En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

’Baştan büyük miktarda para alıp eskort savaşçısı olarak işe alınalı bir yıl oldu.’

Pek iş yoktu.

Eskort olarak çalıştıkları süre boyunca, büyük yetenek veya cesarete sahip hiç kimse, altı departmandan biri olan Ceza İşleri’nden bir kişiyi hedef almadı.

Eskort farklı bir Murim grubunun üyesiyken gerilimin olmadığı tek bir gün bile yoktu.

Ancak o günler, bu adama eskort olarak işe alınınca sona erdi.

’Sıkıntının devamı.’

Sakin bir yıl oldu.

Sadece o kişinin yanında kalarak maaşı birikiyordu.

Kendini gösterme ve kanıtlama baskısına yakalandığı bir dönemdi.

Uzun süren barış nedeniyle duyularının giderek köreldiğini fark ettikten sonra müdahale etmeye değer bir durum buldu.

“Kuak!”

Genç efendi birinin elinde acı çekiyordu.

Diğeri genç efendinin kıpırdaması için ne kadar baskı yapıyordu.

’Bana gösterilen lütufların bedelini ödeme zamanı geldi.’

Eskort savaşçısı kendini gösterme fırsatını yakaladığını düşünüyordu.

Artık reisin aile üyelerinin bir araya gelmesi ona yardım etmek ve ona olan güvenlerini artırmak için iyi bir fırsat olacaktır.

“Bu piç! Genç efendiye bu kadar kaba davranmaya nasıl cesaret edersin!”

Phat!

Eskort savaşçısı bir haykırışla Mumu’ya doğru ilerledi.

Eski bir Murim grubunun yerlisi olarak hareketleri sıradan insanların gözünde şimşekle karşılaştırılacak kadar hızlıydı.

“Ah!”

Bunun üzerine çevredekiler şaşkına döndü.

’Genç efendiyle aynı yaşta gibi görünüyor.’

Do Pyung’un dudakları bir gülümsemeye dönüştü.

O şanslıydı.

O yaştaki çocuklar güçlü olduğu için ona rakip olamazlardı.

Papapak!

Böyle gençler bir anda bastırılabilir ama o durmadan hareket ediyordu.

Bu onun dikkatini dağıtmak ve kendini bir dövüş sanatçısı gibi havalı göstermek içindi.

’Onu şimdi indirmeli miyim?’

Rakibinin çocuk olduğunu görünce nereye hareket ettiğini çözemedi...

Vay be!

’...ha?’

Mumu’nun gözleri hareket etti.

Ve Mumu’nun baktığı yerler eskort savaşçısının hareket ettiği yerlerdi.

Do Pyeong bir anda tuhaf hissetti.

’Ne? Hareketlerimi takip edebiliyor mu?’

Telaşlanmıştı.

Bir suikast grubunun yerlisi olarak birinci sınıf savaşçılardan daha iyi becerilere sahip olduğunu biliyordu.

Ama bir çocuk ona bakabildi.

’Tch’

Bunda ürkütücü bir şeyler vardı.

Belki çocuk olsa bile çocuğun gözleri mükemmeldi.

Bu durumda sanki bu kadar fazla hareket etmeyi bırakması ve çocuğu bir an önce kontrol altına alması gerekiyormuş gibi görünüyordu.

Bu yüzden şansı yakalamak için vücudunu hareket ettirdi.

“Ah, bak! Kes şunu! Bu çocuk tehlikeli değil.”

Mumu’nun gözleri çığlık atan babası Yu Yeop-kyung’a döndü.

Do Pyeong bu şansı kaçırmadı.

’Şimdi!’

Phat!

Do Pyeong, becerilerini göstermek için Mumu’nun kendisine dönük olan sırtına doğru hareket etti.

’Gravür Cezası!’

Rakibi anında arkadan bastıran ve aynı zamanda boynunu kıran bir teknikti.

Ancak bu kez eskort, boynu kırmak yerine yakalamayı amaçlıyordu.

Aynı anda genç efendisinin elini tutan çocuğun sağ kolunu tutmak için hareket ederken boynuna dayadı.

Ancak.

“Ah?”

Kol kırılmıyordu.

Kolunu tuttuğu yer devrilmeyecek yaşlı bir ağaç gibi sertti.

Çocuğun vücut geliştirme konusunda uzman olmasını beklemiyordu.

Ancak boynu eğitmek kolay bir iş değildi.

Yakalamak!

Onu yakaladı ve onu tehdit etmeye çalıştı.

İtmek.

’... Bu nedir?’

Bunu ilk kez görüyordu.

Kaburgalardan kürek kemiklerine kadar olan kan damarları ayaktaydı.

Ve devasa boyun kasları onu tutmayı zorlaştırıyordu.

Hayır, onları doğru düzgün yakalayamadı.

’Nasıl. İnsan boynunu nasıl bu şekilde eğitebilir?’

O zaman Mumu sordu:

“Neden başka birinin boynuna dokunuyorsun?”

’Dokunmak?’

Çocuğun nefes alacağını umarak boynunu tuttu ama çocuk onun ona dokunduğunu mu sandı?

Bu alışılmadık bir durumdu.

Pak!

“Hı?”

O anda Mumu, Mumu’nun boynunu tutmaya çalışan eskortun bileğinden yakaladı.

Ve eline kuvvet uyguladı.

Çatırtı!

Eskort savaşçısından tiz bir çığlık yükseldi.

“Kuak!”

İnanılmaz bir güç.

Birdenbire, ustanın oğlu gibi eskortun da bedeni acı çekmeye ve kıvranmaya başladı.

Etrafta bir şeyler bekleyen insanlar hayal kırıklığına uğramadan edemediler.

Kimse daha fazlasını yapamazdı, kendinden büyük söz eden eskort 17 yaşındaki bir çocuğun önünde diz çökmüştü.

Baş Mo Yun bile şaşkına dönmüştü.

’Onun için çok para ödedim.’

Eskort için bu kadar büyük bir meblağ ödemeye değmeyeceğini biliyordu.

Yine de bir suikast grubuna ait olduğu için eskortun bir şeyler göstereceğini düşünüyordu ama nasıl bir şey görüyordu?

Mo Yun’un gözleri kısıldı.

’Yoksa bu çocuk gülünç derecede güçlü mü?’

Ceza İşleri Bakanı Mumu’ya baktı.

O anda Yu Yeop-kyung bağırdı.

“Mumu. Hemen genç efendinin elini bırakın. O, bu adamın oğludur.”

Ve sonra aceleyle dizlerinin üzerine çöktü ve Mo Yun’un önünde eğildi.

“Kral. Oğlum sadece dağlarda yaşadığı için sosyal becerileri zayıf. Lütfen baba olarak beni cezalandırın ve oğlumu affedin!”

Mumu babasının böyle davrandığını görünce kaşlarını çattı.

Babasını rahatsız etmek istemediği için tuttuğu elleri bıraktı.

Mo Il-seo ve hatta serbest bırakılan eskort bile çömeldi ve nefes nefese kaldı.

Mo Il-seo’nun eli kırmızı ve şişmişti, kırılmış gibi görünüyordu.

Ve babasını bulan çocuk acıyla sarsıldı.

“Ahhh elim. Ölüyorum! Ölüyorum!”

Mo Il-seo yerde daha fazla yuvarlandı ve acıdan şikayet etti.

İnsanlara sadece elinin acıdığını göstermek yerine, yüzünü kurtarmak için her yeri yaralıymış gibi davranmak istiyordu.

’Bu çılgınca!’

Yu Yeop-kyung düşündü.

Mumu’nun kişiliğini bildiğinden, Mumu’nun reisin oğluna yaklaşmasının hiçbir yolu olmadığını biliyordu.

Söylenmeyen bir şey olmuştu ve genç efendinin gerçekten incindiğinden mi, yoksa sadece babasını kışkırtmaya mı çalıştığından emin değildi.

Ve tahmini gerçekleşti.

“Yu Hakjeong. Oğlunuz ne yaptı…”

“Baba~”

O sırada farklı bir ses duyuldu.

Bütün gözler bir kıza çevrildi.

O güzel kızın adı Mo Il-hwa’ydı.

Mo Yun’un değer verdiği tek kız çocuğu.

“Güzel kızım burada mıydı?”

“Baba~ Il-hwa korkuyor o yüzden kızma.”

Mo Yun, kızının sözlerine kaşlarını çattı.

Onun sesini, tavrını herkesten daha iyi bilen biriydi.

Ama ilk defa bu kadar tatlı konuşuyor ve aegyo oynuyordu. ?

Bunun evde yeni insanların varlığından mı kaynaklandığından emin değildi ama bunu görmek çok güzeldi.

“Aman. Kızım. Babam hiç kızgın değil.”

“Gerçekten mi?”

“Elbette. Babam tatlı kızının önünde nasıl sinirleneceğini bilmiyor.”

Mo Il-seo, babasını sakinleştirmeye çalışan kız kardeşine baktı, elini tuttu ve daha da yüksek sesle şikayet etti.

“Ahhh baba! Sanırım öleceğim!”

Mo Yun buna tekrar kaşlarını çattı.

Kızının uzun zamandır görmediği aegyosu yüzünden öfkesi biraz dinmişti ama bunun geçmesine izin veremezdi.

Mo Il-hwa kardeşini işaret etti ve şöyle dedi.

“Baba. Bunların hepsi kardeşimin eseri.”

“Yani onun başlattığını mı söylüyorsun?”

“Sanki ağabeyim o kişinin ne kadar güçlü olduğunu test etmeye çalışıyordu ve kasıtlı olarak yanına gidip el sıkışmak istedi ve bu da böyle sonuçlandı.”

“Tokalaşma?”

“O şeyi biliyorsun. Batılıların selamı.”

“Ha!”

Kızının ne dediğini anlayan Mo Yun oğluna baktı.

’Sen!’

Olumsuz görünmekten kaçınmaya çalışan Mo Il-seo, kız kardeşine dik dik baktı.

Ama çok geçti.

Mo Il-hwa’ya takıntılı olan babası artık onu dinlemiyordu.

Mo Yun o kadar kızmıştı ki, ona yaklaşırken oğluna baktı ve sordu.

“Bu doğru mu?”

“B-babam...”

“Bunun doğru olup olmadığını sordum.”

“Bunun nedeni… o Yu Jin-sung’un kardeşi olduğu için onun harika olup olmadığını doğrulamaya çalıştım…”

“Yani el sıkışmak mı istedin?”

“Evet, sadece sakinleşmeye çalışıyordum ama bu adam…”

Güm!

Mo Yun konuşmayı bitiremeden yumruğuyla acımasızca oğlunun kafasını parçaladı.

“B-Baba?”

Babası dövüş sanatlarını öğrenmediği için babasının yumruğu pek acımadı ama başkalarının önünde ellerini kullanacak türden biri olmadığı için babasının ne kadar kızgın olduğunu hayal edebiliyordu.

“Senin iyi bir dövüş sanatçısı olduğuna inanarak sana pervasızca davranmamanı kesin olarak söyledim. Ama bunu yapıyorsun.”

“B-Baba b...”

“Konuşma. Prestijli, yüksek bir soylu konumundaki babana çok fazla baskı uyguluyorsun.”

Bu sözler üzerine Mo Il-seo başını eğdi.

Mo Yun çocuğu bırakarak hâlâ dizlerinin üzerinde duran Yu Yeop-kyung ile konuştu.

“Yu Hakjeong. Beni affet. Hatayı yapan sen değildin, bendim.”

Yüksek soylunun bunu nasıl kabul ettiği şaşırtıcıydı.

Bunun üzerine Yu Yeop-kyung şunları söyledi:

“Hayır efendim. Oğlum da doğru olanı yapmadı.”

“Oğlumu cezalandıracağım ve öğreteceğim, bu yüzden umarım rahatsız olmazsın.”

“Kral...”

Yu Yeop-kyung, Mo Yun’a baktı.

Adil davranan soylunun sözlerine çok saygı duyulduğunu hissetti.

O sırada Mo Yun’un kızı Mo Il-hwa yaklaştı ve onu selamladı.

“Ben Mo Il-hwa’nın kızıyım. Yu hakjeong’u selamlıyorum.”

“Yanında böyle bir kızının olması, lord için gerçek bir lütuf.”

Onun sayesinde Yu Yeop-kyung bu utanç verici durumdan kurtulmayı başardı.

“Ah hayır.”

Bu sözlerden şaşkına dönen Mo Il-hwa başını eğdi.

Yu Yeop-kyung’un bunu görünce gülümsedi ve şöyle dedi.

“Şu anda çok kıskanç hissediyorum. Keşke benim de böyle bir kızım olsaydı.”

“Hahaha. Ah, gerçekten çok fazlasınız efendim.”

Sıcak atmosfer yeniden geri geldi.

Mo Il-hwa gülümseyerek başını eğdi.

’Tıpkı planladığım gibi.’

Kardeşini satmaya değerdi.

Kayınpederi yapmayı planladığı birinin önünde kardeşinin ucuz davranmasına nasıl izin verebilirdi?

Başını eğerek Mumu’ya baktı.

Aslında onun, Yu Jin-sung’un evlenmek istediği küçük erkek kardeşi Yu Jin-hyuk olduğunu düşünüyordu, ancak bu kişinin evlatlık oğlu Mumu olduğunu duydu.

’Kardeşim sayesinde buradaki işim bitti.’

Gelecekte onun ailesine katılacağı için Yu Jin-hyuk’a yakın olmaya istekliydi, ancak eğer bu evlat edinen oğulsa onu memnun etmek zorunda değildi.

Üvey çocuklar üvey çocuklardır.

Mo Yun ağzını açtı.

“Eh, görünüşe göre evlatlık oğlun da büyük bir yeteneğe sahip.”

“Ha? Sen ne...”

“İkinci oğlunuz ve evlat edinen oğlunuz, Cennetsel Dövüş Sanatları Akademisi’nde hiçbir şey olmaması için tatlı kızımla ilgilenmek için birlikte çalışacaklar.”

Bu sözler üzerine Yu Yeop-kyung kaskatı kesildi.

İkinci oğlunu göndermekte bir sakınca görmüyordu ama Mumu’yu o yere göndermeye hiç niyeti yoktu.

Bu yüzden çok dikkatli konuştu.

“Tanrım, oğlum Mumu, Cennetsel Dövüş Sanatları Akademisi denen o yerde...”

Yu Yeop-kyung konuşmayı bitiremeden Mo Yun parmağını oğluna doğrulttu ve şunları söyledi.

“Oğlum bu eliyle nasıl akademiye giriş sınavını geçebiliyor? Zayıf ve kırılgan kızımın böyle bir yerde kardeşi olmadan hayatta kalmak zorunda kalacağını düşünmek bir baba olarak kalbimi kırıyor.”

“Ah...”

“Ama oğullarınızın ona göz kulak olacağından ve onunla ilgileneceğinden hiç şüphem yok?”

Sesi çok zayıftı.

’... Kandırıldım.’

Mo Yun geri adım atmaktan hoşlanmadı.

Oğlu yaralanmış olsa bile oğlunun elinin bu kadar acımasının tuhaf olduğunu düşündü.

Yu Yeop-kyung Mumu’ya baktı.

’Oğlum. Ne yapmayı planlıyorsun?’

Şimdi aniden Cennetsel Dövüş Sanatları Akademisi denilen bir yere gitmek zorunda kaldı.