOM!


Eowyn, yakıcı bir öfkeyle haykırdı, vücudundan mavi alevler yükseldi ve Manadinamiğin bir tonu çiçek açtı!


Oppenheimer, cevap verirken, bunu engellemek için Kader’in dallarını serbest bıraktı.



"Bu, her birimizin Gerçek İmparator unvanı için savaştığı bir savaş zamanıydı. Tüm 9 Küçük Düzlemi ve Issız Mozole’yi kurtaracak gücü elde etmek için belirli bir azınlığa hükmetmek zorundaydım. Bugün hepinizin burada durmasının ve Desiderius’un her şeyi hak etmemesinin sebebi bendim. Ben.!"


...!


Kaderin Gerçek İmparatoru’nun yüzünde öfke yükseliyor gibiydi.


Bunun için ne kadar çalışmıştı? Ne kadar yol kat etmişti?


Kader ve Seçilmiş İmparatorların üstesinden gelmek için sıfırdan gelmişti, tıpkı bugün olduğu gibi... aynı şey olacaktı!


Yuvalarına nakledilen gözler, bir an sonra tüm bu savaşın yönünü sessizce dokuyup, kontrol ediyor gibi görünen gencin yönüne doğru dönerken, her şeyi izledi ve hesapladı.


Oppenheimer, kalan birkaç yoldan birinin bu varlık olduğunu görebildiği için Kader ve Takdir-i İlahi’nin görünmeyen dalları ondan yükseldi.


Ve böylece...


SHIING!


Oppenheimer, anında Henry’nin önünde belirirken, Kader’in mızrakları gürlerken, sesi dışarı yayılırken, Apex Aeonik Yaşam Formu’nun gözlerinin kullanımıyla uzay büküldü ve kıvrıldı.


"Doğmuş olmanızın tek nedeni benim bir Çağı sona erdirmem ve babanıza yeni bir Çağın tepesinde durma şansı vermemdi. Hepiniz hayatlarınızı bana borçlusunuz!"


BOOM!


Not: Üzülüyorum be. Sonun böyle olmamalıydı. Daha 1 Aylık bebek bile sana yetişti. Bu çok acımasız. Infinite Mana’nın kuralları gerçekten acımasız olabiliyor.