Yazmam gereken çok fazla şey var. O kadar fazla ki nereden başlayacağımı bilemiyorum. Bu defter nihayetinde "cennete ulaşma yolunun" bir kaydı.--- Bu yönüyle, Jonathan’ın taş maskesiyle ilgili tuttuğu araştırma defterinden farklı.

Bu yüzden, taş maskesiyle ilgili her küçük ayrıntıyı detaylı bir şekilde yazmama gerek yok.--- Ve yüz yıl önceki zihinsel durumlarımla ilgili detaylı yazmamın beni yalnızca kötü bir ruh haline sokacağını hissediyorum.

Ve şu anda, mevcut durumum da kötüleşmeye başlıyor.--- Belki de burada "cennete ulaşma yolu" arayışımı geçici olarak askıya almalıyımdır?
Belki de Joestar ailesiyle olan savaşıma dikkatimi vermeliyim?
Belki de...

Hayır, objektif bir şekilde düşünürsem, gerçek bu.--- "Cennete ulaşma yöntemi" birkaç gün içinde uygulanabilecek bir şey değil.
Bu, sonu görünmeyen uzun vadeli bir plan.
Bu nedenle, bunu şimdilik ertelemek doğru olan şey.--- Ama bu doğrunun beni rahatsız ettiğini kabul etmeliyim.
Bunu söylemek ve yazmak bile beni hasta ediyor.
Doğru olanın bu olması temelde sinir bozucu.

Jonathan’ın torunu ve diğerleri gibi insanlar uğruna, orijinal planımdan sapmak zorunda kalıyorum. Kendi isteğimle geciktiriyormuş gibi davranmam gereken bir duruma düşmek, asla olmaması gereken bir şey.
Bunu yaparsam, Dio artık Dio olmaz.--- Bu yüzden, hedefime ulaşma yolunda ısrar edeceğim.

Şimdi, daha fazla gecikmeden kaldığım yerden devam edeceğim.
Jonathan tarafından köşeye sıkıştım.--- Jonathan tarafından acındım, ama o aşağılanmaya katlandım ve onu kendi lehime kullanmaya karar verdim. Cömert bir şekilde davranıyormuş gibi yapıp, yarattığım o açıklıktan faydalanarak, onu bir bıçakla öldürmeye çalıştım.--- Artık sonuçları düşünemez hale gelmiştim.

Jonathan’ı öldürecektim.
O noktada, düşünebildiğim tek şey buydu.--- Ancak buna karşın, Jonathan oldukça dikkatli hazırlanmıştı.
Konağa çoktan bir grup polis getirmişti.--- Hayır, aslında bunun Jonathan’ın fikri olduğunu sanmıyorum.
Şüphesiz bu fikir, Ogre Sokağı’ndan getirdiği arkadaşı... Adı Speedwagon ya da her neyse, onun fikriydi.

O... Hayır, o insan bana şunları söyledi:
Ben, Dio, Jonathan’ın sempatisini daha fazla kazanmak için oyunumu oynarken, bir şamdanı bana doğru tekmeledi ve şöyle dedi:
“Bu adam leş gibi kokuyor! Kusmuktan bile daha kötü bir koku yayıyor! Hayatımda hiç bu kadar şeytani biriyle karşılaşmadım!"
“Yaşam şartları mı onu kötü yaptı? Hiç sanmıyorum! Bu adam doğuştan kötü! Bay Joestar, onu bir an önce polise teslim etmelisiniz!”

Ne kadar doğru sözler.
Başka bir yerde büyümüş olsa da, o da toplumun en alt tabakasında yetişmişti... Beni, Dio’yu tamamen çözdü.
Ama öyle olsa bile, birbirimizi anlayabileceğimizi düşünmüyordum. Yan yana yürüyebileceğimizi hayal edemiyordum.

Ve belki de gerçekten kötü doğmuştum.--- Eminim öyleydim. Ben bile böyle düşünüyorum. En azından hatırladığım kadarıyla, saf, iyi bir insan ya da masum olduğum bir zaman hatırlayamıyorum.
Aziz gibi bir annemle hep alay ettim ve o zamana kadarki hayatımda pek iyi işler biriktirmedim.
Hatta Joestar malikanesinde geçirdiğim yedi yıl boyunca “iyi bir öğrenci” maskesi taktım ve oldukça “uslu bir çocuk” gibi davrandım, ama bunların hepsini Joestar ailesinin servetini ele geçirmek için yaptım. Dolayısıyla, hiçbirinin iyi bir iş olduğunu söyleyemezsin. İkiyüzlüydüm, bu da doğrudan kötü olmaktan bile daha kötü olabilir.

Bu yüzden Speedwagon haklıydı.
Ben kötü doğdum, onun sözleri tamamen doğruydu.--- Ancak diğer her konuda, o insan yanılıyordu.
Tam isabet değildi.
Evet, kötü doğmuş olabilirim--- ruhum lanetlenmiş olabilir... Ancak doğduğum ve büyüdüğüm çevrenin korkunç olduğunu da kimse inkâr edemez.
Ben kötüyüm.
Ve koşullarım berbattı.
Bunda bir çelişki yok. Bu tutarlı bir gerçek.

Sonrasında, taş maskeyi taktım; insan olmaktan çıkacaktım. Ancak şaşırtıcı bir şekilde, belki de beni bunu yapmaya iten şey, o adam, Speedwagon’du.
Bunu böyle düşündüğümde, biraz garip geliyor.
Kader, sanki sıkı sıkıya sabitlenmiş bir şey gibi görünür, ancak aslında ufak tefek hatalarla kolayca değişebilir.