Sakinleştiğime göre, yüz yıl öncesinden yazmaya devam edeceğim.

Kaybettim.
Jonathan’a değil, Joestar baba ve oğluna kaybettim.--- "Öldüm."
"Öldürüldüm."

Ama ölmedim.
Ama öldürülmedim.--- Hayatta kaldım.
Son anda, yangın nedeniyle kırılmış bir sütun, beni delip geçen tanrıça heykelini yıktı.--- Böylece, hayatta kalmayı başardım.

Eğer buna iyi şans denirse, bu da o Çinlinin dediği gibi, iyi şansımın bir kanıtı. Galiba öyleydi. Bir süre boyunca kendimi toparlayamayacağım bir durumda, hatta toparlanmam imkânsız görünen bir haldeydim, ama yine de hayatta kaldım. Yaşamaya devam ettim.

Hayatım sürdü.
Bir insan olarak değil ama--- devam etti.
Ve şimdi de devam ediyor.

Sadece ölümden kaçmakla kalmadım, hayatta kaldım.
Buraya yazmam gereken şey bu.

Ama bir süre için saklanmak zorunda kaldım. Ölümsüz bir vampir ve güçlü bir iyileşme yeteneği kazanmıştım, ancak ölümün eşiğinden dönmek zaman alıyordu ve büyük bir yaşam gücü gerektiriyordu.--- Bu yüzden...

Genç kadınların kanını içerken ve Jack the Ripper gibi hizmetkârlar edinirken, bedenimin iyileşmesini beklemekten başka bir şey yapmadım.
İyileştim.
Ve Jonathan’dan intikam alacağım günü bekledim.

Ama bunu yaparken--- tüm çabamı bedenimi onarmaya harcarken, Jonathan o lanet olası Dalga yeteneklerini kazandı.
Güneşin enerjisi, bir bakıma insanlığın bir kutlaması.
Yaşam ya da ruhun kendisi olarak da adlandırılabilir. O teknikler--- vampirleri yok etmeye özel olarak tasarlanmış o teknikleri öğrendi.
Onları kazandı.

Bunu daha önce bir yerde yazmış olabilirim, ama Jonathan’a bu teknikleri öğreten kişi Will A. Zeppeli adında biriydi.--- O, Jonathan’ın ustasıydı.
Duyduğuma göre, Jonathan uzun bir aradan sonra Erina Pendleton ile yeniden buluşmuş ve onunla bir sokakta yürürken, Zeppeli’yi yolunu gözler halde bulmuş. Zeppeli, Jonathan’ın kırık kemiklerinden birini aniden iyileştirmiş ve ona nazikçe benim, Dio’nun hâlâ hayatta olduğunu ve Dalga’nın yasalarını öğrenmesi gerektiğini söylemiş.

Ne komik.
Hayır, buna gülemem.
Bu beni dürüstçe sinirlendiriyor.

Anlaşılan o ki Jonathan, ne kadar ileri giderse gitsin, hâlâ bir "mirasçı."
Beni yenmenin bir yolunu araması gerekmedi.
Tibet’in dağlarının derinliklerine gidip eğitim almak için yalvarması gerekmedi.
Tam tersine, benim--- kendisinin baş düşmanı diyebileceğiniz kişinin, hâlâ hayatta olduğu gerçeğini bile kendi başına araştırması gerekmedi.

Aslında, eminim benimle ve taş maskeyle ilgili olarak "Bunu tamamen unutmaya çalışacağım" gibi bir şey düşündü.
Bu onun tipiydi--- Kendini "cinayetten" soyutlayan biriydi.
Yediği ekmeğin tadını unutabilecek biriydi.
Ve kaygısızca günlük hayatına dönmeye çalışacak biriydi.---
Tabii ki, ben, Dio, bundan memnuniyet duydum.--- Ama Zeppeli tarafından ona "verildi" ve ondan "miras aldı."

Dalga tekniğini.
Ve taş maskenin kaderini.
Onları "miras aldı."

Kendi başına asla harekete geçmedi, sadece kendisine "verilen" ve "miras alınan" şeylerle yaşadı. Jonathan Joestar hayatını tembelce yaşadı.
Böyle düşündüğümde, sarhoş bir ayyaş olan babamla Jonathan Joestar’ın aslında bir ortak noktası olduğunu görüyorum.--- Ve belki de benim ikisinin de "baş düşmanı" olduğumu söyleyebilirsin.

Ancak, babam bir "alan"dı.
Benim gibi bir "alan."
Yani temelde, Jonathan ile benim aramdaki savaşı derinlemesine incelerseniz, bunun nihayetinde "alanlar" ile "mirasçılar" arasındaki bir savaş olduğunu görürdünüz.--- Ve daha da ileri gidip benim kaybettiğimi düşünürseniz, nihayetinde ne kadar çabalasak da, "alanların" asla "mirasçılara" karşı kazanamayacağını, tıpkı "sahipsizlerin" "sahiplilere" karşı kazanamayacağı gibi olduğunu görürdünüz, değil mi?

Hayır, bu doğru değil.
Kısa vadede kaybettiğim doğru.
Ama Joestar kan bağı ile benim aramdaki savaş henüz sona ermedi.
O savaş hâlâ devam ediyor.